Τι σημαίνει υποστηρίζω μια ομάδα;

Στο παραπάνω βίντεο βλέπουμε το πως η χορωδία του δήμου Κορυδαλλού ερμηνεύει τον νέο ύμνο (που δεν αντικαθιστά τον παλιό) της Προοδευτικής. Ο ύμνος αυτός δημιουργήθηκε από τους κυρίους Βεντούρη και Καρυώτη. Γιατί τώρα σας τα γράφω όλα αυτά; Γιατί είμαι οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας; Όχι (αν και όλοι έχετε καταλάβει πως είμαι). Γιατί μου άρεσε σαν τραγούδι ο ύμνος αυτός; Άσχετο. Σας τα γράφω αυτά γιατί επικροτώ την προσπάθεια. Κάποιοι άνθρωποι, ενώ δεν έχουν χρόνο, τον βρήκαν για να φτιάξουν κάτι. Χωρίς να έχουν να κερδίσουν τίποτα. Και γιατί το έκαναν; Γιατί πίστευαν πως έτσι μπορούν να ενώσουν τον κόσμο σε μια κοινή δράση. Γιατί τι άλλο είναι η υποστήριξη μιας ομάδας από μια κοινή δράση;
Από τη στιγμή που αναφέρω για υποστήριξη ομάδων θεωρώ πως έχω χάσει το 90% των γυναικών αναγνωστριών, αλλά αν κάνουν και αυτές υπομονή ίσως καταλάβουν κάτι από το κλασικό βραδινό μου παραλήρημα.
Γυρνάω στα προηγούμενα. Σε μια εποχή άκρατου ατομισμού και ωχαδερφισμού (πόσο κράξιμο είχα φάει όταν ήμουν μαθητής που χρησιμοποίησα αυτή την λέξη σε έκθεση) οποιαδήποτε κίνηση μας θυμίζει πως είμαστε κοινωνικά όντα είναι θετική. Και όχι δεν είμαστε κοινωνικά όντα όταν "είμαστε κοινωνικοί", δηλαδή όταν κάνουμε δημόσιες σχέσεις, γιατί τότε κοιτάμε πως να περάσουμε καλά εμείς, ως άτομα. Είμαστε κοινωνικά όντα όταν δουλεύουμε σε ομάδες για να επιτύχουμε έναν σκοπό που θα ωφελήσει όλη την ομάδα.
Ο ατομισμός και η απουσία του ενδιαφέροντος για την κοινωνία είναι ένα από τα βασικά προβλήματα της εποχής μας.
Συνεχίζω όμως για τα ποδοσφαιρικά. Γιατί υποστηρίζω αυτή την ομάδα; Γιατί τώρα που ζω πολλά χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου (σπίτι μου είναι η περιοχή που έζησα και μεγάλωσα και όχι το οίκισμα που ζω), το ενδιαφέρον μου γι' αυτή έχει αυξηθεί; Η απάντηση είναι απλή. Υποστηρίζω την Προοδευτική γιατί από το μπαλκόνι του σπιτιού που μεγάλωσα, έβλεπα τους αγώνες. Και όσα προβλήματα και να έχουν σαν περιοχές η Νίκαια και ο Κορυδαλλός, εγώ εκεί μεγάλωσα, γι' αυτό τον τόπο νοιάζομαι και αυτός με ενδιαφέρει. Και αυτός (όπως και οποιοσδήποτε τόπος) για να πάει μπροστά, χρειάζεται συλλογική δράση από τους πολίτες του. Και μπορεί να μη σας φαίνεται αρκετός ως λόγος, αλλά μια ποδοσφαιρική ομάδα, μπορεί να ανάψει την σπίθα για την δημιουργία της φωτιάς που είναι η συλλογική δράση. Είναι δύσκολο πράγμα η φωτιά. Δημιουργεί προβλήματα. Γι' αυτό και τις περισσότερες φορές βλέπουμε την συλλογική δράση οπαδών να δημιουργεί προβλήματα. Αλλά αν καταφέρουμε να τιθασεύσουμε την φωτιά μπορούμε να κάνουμε θαύματα.
