Με αφορμή τον τίτλο του άλμπουμ, δυο κουβέντες για την ευγένεια.
Ευγένεια, αυτή η ξεχασμένη συμπεριφορά, που την συναντούμε όλο και πιο σπάνια. Αυτή που από πολλούς θεωρείται υποτέλεια ή αδυναμία. Όλο και περισσότερο βλέπουμε αγενείς, θρασείς, βίαιους, απότομους, σαλταρισμένους, χαμένους, ακοινώνητους ανθρώπους. Μας κάνει όλο και μεγαλύτερη εντύπωση η ευγένεια από αγνώστους. Αν αφαιρέσουμε και την προσποιητή ευγένεια που έχουν κάποιοι εργαζόμενοι, καθαρά επειδή τους πιέζουν τα αφεντικά τους, μπορεί να περάσουμε το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας μας, χωρίς να έχουμε φερθεί ή να μας έχουν φερθεί ανθρώπινα.
"Εδώ ο κόσμος χάνεται και εσύ θες ευγένειες;" θα σκεφτεί κάποιος.
Ναι θέλω. Ο κόσμος, η κοινωνία μας δηλαδή, δεν έχει νόημα ύπαρξης αν δεν φερόμαστε σαν άνθρωποι. Αν απλά ο ένας πατά στον άλλο για να κερδίσει το οτιδήποτε, τότε δεν αξίζουμε να λέμε ότι έχουμε κοινωνία. Μια αγέλη σε μια ζούγκλα είμαστε. Απλά έχουμε πολλά μπλιμπλίκια και μπιχλιμπίδια που μας κάνουν να νομίζουμε ότι είμαστε κάτι περισσότερο από ζώα.
Δουλεύω σε σχολεία. Σας το έχω πει αυτό. Η μεγαλύτερη απογοήτευση μου δεν είναι όταν δεν καταφέρνω να διδάξω κάτι στα παιδιά, θα ζήσουν και χωρίς τις γνώσεις που τους προσφέρω. Αυτό που με απογοητεύει, αυτό που με πληγώνει είναι να βλέπω όλες αυτές τις συμπεριφορές ζούγκλας να αναπαράγονται και να γιγαντώνονται από νέους ανθρώπους, οι οποίοι κατασπαράζουν τους συνομηλίκους τους (αλλά και εμάς τους μεγαλύτερους) που κάνουν το λάθος να είναι ευγενικοί. Δεν θα σας κουράσω άλλο. Πρέπει να χαλαρώσω και να αποφορτιστώ. Και θα το κάνω ακούγοντας το παραπάνω δισκάκι, που τώρα σκέφτομαι ότι μάλλον άξιζε να ήταν ψηλότερα στη λίστα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου