Σκατονούμερα

 Νούμερα. Με έχουν κουράσει τα νούμερα. Όλοι με αυτά ασχολούνται και όλο από αυτά περιβάλλομαι. Μονίμως κάποιοι αναφέρονται σε νούμερα και όχι σε αιτίες και αποτελέσματα. Στο σχολείο τα παιδιά ασχολούνται μόνο με το βαθμό τους, το ίδιο και οι γονείς. Σπάνια θα δεις γονιό να έρθει να δημιουργήσει θέμα σε καθηγητή που θεωρεί ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Συχνά βλέπουμε όμως γονείς να παραπονιούνται για τους βαθμούς που πήραν τα παιδιά τους. Αν ένας καθηγητής κάνει καλά τη δουλειά του, σπάνια τα παιδιά θα του πουν ένα καλό λόγο. Αν τύχει όμως και βάλει βαθμούς, πολλά θα τον ευχαριστήσουν. Δεν μας νοιάζει (μέρα που είναι) γιατί πάει ο κόσμος να παρακολουθήσει μια παρέλαση, αλλά μας νοιάζει το πόσοι πήγαν φέτος και το πόσοι πέρσι. Συζητάμε για το κόστος μιας παρέλασης και όχι για το νόημα της. Συζητάμε για τον αριθμό των ανέργων, αλλά όχι για το πως επηρεάζει η ανεργία την κοινωνία. Μας ενδιαφέρει το ύψος του χρέους, αλλά όχι ο μηχανισμός δημιουργίας του.

 Μπορώ να συνεχίσω για πάρα πολύ ώρα έτσι. Μιλάμε για την τελική ταχύτητα ή την ιπποδύναμη ενός αυτοκινήτου, αλλά όχι για το που μας πήγε και με ποια παρέα. Στην τηλεόραση, τη μουσική, την τέχνη, μιλάμε για θεατές, ακροατές, πωλήσεις και όχι για ψυχαγωγία, συναίσθημα και νόημα. Γνωρίζουμε έναν/μία πιθανό σύντροφο και σκεφτόμαστε το με πόσους έχει πάει στο παρελθόν, αντί για το πως φέρθηκε. Μιλάμε για το πόσα μπάνια κάναμε το καλοκαίρι, αντί να μας ταξιδεύει το πως αντιδρά το σώμα και το μυαλό μας όταν περιβαλλόμαστε από νερό. Μιλάμε για likes και retweets αντί να σκεφτούμε το πως γιατί ο καθένας μας χρησιμοποιεί την έκθεση μέσω του διαδικτύου και των εφαρμογών του. Μιλάμε για νούμερα και γινόμαστε νούμερα.

  Σκατα. "Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί", μου έλεγε κάποτε η γιαγιά μου. Δεν χρειάζεται να είναι βράδυ για να πατήσεις σκατά, χρειάζεται απλά να περπατάς. Ωραία τα ζωάκια σας φίλοι κάτοχοι κατοικίδιων, αλλά γιατί μου στερείτε την απόλαυση του να περπατώ αμέριμνος; Όταν έχω χρόνο, μου αρέσει να βάζω μουσική με ακουστικά, και να περπατώ για ώρα κάνοντας τον οπτικό μου περίγυρο ταινία με soundtrack της επιλογής μου. Δεν μπορώ να αδειάσω το μυαλό μου, να ηρεμήσω, αν περπατώ με το κεφάλι σκυμμένο για να αποφεύγω τα "δωράκια" του πεζοδρομίου. Πάρτε μια σακούλα μαζί σας, μαζέψτε τα με ένα γάντι (ή και με γυμνό χέρι, δεν με ενδιαφέρει) και πετάξτε τα σε έναν κάδο. Δεν λέω να κάνουμε κάτι πρωτοποριακό, όπως έγινε σε ένα πάρκο του Cambridge που με τα περιττώματα των ζώων παράγουν ενέργεια και φωτίζουν το χώρο, απλά να μας ενδιαφέρει λίγο περισσότερο η καθαριότητα στους δημόσιους χώρους.

