Μου αρέσει η jazz αν και δεν παρακολουθώ επισταμένα τις νέες κυκλοφορίες, όπως κάνω σε άλλα μουσικά είδη. Έτυχε όμως μέσα στο καλοκαίρι, κάποια στιγμή αργά το βράδυ, να ακούσω στο Poplie Radio, το Change of the Guard, την κομματάρα που ανοίγει το Epic του Kamasi Washington. Είχα πάρα πολύ καιρό να ενθουσιαστώ τόσο με κομμάτι ανεξαρτήτως μουσικού είδους. Το σαζάμαρα (υπάρχει αυτό το ρήμα;) και επειδή δεν είχα ιδέα για το τι κουμάσι είναι ο Kamasi, έψαξα περισσότερα γι' αυτόν την επόμενη μέρα. Φυσικά την ίδια μέρα προμηθεύτηκα το δίσκο και έφαγα πολλές ώρες ακούγοντας τον. Το Epic είναι ένα άλμπουμ που έκανε πολύ κόσμο να μιλά γι' αυτό, και όχι μόνο στους jazz κύκλους. Άλλοι εντυπωσιάστηκαν από την τρίωρη διάρκεια του, άλλοι από το μέγεθος της μπάντας, άλλοι από τις αναφορές που κάνει ηχητικά σε παλιούς γίγαντες της τζαζ, άλλοι για το όραμα που είχε να δημιουργήσει αυτό το, υπερβολικό κατά κάποιους, έργο. Εγώ μένω καθαρά στο πόσες φορές άκουσα το δίσκο, και κυρίως το κομμάτι change of the guard, που για μένα είναι το κομμάτι της χρονιάς.
02. Benjamin Clementine - At Least For Now
03. Natalie Prass - Natalie Prass
04. Father John Misty - I Love You Honneybear
05. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
06. Godspeed You! Black Emperor - Asunder, Sweet and Other Distress
07. Tom McRae & The Standing Band - Did I Sleep And Miss The Border?
08. The Decemberists - What A Terrible World, What A Beautiful World
09. Of Monsters And Men - Beneath The Skin
10. Fabian Holland - A Day Like Tomorrow
11. Mikal Cronin - MCIII
12. Matthew E. White - Fresh Blood
13. Monophonics - Sound of Sinning
14. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
15. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats
16. Blur - The Magic Whip
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
18. Tame Impala - Currents
19. Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
20. Gaz Coombes - Matador
Άκουσα πρώτη φορά τον Clementine όταν μου τον πρότεινε δυο καλοκαίρια πριν μια φίλη από τα ξένα. Δεν έδωσα σημασία γιατί μου φάνηκε λίγο παράξενο το άκουσμα. Εξάλλου εκείνη την ώρα περίμενα κάτι σουβλάκια και το μυαλό μου ήταν αφοσιωμένο μόνο στην αναμονή του ήχου του κουδουνιού. Λίγους μήνες μετά άρχισε να γίνεται ντόρος με τ' όνομα του στην χώρα μας, λόγω και της επερχόμενης ζωντανής εμφάνισης του. Πάλι δεν έδωσα σημασία. Όταν κατάλαβα ότι έχασα ένα πολύ καλό live είπα να ακούσω το δίσκο, και τότε κατάλαβα...
Ήταν μια από τις λίγες φορές που ακούς κάτι τελείως διαφορετικό, κάτι φρέσκο, κάτι ιδιαίτερο, κάτι έντονο και υποβλητικό που ξεχειλίζει από συναίσθημα. Με ερμηνεία σαν απαγγελία, με τις λέξεις να βγαίνουν για να διώξουν τον πόνο από μέσα του, και το πιάνο πότε να το χαϊδεύει και πότε να το χτυπά, ο Clementine απλά συγκλονίζει. Ελπίζω να ξαναπεράσει μια βόλτα για συναυλία από τη χώρα μας σύντομα για να διορθώσω το λάθος της προηγούμενης απουσίας μου.
03. Natalie Prass - Natalie Prass
04. Father John Misty - I Love You Honneybear
05. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
06. Godspeed You! Black Emperor - Asunder, Sweet and Other Distress
07. Tom McRae & The Standing Band - Did I Sleep And Miss The Border?
08. The Decemberists - What A Terrible World, What A Beautiful World
09. Of Monsters And Men - Beneath The Skin
10. Fabian Holland - A Day Like Tomorrow
11. Mikal Cronin - MCIII
12. Matthew E. White - Fresh Blood
13. Monophonics - Sound of Sinning
14. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
15. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats
16. Blur - The Magic Whip
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
18. Tame Impala - Currents
19. Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
20. Gaz Coombes - Matador
Τις τελευταίες τρεις θέσεις της λίστας μου τις φύλαξα για ντεμπούτα. Μπορεί να πέρασα υπέροχα ακούγοντας δισκάκια από γνωστούς και αγαπημένους καλλιτέχνες και μπάντες, αλλά ειδικά για μένα, που είμαι και λίγο άνθρωπος της συνήθειας είναι σημαντικό να ακούω κάτι και να με τραβάει από την πρώτη φορά, να με κολλάει από το πρώτο άκουσμα και να μη θέλω να ξεκολλήσω μετά. Αυτό έπαθα και με τη γλυκύτατη (σε βαθμό πρόκλησης διαβήτη) Natalie. Η φωνή της, οι μελωδίες της, οι ενορχηστρώσεις των κομματιών της, κάθε στοιχείο που έβαλε στη δουλειά της είναι σαν να βγήκε από παραμύθι. Ίχνη αμερικάνικου νότου, σόουλ, ποπ και πολλών άλλων ήχων, συνδυάζονται σε ένα δισκάκι συγχρόνως φρέσκο και "παλιακό", συγχρόνως ήρεμο και ανεβαστικό, ένα δισκάκι απλά ερωτεύσιμο.
04. Father John Misty - I Love You Honneybear
05. Sufjan Stevens - Carrie & Lowell
06. Godspeed You! Black Emperor - Asunder, Sweet and Other Distress
07. Tom McRae & The Standing Band - Did I Sleep And Miss The Border?
08. The Decemberists - What A Terrible World, What A Beautiful World
09. Of Monsters And Men - Beneath The Skin
10. Fabian Holland - A Day Like Tomorrow
11. Mikal Cronin - MCIII
12. Matthew E. White - Fresh Blood
13. Monophonics - Sound of Sinning
14. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
15. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats
16. Blur - The Magic Whip
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
18. Tame Impala - Currents
19. Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
20. Gaz Coombes - Matador
Ω Father John Misty, ω ομιχλώδη πατέρα Γιάννη, πόσο το χάρηκα το δισκάκι σου φέτος. Πόσες φορές το άκουσα από την αρχή μέχρι το τέλος μουσάτε τροβαδούρε. Έκανες το πιο τρυφερά αγαπησιάρικο άλμπουμ της χρονιάς ομιχλώδη πατέρα Γιάννη. Έκανες το ιδανικό άλμπουμ για χαλαρή ακρόαση παρέα με το έτερον ήμισυ του καθενός. Μας έδωσες 45 λεπτά ονειροπόλησης. Μας έδιωξες τις σκοτούρες από το κεφάλι και έβαλες μέσα συννεφάκια και ουράνια τόξα. Μας έδωσες ακόμα μία αφορμή να λέμε "Μόνο Αγάπη". Και μας εξέπληξες ευχάριστα ομιχλώδη πατέρα σε αυτή την τρύπα που έπαιξες στην Κολωνία, όταν βγήκες ημιπιωμένος στη σκηνή, αλλά με τη θεατρικότητα σου και την ερμηνεία σου, μας κράτησες σε εγρήγορση ώστε να απολαύσουμε και τα 80 λεπτά που μοιράστηκες μαζί μας. Ωραίες και οι πιο ροκ ζωντανές εκτελέσεις των κομματιών σου. Και τα γραφικά χιπστεροσταριλίκια σου χαριτωμένα ήταν. Και η κιθάρα που πέταξες από τη σκηνή στον roadie που έκανε το λάθος να μη βρίσκεται ακριβώς δίπλα σου όταν τον ήθελες, μας έκανε να γελάσουμε. Και τελικά απλά μας χάρισες ένα δισκάκι που μας ωθούσε είτε να το ακούμε όταν νιώθουμε όμορφα είτε να νιώθουμε όμορφα όταν το ακούμε.
Θα γράψω λίγα σήμερα. Έχουν γραφτεί πολλά γι' αυτό το άλμπουμ και θα γραφτούν ακόμα περισσότερα. Εξάλλου τι να πω για ένα τόσο ιδιαίτερο και συναισθηματικό δίσκο; Ηχητικά μου άρεσε πολύ που γύρισε ο Stevens σε ακουστικούς ήχους και άφησε τους πολλούς πειραματισμούς με τα μπλιμπλίκια του. Φυσικά και με μελαγχόλησε το άκουσμα του, αλλά αν δεν το έκανε δεν θα είχε πετύχει το σκοπό του.
Το πως κάποιοι άνθρωποι μπορούν να διοχετεύσουν τη θλίψη τους και να δημιουργήσουν, αντί απλά να σαπίσουν στο αλκοόλ πάντα το θαύμαζα και το εκτιμούσα. Ευχαριστούμε Sufjan Stevens για το δίσκο που έφτιαξες. Καθαρά προσωπικά το κράτησα στο 5 και όχι ψηλότερα (που ίσως το άξιζε) γιατί οι 4 δίσκοι που έβαλα παραπάνω με έκαναν να νιώθω όμορφα ακούγοντας τους, πράγμα που αναζητούσα ιδιαιτέρως τη χρονιά που πέρασε.
6. Godspeed You! Black Emperor - Asunder, Sweet and Other Distress
Δεν γίνεται να σου αρέσει, έστω και στο ελάχιστο η post-rock και να μη σου αρέσουν οι GY!BE. Η νέα τους κυκλοφορία αποτέλεσε μεγάλη είδηση για τους φαν του είδους και όχι μόνο. Μπορεί να μη κάνουν κάτι το πρωτοποριακό, εξάλλου και η post-rock φόρμα έχει κορεστεί αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα, αλλά κατάφεραν πάλι να δημιουργήσουν έναν δίσκο άξιο της φήμης τους. Τι ήθελα γαμώτο να γράψω για τους GY!BE, πάλι θυμήθηκα το live στο Ρόδον το 2002. Ανεβάζω το post, κλείνω τον υπολογιστή, πάω στο στερεοφωνικό, τα λέμε αύριο...
