Κυριακάτικες σκέψεις

Είναι ωραία η ημισαπίλα της Κυριακής, όταν έχεις περάσει ένα ωραίο Σαββατόβραδο. Η μέρα είναι γεμάτη από νύστα και χαλαρότητα ως αποτέλεσμα της διασκέδασης της προηγούμενης βραδιάς, που ανάλογα με το πως βλέπεις το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο, οδηγεί είτε σε αύξηση των δυνάμεων για την αντιμετώπιση της εβδομάδας που έρχεται, είτε στην κλασική κυριακάτικη μαυρίλα.

Είναι ωραίες οι Κυριακές που μπορείς να ξεπετάξεις στα γρήγορα την προετοιμασία της δουλειάς της Δευτέρας ώστε να κάνεις ότι θες χωρίς κανένα πρόγραμμα. Και φυσικά μέσα σε αυτά ενίοτε είναι η παρακολούθηση μιας σειράς ή μιας ταινίας.

Πολύς κόσμος περίμενε την έναρξη της νέας σαιζόν του "House of Cards", και ήμουν ιδιαίτερα ικανοποιημένος που αυτή την όμορφη Κυριακή μπόρεσα να αφιερώσω μια ωρίτσα στην παρακολούθηση του πρώτου επεισοδίου. Βλέποντας το, μου ήρθαν στο μυαλό πάλι κάποιες αλήθειες όπως: πόσο ηθοποιάρα είναι ο Kevin Spacey, πόσο εύκολο είναι για κάποιους ανθρώπους το να ψεύδονται και να εκμεταλλεύονται τους άλλους, πόσο άσχημες ιδιότητες και χαρακτηριστικά έχει ο άνθρωπος ως είδος. Το βλέπουμε συνεχώς, και στην καθημερινότητα μας, και στην κοινωνία, και στην ιστορία πως το ανθρώπινο είναι το μόνο είδος που έχει την ικανότητα και την δυνατότητα να κάνει συνειδητά κακό, όχι μόνο για την επιβίωση, αλλά και για την ικανοποίηση του. Τα ίδια έγραφα περίπου και μερικούς μήνες πριν όταν είχα δει το τέλος της πρώτης σαιζόν αυτής της σειράς, αλλά δεν έχει γίνει κάτι από τότε που να μου αλλάξει την άποψη μου αυτή. Κάτι αντίστοιχο λέει και ο Adama σε άλλη μια αγαπημένη μου σειρά, το "Battlestar Galactica", όπου σε έναν λόγο του λέει: "…όταν πολεμούσαμε τους Cylons, το κάναμε για να σωθούμε από τον αφανισμό, αλλά ποτέ δεν απαντήσαμε στο γιατί. Γιατί αξίζουμε εμείς ως άνθρωποι να σωθούμε; Ακόμα διαπράττουμε φόνους, από απληστία, έχθρα, ζήλεια. Και συνεχίζουμε να μεταφέρουμε τις αμαρτίες μας στα παιδιά μας. Αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη για οτιδήποτε έχουμε κάνει…".  Αλλά μάλλον αυτό είναι το τίμημα που πρέπει, ως είδος, να πληρώσουμε για το ότι μπορούμε να νιώσουμε, να δημιουργήσουμε, να παθιαστούμε, να χορέψουμε, να γελάσουμε, να "ευ ζήσουμε" και όχι απλά να επιβιώσουμε και να αναπαραχθούμε. Σταματώ τις αμπελοφιλοσοφίες προτείνοντας σας άλλη μία σειρά. Είναι γαλλική, λέγεται "Les Revenants", την έμαθα επειδή τη μουσική της υπόκρουση υπογράφουν οι Mogwai, και τα πρώτα επεισόδια που έχω δει παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον. Αλλά και να μη δείτε τη σειρά, ακούστε τον δίσκο των Mogwai...