  Γιαγιάδες. Στο θέμα της συμπεριφοράς μας ως οδηγοί, αλλά και πεζοί έχω αναφερθεί και στο παρελθόν. Τον τελευταίο καιρό όμως, νιώθω σαν οι γιαγιάδες να έχουν βάλει σημάδι τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου μου. Αρνούνται να κοιτάξουν πριν περάσουν το δρόμο, λες και θα χάσουν λεπτά ζωής αν το κάνουν. Ειδικά την προηγούμενη εβδομάδα το πως κατάφερα και απέφυγα δύο το θεωρώ θαύμα, και σας τονίζω ότι οδηγώ αργά και προσεκτικά. Θυμήθηκα τώρα κάτι που είχε συμβεί όταν ήμουν παιδάκι. Η μητέρα μιας γειτόνισσας μονίμως περπατούσε στους δρόμους σαν να βρισκόταν στο σαλόνι της. Έλεγε "Εγώ είμαι μια κυρία. Δεν θα σταματήσω εγώ για να περάσουν τα αυτοκίνητα, αυτά θα σταματήσουν να περάσω εγώ". Τελικά την έλιωσε μια νταλίκα λίγα στενά μακριά από το σπίτι της. Πραγματικά δεν θα ήθελα να μου συμβεί κάτι τέτοιο ούτε οδηγώντας, ούτε γερνώντας.

  Ron Swanson. Πριν δυο αναρτήσεις είχα αναφερθεί στο πόσο συμπαθώ τον χαρακτήρα "Ron Swanson" από τη σειρά Parks and Recreation. Η σειρά τελείωσε λίγες εβδομάδες πριν, οπότε ας διαβάσουμε το αφιέρωμα που έκανε στον Ron το luben, ή ας δούμε το παρακάτω βιντεάκι.

  Παρέλαση. Δεν θα μπω στη λογική του να κράξω την κυβέρνηση για το τι έκανε σήμερα και το τι έλεγε λίγο καιρό πριν. Δεν έχει νόημα. Απλά έδωσαν στον κόσμο αυτό που θέλει. Οι άλλοι είμαστε μειοψηφία. Θα ήθελα η νοοτροπία της κοινωνίας να ήταν διαφορετική ώστε η ίδια να απαιτούσε να σταματήσει αυτό το πανηγύρι, αλλά δεν είναι και δεν νομίζω να γίνει ποτέ. Δεν μου αρέσει να βλέπω παιδάκια να κάνουν "βήμα" ούτε "ανυψώνομαι" ηθικά βλέποντας το στρατό να κάνει βόλτα στο δρόμο. Ελπίζω να ζήσω αρκετά για να δω κάποια πράγματα να αλλάζουν.

  Αυτά τα λίγα και για σήμερα. Καλό σας βράδυ και να προσέχετε...