7. Tom McRae & The Standing Band - Did I Sleep And Miss The Border?
Είμαι άνθρωπος με κολλήματα. Ακούγοντας ένα δισκάκι, πολλές φορές δεν απομονώνω καθαρά τον ήχο του, αλλά τον μπλέκω με μνήμες, συναισθήματα, εικόνες, άλλους ήχους...
Δεν γίνεται να ακούω τον Tom McRae, έναν από τους αγαπημένους μου σύγχρονους τραγουδοποιούς, και να μη θυμάμαι το πόσο με είχε συντροφεύσει το ντεμπούτο του, σε διάφορες στιγμές, 15 χρόνια πριν. Δεν γίνεται να τον ακούω και να μη θυμάμαι την εμφάνιση του στο Λονδίνο πριν μερικά χρόνια, και το πως είχε όλο το Bloomsbury Theater να κρέμεται από τα χείλια του.
Αλλά θα τον αδικούσα κατάφωρα αν έλεγα πως τον έβαλα στο νούμερο 7 της λίστας μου, καθαρά για το παρελθόν. Για τα δικά μου γούστα, ο φετινός του δίσκος είναι εξαιρετικός, γεμάτος με συναισθηματικές στιγμές, αλλά και πιο έντονες. Δεν είμαι καλός στο να περιγράφω ήχους με λέξεις, οπότε ακούστε τον και βγάλτε τα συμπεράσματα σας. Αλλά σίγουρα, στην πλειάδα των singer-songwriters που κυκλοφορούν στην "πιάτσα", ο Tom McRea ξεχωρίζει, έχει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το διαφορετικό, κάτι που απλά μου αρέσει.
8. The Decemberists - What A Terrible World, What A Beautiful World
Το έχω πει πολλές φορές, μου αρέσουν οι ακουστικοί "παλιομοδίτικοι" ήχοι. Οι Decemberists είναι από τις μπάντες που κάθε φορά που βγάζει κάτι καινούργιο, ξέρω περίπου τι θα ακούσω, ξέρω πως θα μου αρέσει και ξέρω ότι δεν θα με απογοητεύσουν. Οπότε δεν χρειάζεται να πω πολλά λόγια για το δισκάκι αυτό και το πόσο μου άρεσε. Εξάλλου εμένα δεν χρειάζεται να με πιστέψετε. Τον Nick τον Offerman όμως δεν γίνεται να μην τον πιστέψετε. Αυτόν τον ηθοποιό που ενσάρκωσε την θεότητα με το όνομα Ron Swanson στη σειρά Parks and Recreation, δεν γίνεται να μην τον πιστέψετε. Γιατί ο Nick ξέρει. Και από τη στιγμή που ο Nick o Offerman έπαιξε σε βιντεοκλίπ του δίσκου, σίγουρα αυτός αξίζει να μπει στην πρώτη δεκάδα της μπλογκοβιζιονικής λίστας μου. Δείτε το βίντεο και συνεχίζω.
Σε περίπτωση που δεν ξέρετε ποιος είναι ο Ron Swanson πάρτε μια μικρή γεύση από το μεγαλείο του.
Από τη στιγμή που τελείωσε η σειρά ο Nick Offerman έχει κυκλοφορήσει μια πλειάδα από βιντεάκια που λέει την άποψη του, δίνει συμβουλές, συνταγές, ή απλά κάθεται δίπλα στο τζάκι.
Άρα ξαναλέω, αφού ο Offerman έπαιξε σε βίντεο των Decemberists, βάση νόμου μπαίνουν στη δεκάδα. Ελπίζω να μη μάθει ότι δεν το έβαλα ψηλότερα και βρω τον μπελά μου...
10. Fabian Holland - A Day Like Tomorrow
11. Mikal Cronin - MCIII
12. Matthew E. White - Fresh Blood
13. Monophonics - Sound of Sinning
14. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
15. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats
16. Blur - The Magic Whip
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
18. Tame Impala - Currents
19. Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
20. Gaz Coombes - Matador
Φανταστείτε ότι ταξιδεύετε κάπου στη Βρετανία. Σας έχουν καλέσει σε ένα σπίτι στη μέση του πουθενά. Οδηγείτε μέσα στη βροχή, δεξιά και αριστερά πράσινα λιβάδια και λόφοι, και στο μυαλό σας μόνο ο τρόμος του να χαλάσει το gps γιατί δεν υπάρχει περίπτωση καμιανή να βρείτε το δρόμο μόνοι. Ξαφνικά ακούτε "you have arrived to your destination". Παρκάρετε με αγωνία και τρέχετε να προστατευτείτε στην είσοδο του μοναχικού σπιτιού. Η αγωνία σας φεύγει όταν την πόρτα ανοίγει ο οικοδεσπότης Fabian Holland, αυτός που σας κάλεσε σε μια ζεστή μάζωξη. Λίγος κόσμος γύρω από το τζάκι, να πίνει ουίσκι και να συζητά. Οι συζητήσεις σταματάν λίγη ώρα μετά όταν ο οικοδεσπότης βγάζει την κιθάρα από την θήκη του. Για τα επόμενα 40 λεπτά, όσο διαρκούν τα 11 κομμάτια που θα παίξει, τα μάτια όλων έχουν κλείσει ή έχουν δακρύσει και ο νους έχει ξεφύγει από την καθημερινότητα, έχει ερωτευτεί, έχει μελαγχολήσει.
Δεν ξέρω αν σας πει κάτι ένας ακόμα δίσκος, από έναν ακόμη τροβαδούρο με την κιθάρα του, εμένα όμως με ταξίδεψε στο μέρος που περιέγραψα παραπάνω, και το έκανε κάθε φορά από τις πάρα πολλές που τον άκουσα. Η μεγαλύτερη απόλαυση ήταν όταν τον άκουγα με τα ακουστικά, ώστε να μπορώ να διακρίνω τον ήχο του συρσίματος των δαχτύλων πάνω στις χορδές.
Ο τρίτος δίσκος του Mikal Cronin με τράβηξε από το πρώτο άκουσμα. Ίσως επειδή είχε γεμάτο ήχο με πλούσιες ενορχηστρώσεις. Ίσως επειδή με ταξίδεψε στα αγαπημένα μου 90's. Ίσως απλά επειδή είναι ένας καλός δίσκος που τον άκουσα πολλές φορές μέσα στην χρονιά που πέρασε.
Ο Ματθαίος ο Λευκός, έκανε ένα από τα πιο αγαπησιάρικα άλμπουμ της χρονιάς. Ένα άλμπουμ ιδανικό είτε για ονειροπολήσεις είτε για ακρόαση παρέα με το έτερον ήμισυ. Γλυκιά φωνή, όμορφες μελωδίες, διακριτική παρουσία εγχόρδων και πνευστών, σε ένα δισκάκι ταυτόχρονα παλιομοδίτικο και σύγχρονο, σε ένα δισκάκι γεμάτο χαρμολύπη που ακούγεται ολόκληρο.
Δεν είναι η πάντα που έχει κάνει διασκευή στο "bang bang", παίρνει airplay σε σταθμούς των fm και θα κάνει 2 soldout συναυλίες (υποθέτω) αύριο και μεθαύριο, ή τουλάχιστο δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια καλή μπάντα που έβγαλε ένα δισκάκι που άκουσα πολλές φορές μέσα στη χρονιά.
14. Steven Wilson - Hand. Cannot. Erase.
15. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats
16. Blur - The Magic Whip
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
18. Tame Impala - Currents
19. Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
20. Gaz Coombes - Matador
Η σημερινή μου επιλογή είναι ο Steven Wilson, που οι περισσότεροι τον γνωρίζουμε από τους Porcupine Tree. To Hand. Cannot. Erase. είναι το 4ο σόλο άλμπουμ του Wilson και είναι εμπνευσμένο από την τραγική ιστορία της Βρετανής Joyce Carol Vincent που πέθανε στο διαμέρισμα της μόνη και για 3 χρόνια περίπου κανείς δεν την αναζήτησε. Το πτώμα της ανακαλύφθηκε όταν πήγε να γίνει κατάσχεση στο σπίτι της λόγω απλήρωτων ενοικίων. Δεν ήταν κάποια γριά που πέθανε παρέα με τις πεντακόσιες γάτες τις και τα ευρά (συγνώμη, τις λίρες) κάτω από το στρώμα. Ήταν μια 38χρονη που αποφάσισε να απομονωθεί από οικογένεια και φίλους, λόγω κάποιου είδους κακοποίησης που είχε υποστεί, μάλλον από μέλος της οικογένειας της. Οι γείτονες της την περιέγραφαν σαν όμορφη, πρόσχαρη και κοινωνική. Ο θάνατος της προήλθε είτε από κρίση άσθματος είτε από κάποια επιπλοκή στο πεπτικό έλκος που την ταλαιπωρούσε. Το πτώμα της βρέθηκε δίπλα σε χριστουγεννιάτικα δώρα που δεν είχε προλάβει να στείλει. Ο Steven Wilson δεν ακολουθεί ακριβώς την ιστορία, εμπνέεται από αυτή και γράφει ένα σπαρακτικό άλμπουμ για την μοναξιά, τον πόνο, την απομόνωση. Καθαρά ηχητικά κινείται αρκετά στο χώρο της progressive rock, αλλά δεν μένει μόνο εκεί. Όταν είχε βγει το άλμπουμ το Μάρτη δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία, το θυμήθηκα όμως πάλι στο τέλος του Οκτώβρη λόγω του εξαιρετικού βίντεο που κυκλοφόρησε για το κομμάτι "Routine" (το οποίο μπορείτε να δείτε παρακάτω). Το βίντεο αυτό με έκανε να ψάξω περισσότερες πληροφορίες για το δίσκο και να εκτιμήσω την αξία του, και αν δεν με μελαγχολούσε τόσο το άκουσμα του ίσως και να το έβαζα ψηλότερα στη λίστα μου...
