Ουστ βρε φλωροάρρωστοι

 Υπάρχουν πάρα πολλές μόδες τη σημερινή εποχή στη χώρα μας, αλλά αυτή που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες είναι πολύ κουραστική. Μιλώ για τη γρίπη. Όλος ο κόσμος φταρνίζεται, βήχει και παράγει τόνους μύξας όχι μόνο δημιουργώντας άσχημη εικόνα (και στους γύρω μας, αλλά και στους ξένους τουρίστες) αλλά και πρόβλημα στην κοινωνία και στην οικονομία! Στην οικονομία δημιουργούν πρόβλημα τύποι σαν και μένα που αντί να φερθούν σαν πραγματικοί άντρες και να πάνε άρρωστοι στη δουλειά για το καλό του τόπου, κάθονται σπίτι τους να αναρρώσουν και σπαταλούν το πρωινό τους διαβάζοντας ειδήσεις και γράφοντας στα βλογς. Στην κοινωνία δημιουργούν πρόβλημα όλοι οι υπόλοιποι που γκρινιάζουν επειδή λόγω της δυσλειτουργίας-ανυπαρξίας πρωτοβάθμιου συστήματος υγείας δεν μπορούν να βρουν γιατρό ή δεν έχουν να τον πληρώσουν, για να τους γράψει τα απαραίτητα φάρμακα ή την άδεια που θα δικαιολογήσει την απουσία τους από τη δουλειά. Κάνουν διπλό κακό δηλαδή, και δεν γίνονται καλά μεταδίδοντας και άλλο τον κακό ιό και γεμίζουν την ατμόσφαιρα με ενέργεια γκρίνιας που όλοι ξέρουμε το τι προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει στην ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας. Δεν έχει σημασία που ο κόσμος όχι μόνο δεν βρίσκει γιατρούς, αλλά ούτε εμβόλια να κάνει. Σημασία έχουν τα καθησυχαστικά λόγια του υπουργού μας. "Δεν χρειάζεται πανικός για τη γρίπη" μας λέει ο κυρ Άδωνις. 

 Επειδή όμως αυτή η δήλωση του υπερυπουργού μας σηκώνει συζήτηση, η συντακτική ομάδα του Νιουσλέτε απευθύνθηκε σε ειδικό Αδωνολόγο για να μας εξηγήσει τι εννοεί. Ο Δρ Π. Ούτσας μας εξήγησε πως ο υπουργός έχει φτάσει στο αμήν με τις γκρίνιες και την ηττοπάθεια μας. Τον εξοργίζει, την ώρα που αυτός δουλεύει τόσο, να βλέπει κόσμο να πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και να είναι μέσα στη μίρλα επειδή έκανε ένα αψού και έτρεξε λίγο η μυτούλα του. Οι προηγούμενες γενιές δηλαδή που δεν είχαν ούτε φάρμακα ούτε γιατρούς πως επιβίωσαν; Μέσα στη τσαντίλα του μάλιστα υπάρχει φήμη ότι αποκάλεσε όλους τους άρρωστους "φλώρους". Εμείς ως Νιουσλέτε θεωρούμε ότι η φράση αυτή υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να ειπώθηκε μια και ήταν αρκετά κοινή σε παλιούς του συνεργάτες, από τότε που αυτός ήταν χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη και έλεγε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάει στη Νέα Δημοκρατία.  Για του λόγου το αληθές, ας δούμε ένα βίντεο από μια πενταετία πριν που αποδεικνύει αυτό που λέγαμε για τη χρησιμοποίηση της φράσης.

Ο Δρ. Π. Ούτσας κατάφερε να αποσπάσει και κάποιες αποκλειστικές πληροφορίες από το περιβάλλον του υπουργού για το τι σκοπεύει να κάνει το υπουργείο υγείας και η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τα αυξανόμενα προβλήματα υγείας των πολιτών, αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης που δεν υπάρχουν λεφτά για τέτοιες περιττές πολυτέλειες (όπως υγεία, παιδεία κτλ.). Όλα τα μέτρα βασίζονται στις εξαιρετικές γνώσεις του υπουργού για το παρελθόν των Ελλήνων, μια και είναι λάτρης της ελληνικής ιστορίας. Μάθαμε ότι δημιουργήθηκε μία task force από παντογνώστριες θεραπεύτριες γιαγιάδες οι οποίες πρότειναν την επαναχρησιμοποίηση των παρακάτω μέτρων, που τόσα χρόνια λειτουργούσαν στην εντέλεια και πλέον τείνουν προς εξαφάνιση.

