Κάθομαι αρκετή ώρα βλέποντας τη φάτσα του Tricky από πάνω και δεν μπορώ να αποφασίσω πως να αρχίσω το γράψιμο. Ας ακολουθήσω τον εύκολο δρόμο. Θα πω για μένα. Το έχετε καταλάβει, το έχω αναφέρει πολλές φορές εξάλλου, ότι έχω πάθος με τη μουσική. Θέλω να ακούω μουσική όσο περισσότερο μπορώ. Ειδικά με την ακρόαση ζωντανής μουσικής έχω κάτι σαν εθισμό. Θέλω να βιώνω με όλες μου τις αισθήσεις τη μουσική τη στιγμή της γέννησης της. Θέλω να παρατηρώ τους μουσικούς, να βλέπω το πως νιώθουν την ώρα που μοιράζονται μαζί μου αυτό που παράγουν. Η πώρωση μου αυτή με τη ζωντανή μουσική, είναι αυτό που με "αναγκάζει" να μπορώ να ζήσω μόνο σε μεγάλες πόλεις, πόλεις με πολλές μουσικές επιλογές, ώστε να μπορούν να κορεστούν οι συναυλιακές μου ανάγκες. Είμαι παιδί με ειδικές ανάγκες δηλαδή. Ένας ψυχολόγος θα μπορούσε ίσως να πει ότι έχω συναισθηματικά κενά που προσπαθώ να τα καλύψω μέσα από τα συναισθήματα που μου προκαλεί η μουσική. Σε εκείνη τη στιγμή θα τον ρωτούσα τι σήμαινε ο εφιάλτης που είδα λίγες μέρες πριν, όπου με κυνηγούσε ένα μεγάλο σκυλί Δαλματίας. Αν μου απαντούσε ότι "μάλλον είχα φάει πολύ πεπόνι το βράδυ" θα ήξερα ότι είναι σωστός επιστήμονας, κάθε άλλη απάντηση θα με έπειθε ότι είναι κομπογιαννίτης.
Ας γυρίσουμε στις συναυλίες. Την προηγούμενη Πέμπτη, είδα για άλλη μια φορά μια μπάντα που συμπαθώ πολύ, τη "Μητέρα Φάλαινα Τυφλή". Τους έχω αναφέρει και άλλες φορές αυτούς, και είναι μια μπάντα που πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση. Αυτό έκαναν λοιπόν και την Πέμπτη όταν παρουσίασαν τον καινούργιο τους δίσκο. Ήξερα τι θα ακούσω, μου το έδωσαν με άψογο τρόπο, και γύρισα σπίτι μου χαμογελαστός και με το καινούργιο τους σιντάκι για τη συλλογή μου. Απλά και όμορφα πράγματα δηλαδή.
Την Παρασκευή ήταν η συναυλία του Tricky. Έχω ακούσει τους δίσκους του, κάποια κομμάτια μου αρέσουν κάποια όχι, αλλά εκτιμώ το ότι μέσα στα χρόνια που δισκογραφεί, έχει γράψει μουσικές που έχουν δώσει το προσωπικό του στίγμα δημιουργώντας πρακτικά μια "σχολή" στον συγκεκριμένο ήχο. Ζωντανά δεν τον είχα δει ποτέ, αλλά είχα ακούσει καλά λόγια από φίλους που τον είχαν δει γι' αυτό και δεν δίστασα καθόλου να αποδεχτώ την προτροπή μιας φίλης στο να πάμε να τον ακούσουμε. Το ότι πληρώσαμε εισιτήριο, και παρακολουθήσαμε την εμφάνιση του, δεν σημαίνει όμως ότι και τον ακούσαμε τελικά.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω συνοπτικά το τι παρακολούθησα πληρώνοντας 25 ευρώ. Το μαγαζί ήταν τίγκα. Δεν μπορώ να το πω πιο απλά ΤΙΓΚΑ. Ο διοργανωτής σίγουρα τα έβγαλε τα ευρουλάκια του. Στην είσοδο υπήρχε προωθητική ενέργεια γνωστής μάρκας τσιγάρων. Δηλαδή μοίραζαν τσάμπα τσιγάρα, σε χώρο στην Ελλάδα, που ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο. Μπορείτε να φανταστείτε τι έγινε, αν συνυπολογίσετε τη γνωστή αλλεργία που υπάρχει στην Ελλάδα στη χρησιμοποίηση σωστού εξαερισμού. Δεν είμαι καπνιστής αλλά ένιωσα ότι η πίσσα που έκατσε στα πνευμόνια μου φτάνει για την δημιουργία 16,3 km αυτοκινητόδρομου με 4 λωρίδες σε κάθε κατεύθυνση. Όσο για τα ρούχα μου, μόνο από τη μυρωδιά θα μπορούσαν να ενεργοποιήσουν ανιχνευτή καπνού.