Δεν ξέρω αν τελικά θα γίνει κάτι, αλλά όλες αυτές οι δράσεις που κατά καιρούς έχουν συζητηθεί από τους οπαδούς της συγκεκριμένης ομάδας (από κοινωνική συμπαράσταση, μέχρι κοινό νόμισμα!) δείχνουν ότι υπάρχει ελπίδα να θυμηθούμε όλοι πως σαν ομάδα πετυχαίνουμε περισσότερα απ' ότι σαν άτομα. Όπως λέει και ο Ψυχάρης "Για να γίνουν έργα μεγάλα, δε φτάνει μόνο ένας να τα κάμει. Χρειάζεται η συνεργεία ολωνών".
Τώρα θα μου πει κάποιος. "Ρε φίλε τι έχεις πιει; Επειδή έφτιαξαν κάποιοι ένα τραγούδι και χάρηκε μια αίθουσα κάτι σημαίνει;" Ως θετικός επιστήμονας (ένας θεός να με κάνει), ρεαλιστής, και κυνικός, δεν γίνεται να είμαι αισιόδοξος. Αλλά ένα πράγμα γνωρίζω. Αποτέλεσμα χωρίς προσπάθεια δεν γίνεται να υπάρξει. Προσπαθούμε, αν και ξέρουμε πως θα αποτύχουμε, γιατί είναι το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Είμαστε νοικάρηδες σ' αυτόν τον κόσμο, και έχουμε δικαιώματα επειδή κάποιοι παλιότεροι πολέμησαν γι' αυτά. Είναι υποχρέωση μας να προσέξουμε το σπίτι μας, και να το δώσουμε αν όχι καλύτερο, τουλάχιστο στην ίδια κατάσταση στον επόμενο.
Νάτος πάλι ο απηυδισμένος αναγνώστης. "Τι πίνεις ρε Γιώργο βραδιάτικα;"
Και εγώ επιμένω. Το να υποστηρίζουμε μια ομάδα, ειδικά αν αυτή είναι της περιοχής μας είναι κάτι σαν τον έρωτα (ίσως και ισχυρότερο από αυτό). Τονίζω τον παράγοντα της εντοπιότητας γιατί για μένα δεν είναι οπαδοί οι Ολυμπιακοί από την Νίσυρο, ή οι Παναθηναϊκοί από την Πάτρα. Αυτοί απλά υποστηρίζουν κάποιον που συνήθως κερδίζει γιατί τους αρέσει να νιώθουν καλά. Αν είναι έτσι να γίνουν όλοι Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μάντσεστερ ή και μικτή κόσμου άμα λάχει. Σκεφτείτε τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής σας. Ήταν η ομορφότερη γυναίκα ή ο ομορφότερος άντρας του κόσμου; Φυσικά και όχι. Γιατί να υποστηρίζουμε κάποιους τυχαίους που απλά κερδίζουν, και όχι αυτούς με τους οποίους μας συνδέει κάτι; Στην κερκίδα της Προοδευτικής καθόμουν μαζί με τον πατέρα μου, τους φίλους του, τους πελάτες του μαγαζιού του, τους γείτονες μας, τους άγνωστους φωνακλάδες που κάθονταν πάντα στην ίδια θέση, τους μαθητές μου και τους γονείς τους, τους παλιούς μου συμμαθητές και γενικά όλους εκείνους τους ανθρώπους που αν και μας χωρίζουν τόσα μας ενώνει ένα βασικό. Ο τόπος μας, το σπίτι μας.
Πάλι ο αγανακτισμένος αναγνώστης. "Ρε φίλε, ζεις σε ένα πανέμορφο νησί, το σπίτι σου το βαράει το κύμα, και εσύ μου λες για την Κοκκινιά;"
Ακριβώς αυτό κάνω.
Καληνύχτα.

Νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf)

Έτοιμο το 65ο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ
κατεβάστε το από το http://www.mediafire.com/file/wmoozz2oodm/65.pdf
Καλό τέτοιο

Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κύριακες τα βράδια

Συνήθως παίζει μια πίκρα τις Κυριακές τα βράδια, όχι μόνο επειδή το λέει στο τραγούδι του ο Μάλαμας, αλλά επειδή όλοι σκέφτονται το τι θα ακολουθήσει την επόμενη μέρα στη δουλειά. Εγώ δεν σκέφτομαι ότι αύριο θα αντιμετωπίσω τα αφηνιασμένα πιτσιρίκια του σχολείου, που απειλούν πως θα κάνουν κατάληψη αν τολμήσουμε εμείς οι υπέρκακοι καθηγητές να τιμωρήσουμε τον συμμαθητή τους που ξεβράκωσε έναν άλλο συμμαθητή τους σε ένα διάλειμμα την Παρασκευή. Δεν σκέφτομαι ότι ίσως ακούσω πάλι ατάκες του στυλ "Γιατί δεν έρχεστε κύριε στον αγώνα; Χρειαζόμαστε κάτι να πετάξουμε μέσα στο γήπεδο αν πέσει ξύλο". Κρατάω τα καλά της ημέρας, όπως το ice age 3 που είδα στο τοπικό "σινεμά" (έναν προτζέκτορα με ένα dvd player), ή το 0-4 της Προοδευτικής στην Χίο, ή ότι έκανα μια πανέμορφη περπατιτσάδα δίπλα στην θάλασσα. Γέμισα τις μπαταρίες μου και ξεφρίκαρα λίγο, γιατί τις προηγούμενες μέρες έφτασα στα όρια μου. Είπα και εγώ να γίνω λίγο κοινωνικός και να βγω κάπως παραπάνω. Και συνειδητοποίησα πως κατάντησα και εγώ να ασχολούμαι με το επίσημο σπορ της περιοχής, και μάλλον όλων των μικρών κοινωνιών. Κουτσομπολίο και θάψιμο. Είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε αυτή την παγίδα εδώ. Είμαστε τόσο λίγοι που όλοι είμαστε σημαντικοί. Όλοι είμαστε λίγο σταρ και αντιμετωπίζουμε τους άλλους και σαν τέτοιους. Εδώ είναι είδηση ότι η τάδε βγήκε βόλτα στην παραλία ενώ το πρωί δεν είχε έρθει στην δουλειά, ή ότι ο τάδε τα έφτιαξε με την τάδε που πριν λίγο καιρό την έκραζε, ή ότι όλοι οι άλλοι τάδε είναι χαμηλού επιπέδου επειδή δεν εκτιμούν εμάς τους τάδε που θεωρούμε πως είμαστε γαμάτοι. Και βλέπεις πως όλοι οι τάδε είναι μια "ευτυχισμένη" δυσλειτουργική οικογένεια που ζει σε ένα μικρό σπίτι με διάφανους τοίχους και ξεχνά ή μάλλον δεν έχει μάθει ποτέ έννοιες όπως ιδιωτικότητα και τακτ. Και βλέπεις την γριά γειτόνισσα που δεν ξέρεις καν το όνομα της (αλλά εκείνη ξέρει τα πάντα για σένα) να μπαίνει μέσα στο σπίτι σου επειδή έκανες το λάθος να αφήσεις την πόρτα ανοιχτή όταν έβαζες μια ηλεκτρική κουζίνα μέσα. Να μην μάθει αυτή τι κουζίνα πήρες;
Έφτασα στα όρια της κοινωνικότητας μου αυτές τις μέρες και ένιωθα σαν ξέμπαρκος οπαδός που βρίσκεται σε ένα πανέμορφο γήπεδο, αλλά αντίπαλης ομάδας. Μπορείς να θαυμάσεις τον περίγυρο αλλά δεν μπορείς να εκφραστείς ελεύθερα γιατί κινδυνεύεις.
Τέλειωσε ο δίσκος των Godspeed You Black Emperor που άκουγα. Άδειασε και το ποτηράκι με το τσίπουρο. Άρα ήρθε η ώρα για τον ύπνο.
Θα τα πούμε σύντομα πάλι. Ετοιμάζω και το πρώτο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ για το 2010 ήδη. Καλά να περνάτε και μη ξεχνάτε πως οι τοίχοι έχουν αυτιά.

