Σκατονούμερα

 Νούμερα. Με έχουν κουράσει τα νούμερα. Όλοι με αυτά ασχολούνται και όλο από αυτά περιβάλλομαι. Μονίμως κάποιοι αναφέρονται σε νούμερα και όχι σε αιτίες και αποτελέσματα. Στο σχολείο τα παιδιά ασχολούνται μόνο με το βαθμό τους, το ίδιο και οι γονείς. Σπάνια θα δεις γονιό να έρθει να δημιουργήσει θέμα σε καθηγητή που θεωρεί ότι δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Συχνά βλέπουμε όμως γονείς να παραπονιούνται για τους βαθμούς που πήραν τα παιδιά τους. Αν ένας καθηγητής κάνει καλά τη δουλειά του, σπάνια τα παιδιά θα του πουν ένα καλό λόγο. Αν τύχει όμως και βάλει βαθμούς, πολλά θα τον ευχαριστήσουν. Δεν μας νοιάζει (μέρα που είναι) γιατί πάει ο κόσμος να παρακολουθήσει μια παρέλαση, αλλά μας νοιάζει το πόσοι πήγαν φέτος και το πόσοι πέρσι. Συζητάμε για το κόστος μιας παρέλασης και όχι για το νόημα της. Συζητάμε για τον αριθμό των ανέργων, αλλά όχι για το πως επηρεάζει η ανεργία την κοινωνία. Μας ενδιαφέρει το ύψος του χρέους, αλλά όχι ο μηχανισμός δημιουργίας του.

 Μπορώ να συνεχίσω για πάρα πολύ ώρα έτσι. Μιλάμε για την τελική ταχύτητα ή την ιπποδύναμη ενός αυτοκινήτου, αλλά όχι για το που μας πήγε και με ποια παρέα. Στην τηλεόραση, τη μουσική, την τέχνη, μιλάμε για θεατές, ακροατές, πωλήσεις και όχι για ψυχαγωγία, συναίσθημα και νόημα. Γνωρίζουμε έναν/μία πιθανό σύντροφο και σκεφτόμαστε το με πόσους έχει πάει στο παρελθόν, αντί για το πως φέρθηκε. Μιλάμε για το πόσα μπάνια κάναμε το καλοκαίρι, αντί να μας ταξιδεύει το πως αντιδρά το σώμα και το μυαλό μας όταν περιβαλλόμαστε από νερό. Μιλάμε για likes και retweets αντί να σκεφτούμε το πως γιατί ο καθένας μας χρησιμοποιεί την έκθεση μέσω του διαδικτύου και των εφαρμογών του. Μιλάμε για νούμερα και γινόμαστε νούμερα.

  Σκατα. "Όποιος νύχτα περπατεί, λάσπες και σκατά πατεί", μου έλεγε κάποτε η γιαγιά μου. Δεν χρειάζεται να είναι βράδυ για να πατήσεις σκατά, χρειάζεται απλά να περπατάς. Ωραία τα ζωάκια σας φίλοι κάτοχοι κατοικίδιων, αλλά γιατί μου στερείτε την απόλαυση του να περπατώ αμέριμνος; Όταν έχω χρόνο, μου αρέσει να βάζω μουσική με ακουστικά, και να περπατώ για ώρα κάνοντας τον οπτικό μου περίγυρο ταινία με soundtrack της επιλογής μου. Δεν μπορώ να αδειάσω το μυαλό μου, να ηρεμήσω, αν περπατώ με το κεφάλι σκυμμένο για να αποφεύγω τα "δωράκια" του πεζοδρομίου. Πάρτε μια σακούλα μαζί σας, μαζέψτε τα με ένα γάντι (ή και με γυμνό χέρι, δεν με ενδιαφέρει) και πετάξτε τα σε έναν κάδο. Δεν λέω να κάνουμε κάτι πρωτοποριακό, όπως έγινε σε ένα πάρκο του Cambridge που με τα περιττώματα των ζώων παράγουν ενέργεια και φωτίζουν το χώρο, απλά να μας ενδιαφέρει λίγο περισσότερο η καθαριότητα στους δημόσιους χώρους.

  Γιαγιάδες. Στο θέμα της συμπεριφοράς μας ως οδηγοί, αλλά και πεζοί έχω αναφερθεί και στο παρελθόν. Τον τελευταίο καιρό όμως, νιώθω σαν οι γιαγιάδες να έχουν βάλει σημάδι τον προφυλακτήρα του αυτοκινήτου μου. Αρνούνται να κοιτάξουν πριν περάσουν το δρόμο, λες και θα χάσουν λεπτά ζωής αν το κάνουν. Ειδικά την προηγούμενη εβδομάδα το πως κατάφερα και απέφυγα δύο το θεωρώ θαύμα, και σας τονίζω ότι οδηγώ αργά και προσεκτικά. Θυμήθηκα τώρα κάτι που είχε συμβεί όταν ήμουν παιδάκι. Η μητέρα μιας γειτόνισσας μονίμως περπατούσε στους δρόμους σαν να βρισκόταν στο σαλόνι της. Έλεγε "Εγώ είμαι μια κυρία. Δεν θα σταματήσω εγώ για να περάσουν τα αυτοκίνητα, αυτά θα σταματήσουν να περάσω εγώ". Τελικά την έλιωσε μια νταλίκα λίγα στενά μακριά από το σπίτι της. Πραγματικά δεν θα ήθελα να μου συμβεί κάτι τέτοιο ούτε οδηγώντας, ούτε γερνώντας.

  Ron Swanson. Πριν δυο αναρτήσεις είχα αναφερθεί στο πόσο συμπαθώ τον χαρακτήρα "Ron Swanson" από τη σειρά Parks and Recreation. Η σειρά τελείωσε λίγες εβδομάδες πριν, οπότε ας διαβάσουμε το αφιέρωμα που έκανε στον Ron το luben, ή ας δούμε το παρακάτω βιντεάκι.

  Παρέλαση. Δεν θα μπω στη λογική του να κράξω την κυβέρνηση για το τι έκανε σήμερα και το τι έλεγε λίγο καιρό πριν. Δεν έχει νόημα. Απλά έδωσαν στον κόσμο αυτό που θέλει. Οι άλλοι είμαστε μειοψηφία. Θα ήθελα η νοοτροπία της κοινωνίας να ήταν διαφορετική ώστε η ίδια να απαιτούσε να σταματήσει αυτό το πανηγύρι, αλλά δεν είναι και δεν νομίζω να γίνει ποτέ. Δεν μου αρέσει να βλέπω παιδάκια να κάνουν "βήμα" ούτε "ανυψώνομαι" ηθικά βλέποντας το στρατό να κάνει βόλτα στο δρόμο. Ελπίζω να ζήσω αρκετά για να δω κάποια πράγματα να αλλάζουν.

  Αυτά τα λίγα και για σήμερα. Καλό σας βράδυ και να προσέχετε...