Πανικός και ομίχλη

Όλοι θα είδατε την ομίχλη που είχε γεμίσει τις περισσότερες περιοχές της Αττικής την Τετάρτη το πρωί αλλά και σήμερα. Αν δεν την είδατε είτε ζείτε σε μέρος μη ομιχλώδες, είτε δεν ξυπνήσατε το πρωί , είτε έχετε πρόβλημα όρασης. Κάποιοι που και σε ομιχλώδες μέρος ζούμε και το πρωί ξυπνήσαμε και πρόβλημα όρασης δεν έχουμε, είχαμε τέτοια νύστα που νομίζαμε ότι κάπου έχει πάρει φωτιά και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από που έρχεται αυτός ο παράξενος καπνός που δεν μυρίζει. Μόλις κατάλαβα ότι είναι ομίχλη θυμήθηκα μια έκφραση που έλεγε ένας παλιός μου συμμαθητής στο λύκειο κάθε φορά που έβλεπε κάτι που τον εντυπωσίαζε: "πανικός και ομίχλη". Η έκφραση αυτή νομίζω περιγράφει αρκετά καλά αυτό που βλέπουμε είτε στην καθημερινότητα μας είτε μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης και του υπολογιστή μας. Αν συνυπολογίζουμε και την πατροπαράδοτη τσίκνα της σημερινής ημέρας μπορούμε να πούμε ότι το τοπίο είναι ομιχλώδες από όλες τις απόψεις.

Σήμερα δεν θα μιλήσω καθόλου για το θέμα που συνηθίζω να αναφέρομαι, την εκπαίδευση δηλαδή. Δεν έχει νόημα να σας λέω τα ίδια και τα ίδια. Πάντως γελάω και εγώ με τον εαυτό μου, όταν συνειδητοποιώ το πόσο γραφικός έχω καταντήσει αφού σε κάθε συνεδρίαση του συλλόγου διδασκόντων του σχολείου μου φτάνω από να αρχίζω να φωνάζω (στην καλύτερη περίπτωση) ως το να βγω έξω από την αίθουσα λέγοντας ατάκες όπως "η δημόσια εκπαίδευση τελείωσε για μένα" ενώ κρατάω τα νεύρα μου για να μην επιτεθώ σε κάποιον. Παρατηρώντας με σκέφτομαι ότι έχουν πραγματικό ενδιαφέρον οι αντιδράσεις μου σε αυτές τις συνεδριάσεις. Όσοι με γνωρίζετε από κοντά ξέρετε ότι και ευγενικός άνθρωπος είμαι και ήρεμος, ενώ και μέσα στην τάξη (στο μέτρο του δυνατού) καταφέρνω να αποφεύγω τις εντάσεις και να συνεννοούμαι με τους αφηνιασμένους εφήβους (πέρσι μία μαθήτρια μου είπε ότι με χαρακτηρίζει μια "ευγενή γαϊδουριά" μια και δεν αντιδρώ έντονα σε ότι και να γίνει). Σε συνεδριάσεις όμως καθηγητών με θυμάμαι να κλοτσάω πόρτες, να φωνάζω, να ρίχνω βλέμματα τρελού και να επιτίθεμαι (αγενώς για τα δικά μου δεδομένα) κυρίως σε άτομα που θεωρητικά δεν θα έπρεπε να το κάνω (διευθυντές, σχολικούς συμβούλους κτλ.). Τελικά σας μίλησα για σχολεία...

