Σκόρπιες σκέψεις

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που μας επηρεάζουν πολύ. Συνήθως σε αυτές η συντροφιά ενός καλού ποτού είναι από θεμιτή ως απαραίτητη. Γιατί δεν έχει σημασία το πως βλέπεις το ποτήρι, μισοάδειο ή μισογεμάτο, αλλά το να έχεις κάτι καλό να το γεμίσεις. "Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου" έλεγαν κάποτε οι Έλληνες, "in vino veritas est" έλεγαν οι Λατίνοι, και δεν κρύβω το πόσο συμφωνώ και με τις δύο φράσεις. Ο οίνος (πάντα με μέτρο), ειδικά όταν συνοδεύεται από την κατάλληλη μουσική, κάνει το μυαλό και την καρδιά να χαλαρώνει και να ανακαλύπτει την αλήθεια. Είτε αυτή είναι θετική είτε αρνητική. Βάζεις ένα ποτήρι κρασί, λίγη μουσικούλα να παίζει και όλα στο κεφάλι σου παίρνουν τη θέση τους. Νομίζεις ότι έχεις καταλάβει τα πάντα, ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις οποιαδήποτε δυσκολία, νιώθεις ικανός και δυνατός. Αλλά φυσικά έρχεται το επόμενο πρωί, με το ξυπνητήρι να βαρά και να φεύγεις από το σπίτι σου ενώ ακόμα είναι βράδυ. Και ταλαιπωρείσαι για να πας στη δουλειά, και το πρώτο πράγμα που βιώνεις μόλις την αρχίζεις είναι αχρηστία και παραλογισμός, και βρίσκεσαι να χάνεις την ψυχραιμία σου και να ωρύεσαι στους δίπλα και στους από πάνω σου, και απλά να σκέφτεσαι σοβαρά να τα παρατήσεις όλα και να κάνεις κάτι πιο χρήσιμο (από το να φτιάχνεις κρασί μέχρι το να μαζεύεις σκουπίδια), αλλά μετά θυμάσαι το που ζεις και σε ποια εποχή και το πως ένας μισθός έχει καταντήσει προνόμιο και το πως το χαλαρό ωράριο έχει καταντήσει λόγος ντροπής για τους γύρω σου και ντρέπεσαι που γκρινιάζεις για το οτιδήποτε σου συμβαίνει στη δουλειά, ενώ ξέρεις ότι θα είχες μεγαλύτερη υπομονή να τα αντιμετωπίσεις όλα, αν κάποια άλλα που σε απασχολούν ήταν διαφορετικά.

Αλλάζω θέμα. Τη Δευτέρα και την Τρίτη έκανα 3 ώρες για να γυρίσω από τη δουλειά μου (ενώ συνήθως κάνω 1 και 45'), ο λόγος είναι ότι πάλι κάποιοι έκλεψαν τα καλώδια από τις γραμμές του προαστιακού. Αυτό γίνεται σταθερά μια φορά στους 2 με 3 μήνες το πολύ, και ο κόσμος απλά ταλαιπωρείται μέχρι ο ΟΣΕ να αγοράσει καινούργια σύρματα και να διορθώσει τη βλάβη. Το να υπάρξουν κάποια προληπτικά μέτρα για τις κλοπές, το να υπάρξουν κάποια κατασταλτικά μέτρα για τους γνωστούς σε όλους κλέφτες ή το να υπάρξουν κάποια πιο έξυπνα μέτρα που να συμπεριλαμβάνουν αυτούς που παίρνουν το κλεμμένο σύρμα (εταιρείες scrap) μάλλον είναι πολύ λογικό για να γίνει στη χώρα. Η λογική βλάπτει σοβαρά την δημόσια υγεία...

Το ξέρω πως πολλές φορές γίνομαι μονομανής και γκρινιάζω συνέχεια για τα ίδια και τα ίδια, αλλά γαμώτο είναι κατάρα το να σε ενοχλεί ο παραλογισμός γύρω σου. Όπως ξέρετε όσοι με γνωρίζετε,  από τον Σεπτέμβρη του 2011 μετακινούμαι καθημερινά από τη Νίκαια σε πόλη της Κορινθίας (δεν τη λέω αν και την ξέρετε για να διατηρώ ένα μυστήριο) για να πάω στη δουλειά μου. Τις πρώτες μέρες που έκανα τη διαδρομή παρατήρησα ότι λίγο πριν φτάσουμε στον σταθμό του προορισμού μου άκουγα έναν θόρυβο, ο οποίος σύντομα κατάλαβα ότι είναι τα κλαδιά ενός δέντρου που προσκρούουν στο πλάι του τραίνου. 15 μήνες μετά, τα κλαδιά έχουν μεγαλώσει πολύ και το τρένο πριν φτάσει εκεί, φρενάρει ώστε να τα ακουμπήσει με μικρή ταχύτητα και να μη γίνει κάποια ζημιά στα τζάμια. ΤΟ ΝΑ ΤΟ ΚΛΑΔΕΨΟΥΝ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΚΩΛΟΔΕΝΤΡΟ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΜΟΥ;

Συνεχίζω και κλείνω το αφιέρωμα μου στον ΟΣΕ με μια από τις κλασικές ιστορίες μου με τα πρεζάκια που αναγκαστικά συναναστρέφομαι καθημερινά στο νέο κέντρο διακίνησης ναρκωτικών της  πόλης, τον σταθμό Σ.Κ.Α.. Κάθονται που λέτε δυο πρεζάκια στις θέσεις απέναντι μου, ο ένας καράφλας με μαύρο γυαλί ηλίου (παρά τη συννεφιά) και ο άλλος με μαλλιά και χωρίς γυαλί ηλίου. Ο έχων μαλλιά έξυνε την κοιλιά του ανελλιπώς, ενώ ο καράφλας βγάζει έξω το κινητό του, βάζει να παίζει ένα σκυλάδικο κομμάτι όσο το δυνατό δυνατότερα επέτρεπε το ημικατεστραμμένο ηχείο του κινητού του, και με το χαρακτηριστικό βλέμμα της ντάγκλας κοίταζε τη συσκευή και τον ήχο που αυτή παρήγαγε. Μερικά λεπτά μετά (που εμένα μου φάνηκαν πολλά περισσότερα), το κομμάτι τελείωσε, αλλά το βλέμμα του νταγκλασμένου έμεινε. Για αρκετά λεπτά κοιτούσε έτσι το κινητό του που δεν έβγαζε πλέον ήχους. Και ξάφνου, γυρνάει στον δίπλα του (που συνέχιζε να ξύνεται) και του λέει

-Μαλάκα...