Νταηλίκιον το Ελληνικόν

 Bullying. Η νέα λέξη της μόδας. Ακούγεται πλέον τόσο συχνά από άτομα κάθε ηλικίας που έχει αρχίσει να χάνει το νόημα της. Και όπως διάβασα και κάπου στο φατσομπούκι, το ότι χρησιμοποιούμε αυτή την αγγλική λέξη αντί για την αντίστοιχη ελληνική, βοηθάει στο να νιώσουμε ότι το φαινόμενο αυτό είναι κάτι ξένο, κάτι από και για τους άλλους, και όχι για μας. Ο τσαμπουκάς, το νταηλίκι, η τσάμπα μαγκιά θα μπορούσαν πολύ καλύτερα να περιγράψουν το φαινόμενο. Βέβαια ίσως αυτό να μας έκανε να σκεφτούμε: Μα ο τσαμπουκάς δεν είναι καλό πράγμα; Δεν είναι ωραίο που με το νταηλίκι μας πετυχαίνουμε αυτό που θέλουμε; Για την πλειοψηφία του κόσμου, είναι. Είναι μαγκιά να παίρνεις με τον τσαμπουκά αυτό που θες, είναι μαγκιά να ορθώνουμε το ανάστημα μας. Δεν διαφωνώ σε αυτό. Χρειάζεται πολλές φορές και η επιθετικότητα και το να απαιτούμε αυτά που θέλουμε. Δυστυχώς όμως, ο κόσμος δεν μένει πάνω σ' αυτό. Εθίζεται στο συναίσθημα της ανωτερότητας που δίνει η νίκη του τσαμπουκά και το αναζητά παντού. Αλλά επειδή όλο και περισσότερος κόσμος τον χρησιμοποιεί, αυξάνεται η πιθανότητα να φάμε τα μούτρα μας, γιατί όλο και κάποιος πιο τσαμπουκαλής, πιο δυνατός, πιο νταής θα υπάρξει. Οπότε τι κάνουμε; Γυρνάμε όλοι μαζί στο να βρούμε αυτόν που μπορούμε να τσακίσουμε, και τον τσακίζουμε. Φωνάζουμε όλοι μαζί, σπρώχνουμε για να περάσουμε μπροστά, δεν καθόμαστε στις ουρές, χλευάζουμε τον χοντρό, τον άσχημο, τον φτωχό, τον μαύρο, τον νέο, τον οποιοδήποτε μπορούμε δηλαδή. Πολλές φορές δεχόμαστε και εμείς τον τσαμπουκά, αλλά δεν αντιδρούμε. Περιμένουμε τη σειρά μας για να γίνουμε από θύτες, θύματα. Γιατί έτσι είναι η παράδοση, έτσι είναι ο ελληνικός τρόπος, έτσι δεν θα μας πουν καρφιά και φλώρους. Τέτοιες αντιλήψεις ακούω από τα παιδιά στα σχολεία και με πιάνει η καρδιά μου. Μικρά δέχονται αδιαμαρτύρητα τον εκφοβισμό δηλώνοντας ανοιχτά πως απλά περιμένουν τη σειρά τους να μεγαλώσουν. Δεν θα αναφερθώ στο θέμα που αναφέρεται όλος ο κόσμος. Δεν έχει νόημα. Νόημα θα έχει αν όλοι όσοι μιλάνε για το περιστατικό, την επόμενη φορά που θα δουν κάτι τέτοιο να γίνεται μπροστά τους, αντιδράσουν. Νόημα θα έχει αν απαιτήσουμε, όχι μόνο να τιμωρηθούν οι "νταήδες", αλλά να το κάνουμε σκοπό να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας διαφορετικά για να μειωθούν αυτά τα φαινόμενα. Αλλά αυτό δεν θα γίνει.

 Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο, είναι παγκόσμιο. Ο άνθρωπος βλέπει σαν εχθρό το συνάνθρωπο του. Πολλές φορές τηρεί κάποιους κανόνες ηθικής και ευπρέπειας είτε γιατί φοβάται το νόμο ή την αντίδραση των άλλων, είτε επειδή φοβάται το θεό του. Μπορεί εγώ να μην είμαι θρήσκος, αλλά αναγνωρίζω τη χρησιμότητα της θρησκείας σε αυτό το επίπεδο. Δηλαδή το ότι αποτρέπει τα ανήθικα άτομα να κάνουν ότι θέλουν φοβίζοντας τους με την αιώνια τιμωρία. Και το έχουμε ξαναπεί ότι στις σύγχρονες κοινωνίες αυτό το ρόλο το παίζουν οι νόμοι. Όσο οι νόμοι δεν τηρούνται (ασχέτως αν υπάρχουν), όσο κάποιος ξέρει ότι θα κάνει κάτι και δεν θα έχει συνέπειες, θα συνεχίσει να το κάνει. Και αν τώρα, για παράδειγμα, τιμωρήσουν κάποιους παραδειγματικά, θα αρχίσουν κλασικά να γκρινιάζουν ότι είναι άδικο, ότι τόσοι έχουν κάνει τα ίδια πράγματα και την έχουν γλιτώσει κτλ. Άρα τι χρειάζεται; Απλά από δω και πέρα να ισχύει πάντα ο νόμος με τον ίδιο τρόπο, και όχι να δείξουμε τώρα το "αυστηρό" και "καλό" μας πρόσωπο, επειδή το θέμα έχει πάρει δημοσιότητα, και μετά να επανέλθουμε στα ίδια. Από την Κυριακή και μετά έχω σιχαθεί να βλέπω υποκρισία. Προσπαθώ να μην εκνευρίζομαι, πολύ, με τον κόσμο και απλά κάνω υπομονή, μέχρι να έρθουμε στην καθημερινότητα μας. Περιμένω αυτούς που λένε τώρα για "τον Βαγγέλη", να επανέλθουν να λένε ιστορίες από το στρατό και τα καψόνια στους νέους, "σκηνικά" από το γήπεδο με "πεσίματα", περιμένω να συνεχίσουν να βλέπουν εκπομπές σαν της Πάνια για να γελάνε με τους ανήμπορους, να ξεφτιλίζουν τους φτωχούς και τους πεινασμένους, να κάνουν πλάκα σε πρεζάκια για να τους δώσουν ένα κέρμα, να βρίζουν αυτούς που θέλουν να τους καθαρίσουν στο τζάμι, και τελικά να γυρνάνε στο σπίτι να δουν τις ειδήσεις και να βρίσουν τους Γερμανούς και τον Σόιμπλε με το καροτσάκι του και να χαρούν με τους λεκτικούς τσαμπουκάδες των πολιτικών.

 Και τελικά, όπως λέει και η φωτογραφία παραπάνω, θα συνεργαστούμε μόνο όταν έχουμε έναν κοινό εχθρό, και αν τύχει και τον κερδίσουμε συνεχίζουμε τη φαγωμάρα. Δεν είναι αυτά απαισιόδοξες απόψεις, είναι απλά η ιστορία μας. 

 Και μια και μιλάμε για τσαμπουκάδες, ας κάνω μια παράκληση από εδώ στη νέα κυβέρνηση, να κάνει κάποια πράγματα απλά, που δεν κοστίζουν λεφτά, για να μπορεί και η μειοψηφία να διεκδικήσει τα δικαιώματα της. Δεν δέχομαι άλλο τον τσαμπουκά της εκκλησίας και της πλειοψηφίας, που μου ορίζει το πως θα φερθώ στο σώμα μου μετά θάνατο. Μπορεί να σας φαίνεται, άκυρο, άκαιρο ή μακάβριο, αλλά για μένα θα είναι σημαντικό βήμα, αν μπορέσει επιτέλους να προχωρήσει γρήγορα το θέμα της καύσης των νεκρών και στην Ελλάδα. Φίλοι μου Χριστιανοί, δεν θα πάθετε τίποτα αν μας αφήσετε ήσυχους. Και μια και μιλάμε για καύση, δείτε μια ωραία είδηση που διάβασα, πάλι μέσω ενός φίλου στο φατσομπούκι, πριν μερικές μέρες. Υπάρχει μια εταιρεία, που παίρνει τη στάχτη μετά την καύση ενός νεκρού, και την βάζει σε ένα δοχείο που έχει σπόρους δέντρου. Το θεωρώ πολύ όμορφη λύση αυτή, εκτός της οικολογικότητας της. Πραγματικά θα ήθελα όταν κάποια στιγμή (ελπίζω πολλά χρόνια μετά) αφήσω αυτόν τον κόσμο, ένα μέρος μου να δώσει ζωή σε ένα φυτό. Αλήθεια εσείς τι θα θέλατε να γίνετε; Εγώ θα πω "αμπέλι" και ας σκεφτείτε ότι θέλετε... 

