Άγιε μου Βασίλη...

 Άγιε μου Βασίλη γεια σου. Είμαι ο Sfiltros και είπα και εγώ μετά από πολλά χρόνια να σου γράψω κάτι. Το ξέρω ότι τώρα λόγω κρίσης έχουν αυξηθεί οι δουλειές σου (μια και τα εορτοδάνεια είναι παρελθόν πλέον) ενώ συγχρόνως έχουν μειωθεί τα έσοδα σου (καταραμένη ύφεση), αλλά επειδή θεωρώ πως ήμουν καλός άνθρωπος την προηγούμενη χρονιά, θα σε υποχρεώσω να με ακούσεις, ασχέτως αν θα ικανοποιήσεις τις επιθυμίες μου. Μπορεί να είσαι ένα πλάσμα που απέκτησε την τελική του μορφή στη σύγχρονη ιστορία, και κάποιοι να σε κατηγορούν ότι απλά κάποτε δούλευες στη βιομηχανία των αναψυκτικών, αλλά εγώ δεν θα μείνω σε αυτό. Παρατηρώντας σε, καταλαβαίνω ότι είσαι ιδιαίτερος τύπος, τα έχεις τα θεματάκια σου. Δεν θα κρίνω τις στυλιστικές σου επιλογές γιατί καταλαβαίνω ότι είναι στολή εργασίας και ίσως δεν είχες και επιλογή να διαλέξεις κάτι διαφορετικό. Το στυλάκι σου όμως με τα πολλά κιλά και το διαρκές χαμόγελο μου δείχνει ότι βαθιά μέσα σου έχεις προβλήματα. Διακρίνω μια μεγάλη θλίψη μέσα σου, την οποία προφανώς προσπαθείς να καλύψεις με ανελέητη μάσα αφενός, κάνοντας δώρα στους άλλους αφετέρου. Φαντάζεσαι ότι και όλος ο κόσμος, σαν και σένα, είναι θλιμμένος και έστω και πρόσκαιρα θα μπορέσει να καλύψει το κενό μέσα του με τα υλικά δωράκια που θα του προσφέρεις. Το άσχημο είναι ότι εσένα δεν σου προσφέρει τίποτα κανείς. Μόνο σου ζητούν. Αλλά αυτά είναι τα κακά τις δουλειάς σου...
 Εγώ δεν θα σου ζητήσω υλικά πράγματα, δεν θα σου ζητήσω να μου φέρεις κάτι. Θα σου ζητήσω πράγματα που μπορείς να κάνεις για να βελτιώσεις την ποιότητα της ζωής μου, και των γύρω μου, με τη νέα χρονιά. Και είμαι σίγουρος πως μπορείς να τα κάνεις αυτά, γιατί έχεις μαγικές και θεϊκές ιδιότητες. Αν δεν τις είχες, σύμφωνα με την ανάλυση που βλέπουμε στο παρακάτω βιντεάκι θα κατάστρεφες όλη τη γη. Εξάλλου όλο και κάποια συμφωνία μπορείς να κάνεις και με κάποιο άλλο μυθικό πλάσμα για να βοηθήσει την κατάσταση, μια και σε συμπαθούν όλοι.

Δεν θα σε καθυστερήσω άλλο και θα αρχίσω το ζητούλεμα. Σε προετοιμάζω, θα ζητήσω πολλά... Θέλω να κάνεις τον κόσμο ποιο ευγενικό. Θέλω να κάνεις τους ανθρώπους πιο ανθρώπινους. Θέλω τα αυτοκίνητα να σταματάν στις διαβάσεις για να περάσουν οι πεζοί. Θέλω αυτοί που βήχουν και φταρνίζονται να βάζουν το χέρι τους μπροστά. Θέλω αυτοί που μιλάνε στο τηλέφωνο σε δημόσιους χώρους να το κάνουν χαμηλόφωνα. Θέλω στο τραίνο να βλέπω όσους θέλουν να μπουν να περιμένουν όσους θέλουν να βγουν. Θέλω κάθε συναλλαγή να συνοδεύεται από τη λέξη "ευχαριστώ" και ένα χαμόγελο. Θέλω αγνώστους να χαμογελούν μεταξύ τους στο δρόμο. Θέλω να σταματήσει να θεωρείται μαγκιά και εξυπνάδα η κλεψιά. Θέλω να αφήνω σε ένα κοινόχρηστο ψυγείο κάτι και να μην το πειράξει κανείς. Θέλω να σταματήσουν όλοι να λένε ψέμματα. Θέλω σε σημαντικές θέσεις να βλέπω άξιους ανθρώπους. Θέλω μια κοινωνία όπου όλοι μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς χωρίς ισοπεδωτικές ισότητες αλλά και τεράστιες ανισότητες. Θέλω να βλέπω κόσμο να ξεχωρίζει μέσω της δουλειάς και της αξίας του. Θέλω όταν θέλω να δουλέψω να με αφήνουν να το κάνω. Θέλω να νιώθω ότι η δουλειά μου εκτιμάται. Θέλω τους άντρες να φέρονται όμορφα στις γυναίκες και στις γυναίκες να φέρονται ανθρώπινα στους άντρες. Θέλω να μπορώ να περπατώ στον δρόμο χωρίς να φοβάμαι. Θέλω να μπορώ να πιω ένα ποτό σε οποιοδήποτε μαγαζί χωρίς να φοβάμαι ότι θα με ποτίσουν πετρέλαιο. Θέλω να έρχονται τα μέσα μαζικής μεταφοράς στην ώρα τους και όταν συμβαίνει κάποιο πρόβλημα να με ενημερώνουν. Θέλω να νιώθω πως με σέβονται σαν πολίτη, σαν άνθρωπο, σαν επιβάτη, σαν εκπαιδευτικό, σαν άντρα, σαν οπαδό, σαν πελάτη, σαν φίλο. Θέλω να μπορώ να ζήσω ανεξάρτητα με το μισθό μου. Θέλω να βλέπω τον κόσμο να διψά για μάθηση, για ομορφιά, για πολιτισμό. Θέλω τους πάντες να προσπαθούν να γίνουν καλύτεροι. Θέλω στους κλειστούς χώρους που επιτρέπεται το κάπνισμα να υπάρχει εξαερισμός. Θέλω όσους αγαπώ να είναι υγιείς και ευτυχισμένοι. Θέλω να γνωρίσω καινούργιους ενδιαφέροντες ανθρώπους που να θέλουν να κάνουν μαζί μου πράγματα που θεωρώ ενδιαφέροντα. Θέλω να ερωτευτώ για άλλη μια φορά σαν να ήταν η πρώτη φορά. Θέλω τον κόσμο να μάθει να ακούει. Θέλω τον κόσμο να ζητάει συγνώμη και να παραδέχεται τα λάθη του. Θέλω να μη ξαναδώ σκουπίδι σε παραλία. Θέλω να σταματήσουν να καίγονται τα δάση. Θέλω να τιμωρούνται παραδειγματικά όσοι βλάπτουν την κοινωνία αλλά μόνο αυτοί. Θέλω δίκαια και άμεση δικαιοσύνη. Θέλω να μη φοβάμαι να πάω στην αστυνομία. Θέλω αστυνομικούς με επίπεδο που καταλαβαίνουν τον σημαντικό ρόλο που παίζουν στην κοινωνία και πράττουν ανάλογα. Θέλω γιατρούς που θέλουν να θεραπεύσουν, δασκάλους που θέλουν να διδάξουν, τραγουδιστές που θέλουν να τραγουδίσουν, σκουπιδιάρηδες που θέλουν να καθαρίσουν. Θέλω ένα κράτος που φορολογεί δίκαια και πολίτες που πληρώνουν ότι τους αναλογεί, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Θέλω να δίνονται λεφτά στην έρευνα, στην παιδεία, στην υγεία, και όχι σε εξοπλισμούς. Θέλω να δω βιβλιοπωλεία να δουλεύουν περισσότερο από σκυλάδικα. Θέλω να μειωθούν οι βλάκες. Θέλω να μπορώ να πηγαίνω στο γήπεδο για να διασκεδάσω. Θέλω να βλέπω γονείς να διαπαιδαγωγούν και να προετοιμάζουν σωστούς, και όχι κακομαθημένους και τελικά παρατημένους, ανθρώπους. Θέλω κάθε μέρα κάτι να με κάνει να γελάω. Θέλω όταν αρρωστήσω να μπορώ εύκολα να πάω κάπου να προσπαθήσουν να με θεραπεύσουν. Θέλω όταν πεθάνω να μπορώ να διαχειριστώ στην χώρα μου το σώμα μου όπως ακριβώς το θέλω εγώ και όχι όπως θέλουν κάποιοι άλλοι. Θέλω ο κόσμος να ζει και όχι να επιβιώνει. Ζητάω πολλά και παράλογα άγιε μου ε; Προσπάθησε να κάνεις 2-3 από όσα είπα και πάλι ικανοποιημένος θα είμαι...

Καλή χρονιά σε όλους σας. Και να προσέχετε...

Αντισφάκ και άλλες ιστορίες

 Στο παρόν κείμενο θα αναφερθώ σε ένα ιστορικό ντοκουμέντο, κάτι που με είχε ενθουσιάσει πολλά χρόνια πριν, και έγινε πάλι επίκαιρο. Κάτι που το έψαχνα για μέρες μέσα σε σαβούρες και χαρτούρες, και χάρηκα ιδιαιτέρως που το βρήκα. Αλλά για να σας κρατώ σε αγωνία δεν θα το μοιραστώ μαζί σας ακόμα. Ας μείνουμε στο σύνθημα του παραπάνω τοίχου. Ένα πραγματικά έξυπνο σύνθημα που φαντάζομαι ότι πολλοί (όχι εσείς αγαπητοί αναγνώστες μου), δεν θα το καταλάβουν. Με βάση αυτό και αφού έχουν περάσει αρκετές εβδομάδες από τότε που συνελήφθησαν τα μέλη της χρυσαυγής ας δούμε τώρα που βρίσκεται αυτή η οργάνωση. Κάποια πρωτοκλασάτα στελέχη είναι στην φυλακή, μία συγκέντρωση που έγινε τις προάλλες στο κέντρο δεν είχε ιδιαίτερο κόσμο, αλλά οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως διατηρούν τα εκλογικά τους ποσοστά υψηλά. Τι συμβαίνει; Αυτοί που λένε πως θα τους ψηφίσουν δεν έχουν πειστεί για την εγκληματική τους δραστηριότητα; Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβουμε. Ο κόσμος μπορεί να μην έχει το ίδιο θάρρος στο να βγει και να τους υποστηρίξει φανερά, αλλά τους θέλει. Δεν τον ενδιαφέρει ότι φέρονται βίαια και σαν εγκληματίες. Θέλει να έχει στην καβάτζα τους ούγκανους που θα καθαρίσουν για πάρτη του. Τα μπρατσόνια που θα τα πάρει ένα τηλέφωνο και θα πάνε να κάνουν τη βρώμικη δουλειά γι' αυτόν. Θα δείρουν για πάρτη του, θα "καθαρίσουν" για πάρτη του, ασχέτως αν αυτό δεν θα έχει κανένα μα κανένα αποτέλεσμα στην βελτίωση της ζωής του. Σημαντικό μέρος των συνανθρώπων μας είναι θρασύδειλοι, αμόρφωτοι, ψευτοφασίστες, που ακόμα και αν τους πεις ότι αυτοί που πουλάνε ελληνικότητα και γενετική καθαρότητα, δεν ξέρουν ούτε να μιλάν, ούτε να γράφουν ελληνικά, ενίοτε μπερδεύουν και τα ονόματα των ηρώων που μνημονεύουν (για δείτε εδώ), θα σου απαντήσουν: "Ε και;". Οι ίδιοι άνθρωποι συγχρόνως θα μιλήσουν για θεωρίες συνωμοσίας αφελληνισμού του έθνους αν αναφερθεί κάποιος σε μείωση των ορών διδασκαλίας των αρχαίων στα σχολεία...

 Τις τελευταίες μέρες έχει γίνει μεγάλο θέμα και με το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου. Ας δούμε τα γεγονότα. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων λέει πώς πρέπει η χώρα να το υιοθετήσει γιατί κινδυνεύει με αποπομπή από το συμβούλιο τις Ευρώπης, η κυβέρνηση  σκεφτόταν να το νομοθετήσει, υπήρξαν όμως αντιδράσεις από την εκκλησία και τελικά υπερίσχυσαν οι μουσάτοι... Τι περιμέναμε ότι θα γίνει κάτι διαφορετικό; Αφού κάποιοι το λένε ευθαρσώς. "Αφού η εκκλησία βάση συντάγματος δεν είναι χωρισμένη από το κράτος, το κράτος δεν μπορεί να νομοθετεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της". Όπως διάβασα και πριν μερικές μέρες "Όχι στο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης εκκλησίας κράτους!"

  Ώρα για το ντοκουμέντο που σας έλεγα. Όλοι θα ακούσατε κάποιες μέρες πριν τις δηλώσεις του Σφακιανάκη υπέρ της χρυσαυγής. Πολλοί τον έκραξαν, πολλοί του έκαναν πλάκα, πολλοί τον δούλεψαν, άλλοι τον υποστήριξαν, εγώ δεν είπα τίποτα. Θα πω σε λίγο, αλλά πριν πω θα σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία από το μακρινό 1996. Ήμουν φοιτητής στην Πάτρα και έμενα σε μια πολυκατοικία που είχε μόνο γκαρσονιέρες που νοικιάζονταν σε φοιτητές. Ένας από τους ένοικους της πολυκατοικίας κατά καιρούς μεράκλωνε σε κάτι πολύ προχωρημένες ώρες και έβαζε στο τέρμα αποκλειστικά τα γαυγίσματα του Σφακιανάκη (εκδηλώθηκα τώρα λίγο...). Εγώ κάποιες φορές έκανα υπομονή και άλλες γινόμουν γραφικός βγαίνοντας στο παράθυρο του φωταγωγού και φωνάζοντας να το κλείσει, αλλά ένας άλλος ένοικος της πολυκατοικίας έκανε κάτι πραγματικά μεγαλειώδες. Έφτιαξε κάτι στον υπολογιστή του, το φωτοτύπησε, το έριξε κάτω από τις πόρτες όλων των διαμερισμάτων, και από τότε, ποτέ, ΠΟΤΕ, δεν μας ξαναενόχλησε ο τύπος με τον Σφακ. Και πριν δείτε το χαρτί, απλά να σας πω ότι ούτε η μουσική του Σφακ μου άρεσε ποτέ, ούτε η κιτς αισθητική του, και εννοείται πως με ενοχλούσαν και με ενοχλούν οι πομπώδεις μπαλαφάρες του. Είναι το πρότυπο του "γαμάω" Ελληνάρα που ακόμα και όταν δεν το λέει, σκέφτεται το "ξέρεις ποιος είμαι 'γω ρε;". Βρε ουστ! 

Δεν θα πω κάτι άλλο. Απλά "Αντισφάκ!"