-Τι; 

-Χάνω πράγματα

-Τι πράγματα;

-Τα χάνω. Το κινητό μου, τα κλειδιά μου, τα λεφτά μου...

-Το κινητό σου το κρατάς

-Α...

-Μαλάκα

-Τι;

-Πρέπει να συγκεντρωθείς

-Αυτό θα κάνω, θα συγκεντρωθώ...

Άλλοι για να ακούν τέτοιους διαλόγους πληρώνουν εισιτήρια στο θέατρο και βλέπουν σουρεαλιστές. Εγώ το βιώνω σχεδόν καθημερινά με τα 120 ευρώ που σκάω στον ΟΣΕ μηνιαία. Είμαι τυχερός ε; Γιατί πως να γκρινιάξεις για τα βαγόνια τίγκα στα πρεζάκια που ντακλιάζουν, ξεραίνονται, ανάβουν τσιγάρα, συζητάνε για το τι πρέζα αγόρασαν, κάνουν και τις τράμπες τους που και που, χύνονται στα καθίσματα και στο πάτωμα, σου ζητάνε μονίμως λεφτά και τσιγάρα και αν τύχει και μια στις χίλιες τους ζητήσει κανείς ελεγκτής εισιτήριο πέφτουν να τον φάνε, μπροστά στην τύχη που έχεις να ακούς τις καμένες ατάκες τους; 

Μόλις διάβασα σε μια σελίδα στο ίντερνετ ότι αύριο, προληπτικά, θα κλείσουν οι Σταθμοί του Μετρό στο Σύνταγμα και στο Πανεπιστήμιο λόγω των συγκεντρώσεων που θα γίνουν για τη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Έχει παραγίνει αυτό το πράγμα με το κλείσιμο των σταθμών. Μπορεί να με ενοχλεί αφάνταστα η πιπίλα της λέξης "χούντα" από πολλούς για την καθημερινότητα μας αυτή την εποχή, αλλά αυτές οι πρακτικές τέτοια θυμίζουν. Η δουλειά της αστυνομίας είναι να προστατεύει τον κόσμο και όχι να του στερεί την ελεύθερη μετακίνηση του, όχι μόνο από και προς το σημείο που θέλει να διαμαρτυρηθεί για κάτι, αλλά και από και προς το σπίτι και τη δουλειά του. 

Και για να μη κλείσω έτσι με γκρίνιες και μίζερα σας υπενθυμίζω ότι την επόμενη Δευτέρα 10-12-2012 από τις 9 μέχρι τις 12 θα κάνω μαζί με έναν φίλο αφιέρωμα στις μεγάλες τζαζ φωνές στο PWBT RADIO
Και αν θέλετε να γελάσετε λιγουλάκι, ας θυμηθούμε και τις ατάκες της κυρίας Μαρκορά...

Καλό τέτοιο και να προσέχετε (από όλες τις απόψεις)

Υπάρχει λόγος...

Κάθε τι που συμβαίνει έχει προκληθεί από κάτι άλλο και θα προκαλέσει κάτι διαφορετικό. Τις περισσότερες φορές αυτά είναι άσχετα μεταξύ τους. Επίσης είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε τις αιτίες των πραγμάτων που φτιάχνουμε από θεωρίες ως θρησκείες για να τις αιτιολογήσουμε. Και επειδή ο καθένας μας έχει διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων μετά πλακωνόμαστε για το ποιος έχει την καλύτερη θεωρία, την καλύτερη θρησκεία, τον καλύτερο χρώμα, τον καλύτερο πολιτισμό. Τα ίδια έλεγα και στην προηγούμενη μου ανάρτηση, αλλά αυτό το θέμα με τον εθισμό στη βία και την αντιπαλότητα με έχει προβληματίσει πολύ. Όσο περνά ο καιρός αντί ο πολιτισμός μας να κάνει βήματα μπροστά, κάνει άλματα προς τα πίσω. Δεν ανεχόμαστε με τίποτα τη διαφορετικότητα. Μας ενοχλεί, τη μισούμε, θέλουμε να την εκμηδενίσουμε. Έχουμε προβλήματα και δεν μας ενδιαφέρει να τα λύσουμε (ίσως επειδή ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολο ως ακατόρθωτο το να γίνει αυτό), αλλά απλά θέλουμε να δούμε το μπάχαλο που θα προκύψει. Πόσες φορές έχετε ακούσει το "γουστάρω να μπουν κάποιοι στη βουλή και να πλακώσουν τα λαμόγια, τους κλέφτες"; Και αν κάνετε την ερώτηση "Εσύ τι θα κερδίσεις αν δεις τον Α ή τον Β να τρώει μάπες; Θα βρεις την δουλειά που έχασες; Θα σβηστούν τα χρέη σου; Θα γίνει καλύτερο το σχολείο και το νοσοκομείο της γειτονιάς σου;" τι νομίζετε ότι θα ακούσετε;

Έβλεπα τις προάλλες με μια φίλη την κλασική ταινία των Monty Pythons "Life of Brian". Για μια στιγμή μόνο, αναφέραμε το τι θα γινόταν αν έβγαινε τώρα αυτή στους κινηματογράφους. Κάποτε ήταν μόνο η Λουκά και μερικοί γραφικοί που φώναζαν "ουουουου σιξ σιξ σιξ", τώρα πέφτει ξύλο και γίνονται συλλήψεις...