1) Η θεραπεία του ασπασμού:

Είναι μια πάρα πολύ απλή θεραπεία, με άμεσα και έμμεσα οφέλη και βασίζεται στην ιστορικά χρησιμοποιούμενη φράση "θα το κάνω μάκια να περάσει". Ο καθένας μας μπορεί να κάνει "μάκια" (άντε και ένα μόνο "μάκι" οι τσιγκούνηδες) στους γύρω μας ώστε να βοηθήσουμε τη θεραπεία τους. Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι ένα φιλί έχει ευεργετικές ιδιότητες στον οργανισμό, ενώ παράλληλα υπάρχει και η περίπτωση αν αυτό γίνεται μεταξύ ερωτικών συντρόφων να οδηγήσει στην τεκνοποίηση ώστε έτσι θα μειωθεί και το πρόβλημα της υπογεννητικότητας! (Η υπογεννητικότητα είναι άλλο ένα από τα προβλήματα που προσπαθεί να καταπολεμήσει ο υπερυπουργός μας με τα παιδιά που κάνει).

2) Η θεραπεία του καπνού:

Η θεραπεία αυτή είναι κυρίως για την επούλωση πληγών αλλά έχει επίσης άμεσα και έμμεσα οφέλη. Παλιότερα όταν κάποιος χτυπούσε, του έβαζαν καπνό από το τσιγάρο στην πληγή ώστε να σταματήσει η αιμορραγία. Αυτή είναι μία τεχνική που σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθεί ευρέως στα νοσοκομεία και στο ΕΚΑΒ. Ξέρουμε όλοι για την έλλειψη απλών υλικών (όπως γάζες και τσιρότα) που υπάρχει στα νοσοκομεία. Έλλειψη όμως από τσιγάρα δεν υπάρχει. Είναι πανεύκολο να βρεις ένα τσιγάρο οπουδήποτε, ακόμα και μέσα σε μονάδα εντατικής θεραπείας. Επίσης χρησιμοποιώντας τα, τονώνουμε την ελληνική καπνοβιομηχανία, που είναι ένας από τους ελάχιστους κλάδους που συνεχίζει να λειτουργεί αποδοτικά στην Ελλάδα.

3) Η θεραπεία της υπομονής:

Εδώ υπάρχουν δύο εναλλακτικές προτάσεις οι οποίες θα λειτουργούν παράλληλα.

Η πρώτη πρόταση βασίζεται στην έκφραση "Κάνε υπομονή, μέχρι να παντρευτείς θα γιάνει". Μέσω αυτής της θεραπείας ο ασθενής, εκτός από την βελτίωση της υγείας του, μαθαίνει για τις ευεργετικές ιδιότητες του γάμου. Είμαστε σίγουροι ότι θα γίνει παράλληλη καμπάνια, χρηματοδοτούμενη από την εκκλησία, για τη διευκρίνηση ότι μόνο ο θρησκευτικός γάμος θεραπεύει και όχι ο πολιτικός.

Η δεύτερη πρόταση βασίζεται στην έκφραση "Κάνε υπομονή, μέχρι να πας φαντάρος θα γιάνει". Η πρόταση αυτή προωθείται από το γενικό επιτελείο στρατού, και το σωματείο μιζαδόρων "Ο Άκης", ώστε να ωθηθούν περισσότεροι νέοι να καταταγούν εθελοντικά στον στρατό, να σταματήσουν τις φλώρικες αναβολές, και να δημιουργηθούν ανάγκες για νέες αγορές υπερσύγχρονων εξοπλιστικών συστημάτων που όχι μόνο θα σκοτώνουν τους κακούς, αλλά παράλληλα θα θεραπεύουν τους καλούς.