Η λίστα μου μέχρι τώρα
15. Nathaniel Rateliff & the Night Sweats
16. Blur - The Magic Whip
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
18. Tame Impala - Currents
19. Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
20. Gaz Coombes - Matador
Όσο περνάνε οι μέρες, και όσο ανεβαίνουμε στην κατάταξη, τόσο θα αυξάνεται και η υποκειμενικότητα. Το έχω ξαναπεί και το ξέρετε, δεν είμαι μουσικοκριτικός, απλά φτιάχνω μια λίστα με δισκάκια που άκουσα φέτος και με έκαναν να νιώσω διάφορα. Όπως συνέβη ακριβώς και με τον Nathaniel Rateliff και τους Night Sweats. Ήταν ένα μεσημέρι του Αυγούστου, βαρετό, ημιμίζερο και ψάχνοντας στα ιντερνέτς έπεσα στο βιντεάκι του S.O.B. (son of a bitch στα ξένα, σαραμπαμπίτς στην γλώσσα των δεκάχρονων), και μέσα στα 4 λεπτά που κράτησε κατάφερε να μου βάλει χαμόγελο στο πρόσωπο και να μου θυμίσει cult μπαντάρα από αγαπημένη ταινία (Soggy Bottom Boys από το O Brother Where Art Thou?). Τελικά πάτησα το repeat και να κουνούσα ρυθμικά το κεφάλι όσο έστελνα το link από το βιντεάκι σε φίλους. Μόνο και μόνο γι' αυτό, το δισκάκι αξίζει τη θέση του στη λίστα μου. Ο δίσκος είναι άνισος, έχει 2-3 πολύ δυνατά κομμάτια και τα υπόλοιπα μέτρια. Επίσης κρίνοντας τον μουσικά δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Απλά οι τύποι παίζουν κεφάτα με αμερικάνικο ήχο προηγούμενων δεκαετιών. Ενίοτε θυμίζουν και καρικατούρα μπάντας, σαν να σπάνε και οι ίδιοι πλάκα και να σατιρίζουν τον τρόπο που παίζουν. Αλλά αυτά παίζουν ρόλο για τους μουσικοκριτικούς και όχι για έναν ακροατή που απλά πέρασε καλά ακούγοντας κάτι και το μοιράζεται με μια χούφτα ανθρώπους. Και καθαρά υποκειμενικά (πάντα), το S.O.B. είναι βασικό υποψήφιο για feelgood χιτάκι της χρονιάς. Και πως γίνεται να μην είναι, όταν από τις πρώτες λέξεις που ακούγονται στο βίντεο είναι οι: "Goddamn, I need a drink..."
16. Blur - The Magic Whip
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
18. Tame Impala - Currents
19. Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
20. Gaz Coombes - Matador
Αυτές οι επιστροφές μετά από τόσα χρόνια (12 σε αυτή την περίπτωση) πολλές φορές βρωμάνε αρπαχτή. Ενθυμούμενος και το προηγούμενο τους πόνημα που δεν με είχε εντυπωσιάσει έβαλα να ακούσω το δισκάκι με μεγάλη επιφύλαξη, και ενώ περίμενα να κράξω και να πατήσω το stop, βρέθηκα να το ακούω από την αρχή μέχρι το τέλος και να δίνω και ιδιαίτερη βάση σε μερικές στιγμές του. Σίγουρα πήραν εξτρά πόντους γιατί έφτιαξαν κάτι καλό ενώ πολλοί δεν το περίμεναν, σίγουρα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ της καριέρας τους και δεν έχει νόημα να το συγκρίνουμε με κάποιες παλιότερες δισκάρες τους, σίγουρα όμως κάποια κομμάτια του αξίζουν να φέρουν το όνομα Blur δίπλα τους. Χρησιμοποιώντας τη λέξη "σίγουρα" τρεις φορές στην ίδια πρόταση ένιωσα σαν ποδοσφαιριστής που κάνει στερεότυπες δηλώσεις μετά το ματς. : "Σίγουρα ήταν ένα δύσκολο ματς, αλλά τα καταφέραμε περίφημα. Σίγουρα δεν έχει σημασία η δικιά μου απόδοση αλλά το αποτέλεσμα. Σίγουρα οι οδηγίες του προπονητή, μας έδωσαν ώθηση στο ημίχρονο...". Σίγουρα θα τα ξαναπούμε αύριο...
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
18. Tame Impala - Currents
19. Belle and Sebastian - Girls In Peacetime Want To Dance
20. Gaz Coombes - Matador
17. Courtney Barnett - Sometimes I Sit And Think, Sometimes I Just Sit
Απλές κιθάρες. Ενδιαφέρουσες ροκ μελωδίες. Τραγούδι σαν αφήγηση. Φρεσκάδα αλλά και ματιές στα 90s. Τίτλος σιδηρόδρομος. Ωραίο δισκάκι. Το φαντάζομαι πιο πορωτικό σε ζωντανή εκτέλεση. Ελπίζω να τη δούμε κάποια στιγμή από τα μέρη μας. Αυτά για σήμερα.
Δύσκολα μου αρέσουν οι ηλεκτρονικοί ήχοι. Ποτέ δεν με μάγεψαν. Ελάχιστα δισκάκια με τέτοιους ήχους έχω στη συλλογή μου. Πείτε με παλιομοδίτη αλλά δεν μπορώ να συγκρίνω με τίποτα ένα σύνθι ή ένα μπλιμπλίκι που φτιάχνει λούπες με ένα έγχορδο ή ένα πνευστό. Καμιά φορά όμως ακούω κάτι μπλιμπλικοειδές που μου κολλάει και δεν φεύγει με τίποτα. Κάτι τέτοιο ήταν το Let It Happen, το οποίο θεωρώ ένα από τα κομμάτια της χρονιάς. Τον υπόλοιπο δίσκο τον άκουσα αρκετές φορές, κάπου μου κίνησε το ενδιαφέρον, κάπου το είχα απλά στο background, κέρδισε όμως μια θέση στην εικοσάδα μου, έστω και στο 18.
19. Belle and Sebastian - Grils In Peacetime Want to Dance
Αγαπημένοι, κεφάτοι, χορευτικοί, τίμιοι Belle And Sebastian. Δεν έφτιαξαν κάτι το εντυπωσιακό, αλλά σίγουρα πέρασα καλά ακούγοντας το. Ενδιαφέρουσες οι disco πινελιές, αν και προσωπικά προτιμώ τον πιο ακουστικό τους ήχο.
Στο 20 της λίστας μας ο πρώην frontman των αγαπημένων Supergrass με το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ. Ένα άλμπουμ με ήχο οικείο, χωρίς εντυπωσιακές στιγμές, αλλά με κάτι που με έκανε να το ακούσω αρκετές φορές από την αρχή μέχρι το τέλος. Μην περιμένετε τους χαρούμενους Supergrass με τα χιτάκια τους, εδώ είναι πιο σκοτεινός ο ήχος. Ενδιαφέρουσα και η παραγωγή με συνδυασμό κιθάρων και ηλεκτρονικών στοιχείων. Παίρνετε μια γεύση, στο παρακάτω βίντεο.
(Η παραπάνω εικόνα είναι άσχετη με το κείμενο που θα ακολουθήσει)
Η τελευταία μου ανάρτηση τελείωνε με τη φράση "ελπίζω να μη μου πάρει πάλι δυο μήνες για να γράψω δυο αράδες". Για λίγο μου ξέφυγε πάλι το δίμηνο... Φυσικά και ήταν αναμενόμενο ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο. Είναι εξαιρετικά πιθανό κάποια φράση που αρχίζει με τη λέξη "ελπίζω" να μην ισχύει τελικά. Αν είχαμε πραγματικά επιχειρήματα θα λέγαμε "Ξέρω", "Δεσμεύομαι", "Είμαι σίγουρος""Πιθανότατα θα". Συνήθως οι προτάσεις που αρχίζουν με το ρήμα "ελπίζω" είναι απλά ευχολόγια και δεν έχουν ελπίδα καμιανή να πραγματοποιηθούν.
"Ελπίζω να είσαι πάντα ευτυχισμένος και υγιής" (μα ποιος είμαι, ο Χαϊλάντερ on drugs;)
"Ελπίζω να είσαι πάντα καλά" (να μην στεναχωρηθώ δηλαδή ούτε όταν χάσει η ομάδα, τόσο γαϊδούρι;)
"Ελπίζω σε μια επωφελή και μακροχρόνια συνεργασία" (αυτό δεν το σχολιάζω γιατί έχει πολλές προεκτάσεις και θα βγάλω κακίες)
"Ελπίζω σε παγκόσμια ειρήνη για πάντα!" (αυτό με τσιριχτή φωνή, το λένε συνήθως υποψήφιες για καλλιστεία, και αποδεικνύει το μέγεθος του εγκεφάλου τους, διότι τα πάντα ζουν πάντα ειρηνικά, ποτέ δεν πολεμούν άλλα πάντα και δεν χρειάζονται ευχές για να μείνουν στην ησυχία τους)
Εγώ δεσμεύομαι ότι μέσα στον Δεκέμβριο θα έχω καινούργια ανάρτηση κάθε μέρα, και λόγω του τίτλου της ανάρτησης ίσως καταλάβατε γιατί ισχύει αυτό.
Μέσα στο δίμηνο σχεδόν που δεν έγραψα κάτι έγιναν πολλά και διάφορα και σίγουρα δεν είμαι ο κατάλληλος για να τα αναλύσω. Σαν πολίτης και εγώ όμως, βλέπω πολλά, σκέφτομαι διάφορα, και τσαντίζομαι με πάρα πολλά. Άπειρες πληροφορίες από παντού γεμίζουν το κεφάλι μου. Πληροφορίες που για άλλη μια φορά στη διάρκεια της ζωής μου με κάνουν ή να θέλω να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, ή να αρχίσω να κοπανάω κεφάλια άλλων.
Τρομοκρατικά χτυπήματα, αναλύσεις του κώλου, τρομολολαγνεία, μείωση προσωπικών ελευθεριών, ασφαλιστικό, εξωτερική πολιτική μέσω twitter, αγιοβασίληδες που κλείνουν το κέντρο για να τρέξουν, σεισμοί, και άλλα τρομοκρατικά χτυπήματα, απολύσεις καλών φίλων, ρεσιτάλ ομοφοβικών δηλώσεων, βία στα γήπεδα, πρόσφυγες, κυβερνοεπιθέσεις, εκλογές νέας δημοκρατίας, συνάντηση πολιτικών αρχηγών, συνειδητοποίηση ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση δεν κάνουν ούτε για το τσίρκο Μεντράνο, βομβαρδισμοί στη Συρία, κατάρριψη Ρωσικού αεροπλάνου, απειλή πολέμου, πορνεία για μια τυρόπιτα... Εκεί κάπου θα τερματίσω. Δεν θέλω να ασχοληθώ με όλα αυτά, δεν αντέχω να τα αναλύσω και να γράψω την άποψη μου για να κουράσω και εσάς περισσότερο. Θα βάλω το μηχανισμό της ψυχικής μου άμυνας μπροστά και ελπίζω να σώσει ότι μπορεί να σώσει. Και ξέρετε ποια είναι η αυτοψυχοθεραπεία μου. Η μουσική φυσικά. Η ακρόαση, η ενημέρωση, οι ραδιοφωνικές μου εκπομπές, οι συζητήσεις γι' αυτή, το να κάνω τα πάντα ακούγοντας τη. Γι' αυτό και το βλογ αυτό, από αύριο και για τις επόμενες 20 μέρες θα γίνει καθαρά μουσικό.
Πολλοί από εσάς θα γνωρίζετε την διοργάνωση της blogovision. Φέτος για πρώτη φορά θα πάρουμε και εμείς μέρος σε αυτή. Για όσους δεν ξέρετε, όσα βλογ συμμετέχουν σε αυτή, έχουν φτιάξει μια λίστα με τα 20 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς (κατά τη γνώμη τους φυσικά) και κάθε μέρα κάνουν μια ανάρτηση υπό μορφή αντίστροφης μέτρησης, μέχρι να φτάσουμε στο νούμερο 1 που θα παρουσιαστεί από όλα τα βλογ στις 20 Δεκεμβρίου. Παράλληλα τρέχει και ένα σύστημα βαθμολογίας από όλα τα βλογ που συμμετέχουν ώστε στο τέλος να προκύψει μια συνολική εικοσάδα.
Για χρόνια τώρα, παρακολουθώ αυτή τη διαδικασία και ενημερώνομαι για τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Φέτος αποφάσισα να συμμετέχω και επειδή θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή χρονιά μουσικά, και για να έχω ακόμα περισσότερες αφορμές για κουβέντα και διαφωνία με φίλους και συμπαραγωγούς, αλλά και για τους ψυχοθεραπευτικούς λόγους που ανέφερα παραπάνω.
Δεν θα κάνω καμιά ιδιαίτερη ανάλυση στα άλμπουμ. Απλά θα σας παρουσιάσω συνοπτικά ποια είναι τα 20 αγαπημένα μου δισκάκια για φέτος. Σίγουρα η λίστα είναι υποκειμενική, σίγουρα ευνόησα κάποιους καλλιτέχνες και αδίκησα άλλους, και ακόμα πιο σίγουρα δεν άκουσα καθόλου κάποια καλά άλμπουμ τα οποία θα ανακαλύψω μέσω της διαδικασίας. Ελπίζω και εσείς να ανακαλύψετε όμορφες μουσικές μέσω αυτής της λίστας.
Ο γείτονας Α έχει σκύλο, μεγάλο, φωνακλά, αλλά συνήθως δεν ενοχλεί, εκτός από τις φορές που τον βγάζει στο μπαλκόνι. Με το πρώτο γάβγισμα όμως θα βγει ο γείτονας Β στο μπαλκόνι απέναντι και θα φωνάξει "βάλτον μέσα το σκύλο ρε μαλάκαααααα, βάλτον μέσα τον κόπρο ρεεεεεεεε". Για κάποιες μέρες ο σκύλος βγήκε στο μπαλκόνι χωρίς να ακούσω τον Β, άρα ο Β ήταν σε διακοπές, άρα ο Β είναι από τους ευνοημένους αυτού του καλοκαιριού, που κατάφεραν να πάνε κάπου για μερικές μέρες, σαν και 'μένα. Μεγάλη cult στιγμή του καλοκαιριού ήταν όταν ο γείτονας Α αποφάσισε να βγάλει τον σκύλο στο μπαλκόνι κατά τις 2-3 το βράδυ, προφανώς επειδή τον ενοχλούσε στο σεξ, και εννοείται ότι όλη η γειτονιά περίμενε να τελειώσει ο Α για να συνεχίσουμε τον ύπνο μας, επειδή ο σκύλος είχε δώσει ρέστα. O γείτονας Γ συχνά βάζει δυνατά μουσική, οπότε όταν λίγες μέρες πριν είχαν γάμο στο σπίτι τους για τρεις μέρες πήρα υπερβολική δόση κλαρίνου. Οι γείτονες Δ έχουν παιδί που δεν θέλει να διαβάσει και δεν θέλει να πάει σχολείο, άρα κάθε μέρα ακούω τις γκαρίδες τους το νωρίς το πρωί και μεσημέρι προς απόγευμα. Οι γείτονες Ε που ζουν στην απέναντι πολυκατοικία και είναι από άλλη χώρα, αρέσκονται να μαζεύονται στο μπαλκόνι και να συζητάνε σε ένταση ντεσιμπέλ που αρμόζει σε άτομα που τα σφάζουν την ώρα που ρίχνουν οινόπνευμα στις πληγές. Καθημερινά οι γείτονες όλου του αλφάβητου ακούμε δύο ήχους και αυτό ποτέ δεν αλλάζει: 1) τον ήχο της καμπάνας της γειτονικής εκκλησίας (εεε συγνώμη μητρόπολης) που ΚΑΘΕ μέρα κάνει καμπανική ομοβροντία στις 07:10!!!!!!! (δεν μιλάμε αν είναι κάποια γιορτή που σολάρει το καμπανικό όλη μέρα)
2) τον ήχο της κόρνας του λεωφορείου που του έχει κλείσει το δρόμο κάποιο πρόχειρα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και δεν μπορεί να στρίψει.
Τις προάλλες το βράδυ εμφανίστηκε νέος ήχος στη γειτονιά (ας τον πούμε γείτονα Ζ) που αποφάσισε να μάθει ντραμς, πράγμα που ενόχλησε ιδιαιτέρως δύο σκύλους της περιοχής (όχι όμως αυτόν του γείτονα Α, που προφανώς δεν ήταν στο μπαλκόνι). Αν τύχει και θέλω να κοιμηθώ κάποια μέρα μεσημέρι είναι απολύτως απαραίτητο πως θα πρέπει να φορέσω ωτοασπίδες διότι το μεσημέρι είναι ώρα αιχμής για ηχορύπανση, μια και βγαίνουν παγανιά και οι πλανόδιοι με τις ντουντούκες αν και ομολογώ ότι το προηγούμενο μου σπίτι ήταν μαγνήτης για τους πιο cult πλανόδιους της Αττικής (μεταξύ άλλων οι "Τζίμης ο γλύκας", "καρπούζια ο Μέλιας", "Μελένιος ο original", "ο ανθοπώλης και χωνεμένη κοπριγιά έχω (ναι κοπριγιά έλεγε)", "πάρε μπάμιες κυρία μου" και πραγματικά δεν τα βγάζω αυτά από το κεφάλι μου διότι αν είχα τόση φαντασία στο να πλάθω cult χαρακτήρες θα ήμουν επιτυχημένος σεναριογράφος και όχι "βλόγερ". Το "βλόγερ" το έγραψα όσο πιο αυτοσαρκαστικά που επιτρέπει η αξιοπρέπεια μου. Και φυσικά στον χώρο εργασίας μου (σχολείο) η ηχορύπανση είναι όχι απλά κάτι καθημερινό, αλλά δεδομένο. Μερικές μέρες πριν είχα εφημερία (δηλαδή παρατηρούσα το τι έκαναν τα παιδιά στο προαύλιο ελπίζοντας να μην κάνουν κάποια χοντρή μαλακία και φάνε τα μούτρα τους) και ένας εργάτης που κάνει κάτι μαστορέματα στο κτίριο ήρθε και μου έκανε παράπονα πως δεν αντέχει την φασαρία και πως δεν θέλει να δουλεύει σε σχολεία και πως δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του έτσι. Δεν του είπα τίποτα και απλά έφυγα...
Ευτυχώς που υπάρχει και η μουσική. Σας έχω ξαναγράψει για την σχέση μου με αυτή. Μου είναι απαραίτητη για να διώχνει την ηχορύπανση από το κεφάλι μου, να οργανώνει τη σκέψη μου, να μου δίνει δυνάμεις για την επόμενη μέρα, να μου δημιουργεί όνειρα και συναισθήματα, να βάζει το "ευ" στο ζην μου. Γι' αυτό και η ενασχόληση μου με το ραδιόφωνο είναι για μένα απαραίτητη ψυχοθεραπεία, ειδικά επειδή γίνεται στην μέση της εβδομάδας δημιουργώντας μία νησίδα ομορφιάς σε αυτό το πενταήμερο καθημερινότητας. Για όσους ενδιαφέρονται μπορείτε να με ακούτε κάθε Τετάρτη 9-11 το βράδυ στο Poplie Radio (www.poplie.eu) .