Ένας συνάδελφος μου έλεγε τις προάλλες ότι τον απειλούν οι μαθητές του απροκάλυπτα για το τι μπορεί να του συμβεί επειδή παράλληλα με το μάθημα τους μιλάει για διάφορα κοινωνικά θέματα, λέγοντας μάλλον πράγματα που δεν αρέσουν στα παιδιά με τα μεγάλα μπράτσα. Στο γυμνάσιο της περιοχής που δουλεύω γονείς βάζουν μέσο για να πάρει το παιδί τους τη σημαία (ενώ σύμφωνα με τον κανονισμό δεν τη δικαιούται αν και η διαφορά του από τον πρώτο είναι ελάχιστη) και επειδή δεν περνάει το δικό τους κάνουν καταγγελίες και μηνύσεις στους καθηγητές. Σήμερα στο λύκειο που δουλεύω μαθητής απείλησε καθηγήτρια πως θα της κάψει το αυτοκίνητο επειδή του κατάσχεσε το κινητό που την τράβαγε βίντεο κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Στην εξέδρα της ομάδας που υποστηρίζω μαζί με τα πανό της ομάδας βλέπω λάβαρα με λευκούς στόχους σε μαύρο φόντο, ακούω συνθήματα όπως "αίμα, τιμή, Προοδευτική" και σκέφτομαι πως σε λίγο καιρό δεν αποκλείεται στο τόπο που γεννήθηκα να με αποκαλέσουν μετά από χρόνια τουρκόσπορο επειδή οι παππούδες μου γεννήθηκαν στην Καισάρεια και στην Κωνσταντινούπολη. Αλλά μάλλον υπερβάλλω ε; Με τέτοια πέραση που έχουν τα τούρκικα σήριαλ αποκλείεται να συμβεί κάτι τέτοιο. Μάλλον είμαι κολλημένος και υπερβολικός επειδή θυμάμαι κάτι πράγματα όπως το μπλόκο της Κοκκινιάς και σκέφτομαι την ιστορία του τόπου. Μάλλον δεν πιάνω το νόημα της εποχής. Μάλλον είμαι φλώρος που δεν γουστάρω να δω τα λαμόγια τους πολιτικούς να τρώνε μάπες, που δεν θέλω να βλέπω τον οποιοδήποτε να παίρνει στην κοινωνία τον ρόλο που θα έπρεπε να έχει η αστυνομία, που όλο το παίζω έξυπνος και υπεράνω θυμίζοντας στους άλλους το ποιοι έκαναν αυτά τα λαμόγια τους πολιτικούς δυνατούς και πλούσιους, που λέω κάτι ακατάληπτα για προσωπική ευθύνη του καθενός (παρά την παγκόσμια οικονομική και πολιτική συγκυρία και τις αναμφισβήτητες ευθύνες των κυβερνώντων και του συστήματος γενικά).

Αλλά δεν χρειάζεται να μιζεριάζω. Υπάρχει λύση. Ο Κώστας Πρέκας φτιάχνει κόμμα (χωρίς πλάκα).

Παρά όλα τα άσχημα, υπάρχουν και θετικά όμως. Βλέπω ανθρώπους να θέλουν να συνεχίζουν να προσφέρουν σε ότι κάνουν (παρά τις δύσκολες συνθήκες). Βλέπω ανθρώπους να ενδιαφέρονται για τη δουλειά τους παρά το ότι αυτοί που υποτίθεται πως τους διοικούν κάνουν ότι μπορούν για να τους απογοητεύσουν. Βλέπω επιστήμονες να χαλάν τον ελεύθερο τους χρόνο για να φτιάξουν και να διαθέσουν δωρεάν εφαρμογές και ιδέες που μπορούν να βοηθήσουν πάρα πολλούς ανθρώπους (για ρίξτε μια ματιά στους παρακάτω συνδέσμους, για να γνωρίσετε μια τέτοια προσπάθεια, όπως η SciFY)

http://www.scify.gr  https://www.facebook.com/SciFY.org

Παράλληλα, βλέπω ανθρώπους να χαμογελάνε, να ονειρεύονται, να ερωτεύονται, να παίζουν μουσικές, να νιώθουν. Προσπαθώ να είμαι ένας από αυτούς. Δεν είναι εύκολο. Όσο όμως βλέπουμε ότι υπάρχουν (έστω και λίγοι) άνθρωποι που μας προσφέρουν ζωή έχουμε την ευθύνη να προσπαθούμε να τους ανταποδώσουμε την προσφορά τους.

Αλλάζω πάλι θέμα. Βλέπω τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσε ο τυφώνας Sandy στη Νέα Υόρκη. Εντυπωσιάζομαι από το πως η φύση μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας θυμίσει το πόσο μικροί και τιποτένιοι είμαστε και εμείς και τα προβλήματα μας, μπροστά στη δύναμη της. Γελάω  σκεπτόμενος με το τι θα άκουγα από τον κόσμο αν γινόταν μια τέτοια καταστροφή εδώ. Κλαίω όμως με το ότι άκουγα κόσμο το πρωί στο τρένο να λέει "καλά να πάθουν οι κωλοαμερικάνοι".

Και μια και ανάφερα το τρένο, σήμερα το πρωί πάλι κάποιοι επιβάτες παραπονούνταν στον ελεγκτή για κάτι που τους συνέβη χτες. Είχε καθυστέρηση το δρομολόγιο που τους μετέφερε και όταν διαμαρτυρήθηκαν ότι λόγω της καθυστέρησης αυτής θα έχαναν την ανταπόκριση με την άλλη γραμμή (και θα περίμεναν μία ώρα για το επόμενο δρομολόγιο), έβγαλε ανακοίνωση ο οδηγός ότι στην αποβάθρα θα τους περιμένει ο άλλος συρμός. Πράγμα που δεν συνέβη. Και ο ελεγκτής τους είπε ειλικρινά και κυνικά: "μάλλον έβγαλαν την ανακοίνωση έτσι για να μη διαμαρτύρεται ο κόσμος και να πάει ήρεμα στην άλλη αποβάθρα...". Και εκεί σκέφτομαι ότι θέλω να αναιρέσω όλα αυτά που έλεγα παραπάνω. Αν αυτό το πράγμα συνέβη, δεν αξίζει ο οδηγός να φάει μάπες; Ή μήπως το σκέφτομαι αυτό επειδή αποκλείεται αυτός να τιμωρηθεί για την αυθαιρεσία του και θα συνεχίσει να βρίσκεται κανονικά στη θέση του για όσο καιρό του το επιτρέψει η κάθε κυβέρνηση και η κάθε τρόικα; 

Και για να μην γκρινιάζω μόνο, ας κάνω και μια μουσική διαφημισούλα. Οι Gravitysays_i για τους οποίους σας έχω αναφέρει αρκετά στο παρελθόν θα κάνουν δύο συναυλίες. Μία στη Θεσσαλονίκη στις 24 Νοεμβρίου (σαν support στον Jay Jay Johanson), και μία στην Αθήνα στο "Σταυρό του Νότου" στις 13 Νοεμβρίου (όπου εννοείται πως θα με βρείτε εκεί).