Πάμε τώρα στη συναυλία. Θα πω για το support σχήμα που ήταν το καλύτερο σημείο της βραδιάς. Η μπάντα (παρά τις καλές κριτικές που πήρε στα διάφορα site), δεν μου έκανε καμία εντύπωση. Όταν με ρώτησε η φίλη μου "Τι είδος μουσικής παίζουν αυτοί;" απάντησα "Αδιάφορη". Επίσης δεν μου γέμισε και το μάτι ο αρχηγός της μπάντας. Φορούσε ένα πουκαμισάκι που είχε ξεμείνει σε μια ντουλάπα από τη δεκαετία του 80, είχε στο κεφάλι του τόσο ζελέ που έμοιαζε σαν να τον είχε γλύψει αγελάδα, ενώ και η ατάκα του "Καλησπέρα, είμαστε οι Spectralfire, είμαι ο Spectralfire" δεν μου έκανε και την καλύτερη εντύπωση... Όμως, παρά το ότι δεν μου άρεσαν, δεν μπορώ να μη παραδεχτώ ότι έδειχναν να γουστάρουν αυτό που έκαναν, έπαιξαν τα κομμάτια τους όσο καλύτερα μπορούσαν, και πραγματικά προσπάθησαν να μεταφέρουν κάτι στον κόσμο.
Μετά ήρθε η σειρά του κύριου πιάτου της βραδιάς. Αφού ετοιμάστηκε η σκηνή, βγήκε ο Tricky και η μπάντα του. Ήταν αυτός, μαζί με άλλη μια τραγουδίστρια, ένας τύπος που έπαιζε ντραμς και χειριζόταν και κάποια μπλιμπλίκια και ένας κιθαρίστας. Όπως καταλαβαίνετε υπήρχαν αρκετά προηχογραφημένα μέρη και αρκετές λούπες που έπρεπε να μπαίνουν σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία ώστε να βγει αυτό που είχε σχεδιαστεί (;). Ο Tricky ποτέ δεν είπε ότι είναι τραγουδιστής, περισσότερο συνοδεύει αυτά που γράφει. Την Παρασκευή όμως δεν έκανε ούτε αυτό. Ο ήχος ήταν τόσο κακός, που δεν ακουγόταν πρακτικά καθόλου και αυτός και η τραγουδίστρια. Τους βλέπαμε να ανοίγουν τα στόματα τους, αλλά φωνές γιοκ, εκτός από κάτι ψιθύρους. Αρχικά λέγαμε ότι ήταν θέμα ηχολήπτη και προσπαθούσαμε να μπούμε στο κλίμα περιμένοντας αυτό να φτιάξει. Αλλά αυτός που φτιάχτηκε ήταν μόνο ο Tricky. Από τη στιγμή που ανέβηκε, φαινόταν ότι είχε κάνει "χημεία και τέρατα" πριν στο καμαρίνι, αλλά και πάνω στη σκηνή αυτό που είδα μόνο είναι έναν τύπο να βγάζει τη μπλούζα του, να κουνάει τα κοτσιδάκια του και να ανάβει τον ένα μπάφο μετά τον άλλο. Αυτός περνούσε μια χαρά, ανέβασε και κάτι πιτσιρίκες στη σκηνή από το κοινό, για να κουνιούνται γύρω του, έκοβε τα κομμάτια στη μέση όποτε ήθελε, και κοπανιόταν με τους ήχους του προηχογραφημένου μπάσου και του ζωντανού κιθαροντραμιού. Οι δύο μουσικοί, προσπαθούσαν να δώσουν κάποια ένταση για να κάνουν το κοινό να πωρωθεί κάπως, αλλά αυτό δεν έφτανε. Ο "καλλιτέχνης" πρώτη φορά μας είπε καληνύχτα 50 λεπτά αφού ανέβηκε στη σκηνή. Του πήρε κάνα τέταρτο να στείλει τους άλλους να παίξουν λίγο μόνοι τους, μέχρι να μας κάνει την τιμή να τρεκλίσει πάλι μπροστά μας. Όταν ξανακατέβηκαν, περίμεναν μάλλον τον κόσμο να ζητήσει με φωνές και νταβαντούρια άλλο ένα encore, αλλά οι περισσότεροι έμειναν σιωπηλοί, κάποιοι κάναμε πλάκα με το χάλι του, και ελάχιστοι πωρωμένοι μπροστά του έκαναν το χατήρι. Την ώρα που αποφασίσαμε να φύγουμε, είπε να κάνει πάλι κάποιο πέρασμα από τη σκηνή, αλλά προτιμήσαμε να μη χάσουμε άλλο χρόνο από τη ζωή μας.