 Βέβαια δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος για το πως θα χειριστεί η κυβέρνηση τέτοια θέματα. Μου χτυπάει άσχημα άτομα που, για παράδειγμα, μιλούσαν για την κατάργηση των παρελάσεων, και ανέλυαν για τα λανθασμένα μηνύματα μιλιταρισμού και ομοιομορφίας που περνάνε στους νέους τέτοιες εκδηλώσεις, να δέχονται αδιαμαρτύρητα το πανηγύρι που ετοιμάζεται για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Τελικά τα νταούλια και τους ζουρνάδες δεν τα είδαμε να παίζουν για τις αγορές, αλλά θα τα δούμε στις πλατείες την άλλη Τετάρτη... Παρέλαση θα είναι αυτό, πανηγύρι θα είναι; Θα δείξει... Φαντάζομαι όμως το σκηνικό στην πλατεία Συντάγματος με τον κόσμο να χορεύει, το κλαρίνο να παραμορφώνεται από τα κακά ηχεία και τους πλανόδιους να πουλάνε "βρώμικα" και μπύρες. Για τα πανηγύρια είμαστε... Λέτε στην επαρχία να δούμε τίποτα αφίσες "Η Έφη Θώδη στην παρέλαση του χωριού μας!"

 Θέλω να γράψω και για πολλά άλλα θέματα σήμερα, αλλά ας τα κρατήσω για άλλη φορά, ελπίζω σύντομα. 

Καλό βράδυ και να προσέχετε (από όλες τις απόψεις).

Ρεαλισμός, εμβόλια και διάβασμα.

 Αφού το πιστεύω, πραγματικά μπορώ να πετύχω ό,τι θέλω. Ό,τι και να γίνει δεν υπάρχει καμία ελπίδα. Νομίζω ότι αν δουλέψω αρκετά υπάρχει  σοβαρή πιθανότητα να πετύχω. Ανάλογα με την εποχή, ανάλογα με τον άνθρωπο, ανάλογα με τις συνθήκες, παρατηρούμε περισσότερους να χρησιμοποιούν την πρώτη ή τη δεύτερη πρόταση. Η τρίτη, έρχεται πάντα τρίτη και καταϊδρωμένη, διότι ακόμα και τώρα στο 2015, με τέτοια ανάπτυξη της γνώσης, της επιστήμης και της τεχνολογίας, με τέτοια άνοδο του βιοτικού επιπέδου (πάντα σε σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές), προτιμούμε να ρίχνουμε τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας σε άλλες "μεγαλύτερες" δυνάμεις παρά στους ίδιους τους εαυτούς μας. Παράλληλα, με τη διάδοση του διαδικτύου, και την ευκολία στην δημιουργία και πρόσληψη πληροφορίας έχουν αυξηθεί κατακόρυφα και οι θεωρίες συνωμοσίας και οι άνθρωποι που τις αποδέχονται και ζουν με βάση αυτές. Δεν χρησιμοποίησα τυχαία τη φράση δημιουργία της πληροφορίας πριν. Πλέον ο καθένας που έχει λίγη φαντασία, μια σύνδεση στο διαδίκτυο και λίγη ημιμάθεια μπορεί να φτιάξει μια θεωρία που θα φαίνεται αποδεκτή (πιστευτή μάλλον) από μια μεγάλη μερίδα ημιμαθών ανθρώπων, και θα διαδοθεί τάχιστα. 