  Ας αλλάξω λίγο θέμα. Το συζητούσα αυτό τις προάλλες, αλλά έχω παρατηρήσει ότι μειώνεται η υπομονή μου στους ενήλικες που θεωρώ "καμένα χαρτιά" ενώ αυξάνεται με τα παιδιά και τους εφήβους. Μπορεί αυτό βέβαια να βοηθάει τη δουλειά μου (που παρά τις πολύ άσχημες συνθήκες και τη μεγάλη κούραση (παρένθεση στην παρένθεση: πολλοί δεν μπορείτε να πιστεύετε ότι ένας καθηγητής σε ένα δημόσιο σχολείο μπορεί να κουράζεται πολύ, αλλά απλά κάνετε λάθος) νιώθω ότι όλο και συχνότερα επιτυγχάνω κάποιους από τους στόχους μου), αλλά δεν βοηθά στην καθημερινότητα μου εκτός δουλειάς. Για παράδειγμα χθες το απόγευμα στο μετρό ένας κύριος έβηξε στη μούρη μου χωρίς να βάλει το χέρι του μπροστά, εγώ απλά τον αγριοκοίταξα, αυτός δεν κατάλαβε καν ότι είχε κάνει κάτι λάθος (ώστε να ζητήσει συγνώμη, ή έστω να κάνει κάποιο αντίστοιχο νεύμα) και συνέχισε να με κοιτάει με απάθεια. Το πρώτο και το μόνο πράγμα που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να τον χτυπήσω. Όχι να τον βρίσω, όχι να αντιδράσω πολιτισμένα εξηγώντας του το λάθος του, απλά να τον κοπανήσω. Και είμαι άνθρωπος που σε όλη την ενήλικη ζωή μου έχω μπλεχτεί σε καβγά μόνο μία φορά (στο στρατό με έναν ούγκανο...). Άτομα που δεν έχουν απλές κοινωνικές δεξιότητες σε μεγάλη ηλικία, δεν μπορούν να τις αποκτήσουν, και πραγματικά δεν θέλω να βρίσκονται δίπλα μου.  Αλλά δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού, είναι οι γονείς των μαθητών μου, είναι πολίτες, είναι ψηφοφόροι, και πρέπει να βρω την ηρεμία να τους αποδεχθώ, έστω σαν καλτ φιγούρες που απλά μου δυσκολεύουν τη ζωή όποτε με βρουν μπροστά τους. Δύσκολο...

  Μερικές εβδομάδες πριν είχα πάει σε μια συναυλία (στην υπόγα του ΑΝ στα Εξάρχεια). Δεν έχει νόημα το πόσο καλά έπαιξε η μπάντα, αλλά το τι συνθήκες επικρατούσαν. Στο  συν άπειρο ήταν ο κόσμος, στο πλην άπειρο η λειτουργία του εξαερισμού. Στο μέσο βαρέθηκα και πήγα στην πόρτα για να πάρω μια ανάσα της προκοπής. Είπαμε, είμαστε επαναστάτες στην Ελλάδα και δεν δεχόμαστε την απαγόρευση του καπνίσματος στους κλειστούς χώρους, αλλά δεν θα σας πουν και φλώρους ρε μάστορες αν πατήσετε το κουμπάκι να φύγει λίγο η καπνίλα. Το ίδιο συνέβη και σε ένα κρασόμπαρο που είχα πάει μερικές μέρες πριν, όπου για να απολαύσω ένα ποτό καλής ποιότητας έπρεπε να ανεχθώ τους τόνους καπνίλας και πουρίλας των γύρω μου. Μη νομίζετε ότι απλά μιζεράζω και γκρινιάζω σαν γριά μπάμπω (που προφανώς το κάνω), το θέμα είναι πως (όπως και στο θέμα των ομόφυλων ζευγαριών που ανάφερα παραπάνω), η μειοψηφία δεν έχει κανένα δικαίωμα. Δεν θέλω να απαγορεύεται το κάπνισμα στα μπαρ, θέλω να έχουν καλό εξαερισμό (που να λειτουργεί) ώστε και εγώ (ως παππούς από το muppet show) να μην ενοχλούμαι και όσοι έχουν άσθμα (για σένα τα γράφω κουμπάρε) να μην αρρωσταίνουν.  

  Βέβαια θα μου πεις τώρα φίλε αναγνώστη, εδώ ο κόσμος καίγεται, έχουμε ανεργία, πλημμύρες, κρύο, φτώχεια και εσένα σε νοιάζει η καπνίλα; Ναι. Τα μεγάλα προβλήματα δεν μπορούμε να τα λύσουμε από τη μια μέρα στην άλλη, τα μικρά όμως της καθημερινότητας μας μπορούμε. Όλοι τραβάμε τα ζόρια μας, όλοι νιώθουμε απογοήτευση, αλλά δεν παύουμε να είμαστε κοινωνικά όντα και χρειάζεται να κάνουμε τη συνύπαρξη μας όσο γίνεται καλύτερη. Και για να το κάνουμε αυτό πρέπει να παρατηρούμε, να ακούμε, και να έχουμε το μέτρο ανάμεσα στη σιγουριά του να κάνουμε τους γύρω μας καλύτερους και στην ταπεινότητα του να ακούμε και να μαθαίνουμε από τους άλλους. Και επειδή δεν θέλω να σας κουράζω με τις αμπελοφιλοσοφίες μου, θα σας αντιγράψω κάτι που διάβασα σε ένα σάιτ τις προάλλες, για έναν μεγάλο φιλόσοφο της εποχής μας, τον Γούντι Άλεν...

Τι μας λέει ο Γούντι λοιπόν;

- Τι είναι η ζωή;

«Η ζωή είναι ένα σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα, με ποσοστό θνησιμότητας 100%.»

- Μερικές φορές ο χρόνος με τρομάζει…

«Δεν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν, αλλά μπορείς να καταστρέψεις το παρόν με το να στενοχωριέσαι για το μέλλον.»

- Φοβάμαι ότι θα πεθάνω…

«Δεν θέλω να γίνω αθάνατος μέσα από τη δουλειά μου. Θέλω να γίνω αθάνατος με το να μην πεθάνω.»

- Έχω σεξουαλικά προβλήματα…

«Μην υποτιμάτε τον αυνανισμό. Είναι σεξ με κάποιον που αγαπάς πολύ.»

-Είχα μεγάλα σχέδια για τη ζωή μου…

«Αν θέλεις να κάνεις το Θεό να γελάσει, πες του για τα σχέδιά σου.»

- Πώς να έχω μια καλή σχέση με τη γυναίκα μου;

«Στο σπίτι μου είμαι το αφεντικό, η γυναίκα μου απλά παίρνει τις αποφάσεις.»

- Ποιος ο κοινωνικός ρόλος μου;

«Πρέπει να γυρίσω γρήγορα πίσω, πριν πάρουν είδηση ότι δεν με έχουν ανάγκη.»

- Πρέπει να είμαι πάντα το καλό παιδί;

«Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: οι καλοί και οι κακοί. Οι καλοί κοιμούνται καλύτερα, αλλά οι κακοί φαίνεται ότι περνούν καλύτερα ξύπνιοι.»

- Απολογισμός ζωής…

«Το μόνο πράγμα που μετανιώνω στη ζωή μου είναι που δεν είμαι κάποιος άλλος.»

Και θα κλείσω με μια μουσικούλα... Έναν δίσκο που ακούω είτε αργά το βράδυ, είναι πολύ νωρίς το πρωί (όταν φεύγω για δουλειά). Έναν δίσκο που συνδυάζει την τζαζ με ορχηστρικά και κλασικά ακούσματα. Στο γιουτουμποβίντεο από κάτω, έχει όλο τον δίσκο του Joshua Redman - Walking Shadows. Απολαύστε τον.

Καλό βράδυ, και να προσέχετε...

Αυτονόητες σκέψεις

Το έχουμε παρακάνει με την υπερβολή. Υπερβάλλουμε ακόμα και στο πόσο υπερβάλλουμε. Θέλουμε να βγάλουμε ειδήσεις, τίτλους, θέματα από το οτιδήποτε. Πρέπει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα να εξαντλήσουμε μέχρι αηδίας κάθε θέμα, την ώρα που σκεφτόμαστε το πως θα δημιουργήσουμε το επόμενο.

Είπε, για παράδειγμα, ο Σαμαράς την πίπα με το δωρεάν wifi και μέσα σε μερικές ώρες είχε διαδοθεί, είχε γίνει αστείο και είχε διαχυθεί παντού στο ίντερνετ. Σε ελάχιστες μέρες κατάφερε να μας κουράσει και να γίνει "περσινή" είδηση. Το καλύτερο που διάβασα πάντως σε αυτό το θέμα είναι το "Αν το δωρεάν wifi, είναι σαν τη δωρεάν υγεία και παιδεία τον ήπιαμε άσχημα..."

Επίσης όλο και συχνότερα παίρνουμε ένα απόσπασμα από κάτι, το οποίο εννοείται δεν έχουμε ψάξει σε βάθος, το κάνουμε τίτλο και δημιουργούμε "αλήθειες" που όχι μόνο δεν ισχύουν, είναι προσβλητικές για τη νοημοσύνη.

Βγήκε για παράδειγμα μία έρευνα (που αναφέρεται σε εφήβους 12-17 ετών, που όλοι γνωρίζουμε το τι μεταβολισμό έχουν) που αναφέρει πως η κατανάλωση σοκολάτας σχετίζεται με τη μείωση του λίπους, και γεμίσαμε παντού τίτλους "η σοκολάτα αδυνατίζει". Ναι ρε μπετόβλακα, φάε δυο κιλά σοκολάτες την ημέρα και περίμενε να αδυνατίσεις.

Είναι ωραίο να βλέπεις καλές ταινίες, είναι ωραίο να ακούς καλές μουσικές, αλλά το να ανακαλύπτεις μουσικάρες μέσα από τις ταινίες έχει μια ιδιαίτερη μαγεία. Ειδικά από είδη που δεν τα κατέχεις ιδιαίτερα. Όπως το παρακάτω κομμάτι που άκουσα τις προάλλες σε μια συμπαθητική ταινιούλα.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές συζητείται η πρόταση μομφής στη βουλή. Εννοείται ότι δεν θα μπω στη διαδικασία να ακούσω τους παράλληλους μονολόγους των βουλευτών και να ενημερωθώ για το προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω αυτό το Κυριακάτικο μου βράδυ. Όπως είχαν και οι βουλευτές χτες το πρωί, όπου την ώρα που γινόταν η συνεδρίαση της ολομέλειας για την πρόταση μομφής, στην αίθουσα υπήρχαν καμιά 20ρια άτομα.

Όσα βιβλία και αν έχεις στη βιβλιοθήκη σου, όσα  από αυτά και αν είναι στη λίστα "προς ανάγνωση", είναι ωραίο το πρωινό που αποφασίζεις να κάνεις μια βόλτα, να περάσεις μια ώρα ανάμεσα στα ράφια ενός βιβλιοπωλείου, και να διαλέξεις ένα από όλα για να το φέρεις σπίτι μαζί σου.

Δεν είμαι φαν του τρεξίματος. Προτιμώ να περπατώ, ακούγοντας μουσική, και να παρατηρώ το τι γίνεται γύρω μου. Και όσο και αν μου προκαλεί απορία και κούραση (ακόμα και στη σκέψη), βλέπω με συμπάθεια όσους θέλησαν να περάσουν την Κυριακή τους παίρνοντας μέρος στον κλασικό Μαραθώνιο που έγινε σήμερα. Δεν μπορώ να δω όμως με καμιά συμπάθεια, δεν μπορώ να σκεφτώ καμιά δικαιολογία για τους ανθρώπους που δεν επέτρεψαν σε δύο άτομα με αναπηρία να συμμετέχουν και αυτοί. Πόσο μαλάκας πρέπει να είσαι για να κολλήσεις τόσο στο γράμμα των κανονισμών; Πόσο σκατάνθρωπος πρέπει να είσαι για να πεις σε αυτούς τους ανθρώπους ότι ο Μαραθώνιος δεν είναι "πανηγυράκι" για να συμμετέχουν και αυτοί; 

Την εβδομάδα που έρχεται, κάποια στιγμή, το λύκειο που δουλεύω θα λειτουργήσει με πλήρες πρόγραμμα. Φτάσαμε στα μέσα του Νοέμβρη για να μπορέσουμε (εννοείται με διάφορες αλχημείες, και υπερωρίες) να δώσουμε πλήρες πρόγραμμα στα παιδιά. Και για να γίνει αυτό "ξεχάσαμε" λίγο τις ειδικότητες του καθενός και βασιστήκαμε στο τι λέει ο καθένας πως μπορεί να διδάξει. Το τι θα βγει στο τέλος της χρονιάς, άγνωστο. Και είμαστε και προνομιούχοι, γιατί δεν έχουν καλυφθεί ακόμα όλα τα κενά σε σχολεία σε όλη την Ελλάδα, ειδικά σε πολλά ΕΠΑΛ, ξέρετε αυτά τα τεχνικά λύκεια που φοιτούν τα παιδιά που δεν κάνουν καλό τηλεοπτικό θέμα και δεν ασχολείται κανείς μαζί τους. Άλλο πράγμα το να γίνει ένας εξορθολογισμός της διαχείρισης του εκπαιδευτικού προσωπικού, και άλλο αυτό που έχει γίνει φέτος. Αν είναι να λειτουργούν έτσι τα σχολεία, να τα κλείσουμε. Να το χέσω το πρωτογενές πλεόνασμα τους... 

Πόσες φορές στις ειδήσεις έδειξαν το βίντεο με τη δολοφονία των δύο νέων; Γιατί; Τι νόημα είχε;

Κάθε φορά που είστε πεσμένοι, ψάξτε στα γιουτούμπια βιντεάκια του Louis CK. Είναι απίστευτος κωμικός, αρκεί βέβαια να μη σας ενοχλεί η παντελής έλλειψη πολιτικής ορθότητας. 

Στις Φιλιππίνες τους πήρε και τους σήκωσε, στην κυριολεξία. Βλέποντας το τι περνάνε κάποιοι άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη φαίνονται όλα μας τα προβλήματα μικρά, τιποτένια, ασήμαντα. Και λίγα λεπτά μετά τους ξεχνάμε και συνεχίζουμε να γκρινιάζουμε για όλους και για όλα.

Ξέρετε τι είναι το Movember; Σε γενικές γραμμές διάφοροι "διάσημοι" αφήνουν μουστάκι το Νοέμβριο για να ευαισθητοποιήσουν τον κόσμο έναντι των διαφόρων μορφών ανδρικού καρκίνου. Δηλαδή αφήνουν μουστάκι για να εξαφανιστούν αυτές οι μορφές καρκίνου από το πρόσωπο της γης. Αν αφήσεις μούσι θεραπεύονται και άλλες αρρώστιες; Αν το αφήσεις το μουστάκι και το Δεκέμβρη μετράει; Αν δεν το κρατήσεις όλο το μήνα αρρωσταίνει κάποιος; Μήπως αυτοί που είναι βρωμιάρηδες απλά συμβολίζουν ότι θέλουν να βγουν όλα τ' άπλυτα στη φόρα; Μήπως αυτοί που αφήνουν πορδές συμβολίζουν ότι η κάθαρση πρέπει να αρχίσει από τα μέσα; Το μακρύ νύχι στο μικρό δάχτυλο τι συμβολίζει;

Καλό σας βράδυ. Και να προσέχετε...

Κυριακή βράδυ.