Ένας από τους λόγους που δεν έγραψα κάτι τόσο καιρό ήταν και η πολιτική κατάσταση που υπήρχε με την προκήρυξη των εκλογών και τη διενέργεια τους. Δεν ήθελα να γράψω κάτι γιατί δεν ήθελα να αναφερθώ στο συγκεκριμένο θέμα. Με μεγάλη προσπάθεια δεν ήμουν και εγώ σε αυτούς που δεν πήγαν να ψηφίσουν, γνωρίζοντας ότι η ψήφος μου δεν θα είχε σημασία στην πραγματικότητα. Επίτηδες επέλεξα να ρίξω την ψήφο μου σε ένα κόμμα που ήξερα πως δεν θα μπει στην βουλή. Το γιατί επέλεξα το συγκεκριμένο και όχι ένα άλλο δεν έχει σημασία. Το γιατί απέρριψα όλα όσα μπήκαν τελικά δεν νομίζω πως χρειάζεται να το αναλύσω. Δεν νομίζω να υπάρχει σκεπτόμενος άνθρωπος που ψήφισε κάτι και δεν το έκανε με βαριά καρδιά ή βασίζοντας την επιλογή του στην τακτική του "μη χείρον βέλτιστον". Αυτοί που ψήφισαν από φανατισμό ή λόγω προσωπικής ιδιοτέλειας δεν με ενδιαφέρουν οπότε τους αγνοώ. Τις λίγες φορές που άκουγα προεκλογικές δηλώσεις και εξαγγελίες των υποψηφίων πάντως, τέσταρα τα όρια της υπομονής μου και σκεφτόμουν το τι πρακτικά προβλήματα θα μου δημιουργούσε το να πετάξω ένα ποτήρι στην τηλεόραση για παράδειγμα... Είναι γελοίο, ποταπό και προσβάλει τη νοημοσύνη μας να μας μιλάνε για αλλαγή και νέα πορεία άτομα που είτε στο μακρινό είτε στο πρόσφατο παρελθόν έχουν αποδείξει πολλάκις πως δεν μπορούν και δεν θέλουν να κάνουν κάτι καλύτερο για τον τόπο. Και θα κλείσω με την φράση κλισέ, ότι δεν τους αδικώ ιδιαίτερα αφού ταΐζουν τον κόσμο με το σανό που θέλει. Όσο γι' αυτούς που δεν πήγαν σέβομαι (αν και διαφωνώ) αυτούς που θεωρούν πως το πολιτικό σύστημα δεν έχει να προσφέρει κάτι και απλά προσπαθούν με δικούς τους τρόπους να κάνουν το καλύτερο για εκείνους αλλά και τους γύρω τους. Δεν σέβομαι και με εκνευρίζουν αυτοί που απλά δεν πήγαν για να μην έχουν την ευθύνη για ότι γίνει. Αυτούς που δεν πήγαν για να μπορούν να βρίζουν τους πάντες και να το παίζουν συνεχώς υπεράνω, ενώ στην πραγματικότητα με την στάση τους βοηθούν αυτούς που βρίζουν να συνεχίσουν να υπάρχουν και να επηρεάζουν τη ζωή όλων μας. Και κλείνω αυτό το κομμάτι με αυτή την ατάκα που βλέπετε στην φωτογραφία παρακάτω από την πολύ καλή σειρά "Mr Robot" που είδα το καλοκαίρι. Η αλλαγή γίνεται με το φέρσιμο μας, με την καθημερινότητα μας, και όχι με διαταγές από τους "από πάνω". Και αυτοί που έχουν πετύχει πραγματικά μεγάλες αλλαγές είναι όσοι κοιτούσαν μπροστά, στο μέλλον και όχι το άμεσο συμφέρον τους.
Λίγο πριν έγιναν οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας (;) κυβέρνησης. Δεν τις παρακολούθησα. Δεν με ενδιαφέρει να δω τι λένε πως θέλουν να κάνουν, με ενδιαφέρει αυτό που θα πραγματοποιήσουν ή όχι. Επίσης θα μπορούσα εύκολα να αρχίσω να κάνω πλάκα με τις γραφικότητες του Καμμένου στη Σαλαμίνα, και ομολογώ πως γέλασα αρκετά με τις πειραγμένες φωτογραφίες που ανέβηκαν στα σόσιαλ μύδια, αλλά αυτό που μένει βλέποντας τέτοιες κινήσεις από την κυβέρνηση είναι τελικά θλίψη και άγχος για το μέλλον. Επίσης ομολογώ ότι όταν άκουσα τον διορισμό του κύριου Φίλη ως υπουργού παιδείας δεν είχα καμία διάθεση για πλάκα, αλλά ένιωσα καθαρή και πηγαία οργή. Ακόμα ένας άνθρωπος που δεν έχει ιδέα από το πως λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα και δεν έχει κανένα όραμα γι' αυτό θα λειτουργήσει ως αχυράνθρωπος είτε για να περάσει τα μέτρα που θα του επιβάλλουν από πάνω, χωρίς να ξέρει πως να διαχειριστεί το έμψυχο δυναμικό του υπουργείου του που σημαντικό μέρος του ανθίσταται σε οποιαδήποτε αλλαγή, είτε για να συνεχίσει το ξεχαρβάλωμα που άρχισε το πραγματικά αποτυχημένο δίδυμο των προκατόχων του. Τα πρώτα σημάδια δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά. Από τις πρώτες αποφάσεις φαίνεται η ανοργανωσιά και η απουσία σχεδίου. Δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες, θα περιμένω να δω λίγο καιρό πως θα κυλίσει η χρονιά και θα επανέλθω.
Εννοείται πως δεν περιμένω να δω από αυτή την κυβέρνηση κανένα βήμα στο θέμα του χωρισμού του κράτους με την εκκλησία, απλά ελπίζω στη διάρκεια της ζωής μου να δω ένα πραγματικά κοσμικό κράτος που να πρεσβεύει την ανεξιθρησκία αλλά και να δίνει ίδια δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του ασχέτως αν αυτοί ασπάζονται την επικρατούσα θρησκεία, κάποια άλλη ή καμία.
Τα τελευταία χρόνια, όταν διδάσκω κάποιο κομμάτι που σχετίζεται με περιβαλλοντικά προβλήματα τονίζω στα παιδιά ότι ένα από τα σημαντικότερα θέματα δεν θα είναι οι τοπικές καταστροφές, αλλά οι μαζικές μετακινήσεις πληθυσμού που αυτές θα προκαλέσουν. Πραγματικά λυπάμαι που πλέον μπορώ να τους αναφέρω και να τους θυμίζω αυτό που βλέπαμε και βλέπουμε με τους πρόσφυγες που έρχονται καθημερινά στην χώρα μας, για να τους δείχνω ένα πιο απτό παράδειγμα. Το έχουμε αναφέρει και στο παρελθόν, το θέμα των προσφύγων είναι πολύπλοκο, δύσκολο και δεν λύνεται εύκολα. Εννοείται πως αναμέναμε τις άσχημες αντιδράσεις από μέρος του Ελληνικού αλλά και συνολικά του Ευρωπαϊκού πληθυσμού και των κυβερνήσεων τους. Μόνη μικρή ελπίδα οι κινήσεις και η προσφορά των εθελοντών και των διαφόρων οργανώσεων που κάνουν ότι μπορούν για να βοηθήσουν τον κόσμο. Και για να παινέψω και λίγο τα παιδιά που ταλαιπωρώ στο λύκειο που δουλεύω φέτος, μου άρεσε πολύ ότι η πρώτη κίνηση που έκανε η νεοεκλεγείσα πρόεδρος του δεκαπενταμελούς (την επόμενη μέρα της εκλογής της) ήταν να διοργανώσει συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης που θα δοθούν σε πρόσφυγες και όχι να κάνει κάτι που σχετίζεται με την πενταήμερη εκδρομή τους.
Δεν θα σας ζαλίσω άλλο σήμερα, ελπίζω να μη μου πάρει πάλι δυο μήνες να γράψω δυο αράδες.
Όπως ήμουν ξαπλωμένος και ονειρευόμουν παραλίες, βουτιές και θερμοκρασίες που επιτρέπουν την ένδυση χωρίς ταυτόχρονη δημιουργία σταμπών ιδρώτα, ένιωσα κάτι υγρό να κατρακυλά από το αυτί μου. Παράλληλα ένιωσα μια δυνατή επιθυμία να ανοίξω την τηλεόραση και να παρακολουθήσω με προσοχή ό,τι και αν έχει. Ευτυχώς κατάλαβα ότι αυτό συνέβη λόγω διαρροής εγκεφαλικής ουσίας γι' αυτό και μάζεψα με προσοχή το παχύρρευστο υγρό από το μαξιλάρι και το επανατοποθέτησα στο εσωτερικό του κρανίου μου με τη βοήθεια ενός μικρού χωνιού που έβαλα στο αυτί μου.
Δεν ήμουν σίγουρος αν πήγε στη θέση του γι' αυτό και έκανα το αλάνθαστο τεστ του δελτίου ειδήσεων. Άνοιξα την τηλεόραση και κατάφερα να δω μόλις 3 λεπτά και 42 δευτερόλεπτα ειδήσεις μέχρι να θέλω να πετάξω το χειριστήριο στην οθόνη, σημάδι ότι ο εγκέφαλος μου λειτουργούσε ευτυχώς κανονικά. Τα 222 αυτά δευτερόλεπτα φάνηκαν αιώνας. Στην πραγματικότητα ήταν το 33,3% του ταξιδιού μου μέχρι την κόλαση. Αν έφτανα τα 666 δευτερόλεπτα θέασης χωρίς να νευριάσω θα ήταν σημάδι μόνιμης βλάβης. Κάποιοι φυσικά είστε απόλυτα σίγουροι ότι την έχω πάθει την μόνιμη βλάβη, κρίνοντας από αυτά που έχετε διαβάσει μέχρι τώρα. Ίσως και να μην έχετε άδικο.
Γιατί όμως έλιωσε ο εγκέφαλος μου, και μάλλον και αυτοί μεγάλης μερίδας συνανθρώπων μου; Ο πρώτος λόγος είναι η ζέστη. Αυτή η εποχή, σε αυτή τη χώρα δεν είναι να ζεις στην πόλη. Οι τυχεροί-άτυχοι εργαζόμενοι σκέφτονται ότι δεν τους παίρνει να γκρινιάξουν με τέτοια ανεργία, αλλά από την άλλη αν δουλεύουν σε μη κλιματιζόμενους χώρους πραγματικά λιώνουν για το μεροκάματο, ενώ όσοι είναι σε γραφείο στην καλύτερη περίπτωση δεν θα μπορούν να συγκεντρωθούν γιατί το μυαλό τους θα είναι στην κοντινότερη παραλία, όπως είναι και όλοι αυτοί οι φίλοι και γνωστοί τους που επειδή τα κατάφεραν να κάνουν μια βουτιά έχουν γεμίσει με φωτογραφίες και αναφορές όλα τα σόσιαλ μύδια. Δεν γίνεται να είσαι Έλληνας και να μπορείς να δουλέψεις σε φουλ ρυθμούς το καλοκαίρι. Όλα αυτά τα μέρη, τα νησιά, οι παραλίες είναι δίπλα μας και μας περιμένουν, δεν είναι κάτι μακρινό και εξωτικό. Διότι η παραλία είναι ο φυσικός χώρος ενός μεσόγειου το καλοκαίρι, όχι ένα κλιματιζόμενο γραφείο. Δεν θα συνεχίσω γράφοντας αυτονόητα πράγματα, ούτε θα το επεκτείνω μιλώντας για τις διαφορές βορρά-νότου και μέσα στην Ευρώπη, αλλά και παγκόσμια, διότι με τέτοια ζέστη δεν μπορώ να βάλω τον εγκέφαλο μου να λειτουργήσει πάνω από το 36,7% της ικανότητας του.