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΙΣ ΡΕ!

Νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf)

Μετά από πολύ καιρό είναι έτοιμο το νέο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ. Μπορείτε να το κατεβάσετε από την παρακάτω σύνδεση.
http://www.mediafire.com/file/toj1mquydtu/64.pdf
Τα παλιότερα τεύχη, μπορείτε να τα βρείτε στο μενού δεξιά.
Καλό τέτοιο!

Cereal killer...

Μια πέτρα με μια τρούπα στη μέση...

Αυτός είναι ο τόπος που ζω. Ένα εύφορο νησί με μια τρούπα στη μέση. Είναι φορές που νιώθω τυχερός που ζω σε ένα τόσο όμορφο μέρος. Είναι φορές που νιώθω ανήμπορος γιατί έχω εγκλωβιστεί σε μια κοινωνία που δεν μου ταιριάζει. Είναι φορές που νιώθω άσχημα για τους φίλους μου που κουράζονται, και εγώ ζω χαλαρά. Είναι φορές που εύχομαι να είχε εδώ αεροδρόμιο για να πήγαινα έστω και για μια μέρα στην πόλη, να ακούσω λίγο θόρυβο, να ξεφύγω από την απόλυτη ακινησία, να ακούσω λίγη ζωντανή μουσική, να πάω στο γήπεδο. Είναι φορές που βλέπω τη θάλασσα από το μπαλκόνι μου και δεν χορταίνω το θέαμα και τους ήχους. Είναι φορές που μισώ τη δουλειά μου σε ένα σχολείο σε ημιανάπαυση. Είναι στιγμές που αγαπώ τη δουλειά μου γιατί μπορώ χωρίς πίεση να εκφραστώ όπως θέλω.
Είναι και απλές στιγμές, γεμάτες χαρμόλυπη μονιαξιά, ποτισμένες σε αλκοόλ, περιτριγυρισμένες από παλιούς φίλους, τον Bruce, τον Tom, τον Van που σκέφτομαι πως κάποτε ήμουν δημιουργικός και ζηλεύω τον παλιό μου εαυτό, ο οποίος όμως θα ζήλευε τον τωρινό μου εαυτό.
Είναι στιγμές που θυμάμαι την ανθρώπινη μου φύση, γιατί δεν ξέρω τι θέλω και δεν βγάζω νόημα.
Μάλλον είναι ώρα να μυρίσω λίγο θάλασσα.
Εις το επανιδείν ταξιδιώτες.
Καλό σας τέτοιο

Είμαστε Διάσημοι!

Μίνι ανάρτηση.
Μέχρι και η υπουργός παιδείας είπε στην βουλή πως δεν υπάρχουν αρκετοί καθηγητές στη Νίσυρο. Να δούμε όμως πότε θα δούμε νέους συναδέλφους από κοντά, γιατί από λόγια...
Εγώ είμαι στο νησί από τις 8 Σεπτεμβρίου και από τότε θυμάμαι να μας λένε από το γραφείο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης πως οι καθηγητές "έρχονται".
Και κολυμπώντας να τους είχαν στείλει, θα είχαν φτάσει από τότε.
Καληνύχτα σας.