Είναι μάλλον που η παιδεία είναι ένα από τα θέματα που με ενδιαφέρει και με απασχολεί τόσο. Και πάντα με απασχολούσε και η πολιτική πλευρά των κοινωνιών που ενδιαφέρονται πραγματικά για την παιδεία τους. Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρός, και με πιο επαναστατικές θεωρίες στο κεφάλι μου, να θαυμάζω αυτό που γινόταν στην Κούβα. Την πραγματικά δημόσια και δωρεάν παιδεία, που μαζί με την υγεία εξακολουθώ να θεωρώ ότι είναι αγαθό που πρέπει να παρέχεται από το κράτος σε κάθε πολίτη του δωρεάν με απόλυτη σοβαρότητα και υπευθυνότητα, άρα δεν μπορούσα παρά να εκτιμώ αφάνταστα ένα κράτος που τα παρέχει αυτά στους πολίτες του. Θυμάμαι όμως, όταν αρκετά χρόνια πριν, ένας φίλος (με παρόμοιες απόψεις) είχε επισκεφτεί την Κούβα και όταν τον ρώτησα να μου πει τις εντυπώσεις του μου είπε κατά λέξη: "αν ζούσες εκεί και εσύ αντικαθεστωτικός θα ήσουν". Όταν είμαστε από μακριά είναι εύκολο να βλέπουμε ότι θέλουμε, με τις παρωπίδες των πολιτικών μας απόψεων και να ξεχνάμε ότι αυτοί που τα βιώνουν τα βλέπουν τελείως διαφορετικά. Ας πάρουμε τα του οίκου μας. Πριν μερικά χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία ήταν υπέρ της Ε.Ε. και του ευρώ, γούσταρε την ανάπτυξη (φούσκα) που υπήρχε, κάποιοι βολεύτηκαν πολύ κάποιοι απλά ζούσαν αξιοπρεπώς, και γενικά βλέπαμε όλοι το μέλλον με αισιοδοξία και σιγουριά. Θυμάμαι 6-7 χρόνια πριν να τσακώνομαι με φίλους μου γιατί μου έλεγαν ότι είναι καλή κίνηση να πάρει κάποιος στεγαστικό δάνειο αν έχει καλή δουλειά, ενώ εγώ διαφωνούσα. Μερικά χρόνια πριν πάλι (4-5) όταν διορίστηκα στο δημόσιο και μαθαίναμε ότι κάτι δεν πάει καλά με την οικονομία έρχονταν οι συνδικαλιστές στο σχολείο και μας έλεγαν πανικόβλητοι ότι παίζει να μην πάρουμε καμία αύξηση για τα επόμενα χρόνια και αυτό μας φαινόταν τραγικό. Πλέον μετά τη σκατοπλημμύρα που έχουμε υποστεί όλοι μας τα θυμόμαστε αυτά και γελάμε. Α και παράλληλα οι περισσότεροι μας έγιναν κατά της Ε.Ε. του ευρώ και θυμήθηκαν το αριστερό και επαναστατικό τους παρελθόν. Δεν λέω ότι δεν έχουμε λόγο να αντιδρούμε (έχουμε και παραέχουμε), αλλά μου φαίνεται παράξενο το πόσο εύκολα βλέπω ανθρώπους σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να κάνουν ιδεολογικές κωλοτούμπες και να δαιμονοποιούμε συγκεκριμένους ανθρώπους και συγκεκριμένες πολιτικές που και εμείς (εκείνοι...) συντηρούσαν τόσα χρόνια, ενώ παράλληλα δεν αναγνωρίζουμε (το έστω μικρό) μερίδιο ευθύνης μας στην σκατοκατάσταση που επικρατεί. 

Και επειδή αυτή η σκατοκατάσταση δεν υπάρχει μόνο εδώ, αλλά σε πολλά μέρη του κόσμου, βλέπουμε όλο και συχνότερα και έντονες αντιδράσεις του κόσμου και βίαιες αντιπαραθέσεις με τραγικά αποτελέσματα. Ο κόσμος καλά κάνει και αντιδρά, γιατί πάντα πρέπει να θέλει το καλύτερο και να προσπαθεί να το αποκτήσει. Το πόσο καλό θα είναι αυτό το καλύτερο όταν το αποκτήσει ας το αφήσουμε στους ίδιους να το κρίνουν. Όπως έγραψε και ένας φίλος στο φατσοβιβλίο τις προάλλες σε ένα σχόλιο, "το γρασίδι είναι πάντα πιο πράσινο από την άλλη πλευρά του φράχτη, ασχέτως από ποια πλευρά το βλέπεις". Εγώ ως απαισιόδοξος απλά συμφωνώ με αυτό που λέει η φωτογραφιούλα στο πάνω μέρος του κειμένου, ξέροντας ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ότι κάθε κατάσταση έχει και τα θετικά και τα αρνητικά της και ότι πάντα κάποιοι θα εκμεταλλεύονται την κατάσταση αυτή για να πατήσουν τους γύρω τους (είναι χαρακτηριστικό του είδους μας, όπως έγραφα και λίγες μέρες πριν).