Υπάρχει και ένας μεγαλύτερος λόγος που έχει λιώσει ο εγκέφαλος μας αυτή την περίοδο. Κάθε καλοκαίρι κάνει ζέστη, αλλά δεν νομίζω να μας επηρέαζε τόσο, όσο μας επηρεάζει τώρα. Φυσικά αυτός ο λόγος είναι οι οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις των τελευταίων εβδομάδων. Από τη στιγμή που έγινε το δημοψόφισμα έχουμε έναν καταιγισμό εξελίξεων που μπορούν να κάνουν και τον ικανότερο εγκέφαλο να λιώσει, ή απλά να τραυματιστεί ανεπανόρθωτα μια και το συνήθειο της σύγκρουσης κεφαλιών-τοίχων έχει αρχίσει να εφαρμόζεται από όλο και περισσότερους ανθρώπους. Πάλι δεν θα προσπαθήσω να κάνω ανάλυση, απλά μια καταγραφή κάποιων παρατηρήσεων μου, περισσότερο θέλοντας να κάνω την αυτοψυχοθεραπεία μου και όχι να βγάλω νόημα ή να προσπαθήσω να προβλέψω τι χρειάζεται να γίνει ή το τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον.
Στην προηγούμενη μου ανάρτηση είχα πάρει θέση για το ότι θα ψηφίσω "όχι" στο δημοψόφισμα, αιτιολογώντας το συναισθηματικά περισσότερο και όχι λογικά. Πραγματικά όμως ήμουν σίγουρος πριν τις εκλογές ότι θα βγει το "ναι". Φανταζόμουν ότι αυτή η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης μαζί με τον φόβο του κόσμου θα οδηγήσει είτε στην επικράτηση του "ναι", είτε σε μια ισχνή επικράτηση του όχι (του επιπέδου 51-49). Η ευρεία επικράτηση του "Ναι" ήταν μεγάλη έκπληξη και για μένα, και απ' ότι λέγεται και φαίνεται και για τον Τσίπρα, που από τότε δείχνει σαν σκύλος που γάβγιζε σε ρόδα αυτοκινήτου. Το έχετε παρατηρήσει ότι τα σκυλιά γαβγίζουν μόνο σε κινούμενα αυτοκίνητα, και αν φρενάρετε σταματούν και φεύγουν. Φαντάζομαι αντίστοιχη σκηνή με όλους αυτούς τους κάγκουρες που κορνάρουν και φωνάζουν διάφορες εξυπνάδες σε όμορφες γυναίκες που έχουν την ατυχία να περνάνε από μπροστά τους, πόσο εύκολα μπορούν να τους κολλήσουν αν σταματήσουν και τους πουν "θέλω να πηδηχτούμε τώρα, βγάλε την έξω να την δω" ή κάτι αντίστοιχο.
Οπότε τι έχουμε δει στον 1 μήνα που πέρασε από το δημοψόφισμα και μετά;
* Τον Βαρουφάκη να δίνει κάθε μέρα και από μια συνέντευξη τουλάχιστο παίζοντας ηθελημένα ή άθελα του, το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, τραβώντας πάνω του όσο περισσότερα φώτα δημοσιότητας μπορεί, με αποτέλεσμα κάποιοι, κάπως να βρίσκουν λίγη ησυχία είτε για να κάνουν αυτό που θέλουν είτε για να ξεχαστούν αυτά που είχαν κάνει στο παρελθόν. Και φυσικά ο κόσμος θεωρεί σοβαρό θέμα το να κάνει αναλύσεις επί αναλύσεων για θέματα όπως το πουκάμισο του.
* Τους θεσμούς να δείχνουν τα πραγματικά δόντια τους επιβάλλοντας μας μια μνημονιάρα ΝΑ, και επειδή τους έχουμε σπάσει τα νεύρα, αλλά και για να αποτρέψουν άλλους στο μέλλον να φερθούν με αντίστοιχο τρόπο.
* Τους "πολύ Αριστερούς" να βγαίνουν και να κράζουν τον Τσίπρα, αφού όμως του είχαν δώσει με την ψήφο τους άδεια να πάει να διαπραγματευτεί. Τι περίμεναν δηλαδή ότι ο Σόιμπλες και οι άλλοι θα τον κερνούσαν φοντανάκι και σουμάδα και θα του έκαναν όλα τα χατίρια επειδή εμείς ψηφίσαμε "όχι"; Δεν θα σχολιάσω καν το σχέδιο τους που διέρρευσε στον τύπο για το πως σκέφτονταν να διαχειριστούν την χρεοκοπία της χώρας και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα γιατί είναι για γέλια και για κλάματα. Προσωπικά δεν είμαι αντίθετος με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά αυτό γίνεται μόνο βάση σοβαρού σχεδίου και αναγκαίων διεθνών συμμαχιών, προϋποθέσεις που δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή ούτε κατά διάνοια.
* Τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδεικνύει ότι δεν γίνεται να υπάρχουν τόσο διαφορετικές απόψεις στο ίδιο κόμμα και να οδηγείται σε διάσπαση.
* Την απόλυτη κατάντια των άλλων κομμάτων που ντροπιάζουν τους εαυτούς τους απλά με την ύπαρξη τους, επιτρέποντας στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα να είναι πρώτος σε δημοτικότητα παρά την καθαρή αποτυχία του. Αυτό πιστώνεται καθαρά νομίζω στον Τσίπρα, που μπορεί να έχει αρχίσει να δέχεται σημαντικά "πυρά" από μια μεγάλη μερίδα του κόσμου για την "κωλοτούμπα" του, αλλά μια ακόμα μεγαλύτερη μερίδα του κόσμου συνεχίζει να δείχνει πως τον εμπιστεύεται. Αυτό ξαναλέω πως συμβαίνει λόγω της τρομαχτικής ανικανότητας των άλλων να βρουν ένα πρόσωπο που θα μπορεί να φανεί σαν σοβαρή εναλλακτική πρόταση. Μιλάω για πρόσωπα και όχι για προγράμματα και ιδέες, γιατί αυτά στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν ως εναλλακτικές διακυβέρνησης παρά μόνο ως θέματα συζήτησης (και κατανοώ πόσο θλιβερό είναι αυτό).
* Τα μεταμεσονύχτια σόου της Βουλής που με την βοήθεια της προέδρου της, ήταν cult, σουρεαλιστικά, τραγικά, κωμικά, εκνευριστικά, άχρηστα και πολλά άλλα ακόμα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την φρικιαστικά χαμηλή ποιότητα μεγάλου μέρους των εκπροσώπων μας, το οποίο μας βαρύνει είτε δείχνοντας το πραγματικό πρόσωπο της κοινωνίας μας που τοποθέτησε ομοίους της εκεί, είτε δείχνοντας την αδιαφορία μας για το ποιοι είναι αυτοί βάζοντας εκεί όποιους μας επιβάλλουν τα ΜΜΕ ή τα μικροσυμφέροντα μας. Και αυτό πηγαίνει σε εκπροσώπους όλων των κομμάτων ανεξαιρέτως. Το έχω γράψει και στο παρελθόν, ότι σε διάφορα κόμματα μπορούσαμε να βρούμε υποψήφιους που θα μπορούσαν ίσως να προσφέρουν κάτι με την παρουσία τους στη βουλή, αλλά αυτοί δεν συνηθίζουν να εκλέγονται γιατί δεν ξέρουν ή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να παίξουν το τηλεοπτικό παιχνίδι που θα οδηγούσε στην εκλογή τους.
* Την απίστευτη μεταστροφή κυβερνητικών στελεχών που λίγους μήνες πριν έσκιζαν μνημόνια και μιλούσαν για την αντιδημοκρατικότητα των "πράξεων νομοθετικού περιεχομένου", και τώρα και μνημονιάρα ψηφίζουν και τις Π.Ν.Π. έμαθαν να χρησιμοποιούν. Δεν θέλω να συνεχίζω όμως να κράζω άλλο αυτή την κυβέρνηση, γιατί δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από αυτά που έκανε κάθε κόμμα που ανέβηκε στην εξουσία. Άλλα έταζε και άλλα έκανε (ποιος ξεχνά τα "Ζάπεια" και τα "Λεφτά Υπάρχουν"), απλά τώρα φαίνεται μεγαλύτερη η μεταστροφή λόγω της εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης που βρισκόταν η χώρα και της τελείως λανθασμένης εκτίμησης που είχαν γι' αυτή όταν πήραν την εξουσία.
* Τον κόσμο να παρακολουθεί τελείως μουδιασμένος της εξελίξεις, είτε επειδή ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης, είτε επειδή απλά το μυαλό όλων μας είναι στις παραλίες (ασχέτως αν τις επισκεπτόμαστε ή όχι). Όλα τα σχεδιάζουμε "από Σεπτέμβρη". Και τότε θα συνεχιστεί το σουρεάλ παιχνίδι. Κόσμος που έλεγε "Ευρώπη με κάθε κόστος" θα γκρινιάζει και θα αντιδρά στα μέτρα, οι κυβερνώντες θα προσπαθούν να μη τα εφαρμόσουν και θα τσακώνονται με το "κουαρτέτο" και φυσικά πολύς κόσμος θα θεωρητικολογεί εκ του ασφαλούς μη κατανοώντας (η επίτηδες παραβλέποντας) το ότι ένας τελείως διαφορετικός δρόμος συνοδεύεται με απομόνωση και τελείως διαφορετικό τρόπο ζωής, απόλυτα αντίθετο με αυτόν που έχουμε συνηθίσει ως τώρα. Δεν λέω αν θα είναι μακροπρόθεσμα καλύτερος ή χειρότερος, απλά λέω ότι είναι τελείως διαφορετικός. Και για να λαϊκίσω λίγο, πόσοι από τους υπέρμαχους της δραχμής κατανοούν ότι πράγματα όπως κινητά τηλέφωνα, τηλεορασάρες, και γενικά όλα αυτά τα ηλεκτρονικά μαραφέτια που τόσο μας έχουν κατακλείσει θα γίνουν άπιαστο όνειρο; Πραγματικά σέβομαι και εκτιμώ όσους κατανοούν το τι αλλαγή χρειάζεται και θέλουν να την υποστούν, αλλά μου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι άτομα που νομίζουν ότι με δραχμή θα μπορούν να αγοράσουν σμάρτφα και πλεηστέσια.