  Για παράδειγμα ας αναφέρω τη νέα μόδα που ήρθε και στη χώρα μας, όπου οι γονείς δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, όχι λόγω οικονομικής ανέχειας αλλά λόγω άποψης. Τη συγκεκριμένη μόδα την είχα μάθει αρκετά χρόνια πριν μέσω της εξαιρετικής τηλεοπτικής σειράς House M.D. Δείτε το βιντεάκι στο οποίο αναφέρομαι https://www.youtube.com/watch?v=GLqS5dAxKj8, (που εννοείται πως συμφωνώ με αυτά που λέει ο τιτανοτεράστιος House) και συνεχίζω. Που λέτε, κατάλαβα ότι έχει γίνει μόδα και στην Ελλάδα όταν άκουσα συναδέλφους στο σχολείο να το συζητούν και ρωτώντας φίλους που έχουν μικρά παιδιά έμαθα ότι το θέμα συζητιέται αρκετά και από γονείς. Οι γονείς φοβούνται ότι αν εμβολιάσουν τα παιδιά τους θα γίνουν αυτιστικά. Ακόμα και αν ισχύει αυτό, ποια η πιθανότητα υπάρχει αυτό να συμβεί; Και στην τελική αν συμβεί τι κακό θα προκαλέσει στην κοινωνία; Για δείτε την παρακάτω φωτογραφία που συγκρίνει το πόσοι άνθρωποι πέθαιναν ετησίως στις Η.Π.Α. πριν αρχίσουν οι μαζικοί εμβολιασμοί, και πόσοι τώρα.

  Προσέξτε ότι μόνο από γρίπη, πέθαιναν 20.000 άτομα, ενώ τώρα 250 περίπου. Από πάρα πολλές άλλες ασθένειες δεν υπάρχει πλέον κανένας θάνατος, και τα κρούσματα έχουν μειωθεί δραματικά, αλλά είναι πολύ εύκολο αυτό να αλλάξει. Όσοι έχετε μικρά παιδιά θα ξέρετε ότι στους παιδότοπους, στους παιδικούς σταθμούς και στα σχολεία, είναι πανεύκολο να κολλήσουν όλα, έστω και ένα αν αρρωστήσει. Τα μικρά παιδιά παλιότερα περνούσαν περισσότερο χρόνο μόνα με τους γονείς τους σε αντίθεση με τις μέρες μας όπου συνωστίζονται για ώρες, έρχονται σε άμεση επαφή με άλλα παιδιά, και αυτό πολλές φορές γίνεται σε χώρους που δεν είναι άψογοι από πλευράς υγιεινής. Σκεφτείτε πόσο εύκολα κολλάνε τα παιδιά σας ένα κρύωμα, και το πόσο επικίνδυνο θα ήταν αν άρχιζε να κυκλοφορεί μια σοβαρή ασθένεια, και το πόσο δύσκολο θα ήταν για σας να κάνετε κάτι διαφορετικό από το να στείλετε το παιδί εκεί, λόγω οικονομικής κατάστασης, εργασίας ή προσωπικών λόγων. Και για να γίνω και εγώ λίγο κυνικός σαν τον House, ο αυτισμός δεν μεταδίδεται... Το θέμα είναι ότι όσα λογικά επιχειρήματα και να χρησιμοποιήσεις κάποιος θα συνεχίσει να λέει "μα αν κάτι γίνει και μου γίνει αυτιστικό;" και εκεί απλά σου έρχεται να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο, γιατί ακόμα και να τους θυμίσεις όλες αυτές τις πιθανές παρενέργειες που έχουν όλα τα φάρμακα που χρησιμοποιούν καθημερινά, ακόμα και αν τους ενημερώσεις ότι υπάρχει (ελάχιστη αλλά μετρήσιμη) πιθανότητα κάποιος να πάθει καρκίνο κάνοντας μια αξονική τομογραφία ή ένα σπινθηρογράφημα, το μόνο που ίσως να καταφέρεις είναι να τους τρομάξεις περισσότερο. Και θα ήταν θετικό όλοι αυτοί που απορρίπτουν τα επιτεύγματα της ιατρικής, να πήγαιναν κάπου μακρυά και να ζούσαν απόλυτα φυσικά ζώντας σε καλύβες και τρώγοντας βελανίδια, αλλά δυστυχώς θα είναι αυτοί που θα φταρνιστούν πάνω σας χωρίς να βάλουν το χέρι μπροστά. Και εννοείται ότι η "δυτική" ιατρική δεν τα κάνει όλα σωστά, αλλά αυτό είναι τελείως διαφορετικό από την απορρίπτουμε τελείως.