 Δεν ξέρω τι περιμένει ο κύριος που σχεδίασε ο Quino, στο παραπάνω σκίτσο. Σίγουρα κάτι που δεν θα έρθει ποτέ. Αλλά συνεχίζει να περιμένει. Είναι η κλασική ιστορία της ελπίδας και της προσπάθειας. Κάνουμε πράγματα χωρίς να περιμένουμε αποτελέσματα, απλά για να μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχα το βράδυ, απλά για να μπορούμε να ονειρευόμαστε, απλά για να συνεχίσουμε να περιμένουμε αυτό που φαίνεται πως δεν θα έρθει ποτέ. Αλλά μπορεί να έρθει κάτι άλλο. Το θέμα είναι να είσαι εκεί, με ανοιχτά τα μάτια να το δεις.

 Λίγο πριν είδα το τέλος της πρώτης σαιζόν της σειράς House Of Cards. Χθες βράδυ έλεγα με φίλους ότι τα τρία τελευταία επεισόδια που μου είχαν μείνει, θα τα έβλεπα κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που έρχεται για να έχω κάτι ενδιαφέρον να περιμένω τις καθημερινές που μας πιάνει όλους αυτή η μιζέρια της ρουτίνας. Ένας δεν με πίστεψε, και είχε δίκιο. Τα είδα σήμερα και περιμένω πως και πως τη συνέχεια. Δεν χρειάζεται να σας πω πολλά, απλά ότι πρωταγωνιστής είναι ο Kevin Spacey, που υποδύεται έναν Αμερικάνο πολιτικό. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό να βλέπεις έστω και για λίγο το πως σκέφτονται, το πως λειτουργούν, το πως μιλάνε οι άνθρωποι που είναι καλοί στο παιχνίδι της πολιτικής. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν σχέσεις, δεν υπάρχουν συναισθήματα. Υπάρχουν τακτικές, συμφωνίες, διαπραγματεύσεις, αερολογίες και ψέμματα. Πολλά ψέμματα. Βλέπεις ανθρώπους παθιασμένους με τη δύναμη, με την εξουσία, που θα κάνουν τα πάντα απλά για να την αποκτήσουν, και όσο και αν σε αηδιάζουν οι πράξεις τους, όσο και αν διαφωνείς κάθετα μαζί τους, ένα μικρό μέρος σου νιώθει ένα δέος μπροστά στο πόσο καλοί είναι σε αυτό που κάνουν, στο να χειρίζονται και να μεταχειρίζονται άλλους ανθρώπους. Μετά θυμάσαι όμως ότι αυτό είναι ένα από τα χειρότερα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου είδους, σκέφτεσαι τις φορές που κάποιος σε χειρίστηκε εσένα έτσι και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Να στεναχωρηθείς, να οργιστείς, να απογοητευτείς ή απλά να το ξεχάσεις και να προχωρήσεις παρακάτω. Μετά έρχονται στο μυαλό σου τα πρόσωπα που κοσμούν την ελληνική Βουλή και δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Σκέφτεσαι την αντίθεση του να βρίσκονται στον ίδιο χώρο άτομα πανούργα και καθαρόαιμοι ούγκανοι. Και δεν αναφέρομαι στα παιδιά με τα μπράτσα και τα μαύρα μπλουζάκια (γιατί παραείναι εύκολο και αυτονόητο το να τους κράξω), αλλά στο κάθε καρυδιάς καρύδι από τα άλλα κόμματα που είναι τώρα ή ήταν λίγο καιρό πριν, ανάμεσα στους 300 της Βουλής. Όπως ο κύριος που είπε το αμίμητο "Εδώ δεν είμαστε για να μάθουμε. Εμείς είμαστε πολιτικοί. Όποιος ξέρει, ξέρει" (για θαυμάστε τον βλέποντας αυτό), τον οποίο θυμήθηκα διαβάζοντας αυτό το άρθρο λίγες μέρες πριν. Και βέβαια ποιος ξεχνά τον άρχοντα του τάκλιν, που κατάφερνε να κάνει ορθογραφικά, ακόμα και στον προφορικό λόγο (θαυμάστε τον εδώ). Τι κάνουν αυτοί εκεί; Δεν είναι ντροπή; Αλλά τι λέω τώρα...

 Διάβασα πως σκέφτονται στην στρατιωτική παρέλαση που θα γίνει για τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου να επαναφέρουν και τα άρματα, τα οποία πριν κάποια χρόνια είχαν βγάλει από τις παρελάσεις για λόγους οικονομικούς μειώνοντας το κόστος τους από τα 3 εκατομμύρια ευρώ στα 350 χιλιάρικα. Δηλαδή τώρα έχουμε λεφτά; Ήρθε η ανάπτυξη και εμένα δεν μου είπε τίποτα κανείς; Αν πω πως δεν θέλω ούτε ένα ευρώ να χαλαμίζεται (σύνθετη λέξη δικής μου δημιουργίας, προέρχεται από τη σύνδεση των ρημάτων χαλάω, και χαραμίζω, όταν κανένα από τα δύο ρήματα, αλλά μόνο ο συνδυασμός τους, δεν μπορούν να εκφράσουν το πόσο χαμένο πάει κάτι) για άχρηστα πανηγυράκια όπως οι παρελάσεις θα με πουν ανθέλληνα; Αν πω ότι τα 350 χιλιάρικα είναι οι ετήσιοι μισθοί 30-35 ανθρώπων θα με πείτε λαϊκιστή;

 Το ξέρω πως πολλές φορές στις αναρτήσεις μου αναφέρομαι στα ίδια και στα ίδια θέματα (ενίοτε στα όρια της εμμονής), αλλά δεν μπορώ να μη μοιράζομαι πράγματα που με απασχολούν και με φέρνουν στα όρια μου, όπως για παράδειγμα, την κατάσταση στα σχολεία. Είμαστε στα μέσα του Οκτώβρη και ακόμα στο σχολείο μου χάνονται 28 ώρες εβδομαδιαίως μαθημάτων φυσικών επιστημών. Συνολικά σε όλη την Κορινθία χάνονται γύρω στις 300 ώρες των μαθημάτων αυτών, αλλά κανείς δεν ασχολείται. Ο υπουργός λέει ότι δεν υπάρχουν κενά, οι ειδήσεις ασχολούνται μόνο με ένα θέμα, τα φροντιστήρια δουλεύουν μια χαρά, τα παιδιά σχολάνε νωρίτερα, οι γονείς έχουν σημαντικότερα προβλήματα, και οι συνδικαλιστές έχουν λουφάξει επειδή ξέρουν ότι σε κάποιες περιοχές υπάρχουν υπεράριθμοι που κινδυνεύουν να βρεθούν βιαίως σε άλλη περιοχή (μέχρι και σε άλλο νομό), για να καλύψουν τα κενά αυτά και δεν ξέρουν τι να πουν. Στην Αττική που υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με τις τοποθετήσεις, κάποια άτομα που αποσπάστηκαν εκεί και έχουν φύγει από τα σχολεία τους εδώ και ένα μήνα, ακόμα δεν ξέρουν που θα υπηρετήσουν, ενώ άλλοι το έμαθαν την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτή είναι οργάνωση.

 Αλλά πράγματι υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από αυτά που αναφέρω. Και τα ξέρουμε όλοι. Κάθε μέρα ακούμε για επιχειρήσεις που κλείνουν. Όλοι ξέρουμε άτομα που δουλεύουν και δεν πληρώνονται για μήνες. Τα δολοφονικά χτυπήματα μεταξύ συμμοριών οπαδών αυξάνονται συνεχώς. Έχει χαθεί από παντού το χαμόγελο, η ομορφιά. Δυσκολεύεσαι να πιάσεις μια κουβέντα για οποιοδήποτε θέμα που να μη γυρίσει σε γκρίνια και απογοήτευση, σε κόντρα στο ποιος έχει τις χειρότερες συνθήκες εργασίας, στο ποιος έχει τις ασχημότερες ιστορίες. Αλλά αυτά τα έχω ξαναπεί, και τα έχετε ξαναδιαβάσει, αλλά τα ξαναλέω γιατί κάπως πρέπει να το αλλάξουμε. Εγώ ο πάντα απαισιόδοξος σας λέω πως κάπως πρέπει να αισιοδοξήσουμε, πως κάπως πρέπει να γελάσουμε, και ας είναι με τη βλακεία των άλλων, ή με το μαύρο μας το χάλι. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο παράξενο φαίνεται πλέον όταν κάποιος γελάει όταν όλοι οι άλλοι είναι μέσα στη μαυρίλα. Ίσως και να τους ενοχλεί, αλλά μη τους αφήσετε να σας ρίξουν. Υπάρχουν παντού ερεθίσματα για να βάλετε τα γέλια. Απλά έχετε ανοιχτά τα αυτιά σας. Όπως μου έτυχε εμένα λίγες μέρες πριν. Είναι 7 το πρωί και περπατώ στο σταθμό του ΣΚΑ με έναν συνάδελφο για να πάρουμε το τραίνο προς Κόρινθο. Πίσω μας είναι τρεις φαντάροι που συζητούν.

-Ρε μαλάκες το ξέρετε πως μετά το τραίνο πρέπει να πληρώσουμε και ταξί;

-Μαλακία. Και πόσο κάνει;

-Πέντε ευρώ.

-Το άτομο;

-Όχι ρε! Ο καθένας μας.

Κοιτάω τότε τον συνάδελφο και του λέω: "Νιώθω ασφαλής", και μας πιάνει ένα νευρικό γέλιο, τόσο παράταιρο με την ώρα και τη γύρω μαυρίλα, που πραγματικά μου έφτιαξε τη μέρα. Την επόμενη μέρα, όταν ένιωθα άρρωστος, με χάλια στομάχι, και γενικά και σκεφτόμουν ότι δεν έπρεπε να πάω για δουλειά, ο συνάδελφος μου ανέλυε το πόσο μύθος θα γίνω στο σχολείο αν ξεράσω πάνω στην έδρα. Δυστυχώς δεν τα κατάφερα να γίνω μύθος, αλλά απλά συνήλθα. Μήπως τελικά είναι καλό φάρμακο το να γελάμε με κάτι κάθε πρωί; Μήπως απλά δεν έχουμε τι άλλο να κάνουμε και πρέπει να το προσπαθήσουμε και αυτό; 

 Και με αυτές τις προφανείς συμβουλευτικές μπαλαφάρες, θα το λήξω για σήμερα το γράψιμο και θα πάω για ύπνο. Καλό βράδυ, να προσέχετε (από όλες τις απόψεις) και να ακούτε καλή μουσική. 

Λίγες λέξεις πριν τον ύπνο

* Είναι αρκετές φορές που έχω πει ατάκες σαν αυτή που λέει ο Dr House παραπάνω, και έχω κατηγορηθεί ως απόλυτος αλλά δυσκολεύομαι να κρατηθώ. Το άσχημο είναι όταν συνειδητοποιώ το πόσο συχνά μπορεί να με προκαλέσει κάποιος ώστε να σκεφτώ "μα καλά, αυτός έχει δικαίωμα ψήφου;"

* Τώρα που μπουζούριασαν τους αρχηγούς των χρυσών αυγών, θα μειωθούν τα χτυπήματα σε άτομα με μαύρα πρόσωπα και θα αυξηθούν σε αυτά με χρωματιστές φανέλες. Γιατί ο ούγκανος θέλει να πλακωθεί, και απλά ακολουθεί αυτούς που θα τον βοηθήσουν να το κάνει. Και δεν μπορεί να περιμένει. Θέλει αίμα. Ήδη χύθηκε εδώ και εδώ.

* Ένας οπαδός του Χίτλερ, ένας υμνιστής του Στάλιν, ένας δημιουργιστής, ένας που μιλά με το Θεό, ένας που πιστεύει ότι η γυναίκα, ο μαύρος, ο γαύρος είναι κατώτερο ον, ένας που νομίζει ότι με φραπελιά θεραπεύεται ο καρκίνος, ένας που χτυπάει τατουάζ στο μπράτσο του τον Μελισσανίδη, τα πρεζάκια που βλέπω καθημερινά στο τρένο, έχουν για μένα ίδιου βαθμού καμένο εγκέφαλο, και δεν μπορώ να τους κατηγορήσω γι' αυτό. Ξέρω ότι δεν μπορώ να τους αλλάξω και απλά τους αγνοώ. Ενοχλούμαι όμως αν κάνουν κάτι παράνομο, αν κάνουν κάτι που βλάπτει τους γύρω τους. Δεν με νοιάζει ο καθένας τι έχει στο κεφάλι του, αρκεί να το κρατά εκεί μέσα. Όταν όμως οι απόψεις του οδηγούν σε πράξεις που βλάπτουν, πρέπει να λειτουργεί η δικαιοσύνη και το κατασταλτικό της όργανο, που είναι η αστυνομία, άμεσα και να τους κόβει το βήχα. Και αυτό να γίνεται αδιάκριτα, συνεχώς και προς όλους. Και όταν βλέπεις τη δικαιοσύνη να λειτουργεί γρήγορα και με οργανωμένο σχέδιο αφενός χαίρεσαι αφετέρου σκέφτεσαι γιατί αυτό δεν γίνεται συχνότερα.

* Τέλειωσε και η απεργία των καθηγητών, άνοιξαν και τα σχολεία, αλλά κανένα από τα προβλήματα που τα μαστίζουν  ούτε λύθηκε, ούτε βγήκε προς τα έξω. Αλλά ποιος νοιάζεται για τα δημόσια σχολεία για να γίνει το θέμα πρώτη είδηση; Μερικοί γραφικοί καθηγητές, μια χούφτα μαθητές και μετρημένοι στα δάχτυλα γονείς δεν φτάνουν. Όσο έχουν κουράγιο, κάτι θα γίνεται. Αλλά για πόσο ακόμα;

* Πέρσι τέτοιο καιρό (και για πολλά χρόνια) στην εξέδρα της ομάδας μου υπήρχαν τεράστια κάγκελα τα οποία δεν εμπόδιζαν την αθρόα ρίψη αντικειμένων στον αγωνιστικό χώρο. Όταν έμαθα ότι βγήκαν τα κάγκελα σκέφτηκα ότι στο πρώτο ανάποδο σφύριγμα, θα έβλεπα καφρόνια να παίρνουν στο κυνήγι διαιτητές και αντιπάλους και να τους κάνουν κολονοσκόπηση με τα σημαιάκια του κόρνερ. Με εξέπληξε ευχάριστα ότι διαψεύστηκα. 

* Επανέρχομαι στο θέμα των σχολείων. Μπαίνουμε στον Οκτώβρη και ακόμα υπάρχουν σχολεία χωρίς καθηγητές. Στο δικό μου εξακολουθούν να χάνονται 28 ώρες μαθήματος κάθε εβδομάδα στη φυσική και τη βιολογία (και αυτό προβλέπεται να συνεχιστεί πολύ ακόμα), και λίγες μέρες πριν, διευθυντάδες και σύμβουλοι κοιτούσαν τα παιδιά στα μάτια και τους έλεγαν ότι μπορούν να μπουν στο πανεπιστήμιο χωρίς φροντιστήριο... 

* Για τις γυναίκες οδηγούς λέγονται πολλά, κάποια σωστά κάποια υπερβολικά. Μερικοί όμως αποφάσισαν να βάλουν τα μεγάλα μέσα για να τις αποτρέψουν από το να κάτσουν πίσω από το τιμόνι. Το ξέρατε κυρίες ότι η οδήγηση βλάπτει τις ωοθήκες; Για διαβάστε αυτό.