4) Η θεραπεία της βασκανίας:

Είναι η γνωστή σε όλους θεραπεία του ξεματιάσματος. Ομάδες εθελοντριών γιαγιάδων θα εκμεταλλευτούν τις ικανότητες τους για πρόληψη και θεραπεία πάσας νόσου. Η θεραπεία θα γίνεται τηλεφωνικά, όπου ο ασθενής θα καλεί, σε πενταψήφιο νούμερο που θα δημιουργηθεί με εξαιρετικά χαμηλές χρεώσεις για κάθε ασφαλισμένο, και η γιαγιά-τηλεφωνήτρια θα τον ξεματιάζει. Αν κάποιος θέλει συγκεκριμένη γιαγιά, θα πρέπει να κλείνει ραντεβού με χρέωση της πιστωτικής του κάρτας. Παράλληλα θα λειτουργεί και μονάδα πρόληψης. Ειδικά εκπαιδευμένη, στις νέες τεχνολογίες, ομάδα ξεματιάστρων θα μεταδίδει την θεραπεία μέσω του δωρεάν Wi-Fi που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός, έτσι ο καθένας μας μέσω του υπολογιστή ή του κινητού τηλεφώνου του να μπορεί θωρακίζει το ανοσοποιητικό του σύστημα.

Παρά τις δύσκολες στιγμές και ο πρωθυπουργός, και ο υπουργός υγείας έχουν υποσχεθεί στο λαό ότι θα κάνουν "τα πάντα για την υγεία", γι' αυτό και μέσω τις προεδρίας της Ε.Ε. υπάρχει συνεννόηση με την κυβέρνηση του Βελγίου ώστε να μας δανείσουν τα πάντα που χρειαζόμαστε χωρίς να τα κουβαλάμε από την Κίνα.

Καλό τέτοιο (και να προσέχετε...)

Πανικός και ομίχλη

Όλοι θα είδατε την ομίχλη που είχε γεμίσει τις περισσότερες περιοχές της Αττικής την Τετάρτη το πρωί αλλά και σήμερα. Αν δεν την είδατε είτε ζείτε σε μέρος μη ομιχλώδες, είτε δεν ξυπνήσατε το πρωί , είτε έχετε πρόβλημα όρασης. Κάποιοι που και σε ομιχλώδες μέρος ζούμε και το πρωί ξυπνήσαμε και πρόβλημα όρασης δεν έχουμε, είχαμε τέτοια νύστα που νομίζαμε ότι κάπου έχει πάρει φωτιά και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από που έρχεται αυτός ο παράξενος καπνός που δεν μυρίζει. Μόλις κατάλαβα ότι είναι ομίχλη θυμήθηκα μια έκφραση που έλεγε ένας παλιός μου συμμαθητής στο λύκειο κάθε φορά που έβλεπε κάτι που τον εντυπωσίαζε: "πανικός και ομίχλη". Η έκφραση αυτή νομίζω περιγράφει αρκετά καλά αυτό που βλέπουμε είτε στην καθημερινότητα μας είτε μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή μας. Αν συνυπολογίζουμε και την πατροπαράδοτη τσίκνα της σημερινής ημέρας μπορούμε να πούμε ότι το τοπίο είναι ομιχλώδες από όλες τις απόψεις.

Σήμερα δεν θα μιλήσω καθόλου για το θέμα που συνηθίζω να αναφέρομαι, την εκπαίδευση δηλαδή. Δεν έχει νόημα να σας λέω τα ίδια και τα ίδια. Πάντως γελάω και εγώ με τον εαυτό μου, όταν συνειδητοποιώ το πόσο γραφικός έχω καταντήσει αφού σε κάθε συνεδρίαση του συλλόγου διδασκόντων του σχολείου μου φτάνω από να αρχίζω να φωνάζω (στην καλύτερη περίπτωση) ως το να βγω έξω από την αίθουσα λέγοντας ατάκες όπως "η δημόσια εκπαίδευση τελείωσε για μένα" ενώ κρατάω τα νεύρα μου για να μην επιτεθώ σε κάποιον. Παρατηρώντας με σκέφτομαι ότι έχουν πραγματικό ενδιαφέρον οι αντιδράσεις μου σε αυτές τις συνεδριάσεις. Όσοι με γνωρίζετε από κοντά ξέρετε ότι και ευγενικός άνθρωπος είμαι και ήρεμος, ενώ και μέσα στην τάξη (στο μέτρο του δυνατού) καταφέρνω να αποφεύγω τις εντάσεις και να συνεννοούμαι με τους αφηνιασμένους εφήβους (πέρσι μία μαθήτρια μου είπε ότι με χαρακτηρίζει μια "ευγενή γαϊδουριά" μια και δεν αντιδρώ έντονα σε ότι και να γίνει). Σε συνεδριάσεις όμως καθηγητών με θυμάμαι να κλοτσάω πόρτες, να φωνάζω, να ρίχνω βλέμματα τρελού και να επιτίθεμαι (αγενώς για τα δικά μου δεδομένα) κυρίως σε άτομα που θεωρητικά δεν θα έπρεπε να το κάνω (διευθυντές, σχολικούς συμβούλους κτλ.). Τελικά σας μίλησα για σχολεία...