Κάθε ένας από όλους όσους βρεθήκαμε στο μαγαζί, δώσαμε 25 ευρώ σε κάποιον για να φτιαχτεί μπροστά μας. Πολύ ακριβό το κέρασμα που του κάναμε... Κάποιοι έλεγαν ότι δικαιολογείται γιατί έχει γράψει ωραίους δίσκους. Αν ήθελα να ακούσω τους δίσκους του, θα καθόμουν σπίτι. Θέλαμε να ακούσουμε τη μουσική του να αποδίδεται ζωντανά, πράγμα που απλά δεν έγινε. Και άλλοι καλλιτέχνες τα πίνουν τα ποτάκια τους (και όχι μόνο), αλλά δίνουν και κάτι στον κόσμο. Αυτός το μόνο που έδωσε ήταν η χαρά σε κάποιες πιτσιρίκες να ανέβουν στη σκηνή και να βγάζουν φωτογραφίες η μία την άλλη.
Δεν μιζεριάζω για τη συγκεκριμένη βραδιά. Καλά πέρασα απλά σπάζοντας πλάκα. Ούτε με νοιάζουν τα φράγκα. Εννοείται ότι δεν μου περισσεύουν, αλλά δεν είναι ούτε τα πρώτα, ούτε τα τελευταία που πετάω σε κάτι άχρηστο. Ο τύπος μας δούλεψε, έκανε την πλάκα του, και κατάφερε να με κάνει να βάλω τα σιντιά του στη μαύρη μου λίστα. Απορώ όμως με τον κόσμο που χειροκροτούσε, και ακόμα περισσότερο με αυτούς που έγραφαν καλά λόγια την άλλη μέρα στα φατσομπούκια. Στη σελίδα της εκδήλωσης, έβγαινε όλος ο κόσμος και έκραζε, εκτός από μια μειοψηφία που θεώρησε ότι όλο αυτό του είδαμε ήταν στα πλαίσια ενός καλλιτεχνικού concept που όσοι δεν το καταλάβαμε είμαστε αμαθείς φλώροι. Έχουν πολύ πλάκα τέτοια πρόβατα! Αυτό το είδος ανθρώπων έχουν δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο είδος τέχνης που εγώ αποκαλώ "τέχανη". Ένα έργο τέχανης λοιπόν, είναι συνήθως ένα τίποτα, που για κάποιο λόγο ο δημιουργός του ενίοτε νομίζει ότι είναι κάτι, και για κάποιο άλλο λόγο όσοι το βλέπουν νομίζουν ότι είναι κάτι. Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά επίπεδα στην τέχνη, και πολλά πράγματα δεν είναι κατανοητά από όλους, και πάνω σε αυτό βασίζονται και αυτοί που δουλεύουν τον κόσμο, και αυτοί που δουλεύουν τον εαυτό τους καταπίνοντας ότι τους πασάρουν οι "αυθεντίες". Τα παρακάτω βιντεάκια έχουν λόγο ύπαρξης και είναι πετυχημένα, επειδή η "τέχανη" υπάρχει, και οι οπαδοί της ζουν ανάμεσα μας.
Μετά ήρθε η σειρά του κύριου πιάτου της βραδιάς. Αφού ετοιμάστηκε η σκηνή, βγήκε ο Tricky και η μπάντα του. Ήταν αυτός, μαζί με άλλη μια τραγουδίστρια, ένας τύπος που έπαιζε ντραμς και χειριζόταν και κάποια μπλιμπλίκια και ένας κιθαρίστας. Όπως καταλαβαίνετε υπήρχαν αρκετά προηχογραφημένα μέρη και αρκετές λούπες που έπρεπε να μπαίνουν σε συγκεκριμένα χρονικά σημεία ώστε να βγει αυτό που είχε σχεδιαστεί (;). Ο Tricky ποτέ δεν είπε ότι είναι τραγουδιστής, περισσότερο συνοδεύει αυτά που γράφει. Την Παρασκευή όμως δεν έκανε ούτε αυτό. Ο ήχος ήταν τόσο κακός, που δεν ακουγόταν πρακτικά καθόλου και αυτός και η τραγουδίστρια. Τους βλέπαμε να ανοίγουν τα στόματα τους, αλλά φωνές γιοκ, εκτός από κάτι ψιθύρους. Αρχικά λέγαμε ότι ήταν θέμα ηχολήπτη και προσπαθούσαμε να μπούμε στο κλίμα περιμένοντας αυτό να φτιάξει. Αλλά αυτός που φτιάχτηκε ήταν μόνο ο Tricky. Από τη στιγμή που ανέβηκε, φαινόταν ότι είχε κάνει "χημεία και τέρατα" πριν στο καμαρίνι, αλλά και πάνω στη σκηνή αυτό που είδα μόνο είναι έναν τύπο να βγάζει τη μπλούζα του, να κουνάει τα κοτσιδάκια του και να ανάβει τον ένα μπάφο μετά τον άλλο. Αυτός περνούσε μια χαρά, ανέβασε και κάτι πιτσιρίκες στη σκηνή από το κοινό, για να κουνιούνται γύρω του, έκοβε τα κομμάτια στη μέση όποτε ήθελε, και κοπανιόταν με τους ήχους του προηχογραφημένου μπάσου και του ζωντανού κιθαροντραμιού. Οι δύο μουσικοί, προσπαθούσαν να δώσουν κάποια ένταση για να κάνουν το κοινό να πωρωθεί κάπως, αλλά αυτό δεν έφτανε. Ο "καλλιτέχνης" πρώτη φορά μας είπε καληνύχτα 50 λεπτά αφού ανέβηκε στη σκηνή. Του πήρε κάνα τέταρτο να στείλει τους άλλους να παίξουν λίγο μόνοι τους, μέχρι να μας κάνει την τιμή να τρεκλίσει πάλι μπροστά μας. Όταν ξανακατέβηκαν, περίμεναν μάλλον τον κόσμο να ζητήσει με φωνές και νταβαντούρια άλλο ένα encore, αλλά οι περισσότεροι έμειναν σιωπηλοί, κάποιοι κάναμε πλάκα με το χάλι του, και ελάχιστοι πωρωμένοι μπροστά του έκαναν το χατήρι. Την ώρα που αποφασίσαμε να φύγουμε, είπε να κάνει πάλι κάποιο πέρασμα από τη σκηνή, αλλά προτιμήσαμε να μη χάσουμε άλλο χρόνο από τη ζωή μας.
Κάθε ένας από όλους όσους βρεθήκαμε στο μαγαζί, δώσαμε 25 ευρώ σε κάποιον για να φτιαχτεί μπροστά μας. Πολύ ακριβό το κέρασμα που του κάναμε... Κάποιοι έλεγαν ότι δικαιολογείται γιατί έχει γράψει ωραίους δίσκους. Αν ήθελα να ακούσω τους δίσκους του, θα καθόμουν σπίτι. Θέλαμε να ακούσουμε τη μουσική του να αποδίδεται ζωντανά, πράγμα που απλά δεν έγινε. Και άλλοι καλλιτέχνες τα πίνουν τα ποτάκια τους (και όχι μόνο), αλλά δίνουν και κάτι στον κόσμο. Αυτός το μόνο που έδωσε ήταν η χαρά σε κάποιες πιτσιρίκες να ανέβουν στη σκηνή και να βγάζουν φωτογραφίες η μία την άλλη.