* Ακόμα σκέφτομαι ότι ένας ξενιτεμένος φίλος μου, σε λίγο καιρό θα μπορέσει να δει ζωντανά τους National, τους Queen of the Stones Age, τους Sigur Ros, και τον Nick Cave σε διάστημα δέκα ημερών. Είναι να μη σκέφτεσαι τη μετανάστευση μετά...

* Τελειώνει σήμερα και το Breaking Bad. Ας αποχαιρετίσουμε τον τύπο που έκανε τον κόσμο να αλλάξει την πρώτη κουβέντα που μου έλεγαν όλοι όταν ανέφερα ότι είμαι χημικός από το "εμένα δε μου άρεσε ποτέ η χημεία" στο "ναρκωτικά μπορείς να φτιάξεις;".

Καλό βράδυ, και να προσέχετε...

Σκέψεις για την απεργία

Σήμερα θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου, για την επερχόμενη απεργία των εκπαιδευτικών.
Δυο αναρτήσεις πριν είχα αναφέρει λιγουλάκι υπερβολικά, το πως θα αντιμετώπιζαν οι απεργοί καθηγητές τους μη απεργούς συναδέλφους τους και τούμπαλιν (αγαπημένη λέξη το "τούμπαλιν"). Ήδη στο σχολείο μου υπάρχουν οι κλασσικές συζητήσεις - διαφωνίες και η πλευρά των απεργών είναι στην πλειοψηφία. Οι περισσότεροι λένε, θα απεργήσω 2-3 μέρες από τις 5 γιατί τόσο με παίρνει να πληρώσω (π.χ. για κάθε μέρα απεργίας εμένα μου παίρνουν 52 ευρώ ενώ το ημερομίσθιο μου είναι 34 ευρώ), κάνοντας τους όμως την κλασσική ερώτηση "γιατί απεργούμε και τι θέλουμε να κερδίσουμε;" ακούω τους καθηγητές να λένε από τα γενικόλογα "κάτι πρέπει να κάνουμε" μέχρι τα "πρέπει να αντιδράσουμε γιατί αλλιώς θα δουν ότι είμαστε λαπάδες και θα μας σκίσουν σαν κλάδο" και τους συνδικαλιστές να μιλούν καλυμμένα επίσημα, αλλά καθαρά ανεπίσημα για γενικό λαϊκό ξεσηκωμό. Η απεργία είναι καθαρά πολιτική (όπως κάθε απεργία), αλλά βασικότερος σκοπός της δεν είναι η ικανοποίηση κάποιων αιτημάτων περί της εκπαίδευσης, αλλά η πτώση της κυβέρνησης. Λέω καθαρά τι (νομίζω πως) παίζει για να είμαστε ειλικρινείς. Προσέξτε, ότι δεν παίρνω θέση ακόμα, απλά σας εξηγώ τα γεγονότα. Οι παρατάξεις είδαν ότι αυτή η στιγμή η αγανάκτηση του κόσμου για τις επιλογές της κυβέρνησης φουντώνει, βασίστηκαν σε κάποια δίκαια αιτήματα του κλάδου των καθηγητών, προκήρυξαν την απεργία και ελπίζουν ότι αυτή θα λειτουργήσει ως καταλύτης για απεργιακές κινητοποιήσεις όλων των κλάδων, συνολική αντίδραση του κόσμου, ίσως και κύμα καταλήψεων στα σχολεία που θα βοηθήσει πάρα πολύ την κατάσταση (γιατί και κλίμα αναταραχής μπορεί να προκαλέσουν, και οι καθηγητές δεν θα χάνουν τους μισθούς τους), και τελικά αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Πολλοί θα πείτε "ωραία, ας το κάνουμε γιατί δεν πάει άλλο". Δεν θα διαφωνήσω μαζί σας ότι η παρούσα κυβέρνηση είναι κακή και κάνει συνεχώς βήματα προς τα πίσω. Θα συμφωνούσα μαζί σας αν πίστευα ότι υπήρχε μια σοβαρή εναλλακτική πρόταση που θα βοηθούσε τον τόπο να κάνει ένα βήμα μπροστά, και θα βοηθούσα ώστε να έρθει στα πράγματα μια ώρα αρχύτερα. Τον βασικό προβληματισμό μου όμως θα τον καταλάβετε αν σας θυμίσω ότι θεωρώ τον εαυτό μου εκπαιδευτικό, και θέλω οι πράξεις μου (δράσης και αντίδρασης) να είναι για την βελτίωση της εκπαίδευσης, πράγμα που όχι μόνο δεν το έχει βάλει σημαία του το συνδικάτο μου, αλλά ιστορικά έχει κάνει περισσότερα βήματα προς τη διάλυση του σχολείου παρά προς τη βελτίωση του. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να συζητήσω με συνδικαλιστές και μονίμως βγαίνω από τα ρούχα μου. Τα τελευταία 2 χρόνια έχω συμμετάσχει σε αρκετές γενικές απεργίες, αλλά πάντα όταν κατέβαινα στις πορείες δεν πήγαινα στο μπλοκ της ΟΛΜΕ (γιατί ποτέ δεν ένοιωσα μέλος της, αν και είμαι), παρά στο (μίνι) μπλοκ των συναδέλφων από τα φροντιστήρια που δουλεύουν σε πολύ χειρότερες συνθήκες από τις δικές μου και οι επιλογές αντίδρασης τους είναι μηδαμινές (παρένθεση επειδή δεν θέλω να ψεύδομαι: μία μόνο φορά κατέβηκα στο μπλοκ της ΟΛΜΕ λόγω παρέας). Έτσι και την ερχόμενη εβδομάδα, θα απεργήσω 2-3 μέρες καθαρά για τους δικούς μου λόγους τους οποίους θα εκθέσω παρακάτω, ξέροντας ότι απλά θα κάνω χειρότερη την κακή μου οικονομική κατάσταση, και μην έχοντας τύψεις για τις ώρες που θα χαθούν γιατί θα κανονίσω να τις καλύψω στον ελεύθερο μου χρόνο. Το τι θα κερδίσουμε ως κλάδος; Τίποτα. Εξάλλου αυτή η κυβέρνηση έχει δείξει ότι δε μασάει από απεργίες και αν θέλει να κάνει κάτι θα το κάνει με κάθε κόστος. Αν τελικά θα γίνει το "μπαμ" που περιμένουν πολλοί και έχουμε πολιτικές εξελίξεις, θα δείξει...

Για ποιους λόγους απεργώ προσωπικά εγώ.
* Για την κατάργηση των ειδικοτήτων από τα τεχνικά λύκεια και τη διαθεσιμότητα των συναδέλφων (που θα οδηγήσει είτε στην απόλυση τους, είτε σε πρόσληψη τους με χειρότερες εργασιακές συνθήκες). Δεν είμαι κατά του να χάσει κάποιος τη δουλειά του αν δεν την κάνει καλά, είμαι κατά σε αυτό το οριζόντιο μέτρο.
* Για την ανικανότητα του υπουργείου να χειριστεί τις υπηρεσιακές μεταβολές (ειδικά τη φετινή χρονιά). Υπηρεσιακές μεταβολές (για όσους δεν ξέρουν) λέμε κάθε τι που σχετίζεται με μετακινήσεις ή προσλήψεις εκπαιδευτικών. Για να καταλάβετε, μπορεί σήμερα να άνοιξαν τα σχολεία αλλά ακόμα πολλοί συνάδελφοι δεν ξέρουν που θα υπηρετήσουν. Πολλοί άρχισαν σε ένα σχολείο ήδη και θα μετακινηθούν σε άλλο, ενώ έχει αρχίσει η σχολική χρονιά. Για παράδειγμα στο σχολείο που δουλεύω, στον κλάδο μου (Φυσικοί, Χημικοί, Βιολόγοι) υπάρχω πλέον μόνο εγώ και τα παιδιά από αύριο θα διδάσκονται μόνο Χημεία (όλες οι τάξεις) και Βιολογία (οι 2 από τις τρεις τάξεις) και καθόλου Φυσική. Παράλληλα σήμερα μας έφεραν μια συνάδελφο στο σχολείο (ενώ την προηγούμενη εβδομάδα ήταν σε άλλο), ενώ δεν έχουμε ανάγκη από τη συγκεκριμένη ειδικότητα, με αποτέλεσμα σε λίγες μέρες να τη στείλουν αλλού. Επίσης οι μηδαμινές προσλήψεις νέων συναδέλφων έχουν αποδυναμώσει τραγικά τα σχολεία των ακριτικών περιοχών.
* Για τον οικονομικό μαρασμό των σχολικών επιτροπών, με αποτέλεσμα οι σχολικές μονάδες να μην έχουν λεφτά για να καλύψουν βασικές ανάγκες (πετρέλαιο θέρμανσης, αναλώσιμα υπολογιστών, εκτυπωτών, φωτοτυπικών, ακόμα και χαρτιά υγείας και καθαριστικά). Για πληρωμή νερού, τηλεφώνου, ρεύματος δεν αναφερόμαστε καθόλου γιατί σε πάρα πολλές περιπτώσεις, απλά δεν γίνονται.
* Για τη μη μείωση της γραφειοκρατίας, με αποτέλεσμα να σπαταλιέται χρόνος, χρήμα και ανθρώπινο δυναμικό (το οποίο θα μπορούσε να διοχετευθεί στα σχολεία) σε πράγματα που θα μπορούσαν από το να γίνουν με το πάτημα ενός κουμπιού ή να μη γίνουν καθόλου γιατί είναι παντελώς άχρηστα και απλά έχουν δημιουργηθεί για να δικαιολογήσουν θέσεις εργασίας.
* Για τη συρρίκνωση του σχολικού έτους και την παντελή αναξιοκρατία και αδικία στον καταμερισμό των εργασιών των εκπαιδευτικών. Εξηγούμαι. Το σχολικό έτος, για παράδειγμα πέρσι, έληξε μετά το Πάσχα και μετά άρχισαν οι πανελλήνιες και οι ενδοσχολικές εξετάσεις. Θα έπρεπε το σχολικό έτος να ήταν τουλάχιστο 3-4 εβδομάδες μεγαλύτερο. Κατά τη διάρκεια των εξετάσεων κάποιοι κάνουν πληρωμένες διακοπές και κάποιοι δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ και αμείβονται πρακτικά το ίδιο. Για παράδειγμα κάποιοι απλά πήγαιναν 2 φορές την εβδομάδα στο σχολείο τους, ενώ εγώ και (πολλοί άλλοι) πήγαινα 2 φορές την εβδομάδα στο σχολείο μου, 3 σε άλλο σχολείο για επιτήρηση, και μετά κάθε απόγευμα (και Σάββατα) στο διορθωτικό κέντρο.
* Επιτάχυνση των πληρωμών, εκτός του βασικού μισθού. Για παράδειγμα πέρσι για τη διόρθωση των γραπτών των πανελληνίων, που ανέφερα, πλήρωσα από την τσέπη μου 300 ευρώ στις μετακινήσεις μου μεταξύ σχολείου και διορθωτικού κέντρου (δεν λέω για την μετακίνηση μετά από και προς το σπίτι μου γιατί αυτό είναι άλλο θέμα). Αυτά τα λεφτά δεν τα έχω πάρει ακόμα και δεν έχω ιδέα πότε θα γίνει αυτό. Εννοείται ότι ακόμα δεν έχουμε πληρωθεί την μικρή εξτρά αμοιβή που δικαιούμαστε, αλλά αυτό δεν με ενδιαφέρει, σε αντίθεση με αυτά που πλήρωσα για να δουλέψω...
* Για τον εκφυλισμό της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε πάρκινγκ εφήβων. Αυτό είναι ευθύνη υπουργείου, καθηγητών, γονιών αλλά και παιδιών. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις απλά τα παιδιά έρχονται από το πρωί μέχρι το μεσημέρι σε έναν χώρο στον οποίο μαθαίνουν ελάχιστα πράγματα, και χωρίς καμία κύρωση προχωράνε από τη μία βαθμίδα στην άλλη με αποτέλεσμα να έχουμε απόφοιτους λυκείου που δεν ξέρουν να συντάξουν μία πρόταση ή να κάνουν μια αριθμητική πράξη.
(Με τις αλλαγές στο λύκειο και τον τρόπο της σημερινής του λειτουργίας θα ασχοληθώ σύντομα σε άλλη ανάρτηση)
* Γιατί με εξοργίζει η ανικανότητα πολλών ανωτέρων μου (σε θέση), από το να κάνουν απλά τη δουλειά τους, μέχρι το να ωθήσουν όσους είμαστε από κάτω να δουλέψουμε όσο καλύτερα γίνεται.

Γιατί διαφωνώ με την ΟΛΜΕ.
*  Γιατί ποτέ δεν έχει κάνει μια απεργία που θα έχει σαφή αιτήματα βελτίωσης της εκπαίδευσης.
*  Γιατί καλύπτει τους καθηγητές που δεν δουλεύουν
* Γιατί για χρόνια δεν αντιδρούσε στα πάρα πολλά στραβά που έχει η δημόσια εκπαίδευση με αποτέλεσμα να χαθεί η εκτίμηση του κόσμου προς εμάς και να μην έχουμε καμία προστασία ακόμα και όσοι κάνουμε καλά τη δουλειά μας, απέναντι και στην πολιτεία και στην κοινωνία. Εξοργίζομαι και δεν ανέχομαι όσους βάζουν στην ίδια μοίρα τους πάντες και έχω ακούσει τόσα (απλά επειδή δουλεύω στο δημόσιο) που πολλές φορές με κάνει να αναπολώ τις άσχημες εργασιακές συνθήκες του ιδιωτικού τομέα. Ειδικά αυτές τις μέρες, έχω επιλεκτική όραση και ακοή (ακόμα και απέναντι σε φίλους) γιατί δεν έχω καμία διάθεση να τσακώνομαι μαζί τους για να τους εξηγήσω τα αυτονόητα.
* Γιατί είναι πάντα πίσω από τις εξελίξεις και προτιμά μια στείρα άρνηση στα πάντα, από το να έχει άτομα δραστήρια και ικανά που και θα μπορούν να μαθαίνουν τα σχέδια της κάθε κυβέρνησης και να διαπραγματεύονται (πάντα για το καλύτερο της εκπαίδευσης) με αυτή σε όσα διαφωνούν, έχοντας πάντα σαφείς θέσεις για να αντιπροτείνουν.

Κλείνω με κάτι που είπα σήμερα στους συναδέλφους μου στο σχολείο. "Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς για τις προθέσεις μας. Όσοι θέλουν να αγωνιστούν πρέπει να ξέρουν τι ζητάνε. Λέμε για τους συναδέλφους των τεχνικών που έχασαν τη δουλειά τους, αλλά πόσοι, για παράδειγμα, πήγαν το καλοκαίρι στη διαμαρτυρία έξω από το υπουργείο; Ελάχιστοι. Εγώ δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω. Δεν πήγα. Δεν μας ενδιαφέρουν οι άλλοι. Μας ενδιαφέρει ο εαυτός μας. Οι οργανωτές της απεργίας θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση. Εμείς το θέλουμε αυτό ή όχι;"

Ζουν ανάμεσα μας...