Ας πάμε σε κάτι ποιο καθημερινό. Εδώ και δυόμιση χρόνια, όταν πηγαίνω λίγο μετά τις 6, στο σταθμό του τραίνου το πρωί, παρατηρώ ένα μαγαζί. Κάποιοι θα μπορούσαν να το πουν "κέντρο λαϊκής διασκέδασης χωρίς ζωντανή μουσική", κάποιοι θα μπορούσαν να το πουν "ελληνάδικο" κάποιοι απλά το λέμε "σκυλάδικο του κερατά". Την συντριπτική πλειοψηφία των ημερών, εκείνη την ώρα έχει ακόμα φώτα, και πολλές φορές ακούγεται μουσική από μέσα. Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη πρωί, ακούγεται μουσική από μέσα. Και μονίμως αναφωνώ το ίδιο ερώτημα. "Γιατί κακή μου κρίση και κακό μνημόνιο που έχεις κλείσει τόσα μαγαζιά, έχεις αφήσει αυτό απείραχτο;" η οποία ερώτηση βασίζεται περισσότερο στο  "ΠΟΙΟΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΑΘΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 6 ΤΟ ΠΡΩΪ ΣΤΑ ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ;". Κατά καιρούς βλέπω διάφορες περίεργες φάτσες να βγαίνουν από μέσα, και θέλω να τους ρωτήσω π.χ. τι δουλειά κάνουν, που βρίσκουν τα λεφτά, σε ποιον ΩΡΛ πάνε να τους κοιτάξουν τ' αυτιά, και ποιος κτηνίατρος τους εμβολιάζει μη τύχει και κολλήσουν κάνα Καλαζάρ με τόσο σκυλάδικο.

Αλλάζω θέμα πάλι. Σε μερικούς μήνες που έρχονται δημοτικές εκλογές, προσέξτε τι θα ψηφίσετε γιατί μπορεί να έρθει η συντέλεια του κόσμου και θα φταίτε εσείς! Ειδικά οι ψηφοφόροι του δήμου της Αθήνας κινδυνεύετε άμεσα αν ρίξετε την ψήφο σας στον νυν δήμαρχο. Για διαβάστε ανάλυση εδώ. 

Πάμε στην κλασική μου γκρίνια για τα σχολεία. Για άλλη μια φορά, για άλλη μια χρονιά, δέχτηκα αρκετή πίεση στο σχολείο που δουλεύω, όχι για να κάνω καλύτερα τη δουλειά μου, αλλά για να συνοδεύσω μια πολυήμερη εκδρομή. Διανύω τον πέμπτο χρόνο μου στη δημόσια εκπαίδευση και οι μόνες φορές που με έχουν πιέσει εντατικά οι διευθυντές μου, τόσο ώστε να έρθω σε αντιπαράθεση μαζί τους, είναι είτε για να συνοδεύσω εκδρομές, είτε για να σβήσω απουσίες, είτε για να ανεβάσω τις βαθμολογίες μου, είτε για να παρευρεθώ σε εκκλησιασμούς. Ευτυχώς δεν είναι όλα τα σχολεία έτσι. Κάποια δημόσια σχολεία δουλεύουν πολύ καλά. Απλά εγώ δεν έχω βρεθεί ποτέ, ως εργαζόμενος σε τέτοιο, και όσο περνάνε τα χρόνια βλέπω ότι μειώνονται δραστικά οι πιθανότητες να το καταφέρω. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα παιδιά και έχουμε ακόμα κάποιο κίνητρο να δουλέψουμε...

