Στην πρώτη θέσης της φετινής μου λίστας είναι οι αγαπημένοι μου Decemberists. Έφτιαξαν ένα δισκάκι που το άκουσα άπειρες φορές, βρίσκοντας συνεχώς νέες λεπτομέρειες μέσα του, που με έκαναν να νιώθω. Είναι σπάνιο να ακούς κάτι και να το νιώθεις ταυτόχρονα. Δεν έχει σημασία πιο συναίσθημα, σημασία έχει η ικανότητα του μέσου να το μεταφέρει. Και αυτό το δισκάκι για μένα ήταν το ιδανικό μέσο.
Πάρτε για παράδειγμα το "Once In My Life". Από την πρώτη φορά που το άκουσα μου άρεσε, όταν όμως είδα το υπέροχο βίντεο και διάβασα και την ιστορία του (αν δεν το έχετε δει, πατήστε το link παραπάνω), αυτό που ένιωθα απογειώθηκε. "A celebration of sadness" είναι η φράση που χρησιμοποιεί η ίδια η μπάντα για να περιγράψει το τραγούδι.
Μόνο και μόνο για το βιντεάκι αυτό, που μας θυμίζει το πως χρειάζεται να αντιδράμε σε κάθε τι διαφορετικό, και τι γίνεται στην πραγματικότητα από την κοινωνία, αξίζει το δισκάκι την προσοχή σας και φυσικά την πρώτη θέση στη λίστα μου.
Σε μια κοινωνία γεμάτη αυτάρεσκους αλλά κομπλεξικούς νάρκισσους, που νοιάζονται μόνο για την εικόνα, και έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους να ψάχνουν ψεγάδια τους άλλους, ώστε να τους κάνουν να νιώσουν άσχημα, για να ανυψωθούν οι ίδιοι, βιντεάκια σαν το παραπάνω αξίζουν προσοχής και διάδοσης.
Υπάρχει και ένας άλλος κόσμος εκεί έξω, που είναι πολύ δύσκολος για κάθε άτομο που είναι ελάχιστα διαφορετικό από αυτό που θεωρείται αποδεκτό πλέον. Και δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα άκρως ρατσιστική, που έχει χεσμένους όχι μόνο τους διαφορετικούς, αλλά και όσους έχουν προβλήματα, μην κατανοώντας ότι η ίδια έχει σοβαρό πρόβλημα, το οποίο δυστυχώς δεν θεραπεύεται.
Δεν θα συνεχίσω. Δείτε παρακάτω και μαζεμένη την εικοσάδα μου, και ίσως τα ξαναπούμε.