Δεν μιζεριάζω για τη συγκεκριμένη βραδιά. Καλά πέρασα απλά σπάζοντας πλάκα. Ούτε με νοιάζουν τα φράγκα. Εννοείται ότι δεν μου περισσεύουν, αλλά δεν είναι ούτε τα πρώτα, ούτε τα τελευταία που πετάω σε κάτι άχρηστο. Ο τύπος μας δούλεψε, έκανε την πλάκα του, και κατάφερε να με κάνει να βάλω τα σιντιά του στη μαύρη μου λίστα. Απορώ όμως με τον κόσμο που χειροκροτούσε, και ακόμα περισσότερο με αυτούς που έγραφαν καλά λόγια την άλλη μέρα στα φατσομπούκια. Στη σελίδα της εκδήλωσης, έβγαινε όλος ο κόσμος και έκραζε, εκτός από μια μειοψηφία που θεώρησε ότι όλο αυτό του είδαμε ήταν στα πλαίσια ενός καλλιτεχνικού concept που όσοι δεν το καταλάβαμε είμαστε αμαθείς φλώροι. Έχουν πολύ πλάκα τέτοια πρόβατα! Αυτό το είδος ανθρώπων έχουν δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο είδος τέχνης που εγώ αποκαλώ "τέχανη". Ένα έργο τέχανης λοιπόν, είναι συνήθως ένα τίποτα, που για κάποιο λόγο ο δημιουργός του ενίοτε νομίζει ότι είναι κάτι, και για κάποιο άλλο λόγο όσοι το βλέπουν νομίζουν ότι είναι κάτι. Εννοείται ότι υπάρχουν πολλά επίπεδα στην τέχνη, και πολλά πράγματα δεν είναι κατανοητά από όλους, και πάνω σε αυτό βασίζονται και αυτοί που δουλεύουν τον κόσμο, και αυτοί που δουλεύουν τον εαυτό τους καταπίνοντας ότι τους πασάρουν οι "αυθεντίες". Τα παρακάτω βιντεάκια έχουν λόγο ύπαρξης και είναι πετυχημένα, επειδή η "τέχανη" υπάρχει, και οι οπαδοί της ζουν ανάμεσα μας.
Θα κλείσω δείχνοντας σας ένα έργο τέχανης που είχα φτιάξει εγώ κάποτε. Αν θέλετε, μπορείτε να μου πείτε τι συμβολίζει. Αν κάποιος βέβαια δει ταλέντο και μεγαλείο μέσα στη δημιουργία μου, θα έχει απόλυτο δίκιο και τον καλώ να μου κάνει διαφήμιση, γιατί κατά βάθος θέλω και εγώ να γίνω ένας Μαέβιους.
Και σαν να το ήξερε, ένας φίλος, μόλις μου έστειλε αυτό στο mail μου! Όπου αναφέρεται και η λέξη φάλαινα και η δημιουργία της τέχανης! Κοίτα να δεις που τελικά η συγχρονικότητα υπάρχει...
EDIT: Το αμέλησα αρχικά να αναφέρω την πηγή του παραπάνω κόμικ. Είναι από τα "Κουραφέλκυθρα" του Αντώνη Βαβαγιάννη. Μπορείτε να τα διαβάσετε αν επισκεφτείτε τον παρακάτω σύνδεσμο
Ενώ μπορείτε να αγοράσετε και το βιβλίο από εδώ
Εγώ το έχω ήδη, και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Θα λιώσετε στο γέλιο!
Καλό σας τέτοιο φίλτατοι.
Και να προσέχετε...
2 σχόλια:
Οφείλεις να αναφέρεις και τις πηγές σου. Το στριπάκι είναι από τα Κουραφέλκυθρα του (συναδέλφου σου) Αντώνη Βαβαγιάννη.
Έχεις δίκιο!
Το διόρθωσα ήδη.
Δημοσίευση σχολίου