Φωτορεπορτάζ

Στην πλειοψηφία των κομμάτων υπήρχαν στα ψηφοδέλτια και φυσιολογικά άτομα, αλλά αυτά δεν βγήκαν και δεν βγαίνουν, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στη βουλή. Κάθε φορά που βλέπω στην τηλεόραση δελτίο ειδήσεων θέλω να βγω στο δρόμο με μια τέτοια ταμπέλα.

Περισσότερο μας ενοχλεί η εικόνα των μεταναστών στην ομόνοια παρά η παραπάνω. Παράλληλα ακούω ακόμα και άτομα με προσφυγική καταγωγή να μιλάνε για το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης. Λες και αυτούς δεν τους έλεγαν "τουρκόσπορους" όταν ήρθαν στην Ελλάδα. "Μα εμείς ήμασταν Έλληνες" απαντάνε "ενώ αυτοί που έρχονται είναι φανατικοί τζιχαντιστές". Τους μιλάς για διαμάντια παιδιά μεταναστών και σου μιλάνε για αφελληνισμό, τους μιλάς ότι κάποτε λέγανε ότι "οι Έλληνες ήταν όσοι μετείχαν στην ελληνική παιδεία", και σου λένε ότι δεν είναι χριστιανοί, τους λες ότι κάνουν δουλειές που οι ντόπιοι δεν καταδέχονται και σου λένε ότι βρωμάνε. Θες να τους πεις ότι αυτοί βρωμάνε αλλά δεν θες να τσακωθείς. 

Δεν λέω ότι δεν δημιουργεί θέματα η εισροή των μεταναστών, λέω ότι πρέπει να δούμε το θέμα σφαιρικά, ψύχραιμα, παγκόσμια. Τους τονίζεις πως για να ρισκάρει τόσος κόσμος τη ζωή του για να έρθει εδώ κάτι πολύ ασχημότερο συμβαίνει εκεί. Σε κοιτάνε με απορία. Και σου ξαναλένε "Μα ο αφελληνισμός;" και εκεί λες "δεν είναι πρόβλημα της γης ο αφελληνισμός, αλλά ο υπερπληθυσμός", εκεί τότε δεν σου ξαναμιλάνε.  

Νομίζω κάθε άνθρωπος που ασχολείται με την εκπαίδευση (και τον ενδιαφέρει η δουλειά του), αρκετές φορές έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο απογοήτευσης κατά τη διάρκεια του μαθήματος που το μόνο που θέλει να κάνει είναι να σηκωθεί και να φύγει από το σχολείο τη διάρκεια του μαθήματος και να μην ξανασχοληθεί ποτέ με το άθλημα γιατί κατανοεί πως τσάμπα χαλάει τις ανάσες του. Όχι μόνο γιατί οι μαθητές δεν θέλουν να μάθουν το αντικείμενο του, αλλά επειδή δεν μπορεί να δει μέσω αυτών ελπίδα για το μέλλον. Την προηγούμενη Δευτέρα μια κοπέλα 17-18 ετών μου είπε με απόλυτη σοβαρότητα ότι πρέπει να σταματήσουμε κάθε προσπάθεια ανακύκλωσης γιατί έτσι και αλλιώς, ότι και να λέω ο κόσμος δεν υπάρχει περίπτωση να ρίχνει το κάθε είδος σκουπιδιού στον σωστό κάδο. Στο ίδιο τμήμα λίγα λεπτά πριν, μια άλλη μου είχε πει ότι θα προτιμούσε να τους κάνει κάποιος άλλος μάθημα, γιατί εγώ δεν τους αφήνω ελεύθερους να κάνουν ό,τι θέλουν (δηλαδή να τρώνε και να παίζουν με τα κινητά μέσα στην τάξη) και συνέχεια θέλω να "κάνουμε μάθημα". Τονίζω εδώ ότι σε αυτούς δεν κάνω καμιά δυσκολονόητη χημεία ή βιολογία, αλλά ένα μάθημα που σχετίζεται με τη διαχείριση των φυσικών πόρων και γίνεται όλο με τη μορφή διαλόγου. Συζητάμε είτε για διάφορα περιβαλλοντικά προβλήματα, είτε για το πως οι δράσεις των ανθρώπων μπορούν να σταματήσουν να κάνουν τον κόσμο χειρότερο για τις μελλοντικές γενιές, είτε και για οποιοδήποτε άλλο θέμα τους απασχολεί. Ακόμα και αυτό τους περισσότερους τους ενοχλεί. Δεν θέλουν να ξέρουν ότι ο κόσμος κάνει κάτι στραβό. Δεν θέλουν να αλλάξουν καμία από τις συνήθειες τους. Δεν θέλουν να συζητούν και να σκέφτονται. Δεν θέλουν να ακούν ότι και αυτοί έχουν ευθύνη και για το τι γίνεται στον κόσμο τώρα, αλλά και για το τι θα γίνει στο μέλλον. Εννοείται ότι δεν είναι όλοι έτσι. Αλλά δυστυχώς είναι ήδη αρκετοί, και γίνονται συνεχώς περισσότεροι.