Καλό τέτοιο σε όλους

Σκόρπιες Σκέψεις

• Η παραπάνω φωτογραφία έχει παίξει πολύ σήμερα στα ιντερνέτια αλλά νομίζω ότι είναι χαρακτηριστική και του κλίματος και της ψυχοσύνθεσης του κόσμου. Και μπορεί ο τύπος της φωτογραφίας να είναι ένας από τους πάρα πολλούς σαλταρισμένους που κυκλοφορούν στους δρόμους, αλλά σκεφτείτε το πόσοι υπάρχουν γύρω μας που με το που ακούνε λέξεις όπως "Μέρκελ", "Πολιτικοί", "Μνημόνιο", "Διαιτησία", "Ολυμπιακοί", "Παναθηναϊκοί", "Κιθαρίστες", "Ντράμερ", "Τρέντηδες", "Σκυλάδες", "Γατάδες"... φρικάρουν και αρχίζουν τις κατάρες. Πάντα υπάρχει κάποιος εχθρός, κάποιος που απεχθανόμαστε, κάποιος που γουστάρουμε να βρίζουμε και να καταριόμαστε, κάποιος που μας κάνει να ξεχνάμε τους τρόπους μας (ποιους;) και να λέμε ότι μπινελίκι μας κατέβει στο κεφάλι. Γιατί έτσι ήμαστε. Θερμόαιμοι. Γαμάτοι. Με συναίσθημα. Και σε όποιον δεν αρέσει να πάει να ζήσει αλλού. Εδώ είναι Ελλάδα και γουστάρουμε να βρίζουμε. Και μπορεί να μην πετυχαίνουμε ποτέ τίποτα, να μην αλλάζει ποτέ κάτι, να μην βρίσκουμε τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων μας, να μην ψάχνουμε για πραγματικές λύσεις, αλλά εκτονωνόμαστε. Γιατί είναι μαγκιά να καταριέσαι κάποια. Δεν κρίνω το πόσο φταίει ή όχι η Μέρκελ και η κάθε Μέρκελ. Κρίνω απλά τον πόσο χρόνο και το πόση φαιά ουσία καταναλώνουμε για να φτιάξουμε εικόνες σαν τις παρακάτω, αντί να ασχοληθούμε με κάτι εποικοδομητικό.     
  
                                  
  
  
                                 
• Πάντως είναι εκνευριστικό, γελοίο, ηλίθιο το πόσο συχνά αποφασίζει η αστυνομία να κλείσει τους σταθμούς του Μετρό και να γαμήσει την καθημερινότητα τόσου κόσμου που είτε απλά θέλει να πάει στην δουλειά του, είτε να διαδηλώσει, είτε ακόμα και να κάνει τη βόλτα του. Το να επιληφθεί η αστυνομία ώστε να μην υπάρχει πρόβλημα με ανοιχτούς σταθμούς και κόσμο να μετακινείται είναι τόσο δύσκολο; Δεν είναι. Επίσης το να επιστραφεί μέρος των χρημάτων που έχουν χαλάσει όσοι έχουν κάρτες απεριορίστων διαδρομών ή το να επεκταθεί κατά κάποιες μέρες η διάρκεια τους παραείναι πρακτικό, σωστό και ανθρώπινο για να γίνει εδώ ε; 
• Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Τζον Λένον. Γι' αυτό και το τραγουδάκι στο πάνω μέρος της σελίδας. Ευτυχώς που υπάρχουν και οι μουσικές και μας κάνουν να νιώθουμε, να σκεφτόμαστε, να ξεσπάμε, να ονειρευόμαστε. Γι' αυτό και παρά τις αρχικές μας προβλέψεις συνεχίζουμε, κάποιοι φίλοι και εγώ, να βάζουμε τις μουσικούλες μας και να λέμε τις μαλακίες μας στον σταθμό μας. Δεν μας νοιάζει (πολύ) αν μας ακούνε λίγοι ή πολλοί, απλά περνάμε καλά χαλώντας τον χρόνο μας έτσι. 
• Τις προάλλες, στο σχολείο, μια μαθήτρια της Β λυκείου, με ρώτησε σοβαρά γιατί "στο νότιο πόλο δεν χύνεται η θάλασσα στο διάστημα". Είναι εκπληκτικό το τι ακούμε καθημερινά στις τάξεις. Δεν ξέρω αν οφείλεται σε αμορφωσιά, χαζομάρα, αδιαφορία, φαντασία, νεότητα, ανεμελιά, ζωντάνια, τρέλα αλλά είναι εντυπωσιακό το τι μπορεί να πει το στόμα ενός εφήβου με αφορμή το οποιοδήποτε ερέθισμα. Πάντως όσο και να γκρινιάζω για την κατάσταση στα σχολεία, όσες και δυσκολίες να έχει η δουλειά αυτή (αν θες να την κάνεις καλά) είναι απίστευτο το συναίσθημα ικανοποίησης που μπορεί να σου προκαλέσει μια αυθόρμητη καλή κουβέντα των παιδιών για τη δουλειά σου. Μπορεί να σε βρίζουν, να σου σπάνε τα νεύρα, να σου κάνουν να καταστρέφεις τις φωνητικές σου χορδές, αλλά σε μια στιγμή μπορούν να σε κάνουν να λιώσεις.
• Πάντως όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερο με εκνευρίζει το να βλέπω ανθρώπους να κρατάνε στο χέρι τους ΟΛΗ ΤΗΝ ΩΡΑ ένα ηλεκτρονικό πολυμαραφέτι που παρεμπιπτόντως παίρνει και τηλέφωνα και κοστίζει όσο ένας μηνιαίος μισθός για όσους ακόμα έχουν δουλειά. Πάντως έχει πλάκα το πόσο εξαρτημένος έχει γίνει ο κόσμος από αυτά. Βλέπω κόσμο σε μπαρ, αντί να πίνει, να μιλάει και να χαζεύει τους γύρω του, να στέλνει μήνυμα ότι πίνει, μιλάει και χαζεύει τους γύρω του, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που κάνει είναι να στέλνει μήνυμα χωρίς να πίνει να μιλάει και να χαζεύει τους γύρω του.
• Επανέρχομαι στο θέμα της "κρίσης". Όπως πολύ σωστά έλεγε ένας φίλος προχτές σε μια κουβέντα που είχαμε είναι το πως ενώ στην αρχή όλης αυτής της κατάστασης κάποιοι περιμέναμε ότι οι δυσκολίες θα φέρουν τον κόσμο πιο κοντά, θα του ξυπνήσουν κάποια συναισθήματα συντροφικότητας, αλληλεγγύης και ομαδικότητας, στην πραγματικότητα βγαίνουν όλο και περισσότερο τα χειρότερα χαρακτηριστικά του είδους μας. Ο ένας απλά θέλει να φάει τον άλλον. Η καθημερινότητα γίνεται ζούγκλα. Χαλαρά οδηγούμαστε προς την αυτοκαταστροφή. Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά δυστυχώς η καφρίλα γύρω μας γιγαντώνεται με γεωμετρικούς ρυθμούς και αυτό είναι πολύ κουραστικό και απογοητευτικό.
• Το έχουν πει πολλοί, πολλές φορές. Το έχουμε ζήσει όλοι. Αλλά όσες φορές και να το πεις, τόσο πιο αληθινό γίνεται. Είναι εντυπωσιακό το πως η τύχη, η ζωή, η πραγματικότητα μπορεί να καταστρέψει σε κλάσματα δευτερολέπτου και χωρίς καμία δυσκολία, όσα σχέδια και να έχεις κάνει στο μυαλό σου, όσο χρόνο και αν σου έχει πάρει να τα καταστρώσεις, όσο κόπο και ενέργεια και να έχεις καταναλώσει για να τα δημιουργήσεις.
• Καλό τέτοιο σε όλους. Και ψυχραιμία...