Είναι παντού γύρω μας. Ζουν, κινούνται, αναπαράγονται, ψηφίζουν, πάνε στη δουλειά τους (αν έχουν),  έχουν προβλήματα, άλλα έχουν και ένα ειδικό χαρακτηριστικό. Το φέρσιμο τους ενίοτε κάνει τους γύρω τους από το να γεμίζουν με απόγνωση με το ανθρώπινο είδος, μέχρι το να βάζουν τα γέλια και τα κλάματα. Σήμερα θα ασχοληθώ λιγάκι με αυτούς για να κλαυσιγελάσουμε λίγο, ώστε στην επόμενη μου ανάρτηση να μιλήσω λιγάκι σοβαρά για την εκπαίδευση και τις κινητοποιήσεις των εκπαιδευτικών που θα αρχίσουν σύντομα.

Δεν θα πλατειάσω, απλά θα σας περιγράψω κάποιες σκηνές που είτε μέσω άμεσης είτε μέσω έμμεσης εμπειρίας, σας επιβεβαιώνω ότι είναι αληθινές.

Ας αρχίσω με τις δικές μου.

*   Είμαι στο τραίνο, και βλέπω ένα από τα κλασικά πρεζάκια να μπαίνει στο ίδιο βαγόνι με μένα. Αυτή τη φορά τον βλέπω κάπως πιο νταγκλαρισμένο απ' ότι συνήθως. Αυτός αντί να καθίσει πηγαίνει και γονατίζει δίπλα σε κάτι άδεια καθίσματα. Σηκώνει το κεφάλι του και κοιτάει το ένα απ' αυτά σα να έχει φερμάρει. Σηκώνεται όρθιος, φτιάχνει το μαλλί, κατεβάζει το παντελόνι του, σηκώνει το μισοκατεβασμένο του σώβρακο, βάζει τη μπλούζα του μέσα από το παντελόνι και ξαναντύνεται. Κάθεται στο ένα κάθισμα και κοιτάει το διπλανό του άδειο, με ένα βλέμμα παράξενο. Ένα βλέμμα που σίγουρα είχε τόνους ντάγκλας μέσα του, αλλά και κάτι άλλο κάτι πιο λάγνο. Ο τύπος άρχισε να χαϊδεύει την άδεια καρέκλα, και να της μιλάει στα αγγλικά...

- Ωωωωω μαϊ μπέιμπι, καμ του μι. Καμ του μι μαϊ μπέιμπι. Αϊ γουαντ του μέικ λαβ του γιου. Αϊ αμ γκουντ! Βέρι γκουντ. Αϊ γκίβ γιου μάλτιπλ όργκασμς. Μάλτιπλ. Πολλαπλούς οργασμούς μωρή!

Την ερωτική του εξομολόγηση την διέκοψε ένας συνάδελφος του ντάγκλας, με τον οποίο πήγαν να πλακωθούν επειδή του άγγιξε το μαλλί.

(αν θέλετε να ζήσετε τέτοιες στιγμές, απλά πάρτε όποια μέρα θέλετε, το τραίνο από τον σταθμό Σ.Κ.Α., μέχρι τον Πειραιά μεσημεριανές ώρες)

*  Είμαι στο σχολείο και μόλις έχω μοιράσει τα θέματα στις εξετάσεις των μεταξεταστέων. Με το που βγαίνω από την αίθουσα με διπλαρώνει η μητέρα μιας μαθήτριας (η οποία θα έπρεπε να βρίσκεται σε ειδικό σχολείο, αλλά ήρθε στο γενικό λύκειο γιατί έτσι αποφάσισε η μητέρα της). Δεν χρειάζεται να σας γράψω όλο το διάλογο που είχαμε, αλλά κάποια στιγμή φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

- Κοιτάξτε, δεν γίνεται να την περάσω χαριστικά την κόρη σας χωρίς να ξέρει τίποτα.

- Γιατί; Εξάλλου εγώ θέλω απλά να περάσει για να την πάω σε σχολή κομμωτικής και να γλιτώσω κάποια χρήματα αν έχει βγάλει την τάξη.

- Αυτή τη στιγμή έχω 10 παιδιά να γράφουν μέσα, και δεν ξέρω τι θα κάνουν. Αντικειμενικά η κόρη σας είναι σε χειρότερη μοίρα απ' όλους.

- Δεν καταλαβαίνω.

- Σας λέω, ότι πρέπει να καταλάβετε την θέση μου. Εγώ δουλεύω και θα δουλεύω για καιρό εδώ. Όλοι ξέρουν ότι είμαι αντικειμενικός με τους βαθμούς μου. Πως θα περάσω την κόρη σας ενώ κάποιοι άλλοι ίσως να μείνουν;

-Αυτά που λέτε δεν με ενδιαφέρουν! Τι μου λέτε τώρα για τα άλλα παιδιά; Εγώ την κόρη μου θέλω να περάσετε...
*  Η συγκεκριμένη μαθήτρια κατά τη διάρκεια της εξέτασης της από μία συνάδελφο.

- Τι βαθμό πήρα;

- Τι να σου πω κοπέλα μου; Αφού δεν μου είπες τίποτα.

- Ξέρετε, μια και με εξετάζετε προφορικά (σημ: λόγω μαθησιακών δυσκολιών) μπορείτε απλά να με περάσετε και εγώ δεν θα πω σε κανέναν τίποτα!
* Μια κυρία πάει σε διαγνωστικό κέντρο για να της κάνουν υπέρηχο κάτω κοιλίας. Την ώρα που ο γιατρός κάνει τη δουλειά του αυτή αρχίζει το μονόλογο.

- Γιατρέ μου! Γιατρέ μου, πρώτη φορά με αγγίζει άνθρωπος εκεί. Είναι επειδή βλέπω παπάδες. Παντού βλέπω παπάδες και δεν με αφήνουν να κάνω τέτοια πράγματα. Να! Πίσω σας είναι ένας παπάς!

*  Μια άλλη κυρία πάει στο ίδιο διαγνωστικό κέντρο για να της κάνουν κολπικό υπέρηχο. Ο γιατρός κάνει την εξέταση, η κυρία τελειώνει, ντύνεται, δίνει το χέρι της στο γιατρό, του λέει "Ευχαριστώ πολύ" και φεύγει χωρίς ποτέ να πάρει τα αποτελέσματα της εξέτασης.

 * Πάμε λίγο μακρύτερα, σε ένα πανηγύρι. Αν και εμένα δεν μου αρέσει αυτή η μουσική, δεν έχω να πω τίποτα για όσους διασκεδάζουν ακούγοντας τη (αν και στο βίντεο αντικειμενικά δεν βλέπω κανέναν να διασκεδάζει), αλλά για τον τύπο που ήταν τόσο κομπλεξάρας, ώστε να πρέπει να ανοίξει 250 σαμπάνιες σε ένα πανηγύρι έχω να πω πολλά... Απλά δείτε το βίντεο.

* Το παρακάτω είναι τραγικό γεγονός και μάλλον θα το είχατε ακούσει μερικές εβδομάδες πριν, όταν και έγινε, αλλά είναι το καλύτερο παράδειγμα για το πόσο από μη εξελιγμένο ως άθλιο είναι το ανθρώπινο είδος. Μιλάω για την περίπτωση των πιτσιρικάδων που σκότωσαν ένα παλικάρι, για να ξεγελάσουν την πλήξη τους.

* Ένας πηγαίνει με το αυτοκίνητο του στο αντίθετο ρεύμα. Στο κανονικό ρεύμα οδηγεί ένας παππούς μια βέσπα. Ο παππούς κάνει στην άκρη για να περάσει αυτός που πάει ανάποδα και απλά λέει "που πας ρε;" την ώρα που περνά το αυτοκίνητο από δίπλα του. Ο οδηγός του αυτοκινήτου φρενάρει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο και κυνηγάει οργισμένος τον παππού φωνάζοντας "ποιος είσαι εσύ που θα μου την πεις ρε; Εσύ όλα τα κάνεις σωστά;"

* Σε συναυλία στο Λυκαβηττό που είναι τίγκα στον κόσμο, μια "κυρία" έρχεται τελευταία στιγμή, βλέπει ότι δεν βρίσκει θέση και ή θα πρέπει να κάτσει μακρυά από τη σκηνή ή όρθια με τον κόσμο μπροστά, και αρχίζει να βρίζει έναν σεκιουριτά για την οργάνωση της συναυλίας...

Έχω και άλλες  περιπτώσεις στο μυαλό μου, αλλά τις κρατάω για άλλη ανάρτηση. Αν έχετε και εσείς τέτοιες ιστορίες από καμένο κόσμο, αφήστε τις στα σχόλια ή απλά στείλτε τις μου.

Καλό σας βράδυ, και να έχετε το νου σας! Έρχεται η ανάπτυξη...

Σκόρπιες σκέψεις.

Αποφάσισα να γράψω κάτι επειδή χθες είδα μια ταινία που με άγγιξε αλλά εννοείται ότι δεν θα αναφερθώ ακόμα σε αυτή. Βρήκα την παραπάνω φωτογραφία τυχαία στα ιντερνέτια και μου θύμισε κάτι που είχε συμβεί σε μια τάξη λίγα χρόνια πριν. Κάποια στιγμή στη διάρκεια του μαθήματος, είχα πει σε μια μαθήτρια ότι είχε τη μνήμη του χρυσόψαρου γιατί μόλις με είχε ρωτήσει κάτι που είχα εξηγήσει (στην ίδια) λίγα λεπτά πριν. Και εκείνη απόρησε:

- Τι εννοείτε κύριε;

- Λέγεται πως τα χρυσόψαρα έχουν βραχυπρόθεσμη μνήμη λίγων δευτερολέπτων, δηλαδή ξεχνούν σχεδόν αμέσως αυτά που έμαθαν λίγη ώρα πριν...

- Αααα, γι' αυτό το χρυσόψαρο μου ποτέ δεν γυρνάει όταν το φωνάζω με το όνομα του;

Ας αφήσουμε όμως το αστείο της υπόθεσης (δεν με δούλευε η μικρή, πραγματικά με ρώτησε αυτό και μετά κατάλαβε τι είπε...) και ας σκεφτούμε λίγο και όλους τους πολυάσχολους που γεμίζουν το κινητό τους με ειδοποιήσεις και στέλνουν e-mail στον εαυτό τους για να θυμηθούν να κάνουν κάτι. Αυτοί έχουν αυξηθεί γεωμετρικά, όχι επειδή έχουμε γίνει περισσότερο πολυάσχολοι σε σχέση με μερικά χρόνια πριν, αλλά επειδή η τεχνολογία μας το επιτρέπει-επιβάλλει. Αλλά η ίδια η τεχνολογία μας κάνει να ασχολούμαστε με τόσα διαφορετικά πράγματα ώστε η απόσπαση της προσοχής μας από όλα όσα κάνουμε είναι μια βεβαιότητα. Για σκεφτείτε, πόσες φορές όλο και συχνότερα κάνουμε πολλά (άχρηστα) πράγματα ταυτόχρονα, είτε στον υπολογιστή μας, είτε στο κινητό μας, είτε και στα δύο μαζί. Και φυσικά και μας παίρνει πολύ περισσότερη ώρα το να τελειώσουμε τη δουλειά που είχαμε να κάνουμε αρχικά, και βρισκόμαστε χωρίς ελεύθερο χρόνο, και γινόμαστε όλο και πιο αναξιόπιστοι. Για σκεφτείτε το πόσο ξένη και σπάνια μας φαίνεται πλέον η σκηνή να δώσουν (έστω) 3-4 άτομα ραντεβού κάποιες ώρες πριν σε ένα μέρος, και απλά να πάνε. Το πιο πιθανό είναι ένας να πάει στην ώρα του οι δύο να τον πάρουν τηλέφωνο στην ώρα τις υποτιθέμενης συνάντησης για να τον ρωτήσουν αν έχει φτάσει και να δηλώσουν το πόση ώρα θα κάνουν να έρθουν, και ο τελευταίος θα έρθει κάποια στιγμή να τους βρει (ίσως), στο μέρος που θα καταλήξουν. Στα ζευγάρια (και στις συναντήσεις ανά δύο γενικότερα) ισχύουν άλλοι κανόνες που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν.
Αλλάζω απότομα θέμα (εννοείται πως δεν αναφέρομαι ακόμα στην ταινία που είπα στην αρχή). Ώρα να ακούσουμε ένα κομμάτι...