Είναι μάλλον που η παιδεία είναι ένα από τα θέματα που με ενδιαφέρει και με απασχολεί τόσο. Και πάντα με απασχολούσε και η πολιτική πλευρά των κοινωνιών που ενδιαφέρονται πραγματικά για την παιδεία τους. Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρός, και με πιο επαναστατικές θεωρίες στο κεφάλι μου, να θαυμάζω αυτό που γινόταν στην Κούβα. Την πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, που μαζί με την υγεία εξακολουθώ να θεωρώ ότι είναι αγαθό που πρέπει να παρέχεται από το κράτος σε κάθε πολίτη του δωρεάν με απόλυτη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, άρα δεν μπορούσα παρά να εκτιμώ αφάνταστα ένα κράτος που τα παρέχει αυτά στους πολίτες του. Θυμάμαι όμως, όταν αρκετά χρόνια πριν, ένας φίλος (με παρόμοιες απόψεις) είχε επισκεφτεί την Κούβα και όταν τον ρώτησα να μου πει τις εντυπώσεις του μου είπε κατά λέξη: "αν ζούσες εκεί και εσύ αντικαθεστωτικός θα ήσουν". Όταν είμαστε από μακριά είναι εύκολο να βλέπουμε ότι θέλουμε, με τις παρωπίδες των πολιτικών μας απόψεων και να ξεχνάμε ότι αυτοί που τα βιώνουν τα βλέπουν τελείως διαφορετικά. Ας πάρουμε τα του οίκου μας. Πριν μερικά χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία ήταν υπέρ της Ε.Ε. και του ευρώ, γούσταρε την ανάπτυξη (φούσκα) που υπήρχε, κάποιοι βολεύτηκαν πολύ κάποιοι απλά ζούσαν αξιοπρεπώς, και γενικά βλέπαμε όλοι το μέλλον με αισιοδοξία και σιγουριά. Θυμάμαι 6-7 χρόνια πριν να τσακώνομαι με φίλους μου γιατί μου έλεγαν ότι είναι καλή κίνηση να πάρει κάποιος στεγαστικό δάνειο αν έχει καλή δουλειά, ενώ εγώ διαφωνούσα. Μερικά χρόνια πριν πάλι (4-5) όταν διορίστηκα στο δημόσιο και μαθαίναμε ότι κάτι δεν πάει καλά με την οικονομία έρχονταν οι συνδικαλιστές στο σχολείο και μας έλεγαν πανικόβλητοι ότι παίζει να μην πάρουμε καμία αύξηση για τα επόμενα χρόνια και αυτό μας φαινόταν τραγικό. Πλέον μετά τη σκατοπλημμύρα που έχουμε υποστεί όλοι μας τα θυμόμαστε αυτά και γελάμε. Α και παράλληλα οι περισσότεροι μας έγιναν κατά της Ε.Ε. του ευρώ και θυμήθηκαν το αριστερό και επαναστατικό τους παρελθόν. Δεν λέω ότι δεν έχουμε λόγο να αντιδρούμε (έχουμε και παραέχουμε), αλλά μου φαίνεται παράξενο το πόσο εύκολα βλέπω ανθρώπους σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κάνουν ιδεολογικές κωλοτούμπες και να δαιμονοποιούμε συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένες πολιτικές που και εμείς (εκείνοι...) συντηρούσαν τόσα χρόνια, ενώ παράλληλα δεν αναγνωρίζουμε (το έστω μικρό) μερίδιο ευθύνης μας στην σκατοκατάσταση που επικρατεί. 