Σκόρπιες σκέψεις

Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή έχεις κάτι να πεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή έχεις κάτι που δεν θες να το πεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι επειδή δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Είναι φορές που γράφεις κάτι απλά επειδή θες να κρατήσεις παρέα στη μουσική που ακούς και στο ποτό που πίνεις και να μην αφεθείς στην γλυκιά αγκαλιά του κρεβατιού σου. Μια αγκαλιά που όσο γρηγορότερα έρθει τόσο ευκολότερο θα είναι το επόμενο πρωινό ξύπνημα. Ό,τι και αν συμβαίνει από τα παραπάνω, πάλι είναι μια Κυριακή βράδυ που αποφασίζω να ανανεώσω το βλογ μου.

Μια εβδομάδα πριν έθεσα κάποια ερωτήματα. Κάποια από αυτά απαντήθηκαν, κάποια θα απαντηθούν σύντομα, κάποια ποτέ. Παράλληλα μου δημιουργήθηκαν νέα, ενώ μου απαντήθηκαν κάποια που δεν είχα σκεφτεί ή δεν τολμούσα να θέσω.

Τι είδα όμως μέσα στην εβδομάδα που πέρασε; Και θετικά και αρνητικά όπως πάντα.

Είδα χρυσαυγίτες να σπάνε πάγκους και να γίνονται τρίτο κόμμα σε δημοσκοπήσεις. 

Είδα συναδέλφους να βάζουν γάντια και να κάνουν το χώρο εργασίας τους ομορφότερο και λειτουργικότερο και όχι να σκέφτονται το πως αυτό δεν είναι "δουλειά" τους.

Είδα κόσμο να πλακώνεται μπροστά μου για ασήμαντη αφορμή που μου θύμισε το πόσο ζουγκλοειδής έχει γίνει η καθημερινότητα μας.

Είδα παππούδες να παίζουν ντόμινο, μετανάστες να παίζουν κρίκετ, γονείς να πηγαίνουν βόλτα τα μωρά στα καροτσάκια τους, κόσμο να περπατά και να γυμνάζεται, σκυλιά να τρέχουν ανέμελα σε έναν από τους λίγους ελεύθερους χώρους που βρίσκονται σχετικά κοντά στο σπίτι μου.

Σκέφτηκα το πόσο εύκολα μπορούν να καταστραφούν, να αφεθούν να μαραζώσουν, να τσιμεντοποιηθούν-αξιοποιηθούν, να γίνουν γκέτο, τέτοιοι όμορφοι χώροι όπως το άλσος του Αιγάλεω. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, μετά τη δύση του ηλίου, με τίποτα δεν θα το αποφάσιζα να κάνω τη βολτίτσα μου εκεί.

Είδα τον εαυτό μου και κάποιους φίλους να περνάμε καλά ασχολούμενοι με τον κάτι σαν σταθμό μας πανηγυρίζοντας με το ότι καταφέραμε στην τρίτη μέρα λειτουργίας του να πιάσουμε διψήφιο αριθμό ακροατών.

Είδα παιδιά στο σχολείο μου να βαριούνται να απαντήσουν, έστω στην τύχη, ακόμα και τις ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής που τους τέθηκαν γιατί μάλλον θεωρούν δεδομένο το ότι ξύπνησαν και ήρθαν για τις εξετάσεις είναι επαρκής λόγος για να περάσουν την τάξη. Και πολύ πιθανό αύριο το πρωί να δω ότι κάποιοι από αυτούς έχουν δίκιο.

Είδα για μια εβδομάδα σερί το τρένο να έρχεται στην ώρα του και να με πηγαίνει και να με φέρνει από τη δουλειά μου χωρίς καθυστερήσεις. Ξέρω ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ όμως.

Με είδα να περνώ ώρες όμορφες και δημιουργικές και αλλά ώρες που απλά σκότωνα την ώρα μου μην θέλοντας ή μη μπορώντας να κάνω κάτι καλύτερο από αυτό.

Είδα Κυριακή βράδυ γεμάτο μπαρ με χαμογελαστά πρόσωπα. Σκέφτομαι το πως θα είναι αυτά τα πρόσωπα αύριο το πρωί.

Είδα το ρολόι να δείχνει 2, θυμήθηκα τι ώρα θα ξυπνήσω και συνειδητοποίησα πως είτε έχω μάθει να ζω χωρίς ύπνο είτε κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την αϋπνία μου. 

Αρκετά για σήμερα. Καλό βράδυ σε όλους.

Σκόρπια ερωτήματα

Μπορεί να είναι μετά τις 12 τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, αλλά για μένα είναι ακόμα Κυριακή βράδυ. Τώρα που το σκέφτομαι πρέπει να μετρήσω το πόσες αναρτήσεις έχω κάνει σε αυτό το βλογ Κυριακή βράδυ. Έχει κάτι ιδιαίτερο αυτή το Κυριακόβραδο. Συνήθως είναι μελαγχολικό γιατί σημαδεύει το τέλος του σαββατοκύριακου και την έναρξη της εργασιακής εβδομάδας. Για μένα σήμερα σημαδεύει το τέλος των διακοπών και την έναρξη της σχολικής χρονιάς. Αλλά νομίζω πως αυτή η Δευτέρα που έρχεται, η πρώτη του Σεπτέμβρη, θα σημάνει την επιστροφή στην πραγματικότητα για μια μεγάλη μερίδα του Ελληνικού πληθυσμού. Ασχέτως το τι λεφτά έχει ο καθένας μας, ασχέτως το τι διακοπές μπορεί να κάνει ο καθένας μας, ασχέτως το τι προβλήματα έχει ο καθένας μας, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι μήνες που μας οδηγούν στο να αφήνουμε για λίγο τα προβλήματα μας και να τα μεταθέτουμε "από Σεπτέμβρη". Το ότι αυτό συμβαίνει και σε διοικητικό και πολιτικό επίπεδο ας μην αναλύσουμε τώρα το αν είναι καλό ή κακό...