Χάλια μαύρα

Μαύρη η θάλασσα, μαύρα τα χάλια μας. Η φωτογραφιούλα είναι από το μπαλκονάκι μου. Βλέπω όμορφα πράγματα, ακούω την θάλασσα, χαλαρώνω και δεν φρικάρω τόσο με αυτά που γίνονται γύρω μου. Έχει μειωθεί η διάθεση μου για γκρίνια. Γι' αυτό έχω και πολύ καιρό να ανανεώσω τη σελίδα μου. Αλλά κάποια στιγμή, μαζεύονται πολλά και θες να τα πεις. Και η θάλασσα έχει βαρεθεί να με ακούει. Άρα ήρθε η σειρά σας.

• Στην Νίκαια οι αστυνόμοι (οι μπάτσοι δηλαδή) δολοφόνησαν έναν πακιστανό ανακρίνοντας τον για την πιθανή δολοφονία ενός πιτσιρικά. Ξύλο και ηλεκτροσόκ επί τρεις μέρες, και μετά τον άφησαν να πάει σπίτι του όπου και πέθανε. Το ακούσατε αυτό στην τηλεόραση; Όχι ε; Το Αθηναϊκό πρακτορείο ειδήσεων είπε πως δεν το θεώρησε σημαντική είδηση.

• Στην Θεσσαλονίκη ένας οδηγός παρέσυρε και σκότωσε έναν Νιγηριανό και όταν πήγαν οι συμπατριώτες του στην αστυνομία να διαμαρτυρηθούν γιατί δεν γινόταν καμία έρευνα για το συμβάν, τους συνέλαβαν γιατί δεν είχαν χαρτιά!

• Ο Γιωργάκης (μπορεί το mega να τον λέει κύριο Παπανδρέου πλέον, αλλά για μας Γιωργάκης είναι) έκανε μια καλή πρόταση, να σταματήσουν οι υπουργοί και οι διάφοροι κρατικολεχρίτες να κυκλοφορούν με λιμουζίνες, αλλά τσίνησαν οι παπάδες! Δεν μπορούν να βάλουν τους χρυσούς σταυρούς τους και τις κοιλάρες τους σε μικρότερα αυτοκίνητα οι άθλιοι. Αλλά αυτοί είναι που μεταδίδουν τις αρχές του χριστιανισμού. Να δώσει το ευρώ που δεν του περισσεύει ο γέρος για να ανάψει ένα κερί, αλλά αυτοί να μην δέχονται μείωση στις χλιδές τους.
• Κύριοι στο mega. Γουστάρετε που βγήκε το ΠΑΣΟΚ. Καυλώνετε που η ΝΔ διαλύεται. Αλλά κρατήστε λίγο τα προσχήματα... Υπάρχουν και άλλες ειδήσεις εκτός από την κατάσταση στην ΝΔ. Νισάφι πια. Αν είναι, βάλτε ΝΔδες σε ρινγκ με λάσπη να πλακωθούν να κάνετε την πλάκα σας, αλλά μη το λέτε αυτό δελτίο ειδήσεων.
• Στο σχολείο που δουλεύω, ακόμα δεν έχουν έρθει φιλόλογοι. Σε πολλά μέρη της Ελλάδας τα σχολεία υπολειτουργούν και τα φροντιστήρια κάνουν μάθημα. Εδώ όμως που είμαι (στην Νίσυρο) δεν υπάρχει φροντιστήριο, και τα παιδιά απλά δεν θα διδαχθούν κάποια πράγματα. Σιγά τα ωά... Ποιος τους χέζει τους 900 ψήφους τώρα...
• Να ρωτήσω κάτι; Αν ο Κινέζος έχει κάνει μια συμφέρουσα συμφωνία, η οποία έχει επικυρωθεί από την ελληνική Βουλή, μαλάκας είναι να την σπάσει για να κάνει μια άλλη; Αλλά το να υπόσχεται προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ νέα διαπραγμάτευση σε όλη την συμφωνία είναι δωρεάν. Ίσως μετά από τις διαπραγματεύσεις που γίνονται τώρα να μας δώσει ο Κινέζος κάνα τυράκι και να του πούμε και ευχαριστώ...
• H προηγούμενη κυβέρνηση θα μπορούσε να κάνει αίτηση στην Ε.Ε. για να πάρει κάποια αποζημίωση για τα προβλήματα που προκλήθηκαν από τις πυρκαγιές. Αλλά φυσικά δεν έχει κάνει τίποτα. Η προθεσμία λήγει στο τέλος του μήνα και δεν ξέρω αν προλαβαίνει η νέα κυβέρνηση να κάνει κάτι. Αλλά αυτά είναι τσίπικα πράγματα για μας. Δεν μας ενδιαφέρουν. Βάλτε μας πρόστιμα να γουστάρουμε. Οι αποζημιώσεις είναι για τις τιτίκες.
  