Τι ακούμε και τι βλέπουμε σε αυτό το βιντεάκι; α) Έναν πολύ καλό Έλληνα τραγουδοποιό β) μια εξαιρετική νέα τραγουδίστρια (που είναι μέλος της αγαπημένης μου μπάντας των Night On Earth, που ελπίζω να ξαναμαζευτούν και να φτιάξουν κάτι καινούργιο), γ) έναν πιανίστα που απλά "τα σπάει", δ) ένα παλιό gospel κομμάτι που έγινε περισσότερο γνωστό μέσα από τον Bruce Springsteen στην δισκάρα του "Live in Dublin". Πέτυχα αυτό το βίντεο τυχαία λίγα βράδια πριν και μου απέδειξε για πολλοστή φορά τη δύναμη της μουσικής. Ό,τι προβλήματα και αν έχουμε, όσο σκατά και αν είναι ο κόσμος γύρω μας, είναι ένας κόσμος ο οποίος αξίζει να βρισκόμαστε και αξίζει να προσπαθούμε να τον κάνουμε καλύτερο, απλά για να μπορούμε να ακούμε όλο και περισσότερη μουσική. Το θεωρείτε υπερβολικό; Δεν με νοιάζει. Για μένα δεν είναι. Για μένα, ασχέτως με την κοινωνική, πολιτική, οικονομική κατάσταση το ότι μπορώ να ακούω καλή μουσική, είτε ζωντανά, είτε στο στερεοφωνικό μου, είτε από τα ιντερνέτια, είτε σε μέρη που πάω, είναι σοβαρότατο βοήθημα στην καθημερινότητα μου. Την ίδια στιγμή που σκέφτομαι θέματα επαγγελματικά, οικονομικά, κοινωνικά, προσωπικά που με κάνουν να αγχώνομαι, να προβληματίζομαι, να πανικοβάλλομαι, η μουσική είναι το μέσο το οποίο μου θυμίζει ότι υπάρχει ομορφιά στη ζωή, ότι τα προβλήματα είναι για να ξεπερνιούνται, και ότι μπορούμε έστω και για λίγο να περάσουμε όμορφα. Μόλις ξανάκουσα το "Mary don't you weep", ανανέωσα το ποτηράκι μου, και αποφάσισα να ακούσω κάτι από τον Tom Waits.
 Ο Tom Waits είχε και έναν ρόλο στην ταινία που σας είπα στην αρχή της ανάρτησης, αλλά δεν ήταν ο λόγος ο οποίος με έκανε να γράψω το κομμάτι. Η σκηνή που με άγγιξε είναι η παρακάτω: Μία μάνα πηγαίνει σε ένα ζαχαροπλαστείο να παραγγείλει μία τούρτα γενεθλίων για τον οχτάχρονο γιο της. Την ίδια μέρα το παιδί έχει ένα ατύχημα και πηγαίνει στο νοσοκομείο. Ο ζαχαροπλάστης παίρνει τηλέφωνο στο σπίτι για να ρωτήσει κάτι για την παραγγελία, το σηκώνει ο πατέρας (που περίμενε τηλέφωνο από το νοσοκομείο) και αγενώς του το κλείνει. Ο ζαχαροπλάστης νομίζει ότι απλά τον έβαλαν να κάνει μια παραγγελία που δεν θα παραδώσει ποτέ, και για να εκδικηθεί αρχίζει και παίρνει τηλέφωνα συνεχώς στο σπίτι κάνοντας άσχημες φάρσες. Το παιδί τελικά πεθαίνει, η μητέρα συνειδητοποιεί το ποιος έκανε τις φάρσες και πηγαίνουν στο ζαχαροπλαστείο. Ο πατέρας λέει στον ζαχαροπλάστη ότι ο γιος του πέθανε, τον πιάνει από τον γιακά και του λέει "Ντροπή σου". Αμέσως στο πρόσωπο του μαγαζάτορα φαίνεται η ντροπή και η μεταμέλεια για την πράξη του. Κατάλαβε το πόσο λάθος ήταν, και ένιωσε σκουπίδι. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο, απλά η φράση "Ντροπή σου". Αυτό που με άγγιξε είναι το πόσο ξένη είναι και μια τέτοια φράση και ένα τέτοιο φέρσιμο πλέον. Έχουμε συνηθίσει τόσο στη χειροδικία, τόσο στις κατάρες, τόσο στο άμεσο και αβυσσαλέο μίσος προς όλους, που η απλή μεταφορά συναισθημάτων μέσω της ανθρώπινης λεκτικής επικοινωνίας φαντάζει εξωγήινη. Ας έρθουμε στο σήμερα. Κάθε τι που γράφεται στο φεϊσμπούκι ή στο τιτιβίζερ και προκαλεί μια οποιαδήποτε διαφωνία μπορεί να μαζέψει εκατοντάδες σχόλια που εύχονται στον συγγραφέα από απλό ψόφο (οι ευγενικοί) ως καρκίνο σε όλο του το σόι και πρωκτικό σεξ στη μάνα του την ώρα που τον περιχύνουν με εμετούς ζόμπι που έφαγαν χαλασμένο φαγητό. Δεν γίνεται να πάρει κάποιος μια σαφή πολιτική θέση, χωρίς κάποιος κάπου να του ευχηθεί να πεθάνει! Ας μην αρχίσω για τον εθισμό στη στραπεδοποίηση. Ό,τι και να γίνει, όποιον και να αφορά πρέπει οι υπόλοιποι να μοιραστούν σε δύο στρατόπεδα και να αρχίζουν να καταριούνται οι μεν τους δε. Γνώμες που δεν ακολουθούν ξεκάθαρα ένα από τα δύο στρατόπεδα, χάνονται ή απλά προκαλούν αντιδράσεις του τύπου "αφού δίνεις έστω και λίγο δίκιο στους άλλους, είσαι μαζί τους, άρα ψόφα παλιοκαργιόλη!".
Ζούμε πλέον σε μια κοινωνία που δεν κατοικείται από πολίτες, αλλά οπαδούς. Φοβόμαστε να κάνουμε και να πούμε το οτιδήποτε γιατί θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε κάφρους και βία (από λεκτική ως σωματική). Ας δώσω ένα παράδειγμα προσωπικό. Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς θα προκηρυχθεί κατά πάσα πιθανότητα απεργία των καθηγητών. Αν απεργήσω θα είμαι ένας ρέμπελος δημόσιος υπάλληλος που αφού κάθισε δυο μήνες δεν σκέφτεται το μέλλον των παιδιών και ζητά παράλογα πράγματα αφού δεν τον νοιάζει η οικονομική κατάσταση του τόπου και η ανεργία γενικότερα, άρα θέλω το κακό της χώρας αφού βάζω το προσωπικό μου όφελος πάνω απ' όλα, άρα είμαι αντιμνημονιακός, άρα μου αξίζει να ψοφίσω. Αν δεν απεργήσω, είμαι φερέφωνο της κυβέρνησης, είμαι μαλθακός, είμαι αντισυναδελφικός, σκέφτομαι μόνο την πάρτη μου και όχι τους γύρω, είμαι κρυφοφασίστας, θέλω το σχολείο να γίνει ανθρώπινη μηχανή του κιμά, είμαι μνημονιακός, άρα μου αξίζει να ψοφίσω. Ό,τι και να κάνω δηλαδή θα πρέπει να εξηγήσω στους γύρω μου με ποιο στρατόπεδο είμαι, άρα πήρα την συγκεκριμένη απόφαση, ενώ για τους μισούς από τους πιο μακρινούς, θα πρέπει να ψοφίσω. Προσέξτε, κανείς δεν θα έρθει ήρεμος να μου πει "Κάνεις λάθος" ή έστω και "Ντροπή σου", θα μου πει "ΨΟΦΑ". Δεν υπάρχει μέση λύση. Οι μετριοπαθείς απόψεις και η επιχειρηματολογία είναι μια τελειωμένη υπόθεση για το σήμερα. Πριν αλλάξω θέμα σας λέω ότι η ταινία που αναφέρθηκα πριν είναι το Short Cuts, του Robert Altman, κυκλοφόρησε 20 χρόνια πριν και απλά είναι μια τρίωρη ματιά στις ζωές αρκετών ανθρώπων. Μια ταινία απλά ανθρώπινη, χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Ας ακούσουμε άλλο ένα κομμάτι. Είναι νύχτα, πριν μίλησα για ζόμπια, άρα ας βάλω κάτι με ταιριαστό τίτλο.

Ακόμα έχουμε Αύγουστο. Μπορεί να κάνει ζέστη, αλλά οι περισσότεροι έχουμε γυρίσει στις θέσεις μας και είτε έχουμε αρχίσει, είτε ετοιμαζόμαστε να επιστρέψουμε στις δουλειές μας. Πόσο παράταιρο είναι η πλειοψηφία του κόσμου γύρω μας να εύχεται "Καλό Χειμώνα"; Μάλλον εννοούν τον χειμώνα στις καρδιές του κόσμου γιατί το να ακούγεται η λέξη "χειμώνας" με 35 βαθμούς είναι κάτι που το μυαλό μου δεν μπορεί να επεξεργαστεί.

Βλέπω και ξαναβλέπω τις φωτογραφίες από τις φετινές μου διακοπές. Βλέπω χαμόγελα στα πρόσωπα, και των φίλων μου και το δικό μου. Βλέπω την ίδια φωτογραφία για πολλοστή φορά. Απλά αλλάζει η χρονολογία. Κάποιοι άνθρωποι φεύγουν, κάποιοι έρχονται, κάποιοι ξανάρχονται, αλλά το μέρος μένει ίδιο. Έστω και για λίγες μέρες, έστω και αν έχω πάει και αλλού. Κάτι σαν ιδιότυπο, μη θρησκευτικό, τάμα. Για μένα είναι ευλογία να έχεις βρει ένα μέρος όπου όσες φορές και να πας, πάντα αυτό καταφέρνει να σου αδειάσει το μυαλό και να σου γεμίσει την καρδιά. Πολλοί δεν καταλαβαίνουν το κόλλημα με το μέρος (και δεν έχει σημασία το ποιο είναι αυτό). Εννοείται ότι υπάρχει κάτι ομορφότερο, κάτι εντυπωσιακότερο, κάτι καλύτερο, αλλά είναι σαν τον έρωτα. Δεν ερωτευόμαστε το ομορφότερο πλάσμα, μέρος, πράγμα, του κόσμου σχεδόν ποτέ. Άντε και του χρόνου...

Αυτά για σήμερα. Ώρα για ύπνο. Καλό τέτοιο, και να προσέχετε...

Let her go... (ή αλλιώς "σε άφησα να φύγεις γιατί αγαπώ αυτά που θα χάσω αν τρέξω να σε προλάβω")

Είναι κάποιες μέρες, μάλλον βράδια, που ενώ δεν σκεφτόσουν να γράψεις κάτι, μία παράξενη δύναμη σε οδηγεί να πατήσεις το πορτοκαλί κουμπάκι με το άσπρο μολυβάκι, που σημαίνει "νέα ανάρτηση". Και δεν ξέρεις τι να πεις. Μάλλον έχεις πολλά να πεις, αλλά ξέρεις ότι θα επαναληφθείς, έτσι χρησιμοποιείς την πεπατημένη της περιγραφής. Τι κάνω αυτή τη στιγμή; Είμαι στο σπίτι μου, μπροστά στον υπολογιστή και σχεδόν τυχαία διάλεξα να ακούσω το κομμάτι που βλέπετε στο παραπάνω βίντεο. Συμπαθητικό ποπάκι, καλοκαιρινό, γλυκανάλατο που σίγουρα θα αρέσει στα κοριτσάκια περισσότερο απ' όσο στα αγοράκια. Γιατί διάλεξα να το ακούσω; Άγνωστο, μια και δεν είμαι κοριτσάκι. Τι έχω κρατήσει από αυτό το τραγούδι; Το κλισέ στιχάκι "Only know you love her, when you let her go". Αν αγαπάς κάτι, άστο να φύγει. Και σκέφτηκα, χωρίς να καθίσω (εκ του στίχου του παλιού άσματος "κάθισα και σκέεεεεφτηκααααα", λες και όρθιος κάποιος δεν σκέφτεται...) "Σύμφωνα με το τραγούδι, ότι έχω αφήσει να φύγει το αγαπώ. Άρα τι έχω αφήσει να φύγει;"
Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα λεφτά μου. Όχι ότι ποτέ είχα πολλά. Πάντα λίγα είχα. Απλά πλέον τα λίγα έχουν γίνει πολύ λίγα. Τα αγαπούσα τα λεφτά μου; Σίγουρα όχι. Αγαπώ όμως κάποια από τα πράγματα που μπορώ να κάνω χρησιμοποιώντας τα. Να αγοράζω ένα δίσκο, ένα ποτό, ένα εισιτήριο για κάποιο μέρος άγνωστο ή αγαπημένο, για μια συναυλία,  ένα βιβλίο, ένα δώρο... Άρα ο ποιητής εδώ έχει άδικο ή δίκιο; Ή μήπως μιλάει απλά για άλλο πράγμα; Και τελικά τα άφησα να φύγουν ή απλά μου τα πήραν;
Παρέμβαση ποιητή: "Ρε μάστορα, εγώ για μια γυναίκα μιλούσα, πως το γύρισες εσύ έτσι;"
Καλά. Ας γυρίσουμε στις γυναίκες. Νομίζει κανείς ότι είναι επιλογή μας αν τις αφήσουμε να φύγουν; Είτε τις αγαπάμε, είτε όχι, αυτές θα κάνουν ότι θέλουν. Και αν θέλουν να μείνουν, θα μείνουν, αν θέλουν να φύγουν, θα φύγουν. Απλά κάποιοι που έχασαν κάποιες είπαν να βγάλουν την πίκρα τους γράφοντας τραγούδια. Ρε μάστορα, εσύ που έγραψες το τραγούδι. Έστω ότι είχες κάποια που αγαπούσες, και την άφησες να φύγει, ποιος ήταν ο μεγαλύτερος σου φόβος; Το να μη γυρίσει ποτέ ή το να γυρίσει μετά από καιρό;
Για να δούμε τι άλλο έχουμε αφήσει να φύγει. Το τραίνο; Σίγουρα δεν αγαπάς το τραίνο, αλλά αγαπάς τα καθαρά ρούχα σου και τη καρδιά σου, που τα πρώτα θα βραχούν από τον ιδρώτα και η δεύτερη θα πει "μπιραλάχ" μετά το τρέξιμο που χρειάζεται να κάνεις για να προλάβεις τον συρμό που ετοιμάζεται να φύγει ενώ εσύ είσαι οριακά μακριά. Μήπως τελικά ο ποιητής έπρεπε να πει "Σε άφησα να φύγεις γιατί αγαπώ αυτά που θα χάσω αν τρέξω να σε προλάβω;" Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μήπως η τελευταία αυτή ερώτηση έχει πολλές χρήσεις;
Βάζω άλλο τραγούδι.

Πως το διάλεξα αυτό; Απλά έβαλα έναν ζωντανό δίσκο του Tom McRae που έχω, και την ώρα που έφτανα σε αυτή την παράγραφο, έλεγε αυτό το τραγούδι. Για να ακούσουμε ένα στίχο και από δω. 

"For the restless, not the peacefull sleaper, this song is for you". Ένα τραγούδι για τους ανήσυχους, γι' αυτούς που δεν κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Δεν είναι τυχαίο που ένας τόσο ταλαντούχος τραγουδοποιός έχει τόσο μικρή αναγνώριση. Που πας ρε μάστορα και αφιερώνεις κομμάτια στον κόσμο που δεν κοιμάται; Ποιος θα σε ακούσει; Ποιος θα αγοράσει τους δίσκους σου;

Παρένθεση. Πόσο μα πόσο ωραία πέρασα λίγους μήνες πριν όταν είδα τον συγκεκριμένο τύπο ζωντανά...

"For the faithless, not the true believers. This song is for you." Ρε Tom, βλάκας είσαι; Τα βάζεις με τους πιστούς; Που πας ρε Καραμήτρο; Ευτυχώς που δεν ζεις στα μέρη μας και μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Έστω και χωρίς μεγάλα hit. Φαντάζεστε ελληνικό τραγούδι να κράζει τους πιστούς; Έστω και χωρίς να αναφέρεται σε αυτούς. Έστω και αν αναφέρεται απλά στους ανοιχτόμυαλους. Τον φαντάζεστε τον τύπο να προσπαθεί να εξηγήσει σε τηλεοπτικό παράθυρο γιατί δεν είναι αντιχριστιανικό; 

Άλλο ένα τραγούδι και πάω για ύπνο.

Γιατί το διάλεξα αυτό; Προφανώς γιατί μετράω ελάχιστες μέρες μέχρι την επίσημη έναρξη των διακοπών μου. Μπορεί να είμαι μπατίρης, αλλά, ακόμα, το επάγγελμα που έχω διαλέξει, μπορεί να μου χαρίσει μεγάλες διακοπές. Και αφού πέρασα κάποιες μέρες ξεκούρασης, μπορώ (έστω και αν απλά φορτωθώ σε σπίτια φίλων, έστω και αν απλά παρά τα τριαντατόσα μου χρόνια παίρνω τη σκηνούλα μου στον ώμο και αράζω στα camping) να χαρώ κάποιες μέρες δίπλα στη θάλασσα, σε αντίθεση με πολύ κόσμο γύρω μου.

"I left my soul there, down by the sea, I lost control there, living free"

Εμείς που έχουμε την τύχη, να ζούμε σε ένα τόσο όμορφο τόπο, γεμάτο θάλασσες, καταλαβαίνουμε απόλυτα το στίχο. Αφήνουμε την ψυχή μας στη θάλασσα, ξεχνάμε τα πάντα, δεν μας νοιάζει ο έλεγχος, ζούμε ελεύθεροι. Είναι μαγικό το πως μπορούμε να ξεχάσουμε, σχεδόν, τα πάντα το καλοκαίρι. Πάντα παίζει βέβαια η προϋπόθεση της σωστής συντροφιάς κυρίως, γιατί η άλλη του σωστού τόπου δεν είναι και τόσο δύσκολο να βρεθεί. Αυτό βέβαια έχει και τα καλά του, και τα κακά του. Μπορεί τώρα να το αναζητώ εναγωνίως για να σβήσω τα άσχημα των προηγούμενων μηνών, και να πάρω δυνάμεις για τους επόμενους, αλλά δεν παύει το μυαλό μου να έχει μπει σε μια παύση και αυτό να με αγχώνει. Πολλά χρόνια πριν, ακόμα πιτσιρίκος, φοιτητής, έχω πάει με έναν φίλο για καφέ σε παραλιακό μέρος κοντά στο πανεπιστήμιο που φοιτούσαμε. Ήταν καλοκαίρι, έκανε ζέστη και εμείς είχαμε εξεταστική. Τότε μας φαινόταν βουνό το να διαβάζουμε και να πηγαίνουμε στις εξετάσεις καλοκαιριάτικα. Μέσα στην πλάκα, ευχηθήκαμε να πιάσει βροχή για να περάσουμε κάνα μάθημα. Και τότε είπε κάποιος μας (αλήθεια δεν θυμάμαι ποιος) "ρε μαλάκα, αν στην Ελλάδα είχε ήλιο για ένα δυο μήνες παραπάνω δεν θα έκανε κανένας τίποτα για όλο το χρόνο".