* Μια άλλη μερίδα κόσμου να έχει γεμίσει νησιά όπως η Μύκονος και μετά να γκρινιάζει γιατί σε κάποια μέρη χρεώνουν 20 ευρά για μια ξαπλώστρα. Σου έβαλε κανείς το πιστόλι στο κεφάλι να κάτσεις εκεί ρε μάστορα; Αφού του τα σκας ο μαγαζάτορας καλά κάνει και στα παίρνει.
* Διάβασα εδώ για μια πολύ ωραία ιδέα που είχε ένας Θεσσαλός σχεδιαστής που έφτιαξε το πρώτο ξύλινο ηλιακό παγκάκι, που έχει έναν φωτοβολταϊκό συλλέκτη στην οροφή του και πρίζες για να φορτίζουν τα μαραφέτια τους όσοι κάθονται εκεί. Πείτε με απαισιόδοξο, αλλά πραγματικά πόσο χρόνο νομίζετε ότι θα άντεχαν τέτοια παγκάκια αν γέμιζαν την πόλη; Πόσο χρόνο θα έπαιρνε στους κάφρους να τα σπάσουν και στα κλεφτρόνια να ξηλώσουν ότι μπορούν για να τα πουλήσουν; Οποιαδήποτε ωραία ιδέα από τη στιγμή που ζούμε σε μια χώρα που ούτε σεβασμός για οτιδήποτε δημόσιο υπάρχει, αλλά ούτε και αποτρεπτική τιμωρία (για όσους μόνο έτσι καταλαβαίνουν), τίποτε όμορφο δεν μπορεί να κρατηθεί. Το έχω ξαναγράψει και παλιότερα, στη χώρα ότι διατηρείται καθαρό είναι επειδή υπάρχει φύλαξη και τιμωρία. Αν αφήσουμε κάτι μόνο του θα καταστραφεί.
* Διάβασα εδώ ότι στην Ιαπωνία μετέτρεψαν παλιά γήπεδα του γκολφ σε ηλιακά πάρκα. Τι μαλακίες είναι αυτές; Τα γιαπώνια είναι φλώροι. Εμείς γουστάρουμε λιγνίτη.
* Είναι εμετικό κάποιοι να προσπαθούν να κάνουν πολιτικό παιχνίδι στην πλάτη όλων αυτών των ταλαίπωρων ανθρώπων που βρέθηκαν στη χώρα μας τον τελευταίο καιρό επειδή η κατάσταση στη δικιά τους ήταν ανυπόφορη. Είναι αξιοθαύμαστη η στάση μιας μερίδας του κόσμου που από το υστέρημα τους βοηθά υλικά και ψυχικά τους πρόσφυγες, επίσης είναι αξιοθαύμαστη η βλακεία κάποιων που δεν κατανοούν την παγκοσμιότητα και τη σοβαρότητα του προβλήματος και νομίζουν ότι θα "περάσει" με πρόχειρα ημίμετρα.
* Πάρτε και ένα βιντεάκι που μου θύμισε κάτι από διαπραγμάτευση
* Πήραμε και το ευρωπαϊκό στους πιτσιρικάδες του μπάσκετ και ακούσαμε πάλι τις κλασικές φαμφάρες για ήρωες, υπερηφάνεια, μαχητές, βοήθεια στο δοκιμαζόμενο λαό κ.α. Εύγε στα παιδιά που το πήραν και μακάρι να συνεχίσουν να δουλεύουν σωστά για να κάνουν μεγάλη καριέρα, αλλά μέχρι εκεί. Μπορεί να χαρήκαμε με τη νίκη, και να περάσαν ένα ωραίο δίωρο όσοι είδαν τον αγώνα, αλλά ξαναλέω μέχρι εκεί. Τίποτα δεν άλλαξε στην καθημερινότητα μας, κανένα πρόβλημα μας δεν λύθηκε, και ούτε πρέπει να γεμίζουμε το κεφάλι των πιτσιρικάδων αθλητών με όλες αυτές τις ηρωικές μπαλαφάρες γιατί εύκολα θα καβαλήσουν (και αυτοί) το καλάμι, και δεν θα επιτύχουν τίποτα. Αντίστοιχα θέλω να σχολιάσω και τα αποτελέσματα του δημοψοφίσματος. Ο λαός έκανε απλά μια επιλογή, το πόσο σωστή ή λάθος ήταν θα το δείξει το μέλλον. Ούτε στον πόλεμο πήγαν όσοι ψήφισαν "όχι", ούτε αντίσταση έκαναν, απλά δήλωσαν κάτι. Σίγουρα ήταν θετικό που μέσω της ψήφου αυτής έγινε μια διεθνής κουβέντα για το οικονομικό μοντέλο της Ευρώπης και ενημερώθηκαν και κάποιοι λαοί περισσότερο ότι δεν μπορούμε όλα να τα ρίχνουμε στους "τεμπέληδες Έλληνες" αλλά πάλι μέχρι εκεί.
* Φίλε οδηγέ. Φίλε μαλάκα οδηγέ. Δεν σημαίνει ότι επειδή πάτησες το κουμπάκι των "αλάρμ" μπορείς να παρατάς το αμάξι σου όπου θες. Από τότε που βγήκαν τα "αλάρμ" χάθηκε το φιλότιμο.
Δείτε και ένα βιντεάκι με κάποιους να κάνουν μια ωραία φάρσα σε ένα ζώο που πάρκαρε σε θέση αναπήρου. Όλα τα λεφτά το ύφος του και η τσαντίλα του στο τέλος όταν προσπαθεί να φύγει...
* Ας κάνω και ένα ποδοσφαιρικό σχόλιο και το κλείνω για σήμερα. Πραγματικά απορώ γιατί τόσος κόσμος αντί να ασχολείται με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες της ομάδας του πορώνεται περισσότερο με τις αποτυχίες του αντιπάλου. Είναι αυτό που λέμε πως απλά θέλουμε να ψοφίσει η κατσίκα του γείτονα μάλλον...
Πριν λίγο έριξα μια ματιά στην προηγούμενη μου ανάρτηση. Μιλούσα για φαγωμάρα, βαρβαρότητα, εντάσεις που θα γίνουν μεγαλύτερες και ευχόμουν αυτά να σταματήσουν. Και δέκα μέρες μετά έχει γαμηθεί ο Δίας. Μου θυμίζει τις κλασικές μου ιστορίες στοιχηματισμού που παίζω περιχαρής "άσο" και έρχεται 0-5. Έλεγα ότι αν είχαμε τη δυνατότητα θα στήναμε έναν εμφύλιο με κάθε αφορμή, και μάλλον τον είχαμε πολύ ανάγκη γιατί με το που βρήκαμε ευκαιρία πέσαμε με τα μούτρα. Μέρα με τη μέρα η κόντρα εντείνεται και γίνεται όλο και περισσότερο γηπεδική. Αυτές τις μέρες όλοι έχουν βγει στα σόσιαλ μύδια και δηλώνουν περήφανα την άποψη τους. Ελάχιστοι το κάνουν με επιχειρήματα. Οι περισσότεροι είτε αναπαράγουν συνθήματα είτε στην καλύτερη βομβαρδίζουν με "like", "RT" και κοινοποιήσεις κάθε άποψη που συμφωνεί με την δικιά τους. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται και από τις δύο πλευρές είναι κυρίως "Ψηφίζω ΝΑΙ/ΟΧΙ γιατί αν βγει το ΟΧΙ/ΝΑΙ θα έρθει η καταστροφή". Μα η καταστροφή έχει ήδη έρθει, όπως λέει και ο Μ.Τσόχος πολύ ωραία σε αυτό το άρθρο. Προσωπικά έχω άποψη για το θέμα, θα πάω να ψηφίσω, αλλά όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα είμαι σίγουρος ότι θα έρθουν χειρότερες μέρες όπως πολύ εύστροφα δείχνει το παρακάτω σκίτσο.
Προσπαθώ να ενημερώνομαι από πολλές πηγές και να ακούω και να διαβάζω τις απόψεις όλων. Υπάρχουν άτομα και των δύο απόψεων που κατανοώ και σέβομαι και τα επιχειρήματα τους, αλλά και τη συνολική προσωπικότητα τους και διαδρομή. Παράλληλα υπάρχουν άτομα και των δύο απόψεων που απλά ντρέπομαι για την ύπαρξη τους. Αυτό που με ενοχλεί, και γι' αυτό δεν έχω γράψει από την αρχή του κειμένου την προσωπική μου άποψη, είναι ότι λόγω της πόλωσης και του φανατισμού που παίζει θα υπάρξουν αρκετοί που θα βρουν αφορμή να με ομαδοποιήσουν, να ερμηνεύσουν την ψήφο μου και να με κατηγορήσουν ότι και αν πω. Οι μεν ότι είμαι γερμανοτσολιάς προδότης και έχω την ίδια άποψη με τον Άδωνι και τον Σόιμπλε, και οι δε ότι θέλω η χώρα να γίνει τριτοκοσμική μπανανία και ότι έχω την ίδια άποψη με τα χρυσαύγουλα και τους ψεκασμένους. Ότι και αν ψηφίσει κάποιος θα βρεθούν πολλοί να του πουν ότι παίζει με το μέλλον των παιδιών τους, ότι είναι ανθέλληνας, ότι δεν σκέφτεται το μέλλον του τόπου αλλά μόνο το προσωπικό του συμφέρον.
Παράλληλα παίζεται πάρα πολύ βρώμικο παιχνίδι στο κομμάτι της ενημέρωσης. Τις τελευταίες μέρες έχουμε δει απίστευτη προπαγάνδα από τα ΜΜΕ τα οποία έχουν πάρει σαφή θέση υπέρ του ΝΑΙ (εκτός της ΕΡΤ που παρουσιάζει και τις δύο απόψεις), μη τηρώντας καν τα προσχήματα. Στο παρακάτω σχήμα βλέπουμε το πόσο χρόνο χάλασαν τα κανάλια για να παρουσιάσουν την συγκέντρωση υπέρ του Όχι (στις 29/6) και υπέρ του Ναι (στις 30/6).