• Και μια καφρίλα. Φέτος μόνο πόσες χιλιάδες συντοπίτες μας έχουν πάει για ακρόαση (οντισιόν στα ελληνικά) σε ριάλιτια για τραγουδιστάδες, ανορεξικές μοντέλες, αγρότες, γκόμενους που μαγειρεύουν κτλ, απλά για να βγουν στο γυαλί και να τους χλευάσουν δημόσια κάποιοι κριτές οι κάποιοι συμπαίχτες τούς; Τα τελευταία χρόνια, πόσες ακόμα χιλιάδες έχουν κάνει το ίδιο πράγμα; Επίσης πόσοι καθημερινά ασχολούνται μόνο με το τι έφαγε ο Ρουβάς, τι φόρεσαν οι διάσημοι, πως μύριζε η κλανιά της Μενεγάκη, και αν ο Τσαλίκης είναι πράγματι καλό παιδί; Που το πάω; Το ξέρετε πως όλοι αυτοί έχουν δικαίωμα ψήφου; Το ξέρετε. Εγώ νιώθω λίγο μαλάκας μετά από κάθε εκλογές σκεπτόμενος τέτοια πράγματα. Εσείς;
• Και μια ακόμα καφρίλα για κλείσιμο. Ο γίγαντας της διανόησης και της πολιτικής σκέψης, Γιώργος Ανατολάκης, είναι πλέον ένας εκ των 300 εκπροσώπων του λαού στη Βουλή. Ένας εκ των οποίων που θα αποφασίζουν το μέλλον μας (υπερβολή). Και ήδη με το που πάτησε το πόδι του έδειξε το μέγεθος της προσωπικότητας του. Πήγε στον πρώην πρωθυπουργό και τον ρώτησε γιατί δεν αλλάζει ομάδα. Γιατί δεν γίνεται Ολυμπιακός. Πάλι καλά που δεν του έκανε και τάκλιν.

Αυτά για σήμερα. Καλά να περνάτε και να προσέχετε.