 Ακόμα απέχω από τον γραπτό πολιτικό σχολιασμό των πεπραγμένων της νέας κυβέρνησης. Εξακολουθώ να βλέπω και αρνητικά και θετικά, αλλά δεν θέλω ακόμα να μοιραστώ μαζί σας τι σκέφτομαι. Θέλω να τους αφήσω λίγο καιρό ακόμα να δω τι μπορούν να κάνουν. Αυτό που βλέπω πάντως είναι ότι δυστυχώς έγινε κάτι που είχα γράψει προεκλογικά και αφορά όχι το τι ψηφίσαμε, αλλά τους ποιους σταυρώσαμε. Σε όλα τα κόμματα βλέπω να εκλέχθηκαν άτομα τουλάχιστο μειωμένων δυνατοτήτων (για να μη πω φελλοί, άχρηστοι και επικίνδυνοι) λόγω αναγνωρισιμότητας που για διάφορους λόγους είχαν, σε αντίθεση με άτομα που κάτι είχαν να πουν και έμειναν απ' έξω. Ο κόσμος κράζει διάφορους και διάφορες που μπήκαν στη Βουλή, αλλά αυτοί τους έβαλαν, είτε έμμεσα είτε άμεσα. Εγώ προσωπικά για πολλοστή εκλογική αναμέτρηση παρατηρώ ότι αυτοί που "σταύρωσα", δεν μπήκαν στη βουλή. Μάλλον δεν ξέρω να ποντάρω, γι' αυτό και όλο χάνω στο στοίχημα. Θα κάνω μόνο μια μικρή αναφορά στην κυβέρνηση. Είμαι περίεργος να δω το πως θα αντιδράσει ο κόσμος όταν συνειδητοποιήσουν ότι δεν θα λάβουν αυτά που τους έταξαν, γιατί μπορεί για κάποιους το "πραγματικά θέλαμε να το κάνουμε αυτό, αλλά τα χέρια μας είναι δεμένα" είναι αποδεκτό (παρά το ότι προκαλεί σκέψεις ως προς την ειλικρίνεια του), αλλά για πολλούς ο μόνος λόγος που ψήφισαν κάτι είναι καθαρά ο προσωπικός, εγωιστικός και συμφεροντολογικός. Ήθελαν να κερδίσουν κάτι οι ίδιοι, αδιαφορώντας και για τις συνθήκες και για τους άλλους. Το καλό πάντως είναι ότι ζούμε ενδιαφέροντες πολιτικά καιρούς, και βλέπω περισσότερο κόσμο να ασχολείται με αυτά που γίνονται, και να τα συζητούν, ακόμα και αν οι συζητήσεις τους είναι επιπέδου μεσημεριανάδικου ή γηπέδου. Δεν γίνεται από τα ζώδια και τη μπάλα να πάμε κατευθείαν να μιλάμε για κοινωνικά θέματα, οικονομία και πολιτική. Γι' αυτούς και η συζήτηση για το κασκόλ του Βαρουφάκη είναι βήμα μπροστά. Και μια και μίλησα για ειλικρίνεια, δείτε ένα βιντεάκι από μια καλή κωμική σειρά, όπου άλλος ένας αγαπημένος μου τηλεοπτικός ήρωας παίζει στην πιο ειλικρινή διαφήμιση που έχει παιχτεί ποτέ.