Δεν γράφω αυτό το κείμενο επειδή έχω μελαγχολήσει που γυρνάω στη δουλειά αύριο, κάθε άλλο. Έχω χορτάσει διακοπές και καθισιό και θέλω να κινητοποιηθώ λιγάκι. Τέτοιες μέρες περνάνε από το μυαλό μου διάφορες ιδέες για το πως θα καταφέρω να έχω μια καλύτερη σχολική χρονιά από την προηγούμενη και για το πως θα χαρώ τη δουλειά μου και το πως θα προσφέρω στα παιδιά. Αυτό συνήθως κρατά ελάχιστα μέχρι η ζοφερή πραγματικότητα να μου δώσει μια κλωτσιά στα αρχίδια και να φτάσω στο σημείο της γνωστής σε όλους σας (από τους άγνωστους αναγνώστες του βλογ μέχρι τους ήρωες φίλους μου) γκρίνιας για τα σχολεία, την εκπαίδευση και γενικά οτιδήποτε άλλο με κουράζει και απογοητεύει.

Τότε γιατί γράφω αυτό το κειμενάκι; Γιατί τώρα που επιστρέφω στην καθημερινότητα της πραγματικότητας και στην πραγματικότητα της καθημερινότητας μου δημιουργούνται ή καλύτερα μου επιστρέφουν κάποια μικρά ή μεγάλα ερωτήματα.

• Πως θα συνηθίσω πάλι να ξυπνώ στις 5:51 γενικά και το πως θα ξυπνήσω αύριο ειδικά μια και δεν βλέπω να την πέφτω πριν τις 2 με τίποτα;
• Θα έρθει το τραίνο αύριο στην ώρα του και πότε θα γίνει η επόμενη βλάβη που θα λιανίσει τα δρομολόγια και θα τσακίσει τα νεύρα των επιβατών;
• Πόσοι από τους μεταξεταστέους μαθητές που θα έρθουν το πρωί στο σχολείο θα ξέρουν τι μάθημα γράφουν και συγχρόνως θα έχουν θυμηθεί να φέρουν και στυλό μαζί τους;
• Πόσοι από αυτούς θα περάσουν στην επόμενη τάξη με τον μαγικό ελληνικό τρόπο; 
• Τι κουμάσι θα είναι η νέα διευθύντρια που θα έρθει στο σχολείο;
• Τι σκατά θα κάνει ο κόσμος πάλι με φαρμακεία που δεν δίνουν φάρμακα, γιατρούς σε απεργία και νοσοκομεία χωρίς γάζες και σύριγγες;
• Πότε θα γίνει η πρώτη κινητοποίηση του κόσμου για σωστό λόγο;
• Πότε θα γίνει η πρώτη απεργία για ψύλλου πήδημα;
• Γιατί η απεργία για ψύλλου πήδημα θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία από την κινητοποίηση για τον σωστό λόγο;
• Γιατί πάντα είναι πιο εύκολο να γίνονται περικοπές στα υπουργεία παιδείας και υγείας;
• Γιατί ακόμα δεν έχει γίνει χωρισμός κράτους εκκλησίας;

Και επειδή έχω πάρει φόρα με τις ερωτήσεις ας θέσω και μερικά κάπως πιο γενικά ερωτήματα.

• Γιατί κάποιες φορές οι ώρες περνάνε σε μερικά λεπτά και άλλες τα λεπτά σε πολλές ώρες;
• Γιατί συνέχεια κάνουμε τα ίδια λάθη;
• Γιατί κάποια πράγματα μας μαγεύουν τόσο, και πόσο βαρετή θα ήταν η ζωή αν δεν υπήρχαν αυτά;
• Γιατί γράφω τέτοια κλισέ αντί να πάω για ύπνο;

Ας πάω για ύπνο...

Καλό τέτοιο σε όλους

Υ.Γ. Και μη ξεχνάτε πως από αύριο αρχίζει τις μεταδόσεις του το PWBT Radio κάθε (;) βράδυ από τις 8 και μετά.

Νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf)!

Το ξέρω πως παρόλο που το ανάφερα στην προηγούμενη μου ανάρτηση, πολλοί δεν θα το πιστέψατε όταν είπα πως ετοιμάζω νέο τεύχος του ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ (σε pdf). Είναι αλήθεια. Είναι έτοιμο.
Μπορείτε να το κατεβάσετε από τον παρακάτω σύνδεσμο
http://www.mediafire.com/?xykxar0dw690j3v

Επίσης όσοι ενδιαφέρεστε η επανεμφάνιση του "Μουσικού Αχταρμά", θα γίνει το βράδυ της Δευτέρας 3 Σεπτεμβρίου από τον νεοσύστατο ραδιοφωνικό σταθμό "PWBT Radio", για τον οποίο θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες στους παρακάτω συνδέσμους.
https://www.facebook.com/PwbtRadio?ref=hl
http://pwbt.listen2myradio.com/

Καλό τέτοιο σε όλους!

Επιστροφή στην πραγματικότητα...

Νομίζω ότι αυτή η φωτογραφία που τράβηξα λίγο πριν έρθει το τελευταίο καράβι της επιστροφής μου από τον τελευταίο καλοκαιρινό μου προορισμό αντικατοπτρίζει πλήρως το συναίσθημα της λήξης των διακοπών. Το όμορφο καράβι φεύγει, ο ήλιος δύει... Κάποιος θα μπορούσε να πει, ότι η σκοτεινιά έρχεται. Αλλά αυτό είναι η πραγματική πρόκληση, το να μην την αφήσουμε να έρθει.

Είναι δύσκολη η επιστροφή στην πραγματικότητα μετά τις διακοπές, ειδικά αν έχεις περάσει τόσο καλά. Αλλά εδώ φαίνεται η δύναμη του καθενός, το πως θα μετατρέψει τις στιγμές από τις προηγούμενες όμορφες μέρες σε ενέργεια για τις δύσκολες μέρες που έρχονται. Η μετάβαση είναι απότομη, καμιά φορά σοκαριστική. Περνάς από τη μια στιγμή στην άλλη σε έναν τελείως διαφορετικό κόσμο. Από τον προβληματισμό της επιλογής της παραλίας στο σοκ του κάτι σαν υπολοίπου του τραπεζικού σου λογαριασμού. Από την αναζήτηση του ανεκδότου που λειτουργούσε σαν χωνευτικό μετά το φαγητό στην απορία του τι νέα μέτρα θα ανακοινωθούν σε λίγες μέρες. Από το γλυκό άγχος του της ανεύρεσης του καταλλήλου θέματος συζήτησης με τον άνθρωπο που σου κίνησε το ενδιαφέρον στο αγχωτικό άγχος του πως θα τα βγάλεις πέρα αν τελικά ο συγγενής που σε φιλοξενεί στο σπίτι του το χρειαστεί και πρέπει να πληρώσεις κανονικό νοίκι με το μισθό που παίρνεις. Από το πως θα καταφέρεις να ξεκλέψεις λίγες στιγμές με έναν άνθρωπο όταν περιτριγυρίζεσαι από πολλούς, στο πως θα βρεις έναν άνθρωπο για να πεις μια κουβέντα της προκοπής όταν όλοι επιστρέψουν στις βάσεις και στην καθημερινότητα τους. Από το αβίαστο γέλιο που κάνεις όταν περνάς χρόνο με κάποιους φίλους, στη συνειδητοποίηση ότι αυτό το ζεις μόνο κάθε καλοκαίρι γιατί αυτοί ζουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά. Από την γκρίνια για την πολύ ζέστη και τον ιδρώτα που σου γεμίζει στάμπες τα μπλουζάκια, στην γκρίνια για τον ΟΣΕ, τα σχολεία, τα παιδιά, την πολιτική, τους πολίτες, τους κοπρίτες και τους λεχρίτες που κάνουν την καθημερινότητα σου αγώνα δρόμου.