Την ίδια ώρα που νιώθω όμως ότι δεν υπάρχει ελπίδα για τον κόσμο καμιανή, βλέπω να γίνονται κάποιες κινήσεις που με γεμίζουν ικανοποίηση και αισιοδοξία. Μια χούφτα οπαδών της Προοδευτικής, αποφάσισαν να κάνουν κάτι το οποίο και τους έκανε να περάσουν καλά, αλλά και έδειξε ότι η άποψη που εξισώνει τον οπαδισμό με το καφριλίκι είναι τελείως λανθασμένη. Χωρίς καμία βοήθεια, μόνοι τους διοργάνωσαν ένα φιλανθρωπικό τουρνουά όπου έπαιξαν ποδόσφαιρο, οι ίδιοι με τους οπαδούς του Περαμαϊκού αλλά και την Εθνική Αστέγων, καλώντας τον κόσμο να φέρει τρόφιμα, ρούχα και γενικά είδη πρώτης ανάγκης για να τα δώσουν στους άστεγους. Οι φωτογραφίες που βλέπετε παραπάνω είναι από τα πράγματα που μαζεύτηκαν αλλά και τα άτομα που συμμετείχαν και οργάνωσαν το τουρνουά. Με ελάχιστα μέσα και καθαρά με κίνητρο την αγάπη για την ομάδα τους, μια ομάδα ανθρώπων έκανε έστω και για λίγο καλύτερη την μέρα κάποιων συνανθρώπων μας με πολύ σημαντικότερα προβλήματα από τα δικά μας. 

Και επειδή πέρασε το Πάσχα και αφού δεν έπεσε για άλλη μια χρονιά φωτιά να με κάψει που έκραζα στις συζητήσεις μου τη μπίζνα με το "άγιο φως" και το πόσο μας κοστίζει ενώ παράλληλα έφαγα κρέας τη μεγάλη Παρασκευή (που είχε απίστευτη λιακάδα...), είπα να βάλω μια φωτογραφία που αλίευσα από κάπου στα ιντερνέτς για να μας θυμίσω ότι ο φανατισμός και το μίσος δεν είναι μονοπόλιο των "κακών αλλόθρησκων"...

Τον τελευταίο καιρό κάθε φορά που παρακολουθώ ελληνική βουλή, βλέπω όλο και περισσότερους τσακωμούς και φαγωμάρες, και όλο και λιγότερο συζητήσεις ουσίας. Γι' αυτό ευθύνονται όλοι ανεξαιρέτως οι εκπρόσωποι μας, αυτοί που ψηφίσαμε και ψηφίσατε. Φαίνεται ότι θέλουν πραγματικά να πλακωθούν στις μάπες για να δείξουν ότι υπερισχύουν των αντιπάλων τους. Αυτό δείχνει να τους απασχολεί μόνο, το πως οι μεν να φαίνονται ανώτεροι των δε και τούμπαλιν. Αλλά ούτε γι' αυτό δεν δείχνουν ικανοί. Πλακωθείτε ρε κότες. Πάρτε παράδειγμα από τους Ουκρανούς της φωτογραφίας. Αφού για τέτοια είστε.

Ένα από τα τελευταία μου κολλήματα, είναι το να βλέπω στο γιουτούμπι βιντεάκια με την εκπομπή "Tonight Show" με τον John Oliver, τον οποίο αν δεν ξέρετε σας τον συστήνω ανεπιφύλακτα. Έχει μια μεγάλη ικανότητα το να σε κάνει να γελάς με πράγματα που θα έπρεπε στην πραγματικότητα να κλαις, ενώ παράλληλα σε ενημερώνει. Τέτοιοι κωμικοί έχουν μεγαλύτερη χρησιμότητα για την κοινωνία, από πολλούς από τους εκλεγμένους εκπροσώπους μας.

Το να τραγουδήσει ο Ρουβάς το "Άξιον Εστί" είναι σαν να τραγουδά ο Μίκης το "Κορίτσι της ντίσκο", αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Σααααααακηηηηης δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Σε μια πολιτισμένη και με κουλτούρα κοινωνία απλά δεν θα πήγαινε κανείς να τον ακούσει στη συγκεκριμένη του παράσταση. Οπότε από το να αρχίσουμε τους αφορισμούς και τα φασιστιλίκια καλύτερα να προσπαθήσουμε να κάνουμε και τους εαυτούς μας αλλά και τους γύρω μας πιο πολιτισμένους και με μεγαλύτερη κουλτούρα, ώστε να μη χρειάζεται να κάνουμε τέτοιες συζητήσεις στο μέλλον.

Κλείνω για σήμερα με μια ατάκα του αγαπητού Dr House.

Καλό σας βράδυ, και να προσέχετε.