Αυτό όμως που με εξοργίζει είναι οι παρωπίδες τις οποίες φορούν όσοι σχολιάζουν διάφορα πολιτικά γεγονότα. Κάνω ένα διάλειμμα λέγοντας σας ένα στιχάκι που λέγαμε με φίλους όταν είμασταν φοιτητές (νομίζω ότι ήταν γραμμένο σε τοίχο). "Πελοπίδα Πελοπίδα βγάλε ποια την παρωπίδα"

Σαν βλαμμένο εξακολουθώ να μονολογώ αυτόν τον στίχο κάθε φορά που βλέπω ειδήσεις. Ας πάμε στην Ουκρανία. Οι ειδήσεις μιλούν για εξεγερμένο λαό που θέλει κάτι καλύτερο και έχουν βαρεθεί την καταπίεση της Ρωσίας (και έχουν δίκιο) και οι αριστεροί λένε για βαλτούς από τις ΗΠΑ και την Ε.Ε. που θέλουν να βάλουν χέρι στον φυσικό πλούτο της Ουκρανίας (και έχουν δίκιο). Το άσχημο είναι ότι κόσμος πεθαίνει όμως και δεν θα βρει το δίκιο του ότι και να γίνει. Και η Ε.Ε. βάζει κυρώσεις για την εκτεταμένη αστυνομική βία (που πράγματι υπάρχει) ενώ κάνει τα στραβά μάτια σε χώρες μέλη της (εμάς καλέ) που έχουν κάνει την αστυνομική βία καθημερινή είδηση. Ο λαός όντας από μέσα δεν μπορεί να δει πως ό,τι και να γίνει κάποιος θα τον έχει με το καρότο και το μαστίγιο (είτε είναι Ε.Ε. είτε είναι Ρωσία) ας του δώσουν όμως το δικαίωμα να αποφασίσει αυτός τη μοίρα του χωρίς αιματοχυσίες. Είναι ένα πράγμα που λέγεται δημοκρατία και το ξεχνάμε... Δημοφήμισμα οέο!
Κάτι αντίστοιχο γίνεται και στη Βοσνία αλλά από την αντίθετη πλευρά. Εδώ οι εξεγερμένοι (που και αυτοί έχουν εννοείται δίκιο γιατί θέλουν κάτι καλύτερο για το μέλλον τους) είναι κατά της Ε.Ε. και παίρνουν τη χλεύη των μέσων ενημέρωσης ως αγράμματοι που δεν ξέρουν τι θέλουν. Βλέπουμε δηλαδή το παιχνιδάκι μας "μνημόνιο-αντιμνημόνιο" να παίζεται παντού με τα ίδια χαρακτηριστικά. Πάντα και παντού όμως ο απλός κόσμος χάνει και κάποιοι φορώντας τις παρωπίδες τους προσπαθούν να τραβήξουν πελάτες είτε προς την μία είτε προς την άλλη πλευρά. 

Και είμαστε και εμείς οι διαλλακτικοί που μας τα χώνουν και οι μεν και οι δε χωρίς να μπορούμε να βγάλουμε το άχτι μας και να ξεσπάσουμε θεωρώντας ως το απόλυτο κακό την άλλη πλευρά. Ευτυχώς που για μας υπάρχει το αλκοόλ. Όσο υπάρχει το αλκοόλ υπάρχει ελπίδα...

Υ.Γ. όσο και αλκοόλ να πιεις όμως χάνεις την ελπίδα σου όταν πρακτικά ενήλικοι σε ρωτούν πράγματα όπως "τα πλαστικά φυτά κάνουν φωτοσύνθεση;"

Καλό σας βράδυ (και να προσέχετε...)