Για να τους βγει η προπαγάνδα δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν ακόμα και φωτογραφίες από άλλες χώρες, ενώ όλη μέρα λένε για το ότι είναι κατάντια να κάθονται στην ουρά οι συνταξιούχοι για να πάρουν μέρος της σύνταξης τους. Εννοείται πως είναι τραγικό το να ταλαιπωρούνται άτομα μεγάλης ηλικίας, αλλά δεν ταλαιπωρούνται μόνο τις τελευταίες πέντε μέρες, και ούτε θυμάμαι να γινόταν τέτοιο θέμα για τις ουρές του κόσμου που πήγαινε να πάρει δωρεάν τρόφιμα ή στις ουρές του οαεδ και των νοσοκομείων. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε περισσότερο το θέμα. Ακόμα και υπέρ του "ναι" να είστε καταλαβαίνετε ότι τα κανάλια παίζουν ένα σαφή ρόλο, και αυτός δεν είναι της ενημέρωσης.
Παράλληλα βλέπω όλο και περισσότερες δηλώσεις του τύπου "είμαστε σε πόλεμο" και "πρέπει να κάνουμε τα πάντα για τη νίκη" που αυτό οδηγεί σε ξεκάθαρα ψέμματα και από τις δύο πλευρές, τα οποία διαδίδονται μέσω διαδικτύου ταχύτατα. Λέει κάτι κάποιος και έχει αναπαραχθεί τόσο, που την επόμενη μέρα που διαψεύδεται δεν το παίρνει χαμπάρι κανείς γιατί έχει κατακλυστεί από χιλιάδες άλλες πληροφορίες. Το παιχνίδι είναι τόσο βρώμικο που μια μερίδα κόσμου λέει "άντε γαμηθείτε όλοι" αρνούμενοι να πάρουν μέρος και δηλώνοντας ότι θα απέχουν συνειδητά. Τους κατανοώ και πολλές φορές σκέφτηκα και εγώ να το κάνω, αλλά τελικά προτιμώ να κάνω ένα μεγάλο λάθος παρά να αφήσω άλλους να αποφασίσουν για μένα.
Όσο για το τι γίνεται είναι κάποια πράγματα που κάθε ένας μπορεί να τα συνειδητοποιήσει. Η κυβέρνηση έχει κάνει πολλά λάθη, και στην διαπραγμάτευση και στις αποφάσεις της στο εσωτερικό της χώρας. Παράλληλα λόγω των πολλών διαφορετικών απόψεων που υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και κάποιων κακών στελεχών, έχουν χάσει το επικοινωνιακό παιχνίδι από τους μάστορες φωνακλάδες της αντιπολίτευσης. Ψύχραιμες και νηφάλιες φωνές της κυβέρνησης δεν παίρνουν τον τηλεοπτικό χρόνο που θα έπρεπε, και όταν προβάλλονται πολλές φορές βρίσκονται απέναντι σε φανατισμένες συμμαχίες δημοσιογράφων πολιτικών και χάνουν τη μπάλα. Όταν χθες ο πρωθυπουργός τόνισε την άνιση προβολή των δύο θέσεων στα κανάλια η δημοσιογράφος που του έπαιρνε συνέντευξη είπε το θεϊκό "μα όλη μέρα έχουμε στα πάνελ και εκπροσώπους του κόμματος σας", λες και τους έκανε χάρη. Και το βράδυ είδα στο MEGA, παρεάκι Κανέλλη, Βορίδη, Λοβέρδου να την πέφτουν συντονισμένα και άγρια στον Κατρούγκαλο με τις ευλογίες και τα ειρωνικά γελάκια της Τρέμη. Δεν το παίζω κυβερνητικός. Το λέω συνεχώς ότι η κυβέρνηση είναι πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Δεν μπόρεσε ούτε κατά διάνοια να εφαρμόσει το πρόγραμμα της και να τηρήσει τις προγραμματικές της δηλώσεις, έχει συνεργαστεί με άτομα που δεν την τιμούν καθόλου, υπόσχεται πράγματα που καταρρίπτονται (π.χ. ήταν σαφείς οι δηλώσεις τους πως αποκλείεται να υπάρξουν capital controls), ο χρόνος διενέργειας του δημοψηφίσματος είναι αποτυχημένος και έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα και τελικά δείχνουν πως ή παίζουν παιχνίδια τακτικής με σχέδια ανειλικρινή ή απλά έχουν χάσει τη μπάλα.
Αυτό όμως δεν δικαιολογεί τον απροκάλυπτο πόλεμο που δέχονται από το εσωτερικό και το εξωτερικό. Αυτά που πριν λίγο καιρό ακούγονταν σαν θεωρίες συνωμοσίας, πλέον γίνονται φανερά και το λένε και πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης. Και οι "θεσμοί" και η αντιπολίτευση σύσσωμη, το βασικό που θέλουν είναι να αλλάξει η κυβέρνηση για να διαπραγματευτούν μεταξύ τους μια άλλη συμφωνία.
Προσπαθώντας να ενημερωθώ από ξένα μέσα, και ρωτώντας κόσμο που ζει στο εξωτερικό για το πως παίζει το θέμα εκεί βλέπω ένα διαφορετικό κλίμα σε σχέση με αυτό που παίζεται εδώ. Εδώ καθαρά το επικοινωνιακό παιχνίδι έχει πάει στο να συνδέσουν καθαρά το "Όχι" με επιστροφή στη δραχμή και τονίζουν τα σοβαρά προβλήματα που πράγματι θα υπάρξουν αν τελικά φτάσουμε εκεί. Στο εξωτερικό υπάρχει περισσότερη πολυφωνία. Υπάρχουν διάφορες απόψεις και υπέρ και κατά της χώρας, υπάρχουν αναλύσεις για το τι θα γίνει μετά το "όχι" στις οποίες η επιστροφή στη δραχμή φαντάζει ως πιθανότητα και όχι ως σιγουριά όπως εδώ και γενικά υπάρχει ένας προβληματισμός για την επόμενη μέρα. Παράλληλα υπάρχουν και στους πολιτικούς των ξένων κρατών διαφορετικές απόψεις. Άλλοι λένε πως μετά το "όχι" δεν θα υπάρξουν άλλες διαπραγματεύσεις, άλλοι λένε πως θα υπάρχουν, άλλοι λένε πως δεν γίνεται να βγει η Ελλάδα από το ευρώ, άλλοι πως θα οδηγηθεί εκεί, και βγήκε και το ΔΝΤ χθες και έβαλε και το κερασάκι στην τούρτα λέγοντας πως το χρέος της χώρας δεν γίνεται να αποπληρωθεί και πως χρειάζεται νέα χρηματοδότηση και περίοδο χάριτος στις πληρωμές ώστε να αποπληρωθεί στο μέλλον. Και εκεί έρχεται ο απλός πολίτης που προσπαθεί να ενημερωθεί και να ψηφίσει όσο λογικότερα γίνεται, να κοπανά το κεφάλι του στον τοίχο και να τραγουδά "Ζαβαρακατρανέμια".
Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν μου αρέσει να μπαίνω σε στρατόπεδα και προσπαθώ να βρω θετικά και αρνητικά σε κάθε άποψη και να κρίνω συνολικά. Πριν μερικά χρόνια όταν είχε αρχίσει το ματσάκι "μνημόνιο - αντιμνημόνιο", όπως έχω γράψει και σε παλιότερες αναρτήσεις, έβρισκα και μαζί μου και απέναντι μου τους πάντες ανάλογα με το θέμα που αναλύαμε. Σίγουρα θέλω μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ως υπάλληλος του ξέρω από πρώτο χέρι πόσο σαθρά δομημένο είναι, αλλά έχω δει πως αυτοί μέχρι τώρα που είχαν βάλει σαν στόχο τους την αλλαγή του έχουν αποτύχει οικτρά. Τα αποτελέσματα της συνεχής λιτότητας και της αποτυχίας όλων των κυβερνήσεων μέχρι τώρα τα βλέπουμε καθημερινά. Άρα ένα "Ναι" που δίνει λευκή επιταγή στην συνέχιση της ίδιας συνταγής απορρίπτεται. Παράλληλα η απογοήτευση μου από τη σημερινή κυβέρνηση η οποία δείχνει να μην ξέρει τι θέλει να κάνει, μέσα σε μια χώρα εθισμένη στην βαρβαρότητα και την φαγωμάρα δείχνει ότι το "Όχι" μπορεί να οδηγήσει σε πολύ χειρότερες μέρες. Αλλά επειδή τελικά το παιχνίδι μάλλον είναι στημένο και θα πάρουμε πρέφα πολλά χρόνια μετά τι παίχτηκε, από τα βιβλία ιστορίας, θα πάω με το συναίσθημα.
Θα ψηφίσω "όχι" επειδή έτσι νιώθω. Επειδή νιώθω κοντύτερα μου τα άτομα που ψηφίζουν όχι. Μάλλον είναι και ταξικό το θέμα. Θα ψηφίσω όχι λόγω αντίδρασης στην προπαγάνδα των ΜΜΕ. Θα ψηφίσω όχι γιατί θέλω μόνος μου να κρίνω την αποτυχία των κυβερνήσεων που ψηφίζω, και όχι να δέχομαι εξωτερικούς παράγοντες να τις ανεβοκατεβάζουν ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Θα ψηφίσω όχι ξέροντας ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ολική καταστροφή γιατί έτσι αμεσότερα θα δω αν υπάρχει ελπίδα ανασυγκρότητησης, την οποία θα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις, ή συνειδητοποίηση ότι δεν με χωρά άλλο ο τόπος και να τον αποχαιρετήσω, όπως πολλοί φίλοι μου. Βέβαια σε λίγες μέρες θα δούμε τι θα γίνει. Εγώ θεωρώ πιο πιθανό, το απλά να υπάρξει μια συμφωνία που θα μας πηδήξει, είτε με την παρούσα είτε με νέα κυβέρνηση. Ότι και αν γίνει όμως, ότι και αν ψηφίσει ο καθένας μας ας μην φαγωθούμε μετά. Ακούω συνέχεια ιστορίες από φίλους, αδέλφια, συναδέλφους που αυτές τις μέρες σκοτώνονται. Ότι και αν γίνει αν συνεχίσουμε έτσι ελπίδα δεν υπάρχει. Το είπε και ο Σωκράτης Μάλαμας στη συναυλία του την προηγούμενη Δευτέρα: "κοιτάξτε όλοι στον καθρέφτη και πείτε -Σ'αγαπάω ρε-". Και ίσως έτσι αγαπήσουμε και τους άλλους. Αγάπη ρε. Και αν δεν το καταλαβαίνετε θα το φωνάξω οργισμένα. "ΑΓΑΠΗ ΡΕ!". Νισάφι πια με τον πόλεμο και την βαρβαρότητα. Αλλά τι ζητάω και εγώ...