Και επειδή αυτή η σκατοκατάσταση δεν υπάρχει μόνο εδώ, αλλά σε πολλά μέρη του κόσμου, βλέπουμε όλο και συχνότερα και έντονες αντιδράσεις του κόσμου και βίαιες αντιπαραθέσεις με τραγικά αποτελέσματα. Ο κόσμος καλά κάνει και αντιδρά, γιατί πάντα πρέπει να θέλει το καλύτερο και να προσπαθεί να το αποκτήσει. Το πόσο καλό θα είναι αυτό το καλύτερο όταν το αποκτήσει ας το αφήσουμε στους ίδιους να το κρίνουν. Όπως έγραψε και ένας φίλος στο φατσοβιβλίο τις προάλλες σε ένα σχόλιο, "το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο από την άλλη πλευρά του φράχτη, ασχέτως από ποια πλευρά το βλέπεις". Εγώ ως απαισιόδοξος απλά συμφωνώ με αυτό που λέει η φωτογραφιούλα στο πάνω μέρος του κειμένου, ξέροντας ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ότι κάθε κατάσταση έχει και τα θετικά και τα αρνητικά της και ότι πάντα κάποιοι θα εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή για να πατήσουν τους γύρω τους (είναι χαρακτηριστικό του είδους μας, όπως έγραφα και λίγες μέρες πριν).

Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι οι παρωπίδες τις οποίες φορούν όσοι σχολιάζουν διάφορα πολιτικά γεγονότα. Κάνω ένα διάλειμμα λέγοντας σας ένα στιχάκι που λέγαμε με φίλους όταν είμασταν φοιτητές (νομίζω ότι ήταν γραμμένο σε τοίχο). "Πελοπίδα Πελοπίδα βγάλε ποια την παρωπίδα"

Σαν βλαμμένο εξακολουθώ να μονολογώ αυτόν τον στίχο κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις. Ας πάμε στην Ουκρανία. Οι ειδήσεις μιλούν για εξεγερμένο λαό που θέλει κάτι καλύτερο και έχουν βαρεθεί την καταπίεση της Ρωσίας (και έχουν δίκιο) και οι αριστεροί λένε για βαλτούς από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. που θέλουν να βάλουν χέρι στον φυσικό πλούτο της Ουκρανίας (και έχουν δίκιο). Το άσχημο είναι ότι κόσμος πεθαίνει όμως και δεν θα βρει το δίκιο του ότι και να γίνει. Και η Ε.Ε. βάζει κυρώσεις για την εκτεταμένη αστυνομική βία (που πράγματι υπάρχει) ενώ κάνει τα στραβά μάτια σε χώρες μέλη της (εμάς καλέ) που έχουν κάνει την αστυνομική βία καθημερινή είδηση. Ο λαός όντας από μέσα δεν μπορεί να δει πως ό,τι και να γίνει κάποιος θα τον έχει με το καρότο και το μαστίγιο (είτε είναι Ε.Ε. είτε είναι Ρωσία) ας του δώσουν όμως το δικαίωμα να αποφασίσει αυτός τη μοίρα του χωρίς αιματοχυσίες. Είναι ένα πράγμα που λέγεται δημοκρατία και το ξεχνάμε... Δημοφήμισμα οέο!
Κάτι αντίστοιχο γίνεται και στη Βοσνία αλλά από την αντίθετη πλευρά. Εδώ οι εξεγερμένοι (που και αυτοί έχουν εννοείται δίκιο γιατί θέλουν κάτι καλύτερο για το μέλλον τους) είναι κατά της Ε.Ε. και παίρνουν τη χλεύη των μέσων ενημέρωσης ως αγράμματοι που δεν ξέρουν τι θέλουν. Βλέπουμε δηλαδή το παιχνιδάκι μας "μνημόνιο-αντιμνημόνιο" να παίζεται παντού με τα ίδια χαρακτηριστικά. Πάντα και παντού όμως ο απλός κόσμος χάνει και κάποιοι φορώντας τις παρωπίδες τους προσπαθούν να τραβήξουν πελάτες είτε προς την μία είτε προς την άλλη πλευρά. 