Δεν θα γράψω πολλά σήμερα. Θα κλείσω με ένα θέμα που με απασχολεί ιδιαίτερα και λόγω άποψης, αλλά και λόγω δουλειάς, τη σχέση των παιδιών με τα βιβλία (οι ενήλικες δεν με ενδιαφέρουν, είναι καμμένα χαρτιά). Είδα σήμερα στο twitter κάποιον να γράφει κάτι που συζητούσα με έναν φίλο λίγο καιρό πριν. Είναι απόλυτα λογικό τα παιδιά να μην μπορούν να γράψουν, να μην μπορούν να εκφραστούν σωστά, να αρνούνται να ανοίξουν τα βιβλία τους, όταν στο σπίτι τους δεν υπάρχει ούτε ένα βιβλίο (εκτός των σχολικών τους) και δεν έχουν δει ποτέ τους γονείς τους να διαβάζουν. Ένα παιδί μιμείται, τα πρώτα  και μέγιστα πρότυπα που έχει είναι οι γονείς του. Αν όταν φτάσει να πάει σχολείο δεν έχει δει ποτέ του τους γονείς του να διαβάζουν βιβλία (και όχι να ξεφυλλίζουν περιοδικά), συνδέουν αναγκαστικά την ιδέα του βιβλίου με τον καταναγκασμό, με τη δουλειά που τους βάζουν για το σπίτι. Και οι γονείς αντί να προσπαθήσουν να μάθουν στο παιδί τους να ασχολείται μόνο του με τη δουλειά που έχει, με τα βιβλία και τα τετράδια του, το κάνουν να τα απεχθάνεται ακόμα περισσότερο. Είναι απόλυτα λογικό, ένα παιδάκι 7-8 χρονών να μη θέλει να διαβάσει τα μαθήματα του και να θέλει να δει τηλεόραση. Είναι απόλυτα λογικό, ότι ο γονιός είναι πιεσμένος από πολλές απόψεις και δεν έχει ούτε το χρόνο, ούτε την υπομονή να γίνει ο δάσκαλος που πρέπει για το παιδί του (μια και το σύστημα είναι τέτοιο που τα παιδιά δεν ολοκληρώνουν τη μάθηση στο σχολείο και πρέπει να δουλέψουν και στο σπίτι για να αποκομίσουν κάτι). Αλλά είναι απόλυτα σίγουρο ότι ο υστερικός γονιός που βάζει τις φωνές στο παιδί του να διαβάσει και το πιέζει να τελειώσει τη δουλειά του όσο το δυνατό γρηγορότερα θα το κάνει να μισήσει ότι έχει σχέση με σωστό γραπτό λόγο. Το ίδιο θα καταφέρει και αυτός που αφήνει το παιδί χωρίς προσωπική επίβλεψη, ειδικά για τις πρώτες τάξεις.  Γιατί άλλο πράγμα είναι το παιδί να μάθει, και άλλο το να κάνει τη δουλειά που του έβαλαν για το σπίτι και μετά να σαπίσει στην τηλεόραση ή τον υπολογιστή. Είμαι λίγα χρόνια σχετικά στην εκπαίδευση, αλλά ήδη έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου με τους γονείς (όχι τα παιδιά, όσο και αν γκρινιάζω για το τι αντιμετωπίζω). Πως να διαβάσει βρε στόκε το παιδί σου από μόνο του, όταν του έχεις μάθει ότι το διάβασμα είναι το κακό πράγμα που του έβαλε ο κακός δάσκαλος, όταν του έχεις μάθει ότι αυτό είναι που βρίσκεται ανάμεσα σε αυτό και την αγαπημένη του (σας) οθόνη.

 Κλείνω για σήμερα με άλλο ένα βιντεάκι. Μπορεί να είναι γελοίο, αλλά είναι αληθινό. Σε όλους όσους μας αρέσει ο κινηματογράφος, έχουμε ενοχληθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των τύπων που παρουσιάζονται στο παρακάτω βίντεο.

Αυτά για σήμερα. Καλό βράδυ και να προσέχετε (από όλες τις απόψεις)