Η μαγεία της γεωγραφίας

Παρά το ότι ήμουν καλός μαθητής, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά με την γεωγραφία. Είχα, και έχω, αδυναμία να συγκρατήσω πληροφορίες για πόλεις, περιοχές, νησιά, νομούς κτλ. εκτός αν πρόκειται να τα επισκεφτώ. Έτσι μετά την ενηλικίωση μου, όταν άρχισα να πηγαίνω διακοπές σε διάφορα μέρη έμαθα πολλά πράγματα για την Ελλάδα. Είναι γνωστό πως άργησα πολύ να μάθω ότι η Ικαρία είναι νησί (και όχι ένα μέρος γενικότερα...) και πως δεν περνάμε από Κόρινθο όταν πάμε στον Βόλο. Η μοίρα τα έφερε τελικά να κάνω λόγω στρατού και σπουδών περάσματα από διάφορα μέρη και να μάθω κάποια βασικά πράγματα, αλλά μέχρι χτες δεν θα έλεγα πως οι γνώσεις μου ήταν καλές. Σήμερα ξέρω που είναι το Αγαθονήσι με τους 144 μόνιμους κατοίκους, ο Άη Στράτης, οι Μεταξάδες στον Έβρο, η Συκιά στην Χαλκιδική, η Σύμη, η Χάλκη, η Κάσος, ο Μούδρος στην Λήμνο, καθώς και πολλά άλλα μέρη από πολύ, ως πολυυυυυυυυυυυυ απομακρυσμένα από την Αττική γιατί πρέπει να δηλώσω τις περιοχές προτίμησης για τον διορισμό μου. Και επειδή είμαι φύσει απαισιόδοξος και επειδή πάντα προετοιμάζομαι για το χειρότερο (για να ελπίζω να χαρώ από το απλά κακό που συνήθως συμβαίνει) είμαι σίγουρος πως θα γίνω ο νούμερο 145 στο νησί που ο τουριστικός οδηγός έλεγε πως τα αξιοθέατα του είναι μια-δυο εκκλησίες... Περιμένω τα στοιχήματα σας για το από που θα σας γράφω για να μου κάνετε παρέα.
Πάντως μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση πως παρά το ότι έχω πολύ καιρό να γράψω κάτι, βλέπω νέους αναγνώστες από απίστευτες περιοχές. Ποιος άμοιρος στην Σαουδική Αραβία, στο Κατάρ, στην Βενεζουέλα, στο Βιετνάμ και στις άλλες χώρες που δείχνει το Flag Counter κάτω δεξιά στην σελίδα, διάβασε ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ; Παράξενο, αλλά ωραίο...
Την επόμενη τρίτη, αφού θα έχω ξεμπερδέψει με την χαρτούρα για τον διορισμό θα πάω για πολλοστή φορά στην αγαπημένη μου Σίφνο (που δυστυχώς δεν θέλει Χημικό), αλλά ήδη έχοντας περάσει ένα τετραήμερο στην Λίμνη Ευβοίας και ένα τριήμερο στην Κίμωλο κάνοντας κάμπινγκ έχω φτιάξει μια λίστα δυσάρεστων εντυπώσεων από τις μέχρι τώρα διακοπές μου, έτσι για να μην ξεχνάμε την τέχνη του γκρινιάζειν. Γενικά πάντως πέρασα καλά μέχρι τώρα, δεν θέλω να είμαι αχάριστος, αλλά δυστυχώς κάποια πράγματα δεν γίνεται να μην με τσαντίσουν.
ΛΙΣΤΑ ΔΥΣΑΡΕΣΤΩΝ ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ (με τυχαία σειρά)
1) Το απίστευτο μποτιλιάρισμα στην Νέα Αρτάκη μετά την Χαλκίδα λόγω των έργων που γίνονται εκεί. Δεν ήταν κίνηση αυτή, αλλά ακινησία.
2) Το ότι βρέθηκε κάποιος τύπος στο Αιγάλεω που θεώρησε λογικό, να πηδήξει στο μπαλκονάκι μου (χωρίς κόπο γιατί μένω στο ισόγειο) και να μου κλέψει ένα φυτό! Μία γλάστρα!
3) Το ότι στο καράβι Άγιος Γεώργιος κοστίζει 3,5 ευρώ το κουτάκι η μπύρα.