Είναι δύσκολες οι πρώτες μέρες της προσαρμογής. Της δημιουργίας μιας νέας καθημερινότητας. Αυτής που έχει προετοιμασία για την δουλειά που αρχίζει σε λίγο καιρό, ενημέρωση και άγχος για τα κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, αναζήτηση τεχνασμάτων ώστε να βρουν χρόνο για σένα αυτοί που είναι περισσότερο πολυάσχολοι από εσένα, λογαριασμούς, κίνηση, τρέξιμο, άγχος. Αυτής που δεν έχει βουτιές, μπύρες, χάζεμα στις παραλίες και χλευασμό από τους φίλους σου για το πως φέρεσαι επειδή κάποια σου γυάλισε και δεν ξέρεις τι να της πεις.

Αλλά δεν είναι όλα τόσο άσπρα ή μαύρα. Απλά κάποιες στιγμές φαίνονται έτσι. Το θέμα είναι να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ζούμε συγχρόνως στο παρόν, χωρίς όμως να ξεχνάμε το τι χρειάζεται να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Το τελευταίο ως λαός είναι γενικά παραδεκτό πως δεν ξέρουμε και τόσο καλά να το κάνουμε, γι' αυτό και είμαστε, εν μέρη, σε αυτή τη κατάσταση που βρισκόμαστε τώρα, αλλά ας μην ξεφύγουμε με αναλύσεις σε αυτή τη χαλαρή βραδινή ανάρτηση μετά από τόσο καιρό... 

Τώρα για να μη νομίζετε πως μόνο γκρινιάζω, θέλω να τονίσω πως νιώθω πολύ γεμάτος, πολύ τυχερός και πολύ χαρούμενος που κατάφερα φέτος να κάνω αυτές τις διακοπές παρέα με αυτούς τους τόσο ξεχωριστούς ανθρώπους σε μέρη που ήξερα πως ήταν υπέροχα (Σίφνος), σε μέρη που παρόλο που νόμιζα πως τα ήξερα εξεπλάγη με τα νέα τους χαρακτηριστικά που γνώρισα (Κως) και σε μέρη που αν και δεν είχα ξαναπάει με κέρδισαν εύκολα (Αντίπαρος). Και μη νομίζετε πως χρειάζονται πολλά λεφτά για να κάνει κανείς τέτοιες διακοπές. Απλά χρειάζονται καλοί φίλοι για να σε φιλοξενήσουν (ευχαριστώ γιατρέ...), και αντοχές για οικονομικές λύσεις διαμονής (camping οεο...) παρά τα τριαντατόσα χρόνια που βαραίνουν την πλάτη μας. Και μέχρι να μπορέσω να ξεφορτίσω τις μπαταρίες μου στη σχολική καθημερινότητα ξεσπάω ετοιμάζοντας νέα πράγματα.

Ήδη μετά από πολλούς μήνες ετοιμάζεται το νέο τεύχος ΝΙΟΥΣΛΕΤΕ σε pdf. Επίσης όσοι από εσάς είχατε το θάρρος να παρακολουθήσετε τον "Μουσικό Αχταρμά", τη ραδιοφωνική μου εκπομπή που ανέβηκε για λίγες εβδομάδες το προηγούμενο φθινόπωρο-χειμώνα από το ραδιόφωνο των οπαδών της Προοδευτικής, και σας έχουν μείνει αρκετά κουράγια ώστε να ξαναταλαιπωρήσετε τα αφτιά σας,  θα έχετε την δυνατότητα να με ξανακούσετε. Μαζί με κάποιους καλούς φίλους μέσα στις επόμενες εβδομάδες θα ανεβάσουμε τον δικό μας ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό για τον οποίο θα μάθετε περισσότερα στο άμεσο μέλλον. Το ξέρουμε πως απλά θα ακούμε ο ένας τον άλλον μέχρι να βαρεθούμε και να τον κλείσουμε, αλλά θα το κάνουμε. Ίσως απλά για να δούμε το πόσο μπορούν να κρατήσουν οι υποσχέσεις που παίρνονται κατά τη διάρκεια των διακοπών...

Κλείνω πίνοντας μια γουλιά απ' το ποτάκι μου στην υγειά του καλοκαιριού, στην υγειά του κόκκινου φεγγαριού που βγαίνει μέσα από την θάλασσα, στην υγειά του μαγικού τόπου μας, στην υγειά των φίλων μας, στην υγειά αυτών που μας γοήτευσαν, στην υγειά των στιγμών που μας έκαναν να ξεχάσουμε τις δυσκολίες μας και να ονειρευτούμε, στην υγειά αυτών που θα μας στηρίξουν, στην υγειά των εαυτών μας επειδή θα στηρίξουμε αυτούς που το έχουν ανάγκη και το αξίζουν. 

Καλό μας βράδυ...

Εθισμοί...

Το σημερινό θέμα είναι οι πάσης φύσεως εθισμοί. Και μια και είναι της εποχής λόγω ευρωπαϊκού πρωταθλήματος θα αρχίσω με το ποδόσφαιρο. Πάνω σε αυτό το θέμα οφείλω να  βάλω στον εαυτό μου μια τεράστια απουσία. Δεν μου αρέσει να μην κάνω πράγματα που έχω πει πως θα κάνω και πραγματικά χτες όλη μέρα ένιωθα το απόλυτο ξενέρωμα που δεν πήγα να παρακολουθήσω τον αγώνα μπαράζ που έπαιζε η ομάδα μου στα Τρίκαλα για να διατηρήσει τη θέση της στην κατηγορία. Αλλά που να το φανταζόμουν μερικές εβδομάδες πριν όταν διάλεγα ημέρα και ώρα για κάτι εξετάσεις πιστοποίησης πως ακριβώς αυτή την ημέρα και αυτή την ώρα θα ήταν ο σημαντικότερος αγώνας της χρονιάς... Ευτυχώς το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν νικηφόρο και η ανακούφιση γι' αυτό έκανε το Κυριακάτικο βράδυ μου να γίνει πολύ πιο ευχάριστο.