Και είμαστε και εμείς οι διαλλακτικοί που μας τα χώνουν και οι μεν και οι δε χωρίς να μπορούμε να βγάλουμε το άχτι μας και να ξεσπάσουμε θεωρώντας ως το απόλυτο κακό την άλλη πλευρά. Ευτυχώς που για μας υπάρχει το αλκοόλ. Όσο υπάρχει το αλκοόλ υπάρχει ελπίδα...

Υ.Γ. όσο και αλκοόλ να πιεις όμως χάνεις την ελπίδα σου όταν πρακτικά ενήλικοι σε ρωτούν πράγματα όπως "τα πλαστικά φυτά κάνουν φωτοσύνθεση;"

Καλό σας βράδυ (και να προσέχετε...)

Κυριακάτικες σκέψεις

Είναι ωραία η ημισαπίλα της Κυριακής, όταν έχεις περάσει ένα ωραίο Σαββατόβραδο. Η μέρα είναι γεμάτη από νύστα και χαλαρότητα ως αποτέλεσμα της διασκέδασης της προηγούμενης βραδιάς, που ανάλογα με το πως βλέπεις το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο, οδηγεί είτε σε αύξηση των δυνάμεων για την αντιμετώπιση της εβδομάδας που έρχεται, είτε στην κλασική κυριακάτικη μαυρίλα.

Είναι ωραίες οι Κυριακές που μπορείς να ξεπετάξεις στα γρήγορα την προετοιμασία της δουλειάς της Δευτέρας ώστε να κάνεις ότι θες χωρίς κανένα πρόγραμμα. Και φυσικά μέσα σε αυτά ενίοτε είναι η παρακολούθηση μιας σειράς ή μιας ταινίας.

Πολύς κόσμος περίμενε την έναρξη της νέας σαιζόν του "House of Cards", και ήμουν ιδιαίτερα ικανοποιημένος που αυτή την όμορφη Κυριακή μπόρεσα να αφιερώσω μια ωρίτσα στην παρακολούθηση του πρώτου επεισοδίου. Βλέποντας το, μου ήρθαν στο μυαλό πάλι κάποιες αλήθειες όπως: πόσο ηθοποιάρα είναι ο Kevin Spacey, πόσο εύκολο είναι για κάποιους ανθρώπους το να ψεύδονται και να εκμεταλλεύονται τους άλλους, πόσο άσχημες ιδιότητες και χαρακτηριστικά έχει ο άνθρωπος ως είδος. Το βλέπουμε συνεχώς, και στην καθημερινότητα μας, και στην κοινωνία, και στην ιστορία πως το ανθρώπινο είναι το μόνο είδος που έχει την ικανότητα και την δυνατότητα να κάνει συνειδητά κακό, όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για την ικανοποίηση του. Τα ίδια έγραφα περίπου και μερικούς μήνες πριν όταν είχα δει το τέλος της πρώτης σαιζόν αυτής της σειράς, αλλά δεν έχει γίνει κάτι από τότε που να μου αλλάξει την άποψη μου αυτή. Κάτι αντίστοιχο λέει και ο Adama σε άλλη μια αγαπημένη μου σειρά, το "Battlestar Galactica", όπου σε έναν λόγο του λέει: "…όταν πολεμούσαμε τους Cylons, το κάναμε για να σωθούμε από τον αφανισμό, αλλά ποτέ δεν απαντήσαμε στο γιατί. Γιατί αξίζουμε εμείς ως άνθρωποι να σωθούμε; Ακόμα διαπράττουμε φόνους, από απληστία, έχθρα, ζήλεια. Και συνεχίζουμε να μεταφέρουμε τις αμαρτίες μας στα παιδιά μας. Αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη για οτιδήποτε έχουμε κάνει…".  Αλλά μάλλον αυτό είναι το τίμημα που πρέπει, ως είδος, να πληρώσουμε για το ότι μπορούμε να νιώσουμε, να δημιουργήσουμε, να παθιαστούμε, να χορέψουμε, να γελάσουμε, να "ευ ζήσουμε" και όχι απλά να επιβιώσουμε και να αναπαραχθούμε. Σταματώ τις αμπελοφιλοσοφίες προτείνοντας σας άλλη μία σειρά. Είναι γαλλική, λέγεται "Les Revenants", την έμαθα επειδή τη μουσική της υπόκρουση υπογράφουν οι Mogwai, και τα πρώτα επεισόδια που έχω δει παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον. Αλλά και να μη δείτε τη σειρά, ακούστε τον δίσκο των Mogwai...