Ίσως είναι η μοίρα του ευρωπαϊκού νότου αυτή. Να περνάει λίγο καλύτερα και πολύ χειρότερα, ή πολύ καλύτερα και λίγο χειρότερα σε σχέση με το βορρά.

Μπορεί απλά να είμαστε γκρινιάρηδες. Μπορεί απλά να είμαστε μικρότεροι από αυτό που θα έπρεπε να είμαστε αυτόν τον καιρό. Μπορεί απλά να μην ξέρουμε τι να κάνουμε. Μάλλον, όπως πάντα "θα τα πούμε, από Σεπτέμβρη..."

Καλό τέτοιο σε όλους, και να προσέχετε. 

Meet The World In Greece (αλά Νιουσλέτε)

Μα καλά, τόσοι στο ίντερνετ κανείς δεν σκέφτηκε να φτιάξει μια τέτοια φωτογραφιούλα όπως αυτή που σκάρωσα εγώ λίγο πιο πάνω; Τόσο πολύ χαρήκατε με την καμπάνια "meet the world in Greece"; Για  φτιάξτε και εσείς κάτι αντίστοιχο για να κράξουμε παρέα όλοι μαζί. 

Και όσο κάνετε τις βουτιές σας, μη ξεχνάτε! Έρχονται τα θερινά τμήματα της Βουλής...

Περί πανελληνίων

Το ότι για της επερχόμενες πανελλήνιες εξετάσεις (με ή χωρίς επίταξη) με επέλεξαν συγχρόνως σαν διορθωτή (στην Τρίπολη), σαν επιτηρητή (στην Κόρινθο) και σαν εξεταστή φυσικώς αδυνάτων (αλλού στην Κόρινθο), ενώ άλλους συνάδελφους δεν τους επέλεξαν για τίποτα και ενώ ξέρουν ότι μετακινούμαι καθημερινά από Αθήνα, σημαίνει ότι με θεωρούν γαμάτο στη δουλειά μου, ή απλά μαλάκα ολκής;

Συγχρόνως το σωματείο μου δεν έχει βγάλει ποτέ κουβέντα για τα "ενδοοικογενειακά" χωσίματα και ρουσφέτια, για τη συρρίκνωση του σχολικού έτους, για το τι γίνεται καθημερινά στα σχολεία δηλαδή και αποφάσισε τώρα, μετά από πολύχρονη απραξία να βάλει τα επαναστατικά του, χάνοντας το δίκιο του ακόμα και για όσα από τα αιτήματα του έχει δίκιο καταφέρνοντας μόνο το να κάνει την κυβέρνηση να φανεί καλή κάνοντας μια επίταξη με την οποία βρίσκεται σύμφωνη η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας.

Κυκλοφορούν στα ιντερνέτια και στα μπλογκ διάφορα που ζητάνε από τους μαθητές να κάνουν καταλήψεις, ζητάνε από τον κόσμο να οργανωθεί για να χρησιμοποιήσουν αυτή την επίταξη για να διώξουν την κυβέρνηση και τα μνημόνια, αλλά όπως ακριβώς το περίμενα, ακόμα και τα πιο πολιτικοποιημένα παιδιά, ακόμα και αυτά που πρωτοστατούσαν σε όλες τις παλιές καταλήψεις σήμερα δεν έβγαλαν κουβέντα. Δεν με ρώτησαν καν το τι θα γίνει με την απεργία. Δικαίως ή αδίκως ασχολούνται μόνο με τις εξετάσεις τους και ξέρουν ότι οι καταλήψεις γίνονται στην αρχή της χρονιάς, όχι για την ικανοποίηση κάποιων βασικών αιτημάτων, αλλά βασικά για να κάνουν χαβαλέ οι "κακοί μαθητές" και για να μπορούν οι "καλοί" να κάνουν τα φροντιστήρια τους χωρίς να έχουν το καθημερινό ξύπνημα του σχολείου τους.

Βλέποντας τις παρατάξεις του συνδικάτου μου, βλέπω κάποιες απλά να σκέφτονται το πως θα τραβήξουν τον κόσμο πίσω επειδή έχουν πάρει την κατρακύλα, κάποιες να προσπαθούν να παίξουν το παιχνίδι της κυβέρνησης αλλά χωρίς να τσαντίσουν και τους δικούς τους, κάποιους που πιστεύουν ότι θα καταφέρουν να διώξουν την τρόικα και τα μνημόνια και κάποιες να λένε τα δικά τους όπως πάντα. Για το σχολείο τίποτα; Ναι εμείς είμαστε μέρος του σχολείου και δεν είναι καλό να μας σκίζουν με κάποια από τα μέτρα που έχουν περάσει (μείωση μισθών, υποχρεωτικές μεταθέσεις, αργία εκπαιδευτικών για ψύλλου πήδημα), αλλά τώρα τα θυμηθήκαμε όλα που αυξήθηκε το ωράριο; Τώρα που βάλατε και τα άλλα αιτήματα στο κείμενο σας είναι αργά. Για την κοινωνία "οι καθηγητές διαλύουν τις εξετάσεις για δύο ώρες δουλειά παραπάνω την εβδομάδα". Τόσο βλάκες είστε ή τόσο το παιχνίδι τους παίζετε;

Από την άλλη η κυβέρνηση μας θεωρεί, εν δυνάμει τρομοκράτες, μας επιτάσσει πριν καν μας ρωτήσει αν θα απεργήσουμε, μας βάζει να εφαρμόσουμε νόμους πριν καν ψηφιστούν,  βάζει τα παπαγαλάκια της στα κανάλια να μας σκίζουν όλη την ώρα βοηθώντας την κοινωνία να βρει έναν αποδιοπομπαίο τράγο να τα ρίξει όλα και να ξεχάσει και τα δικά της, αλλά και να μην παρατηρήσει ότι άλλο θα γίνει αυτές τις μέρες. Για πολλούς αφού δουλεύω σαν καθηγητής σε δημόσιο σχολείο είμαι κοπρίτης. Κάποιοι με βρίζουν επειδή κάθομαι το καλοκαίρι (ρε μάστορα, πες μου μια χώρα στην οποία οι καθηγητές δεν έχουν διακοπές στο καλοκαίρι, και στην τελική αν ζηλεύεις τόσο τις διακοπές μου ας σπούδαζες, ας έδινες ΑΣΕΠ και ας γινόσουν και εσύ καθηγητής), κάποιοι βάζουν μέσο για να πάρουν τα παιδιά τους τις σημαίες και πατάνε το πόδι τους στο σχολείο μόνο για να παραπονεθούν αν βάλω κακούς βαθμούς, κάποιοι δεν πατάνε ποτέ στις συνελεύσεις γονέων, κάποιοι δεν με έχουν ρωτήσει ποτέ το τι κάνω και το τι δεν κάνω για τη δουλειά μου, αλλά κανείς ποτέ, ΠΟΤΕ, δεν με ρώτησε τι νομίζω πως πρέπει να γίνει για να γίνει καλύτερο το δημόσιο σχολείο. Όλοι όμως έχουν να πουν κάτι και για "εμάς" (πόσο σιχαίνομαι αυτή την ομαδοποίηση) τους καθηγητές αλλά και για τα δημόσια σχολεία.

Παράλληλα ενώ είμαι ιδεολογικά υπέρ της αξιολόγησης, αυτή που θα με αξιολογήσει σήμερα όταν απλά την ρώτησα που πρέπει να απευθυνθώ και το τι μπορεί να γίνει για να εξορθολογιστούν λιγάκι οι αρμοδιότητες του καθενός για τις επερχόμενες εξετάσεις, με αγνόησε επιδεικτικά και που είπε "πάρε κάνα τηλέφωνο".

Και λίγα λεπτά μετά, ένας από τους παλιούς με πήρε δίπλα του και μου είπε "Σου δίνω μια συμβουλή επειδή είσαι μόνιμος. Βλέπεις πως σε αντιμετωπίζουν όταν σκίζεσαι. Γράψε τους όλους."

Λίγα λεπτά πριν, όταν επικοινώνησα με το βαθμολογικό κέντρο στην Τρίπολη και τους εξέθεσα την δυσκολία μετακίνησης, μου είπαν "Έχετε δίκιο, αλλά να έχετε υπόψη ότι διαλέγουμε τους ικανούς".

Δηλαδή δύο άτομα, με τον δικό τους τρόπο μου είπαν αυτό που μου έλεγαν και στον στρατό "μη τύχει και φανείς ότι ξέρεις να κάνεις κάτι, τη γάμησες".

Εγώ τελικά προσωπικά, τι ρόλο έχω στο δημόσιο σχολείο;

Ξέρω τι έχω, και το είδα και σήμερα, με τη δουλίτσα που έγινε με κάποια παιδιά (ακόμα και στα κενά μου), αλλά πραγματικά δεν ξέρω το πόσο μπορώ να αντέξω άλλο αυτόν τον παραλογισμό του δημοσίου. Πάω να βάλω ένα ποτό, να ακούσω τον καινούργιο δίσκο των National και να ηρεμήσω. Ας είναι καλά το συκώτι μου που αντέχει ακόμα...

Καλό τέτοιο σε όλους. Και να προσέχετε...

Όλα είναι μία μούφα

 Κάποτε έγραφα ιστορίες. Κάποτε νόμιζα ότι σε κάποια στιγμή στη ζωή μου θα γράψω κάτι καλό. Κάποτε είχα έμπνευση για να δημιουργώ, ότι και αν δημιουργούσα, μέσω του γραπτού λόγου. Κάποτε κάθε τι που έγραφα είχε από μία ως πολλές δόσεις χιούμορ μέσα του. Πλέον κάνω αναρτήσεις στο βλογ μου κυρίως για αυτοψυχοθεραπεία και για να γκρινιάξω στο πληκτρολόγιο μου και σε αυτούς που θα επιλέξουν να διαβάσουν τα κείμενα μου, ώστε να μειώσω σε ένα βαθμό το πόσο πρήζω τους γύρω μου.

  Βέβαια τις περισσότερες φορές ξεχνάω το λόγο της γκρίνιας μου και ξαναρχίζω ν' ασχολούμαι με κάποια πράγματα, να αφιερώνω πάλι ενέργεια σ' αυτά μέχρι να απογοητευτώ, να γκρινιάξω και μετά να ξαναρχίσω. Σαν την ταινία "Η μέρα της μαρμότας" ένα πράγμα δηλαδή.

  Στη φωτογραφία πάνω βλέπουμε τον ήρωα από μια από τις αγαπημένες μου σειρές να λέει ότι όλα είναι χάλια, αλλά στο τέλος δίνει μια νότα αισιοδοξίας λέγοντας μας να χαμογελούμε παρ΄ όλα αυτά. Σε μια άλλη αγαπημένη σειρά (το Battlestar Galactica), που ξαναβλέπω αυτόν το καιρό, σε ένα από τα πρώτα επεισόδια ένας από τους πρωταγωνιστές, λίγο μετά τον σχεδόν αφανισμό της ανθρωπότητας από τους Cylons, λέει στους ελάχιστους επιζώντες "Αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή όχι για να σκεφτούμε το πόσο κοντά φτάσαμε στο να εξαλειφθούμε ως είδος, αλλά στο αν αξίζαμε να επιβιώσουμε". Συχνά πυκνά με πιάνει αυτή η απογοήτευση για το ανθρώπινο είδος, αλλά την ίδια ώρα  αντιδρώ στην συνεχιζόμενη μιζέρια όλων γύρω από την καθημερινότητα και βρίσκω στιγμές που με κάνουν να περνάω υπέροχα, με κάνουν να νιώθω τυχερός που ζω και να αναμένω και άλλες τέτοιες στο μέλλον.
 Δεν ξέρω αν είναι επειδή μεγαλώνω, δεν ξέρω αν είναι λόγω των καταστάσεων που βιώνουμε όλοι μας, αλλά οι τελευταίες στιγμές που ανάφερα πριν, αναλογικά γίνονται όλο και λιγότερες. Και για να προστατεύω τον εαυτό μου πολλές φορές απέχω και από την συνεχή ενημέρωση. Αυτή η τακτική αποδίδει, το διάβασα και ΕΔΩ, ειδικά τώρα που είναι τόσο εύκολη η απόκτηση της πληροφορίας. Κατακλυζόμαστε από "νέα", εθιζόμαστε στο τι γίνεται παντού στον κόσμο, προσπαθούμε να καταλάβουμε το πως και το γιατί γίνονται κάποια πράγματα, δεν βγάζουμε νόημα, εννοείται, και ζούμε στη μιζέρια και την απογοήτευση. Εννοείται πως δεν λέω να φτάσουμε στο άλλο άκρο και να γίνουμε χαζοχαρούμενα ανθρωπίδια που αγνοούν τα πάντα εκτός από τα νέα σουξέ του Παντελίδη (+10 πόντοι σε όσους στη λέξη "Παντελίδης" σκέφτονται το παλιό σέντερ μπακ και πλέον προπονητή, και όχι τον μουσάτο τραγουδιάρη που στην πίστα έχει μαζί του μπράβους για να τον προστατεύουν από τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου (παρένθεση στην παρένθεση: ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ (κραυγή απόγνωσης)).
  Αλλά ας σταματήσω τις άσκοπες αναλύσεις και να κάνω κάποια μικρά σχόλια για πράγματα που μου κίνησαν το ενδιαφέρον.
 Λίγες μέρες πριν έγινε η βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη  και βλέποντας φωτογραφίες και βιντεάκια που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο ένιωσα από σφίξιμο στην καρδιά ως σοκ. Μετά έπεσε στην υπόληψη μου το παρακάτω βίντεο.

  Βλέπουμε ανθρώπους, λίγο μετά τη βομβιστική επίθεση, να κάνουν πλιάτσικο σε αθλητικά ρούχα και παπούτσια που προορίζονταν για τους μαραθωνοδρόμους, και να φεύγουν χαμογελαστοί και ικανοποιημένοι με τη λεία τους. Για μια στιγμή ομολογώ ότι σκέφτηκα πως δεν θα με ενοχλούσε αν έσκαγε άλλη μια βόμβα ακριβώς σε εκείνο το σημείο. Περισσότερο οργίστηκα με αυτά τα ζώα, παρά με τον όποιο ψυχασθενή φανατικό έβαλε τις βόμβες.