Χθες το βράδυ ήμουν σε ένα μασκέ πάρτυ σε ένα φιλικό σπίτι. Ειδικά τώρα που είμαι στα τριανταφεύγα, συνειδητοποίησα ότι τα καλύτερα πάρτυ είναι τα μασκέ. Τα άτομα της ηλικίας μου (βάλε +/- 5 χρόνια) κάνουν κρα να περάσουν καλά και να διασκεδάσουν και το καταφέρνουν σπάνια. Ο καθένας μας έχει τα προβλήματα του, οικονομικά, προσωπικά, κοινωνικά και είναι σε μια φάση που δεν μπορεί να βλέπει μπροστά το μέλλον με μεγάλη αισιοδοξία, όπως ένας εικοσάρης. Επίσης, έχοντας ζήσει αρκετά στο παρελθόν, είμαστε και λιγότερο ανεκτικοί στην ταλαιπωρία της μαζικής διασκέδασης. Δηλαδή ο ιδεατός χώρος για να διασκεδάσει κανείς είναι ένα σπίτι. Σε ένα απλό πάρτυ όμως μας πιάνουν όλους τα ναρκισσιστικά. Μόνο το ότι όλος ο κόσμος θα "έχει βάλει τα καλά του", βάζει μέσα έναν επιδεικτικό παράγοντα σε συνδυασμό με μια σοβαροφάνεια που βγάζει από μέσα μας, τον καθημερινό εαυτό. Ακόμα και ωραία χορευτική μουσική να παίζει, κάποιοι θα την αγνοήσουν γιατί θα εκμεταλλευτούν την παρουσία του κόσμου για να συζητήσουν τα προβλήματα τους. Αν όμως είναι όλοι μασκαρεμένοι, αναγκαστικά στέλνουν και τον ναρκισσισμό και τη σοβαροφάνεια στο σπίτι. Πως να μιλήσεις σοβαρά και να σε ακούσει ο άλλος αν είσαι σαν σούργελο; Είναι πιο εύκολο να χορέψεις σαν παρλιακό και να λες χαζομάρες με τους γύρω σου μασκαρεμένος παρά με κανονικά ρούχα. Με τη μάσκα, αυξάνεται η κοινωνικότητα στους ντροπαλούς, η χορευτική διάθεση στους άρρυθμους, το γέλιο στους μελαγχολικούς. Νομίζω ότι τα καλά μασκέ πάρτυ είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία για όλους. Δόξα και τιμή σε όσους μπαίνουν στον κόπο να τα διοργανώνουν.

Τις προάλλες, είδα ένα αρκετά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που μιλά για τα οινοποιεία του Bordeaux καθώς και το πως προωθούν και πωλούν τα προϊόντα τους στην Κίνα. Έχει ενδιαφέρον, όχι μόνο για τους οινόφιλους, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο γιατί η ταινία δείχνει το πως φέρονται και λειτουργούν οι νεόπλουτοι Κινέζοι. Έχουν μια διαφορετική φιλοσοφία στο πως ξοδεύουν σε σχέση με τους δυτικούς, και οι συνήθειες τους μπορεί από το να προκαλέσουν γέλιο ως οργή. Αλλά στην ταινία λέει κάτι πολύ σημαντικό. Οι Κινέζοι επειδή σε πολύ λίγα χρόνια έφτασαν από την κόλαση, στον παράδεισο δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον. Εμείς που έχουμε γεννηθεί μαθημένοι σε ένα σχετικά υψηλό βιοτικό επίπεδο (ασχέτως το πως αυτό έχει γίνει πολύ χειρότερο τα τελευταία χρόνια), μας φαίνεται ακατανόητο και δραματικό το να ζήσουμε όπως οι παππούδες μας. Οι Κινέζοι φέρονται σαν να ξέρουν ότι αυτό που έχουν είναι παροδικό και δεν τους ενδιαφέρει καθόλου αν ή μάλλον όταν αυτό καταστραφεί. Και αυτό πρέπει να το έχουμε υπόψη μας.

Αυτά για σήμερα. Καλό σας βράδυ και να προσέχετε...

Υ.Γ. ευχαριστώ τους φίλους (ειδικά αυτούς στα μακρινά ξένα), που διαβάζουν το βλογ μου και με ωθούν να το διατηρώ τόσα χρόνια. Μακάρι να τα ξαναπούμε σύντομα και από κοντά (ίσως σε κάποιο μασκέ πάρτυ...)