Ας πάμε σε κάτι ποιο καθημερινό. Εδώ και δυόμιση χρόνια, όταν πηγαίνω λίγο μετά τις 6, στο σταθμό του τραίνου το πρωί, παρατηρώ ένα μαγαζί. Κάποιοι θα μπορούσαν να το πουν "κέντρο λαϊκής διασκέδασης χωρίς ζωντανή μουσική", κάποιοι θα μπορούσαν να το πουν "ελληνάδικο" κάποιοι απλά το λέμε "σκυλάδικο του κερατά". Την συντριπτική πλειοψηφία των ημερών, εκείνη την ώρα έχει ακόμα φώτα, και πολλές φορές ακούγεται μουσική από μέσα. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη πρωί, ακούγεται μουσική από μέσα. Και μονίμως αναφωνώ το ίδιο ερώτημα. "Γιατί κακή μου κρίση και κακό μνημόνιο που έχεις κλείσει τόσα μαγαζιά, έχεις αφήσει αυτό απείραχτο;" η οποία ερώτηση βασίζεται περισσότερο στο  "ΠΟΙΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 6 ΤΟ ΠΡΩΪ ΣΤΑ ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ;". Κατά καιρούς βλέπω διάφορες περίεργες φάτσες να βγαίνουν από μέσα, και θέλω να τους ρωτήσω π.χ. τι δουλειά κάνουν, που βρίσκουν τα λεφτά, σε ποιον ΩΡΛ πάνε να τους κοιτάξουν τ' αυτιά, και ποιος κτηνίατρος τους εμβολιάζει μη τύχει και κολλήσουν κάνα Καλαζάρ με τόσο σκυλάδικο.

Αλλάζω θέμα πάλι. Σε μερικούς μήνες που έρχονται δημοτικές εκλογές, προσέξτε τι θα ψηφίσετε γιατί μπορεί να έρθει η συντέλεια του κόσμου και θα φταίτε εσείς! Ειδικά οι ψηφοφόροι του δήμου της Αθήνας κινδυνεύετε άμεσα αν ρίξετε την ψήφο σας στον νυν δήμαρχο. Για διαβάστε ανάλυση εδώ. 

Πάμε στην κλασική μου γκρίνια για τα σχολεία. Για άλλη μια φορά, για άλλη μια χρονιά, δέχτηκα αρκετή πίεση στο σχολείο που δουλεύω, όχι για να κάνω καλύτερα τη δουλειά μου, αλλά για να συνοδεύσω μια πολυήμερη εκδρομή. Διανύω τον πέμπτο χρόνο μου στη δημόσια εκπαίδευση και οι μόνες φορές που με έχουν πιέσει εντατικά οι διευθυντές μου, τόσο ώστε να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί τους, είναι είτε για να συνοδεύσω εκδρομές, είτε για να σβήσω απουσίες, είτε για να ανεβάσω τις βαθμολογίες μου, είτε για να παρευρεθώ σε εκκλησιασμούς. Ευτυχώς δεν είναι όλα τα σχολεία έτσι. Κάποια δημόσια σχολεία δουλεύουν πολύ καλά. Απλά εγώ δεν έχω βρεθεί ποτέ, ως εργαζόμενος σε τέτοιο, και όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω ότι μειώνονται δραστικά οι πιθανότητες να το καταφέρω. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παιδιά και έχουμε ακόμα κάποιο κίνητρο να δουλέψουμε...