 Τις επόμενες μέρες και ώρες άρχισαν να κυκλοφορούν στα ιντερνέτια κείμενα και φωτογραφίες που λένε σε γενικές γραμμές "και αλλού πέφτουν μπόμπες", "οι άλλοι δεν είναι άνθρωποι;", "γιατί δεν γράφετε κάτι για τους νεκρούς της Χ περιοχής;". Τι θες να πεις ρε μάστορα; Πως όταν βλέπω πτώματα άλλων χωρών πανηγυρίζω; Ή μήπως πως κρυφοπανηγυρίζεις εσύ, όπως και στην 11η Σεπτεμβρίου που πέθαναν οι κακοί Αμερικάνοι; Πόσο πιο απλά πρέπει να το πω ρε; ΚΑΘΕ λογικός άνθρωπος καταδικάζει εξίσου ΚΑΘΕ αποτρόπαια πράξη που γίνεται σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ μέρος του κόσμου. Αλλά δυστυχώς το ον "λογικός άνθρωπος" σύμφωνα με τον παραπάνω ορισμό είναι είδος σε μειοψηφία.

  Επιστρέφω στα δικά μας. Όλοι θα ακούσατε το τι έγινε με τους 28 μετανάστες στη Μανωλάδα που τραυματίστηκαν από πυροβολισμούς, όταν είχαν το θράσος να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους. Άκουσα δήλωση μετανάστη να λέει πως είναι στη χώρα 15 χρόνια αλλά τα τελευταία 2-3 έχει ξεφύγει η κατάσταση. Και δεν είναι μόνο η οικονομική κατάσταση που ωθεί σε τέτοιες ενέργειες, είναι ο αυξανόμενος ρατσισμός, και η αυξανόμενη ασφάλεια που νιώθουν μέσα τους όσοι προβαίνουν σε τέτοιες πράξεις, γιατί θεωρούν πως έχουν την κάλυψη των μπρατσοφόρων "πατριωτών". Δεν χρειάζεται να εξηγήσω με λογικά επιχειρήματα γιατί βάζω τον όρο "πατριώτης" σε εισαγωγικά, αλλά επειδή η κοινή λογική είπαμε ότι είναι είδος υπό εξαφάνιση ας το κάνω και αυτό "πενηνταράκια". Φίλε παραγωγέ της Ηλείας. Αφού δεν γουστάρεις ξένους, προσέλαβε Έλληνες. Πλήρωσε τους τα μεροκάματα, απέδωσε τις εισφορές στο ΙΚΑ, δώσε δουλειά στους νέους της περιοχής και βοήθα το κράτος με τη συνεισφορά σου. Γελάς ε; Εννοείται. Πιο φτηνά σου έρχεται το "ζώο" ο "βρωμιάρης" ο "μαυριδερός" που τον πληρώνεις όσα και όποτε θες, αλλά και να ήθελες να προσλάβεις Έλληνες, που να τους βρεις... Ποιος θέλει να κάνει τέτοια δουλειά; Και όσο γράφω αυτό το κείμενο διαβάζω αυτή την είδηση. Μη τύχει δηλαδή και αντιδράσει κάποιος, πει μια κουβέντα όταν βλέπει τους μπρατσοφόρους να κάνουν τα δικά τους γιατί κινδυνεύει. Έχουν μπράτσα και βαράνε. Και για να τους αντιμετωπίσεις θα πρέπει να τους βαρέσεις και εσύ. Και ο κάθε "εσύ", έχει σημαντικότερα πράγματα να κάνει στη ζωή του από το να παίζει με τα μούσκουλα του όλη την ημέρα, άρα τι θα κάνει; Θα τις φάει, θα κάνει την πάπια, ή θα περιμένει να επιληφθούν αυτοί που είναι η δουλειά τους να προστατεύουν τον κόσμο; Μη γελάς αναγνώστη, δεν το γράφω γι' αστείο, η δουλειά τους είναι να σε προστατεύουν και όχι να σε βαράνε όποτε θέλουν,  ενώ να σε αφήνουν να κάνεις ότι γουστάρεις πάλι όποτε θέλουν προστατεύοντας έτσι άλλους από εσένα. Το έχω βιώσει και εγώ αυτό. Πριν ενάμιση μήνα περίπου κάποιος λέρωσε τον τοίχο έξω από το γκαράζ της πολυκατοικίας μου μένω με χρυσαυγίτικα σύμβολα και συνθήματα. Και για ιδεολογικούς, φυσικά, και για αισθητικούς λόγους αποφάσισα όσο μπορούσα γρηγορότερα (μία μέρα μετά δηλαδή) να βάψω μόνος μου τον τοίχο έξω. Βρήκα χρόνο το βραδάκι και άρχισα να βάφω τον τοίχο (όπου δεν καθάριζε εύκολα γιατί ως γνωστό τα μαύρα γράμματα φαίνονται κάτω από την άσπρη μπογιά). Όσο έβαφα, πραγματικά φοβόμουν, παρά το ότι η οικογένεια μου ζει στην ίδια γειτονιά εδώ και πολλές δεκαετίες. Παρά το ότι στο μέρος που είναι τώρα το σπίτι μου, είναι το οικόπεδο που έπιασε ο παππούς μου 90 χρόνια πριν περίπου όταν εγκαταστάθηκε εκεί μαζί με τους άλλους πρόσφυγες. Φοβόμουν παρά το ότι αυτή η γειτονιά, αυτός ο δρόμος, δικαιωματικά είναι το ΣΠΙΤΙ μου. Περίμενα ότι θα χρειαστεί να αντιμετωπίσω κάποιον ανεγκέφαλο πιτσιρικά που θα τον ενοχλούσε η πράξη μου αυτή. Και όσο έβαφα, ένας πιτσιρικάς που περπατούσε σταμάτησε και άρχισε να με κοιτάζει παράξενα. Κινήθηκε προς το μέρος μου. Εννοείται πως στο μυαλό μου ήμουν έτοιμος για μάχη. Ευτυχώς είχα πέσει τελείως έξω. Ο τύπος με ευχαρίστησε που καθάριζα τον τοίχο γιατί τον ενοχλούσε και εκείνον η θέα του. Αλλά πραγματικά, ποιος δεν θα ένιωθε φόβο στη θέση μου;

  Αλλάζω θέμα. Μάλλον θα γράψω πολλά σήμερα... Από τα προηγούμενα κείμενα μου θα έχετε ξαναδεί τα παρακάτω δύο πράγματα για μένα. Το ένα είναι ότι είμαι καθηγητής σε δημόσιο σχολείο και το άλλο ότι μετακινούμαι καθημερινά με το τραίνο αρκετά χιλιόμετρα για να πάω στη δουλειά μου. Έχοντας δουλέψει και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα ξέρω ότι ούτε αυτοί που λένε ότι όλοι οι δημόσιοι ξύνονται έχουν δίκιο, ούτε όμως και το δημόσιο λειτουργεί καλά και λογικά. Και γιατί είναι κακά σχεδιασμένο και γιατί η ασφάλεια που παρέχει, ακόμα και τώρα, στους υπαλλήλους του βγάζει τα χειρότερα ένστικτα τους. Έχουμε κάποια δικαιώματα τα οποία θα έπρεπε να τα έχουν όλοι οι εργαζόμενοι και αντί να τα εκτιμούμε το μόνο που κάνουν πολλοί είναι να τα τεντώνουν τόσο ώστε να αδικούν κατάφωρα όλους τους άλλους εργαζόμενους, δημόσιους και μη. Τις τελευταίες μέρες η συνήθης ταλαιπωρία της μετακίνησης με το τραίνο έχει αυξηθεί λόγω έργων που γίνονται για την βελτίωση των υποδομών του δικτύου. Αυτό δεν χαροποιεί κανέναν, αλλά σε εξοργίζει όταν γίνονται τα παρακάτω. Η ανακοίνωση για την έναρξη των έργων έγινε Κυριακή βράδυ σε ιστοσελίδα, άρα την αλλαγή των δρομολογίων δεν την ήξεραν οι περισσότεροι τη Δευτέρα το πρωί. Στην ιστοσελίδα του ΟΣΕ τα δρομολόγια των λεωφορείων που θα εξυπηρετούσαν το κοινό είχαν γραφτεί λάθος, οι υπάλληλοι που προσπαθούσαν να συντονίσουν τον κόσμο στο που θα πάει ήταν ή πελαγωμένοι ή σταρχίδια τους, και με το που πήγε κάτι επιπλέον στραβά (όπως π.χ. χθες που έγινε στο καπάκι και μια βλάβη στο ηλεκτρικό δίκτυο) κανείς δεν ασχολήθηκε ούτε να ενημερώσει ούτε να μετακινήσει όσους μείναμε στη μέση της διαδρομής. Και φυσικά ακούσαμε ατάκες του στυλ "αααα μη γκρινιάζετε, δεν φτάνει που είμαι εδώ να σας ενημερώσω, θα μπορούσα να έχω φύγει", και ο ίδιος μετά "και που θες να ξέρω πότε θα φύγετε;", "όταν είναι να φτιαχτεί θα φύγετε...". Παράλληλα βλέπω κάθε μέρα τραγελαφικές καταστάσεις στο σχολείο μου που δεν θέλω να τις αναπαράγω άλλη μια φορά. Και παρά το ότι είναι ενάντια στο προσωπικό μου συμφέρον λέω ότι πρέπει πάση θυσία να γίνει κάτι ΧΘΕΣ ώστε να εξορθολογιστεί αυτό το μπάχαλο. Και βλέπω από τη μία τα κόμματα της αντιπολίτευσης να λένε όχι σε όλες τις αλλαγές και από την άλλη τα κόμματα της κυβέρνησης να κάνουν κάποια πράγματα που σου ανεβάζουν το αίμα στο κεφάλι. Όπως για παράδειγμα ότι θέλουν να επαναφέρουν την δυνατότητα σε υπουργούς να αποσπούν εκπαιδευτικούς σε οργανισμούς, μέχρι και για 9 χρόνια, και να παίρνουν τα μόρια της οργανικής τους θέσης. Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά; Εγώ διορίστηκα στη Νίσυρο, έζησα εκεί δύο χρόνια, πήρα τα μόρια της περιοχής για τα χρόνια αυτά, γύρισα στην Κορινθία και θα μείνω εκεί πρακτικά για πάντα γιατί οι θέσεις σε όλη την Αττική είναι κλεισμένες και πλέον δεν παίρνω τα μόρια της απομακρυσμένης περιοχής. Αυτό που ξαναπέρασαν (γιατί ίσχυε παλιά) είναι το ότι ένας που διορίζεται στην επαρχία, παίρνει απόσπαση σε υπουργείο, δουλεύει εκεί για χρόνια, μαζεύει όμως τα μόρια της επαρχίας και μετά μπορεί να διεκδικήσει μετάθεση για όπου θέλει σε αντίθεση με μένα και τον κάθε εμένα. Παράλληλα διαβάζω ειδήσεις που λένε πως κάποιος εκπαιδευτικός τέθηκε σε αργία επειδή είχε οικονομική διαμάχη με ιδιώτη. Σύμφωνα με το νέο νόμο όποιος δημόσιος υπάλληλος κατηγορείται (όχι καταδικάζεται) για "ανάρμοστη συμπεριφορά εκτός υπηρεσίας" μπορεί να τεθεί σε αργία. Δηλαδή μη τύχει και σε βάλει κάποιος στο μάτι και σου κάνει καταγγελία... Και παράλληλα τα σχολεία, έχουν καταντήσει απλά διασκεδαστήρια. Ειδικά το λύκειο, σαν να έχει αποδεχθεί ότι τη γνώση στα παιδιά την παρέχουν τα φροντιστήρια και το μόνο που το ενδιαφέρει είναι να έχει τα παιδιά ικανοποιημένα για να μην κάνουν καταλήψεις. Άρα φουλ στις εκδρομές, στις "δράσεις", στα "ανοίγματα του σχολείου στην κοινωνία", στα "προγράμματα" παράλληλα με τα πατροπαράδοτα χαρίσματα βαθμών και απουσιών ώστε και να παιδιά να είναι χαρούμενα και οι διευθυντάδες να παίρνουν καλό βαθμό στην αξιολόγηση τους γιατί φτιάχνουν το "νέο σχολείο". Και μένουν κάποιοι τύποι γραφικοί που "απλά θέλουν να κάνουν μάθημα" και τρώνε τη μία τρικλοποδιά μετά την άλλη. Από όλους. Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα κάποια παιδιά που θέλουν να μάθουν. Για όσο μείνουν αυτά στα δημόσια σχολεία, έχει νόημα η δουλειά μας. Για όσο ασχολούμαστε ακόμα με δύσκολους στόχους (όπως το να βάλουμε στο πανεπιστήμιο παιδιά που δεν πάνε φροντιστήριο) έχει νόημα η προσπάθεια μας. Μόλις ξεφύγει τελείως η κατάσταση, θα προβούμε σε κάποια "ανάρμοστη πράξη" και θα καθαρίσουν τα σχολεία από τους παρείσακτους. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί θεωρώ τον εαυτό μου λογικό και νιώθω ότι δεν με ακούει κανείς. Ότι δεν έχω λόγο στην κοινωνία. Ότι ο κόσμος έχει χωριστεί σε τρία στρατόπερα, τους κυβερνητικούς, τους αντιμνημονιακούς και τους βαράμε τους ξένους και πως όλοι οι υπόλοιποι απλά πρέπει να την κάνουμε σιγά σιγά από τη χώρα...

 Γίνεται να ζω σε μια χώρα όπου να υπάρχει δικαίωμα στην εργασία, αλλά όχι στην ασυδοσία; Δηλαδή δικαίωμα στο να δουλεύουν, (αλλά να ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ) όλοι με ένα αξιοπρεπή μισθό. Γίνεται να ζω σε μια χώρα που υπάρχουν λογικοί νόμοι που τηρούνται και σύστημα δικαιοσύνης γρήγορο, δίκαι και αυστηρό για όλους; Γίνεται να τιμωρείται όποιος με τις πράξεις τους βλάπτει τους γύρω του και το δημόσιο συμφέρον; Γίνεται να κάνουμε ένα σχεδιασμό με το τι θέλουμε να κάνουμε μα το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας; Γίνεται ο κόσμος στην καθημερινότητα του να φέρεται λίγο πιο ανθρώπινα, πιο ευγενικά; Γίνεται να μην επιβραβεύονται η κουτοπονηριά και τα "μέσα" και να μην τιμωρείται η σκληρή δουλειά; Γίνεται να κάνουμε αυτοκριτική πριν κατηγορήσουμε; Γίνεται να συζητάμε και όχι να φωνάζουμε;

 Δυστυχώς αυτά στη σύγχρονη κοινωνία δεν γίνονται. Γίνονται μόνο κάποια τους σε μικροκλίμακα. Δηλαδή μεταξύ μερικών ανθρώπων. Οι οποίοι παίρνουν κουράγιο ο ένας από τον άλλο. Και συνεχίζουν να γελάνε, να ακούνε μουσικές, να πίνουν, να διασκεδάζουν και να κάνουν πλάκα. Να γκρινιάζουν, αλλά να συνεχίζουν να ονειρεύονται.

 Έλεγα να πω και το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα, αλλά δεν έχω άλλα κουράγια. Νύσταξα. Στο επόμενο μπαράζ γκρίνιας το σουρεάλ θέμα αυτό.

Καλό τέτοιο σε όλους και να προσέχετε...