4) Η εντύπωση μου από την Μύλο τα λίγα λεπτά που έμεινα εκεί. Απλά ήθελα να πάω σε ένα χωρίο για να πάρω το καραβάκι για να πάω Κίμωλο. Και εκεί α) μου είπαν πως μια απόσταση του ενός τετάρτου είναι μισής ώρας για να πάρω ταξί και όχι λεωφορείο, β) βρήκα ταξί που μου ζήτησε 12 ευρώ για αυτά τα 9 χιλιόμετρα, γ) ο οδηγός του παραλίγο να κοιμηθεί πάνω στο τιμόνι και να πέσει πάνω σε μια μηχανή, δ) στο τέλος μου ζήτησε και εξτρά ένα ευρώ για τα μπαγκάζια παρά το ότι όταν τον ρώτησα την τιμή είχαμε φορτώσει με την φίλη μου τους σάκους μας (εννοείται πως δεν του το έδωσα, περισσότερο για να νιώσω λιγότερο μαλάκας παρά για τα φράγκα).
5) Το υπουργείο παιδείας που μαλακίζεται και μας τρέχει μέσα στον Αύγουστο να κάνουμε αιτήσεις, ενώ αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει από τον προηγούμενο μήνα.
6) Και τελευταίο, αλλά καλύτερο... ΟΙ ΣΚΑΤΙΑΡΗΔΕΣ ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΟΧΟΣΠΙΤΟ ΣΤΗΝ ΚΙΜΩΛΟ. Που λέτε στην Κίμωλο είναι μια παραλία (η Αλυκή) που κάνει ο κόσμος ελεύθερο κάμπινγκ. Είχε τόσες σκηνές που ήταν η μία κολλημένη με την άλλη. Και πίσω από την δικιά μου, ένα ζευγάρι συνταξιούχων Γάλλων είχε παρκάρει ένα τεράστιο τροχόσπιτο, μπροστά από το οποίο είχε τραπέζι, καρέκλες, ψησταριά, ενώ στην παραλία είχαν και ένα φουσκωτό για να βολτάρουν στα γύρω μέρη. Από τη μια εμείς να καθόμαστε σε ψάθες, και να ψάχνουμε σκιές για να φάμε και καβάτζες για να χέσουμε και από την άλλη αυτοί στις πολυθρονάρες τους να καλοπερνούν, να τρωγοπίνουν και να μας ξυπνάν από νωρίς το πρωί με τις μουσικές τους. Αλλά δεν με ενοχλούσαν. Τους έβλεπα να περνάνε καλά και τους εκτιμούσα για την ενέργεια τους. Αυτά τις δύο πρώτες μέρες. Μέχρι που ένα πρωί με κάλεσαν στο τραπέζι τους, και ενώ περίμενα να με κεράσουν καφέ ο τύπος μου είπε να δω την θέα μπροστά. "Αμάν αυτός θέλει να με γαμήσει σκέφτηκα (αυτό δεν γίνεται όταν κάποιος δείχνει την θέα;)". Η θέα ήταν η παραλία, η θάλασσα, η Μύλος απέναντι, και φυσικά οι σκηνές του κόσμου. Και τότε μου το είπε. "Η σκηνή σου μου κόβει την θέα και θέλω να την μετακινήσεις!"
"Εεεεε θα δούμε..." απάντησα φεύγοντας σαστισμένος. Μου είναι δύσκολο να αντιδράσω άμεσα στον παραλογισμό. Θέλω λίγο χρόνο να επεξεργαστώ την πληροφορία. Εννοείται πάλι πως δεν την μετακίνησα, απλά αγνοούσα τα επίμονα βλέμματα του μέχρι την επόμενη μέρα που έτσι και αλλιώς έφευγα. Το θεϊκό είναι πως αυτός τα πήρε και κάνοντας σαν πεντάχρονο κακομαθημένο, όπως περνούσε πάτησε επιδεικτικά (δύο φορές) πάνω στην ψάθα που είχα απλώσει μπροστά από την σκηνή μου. Ο παλιοσκατιάρης.... (είναι πολύ εκτονωτική αυτή η λέξη δεν νομίζετε;).

Υ.Γ. Δεν θα σχολιάσω τις ενδοΠροοδευτικάνικες φαγωμάρες. Με στενοχωρούν βαθύτατα και με απογοητεύουν απλά. Μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.