Χθες το βράδυ ήμουν σε ένα μασκέ πάρτυ σε ένα φιλικό σπίτι. Ειδικά τώρα που είμαι στα τριανταφεύγα, συνειδητοποίησα ότι τα καλύτερα πάρτυ είναι τα μασκέ. Τα άτομα της ηλικίας μου (βάλε +/- 5 χρόνια) κάνουν κρα να περάσουν καλά και να διασκεδάσουν και το καταφέρνουν σπάνια. Ο καθένας μας έχει τα προβλήματα του, οικονομικά, προσωπικά, κοινωνικά και είναι σε μια φάση που δεν μπορεί να βλέπει μπροστά το μέλλον με μεγάλη αισιοδοξία, όπως ένας εικοσάρης. Επίσης, έχοντας ζήσει αρκετά στο παρελθόν, είμαστε και λιγότερο ανεκτικοί στην ταλαιπωρία της μαζικής διασκέδασης. Δηλαδή ο ιδεατός χώρος για να διασκεδάσει κανείς είναι ένα σπίτι. Σε ένα απλό πάρτυ όμως μας πιάνουν όλους τα ναρκισσιστικά. Μόνο το ότι όλος ο κόσμος θα "έχει βάλει τα καλά του", βάζει μέσα έναν επιδεικτικό παράγοντα σε συνδυασμό με μια σοβαροφάνεια που βγάζει από μέσα μας, τον καθημερινό εαυτό. Ακόμα και ωραία χορευτική μουσική να παίζει, κάποιοι θα την αγνοήσουν γιατί θα εκμεταλλευτούν την παρουσία του κόσμου για να συζητήσουν τα προβλήματα τους. Αν όμως είναι όλοι μασκαρεμένοι, αναγκαστικά στέλνουν και τον ναρκισσισμό και τη σοβαροφάνεια στο σπίτι. Πως να μιλήσεις σοβαρά και να σε ακούσει ο άλλος αν είσαι σαν σούργελο; Είναι πιο εύκολο να χορέψεις σαν παρλιακό και να λες χαζομάρες με τους γύρω σου μασκαρεμένος παρά με κανονικά ρούχα. Με τη μάσκα, αυξάνεται η κοινωνικότητα στους ντροπαλούς, η χορευτική διάθεση στους άρρυθμους, το γέλιο στους μελαγχολικούς. Νομίζω ότι τα καλά μασκέ πάρτυ είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία για όλους. Δόξα και τιμή σε όσους μπαίνουν στον κόπο να τα διοργανώνουν.

Τις προάλλες, είδα ένα αρκετά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που μιλά για τα οινοποιεία του Bordeaux καθώς και το πως προωθούν και πωλούν τα προϊόντα τους στην Κίνα. Έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο για τους οινόφιλους, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο γιατί η ταινία δείχνει το πως φέρονται και λειτουργούν οι νεόπλουτοι Κινέζοι. Έχουν μια διαφορετική φιλοσοφία στο πως ξοδεύουν σε σχέση με τους δυτικούς, και οι συνήθειες τους μπορεί από το να προκαλέσουν γέλιο ως οργή. Αλλά στην ταινία λέει κάτι πολύ σημαντικό. Οι Κινέζοι επειδή σε πολύ λίγα χρόνια έφτασαν από την κόλαση, στον παράδεισο δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον. Εμείς που έχουμε γεννηθεί μαθημένοι σε ένα σχετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο (ασχέτως το πως αυτό έχει γίνει πολύ χειρότερο τα τελευταία χρόνια), μας φαίνεται ακατανόητο και δραματικό το να ζήσουμε όπως οι παππούδες μας. Οι Κινέζοι φέρονται σαν να ξέρουν ότι αυτό που έχουν είναι παροδικό και δεν τους ενδιαφέρει καθόλου αν ή μάλλον όταν αυτό καταστραφεί. Και αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας.

Αυτά για σήμερα. Καλό σας βράδυ και να προσέχετε...

Υ.Γ. ευχαριστώ τους φίλους (ειδικά αυτούς στα μακρινά ξένα), που διαβάζουν το βλογ μου και με ωθούν να το διατηρώ τόσα χρόνια. Μακάρι να τα ξαναπούμε σύντομα και από κοντά (ίσως σε κάποιο μασκέ πάρτυ...)