Περνάω σε μια άλλη εξάρτηση που έχω. Το να γκρινιάζω για τις "υπηρεσίες" που μου προσφέρει ο ΟΣΕ καθημερινά. Αλλά θα κάνω την έκπληξη και δεν πω λεπτομέρειες για τα σπριντ που αναγκάστηκα να κάνω σήμερα, αλλά για έναν διάλογο που άκουσα από κάποιους συνεπιβάτες μου λίγες μέρες πριν. Ως γνωστόν όσοι μετακινούνται με το τραίνο έρχονται σε επαφή με μεγάλο αριθμό τοξικομανών, ειδικά στον σταθμό Σ.Κ.Α. που εκεί κοντά έχει γίνει το κέντρο εμπορίου πάσης φύσης ναρκωτικής ουσίας. Δυο τρεις φορές να κάτσεις σε αυτό το σταθμό και θα δεις και θα ακούσεις τα πάντα που σχετίζονται με διακίνηση, χρήση, εμπόριο και με οτιδήποτε άλλο ασχολούνται οι τοξικομανείς. Φαντάσου όταν το κάνεις καθημερινά δύο φορές... Το θέμα με τους τοξικομανείς είναι πως κάνουν όλοι το ίδιο, όλη την ώρα. Σου ζητάνε τσιγάρο, σε βρίζουν αν δεν έχεις, σου ζητάνε ψιλά λέγοντας ψέμματα και μετά κάθονται με την παρέα τους στο βαγόνι και είτε συζητάνε για κάτι που πάντα έχει σχέση με τον εθισμό τους, είτε κανονίζουν τα νταραβέρια τους. Λίγες μέρες πριν, εντυπωσιάστηκα γιατί δύο τύποι που κάθονταν δίπλα μου άρχισαν να μιλάνε για μια γυναίκα! Μάλιστα την εκθείαζαν και οι δύο και κανόνιζαν το πως ο ένας τους θα προσπαθήσει να κάνει κάτι μαζί της. Και εκεί άκουσα τον παρακάτω διάλογο.

"Σου λέω φιλαράκι, η τύπισσα είναι τεφαρίκι"

"Το ξέρω ρε. Εμένα αυτού του είδους οι γυναίκες μου αρέσουν. Αυτές που ξέρουν τι θέλουν"

"Ακριβώς ρε. Ξέρει τι θέλει και ασχολείται μόνο με ένα πράγμα. Ούτε χάπια, ούτε ξίδια, μόνο πρέζα..."

Και μια και μιλήσαμε για πρέζα, ας μιλήσουμε για τον μεγαλύτερο εθισμό που υπάρχει παγκοσμίως. Τον εθισμό της γραφειοκρατίας σε οποιοδήποτε ελληνικό δημόσιο οργανισμό. Όλοι έχετε έρθει σε επαφή με δημόσια υπηρεσία και κράζετε για το πόση παράλογη γραφειοκρατεία υπάρχει και έχετε απόλυτο δίκιο, αλλά μόνο όσοι έχουμε δουλέψει για έναν τέτοιο οργανισμό συνειδητοποιούμε το μέγεθος του τέρατος. Δεν έχει σημασία αν είναι σχολείο, νοσοκομείο, εφορία ή οτιδήποτε. Αν είναι ελληνικό δημόσιο, έχει γραφειοκρατία που αν προσπαθήσεις να κατανοήσεις τους κανόνες της και έχεις την ελάχιστη λογική ή θα πρέπει να κοπανήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο μέχρι να γίνει μαρμελάδα βερίκοκο ή να βάλεις φωτιά να τα κάψεις. Αλλά επειδή ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι εύκολο να γίνει, προσωπικά απλά μοιράζομαι με τους γύρω μου τον πόνο μου...

Για παράδειγμα, αυτές τις μέρες σε όλα τα σχολεία ανακοινώνονται οι βαθμολογίες των παιδιών στις εξετάσεις των γυμνασίων και των λυκείων. Το απλό πράγμα θα ήταν οι βαθμοί από τις τελικές εξετάσεις απλά να περνιούνται από τα γραπτά και σε έναν υπολογιστή , του οποίου τα δεδομένα αποθηκεύονται είτε σε δίσκους backup, είτε σε μια ασφαλή τοποθεσία στο διαδίκτυο για να υπάρχει αρχείο. Λοιπόν. Το γραπτό πρέπει να έχει πάνω το βαθμό. Ο βαθμός περνιέται σε μία κατάσταση. Η κατάσταση με τις βαθμολογίες περνιούνται στον υπολογιστή. Οι ίδιες βαθμολογίες περνιούνται σε μία καρτέλα η οποία έχει γραμμένους με μπλε στυλό τους βαθμούς των τετραμήνων, με μαύρο τον μέσο όρο των βαθμών των τετραμήνων, με πράσινο το βαθμό των τελικών εξετάσεων και με κόκκινο το συνολικό μέσο όρο. Όλα αυτά πρέπει να αντιγραφούν και σε ένα τεράστιο βιβλίο που λέγεται "μητρώο" και χρησιμοποιείται ως αρχείο. Και όλα αυτά πρέπει να τσεκαριστούν μεταξύ τους για την περίπτωση που κάτι έχει περαστεί λάθος, και όταν αυτό γίνει (που πάντα γίνεται), να βρεθεί το λάθος να διορθωθεί και να ξαναελεγθεί. Το γιατί γίνεται αυτό και όχι το προηγούμενο που πρότεινα εικάζεται πως είναι συνωμοσία των θεολόγων που έχουν πείσει το ελληνικό δημόσιο πως οι υπολογιστές είναι αναξιόπιστα μηχανήματα του διαβόλου και αν ασχολούμαστε μόνο με αυτά ή θα πέσει φωτιά να μας κάψει ή θα έρχεται η Λουκά έξω από κάθε οργανισμό και θα φωνάζει "ουουουουου σιξ σιξ σιξ ουουουου".

Επίσης ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικά από τον τρόπο του "μα έτσι είναι το σωστό". Για παράδειγμα ενώ ετοίμαζα τους ελέγχους των παιδιών του τμήματος που είμαι υπεύθυνος, έβαλα τη σφραγίδα με την υπογραφή του διευθυντή κάτω από το όνομα του και όχι πάνω από αυτό. Μόλις τα είδε μου ζήτησε να τα ξανατυπώσω και να τα κάνω όλα από την αρχή. Όταν του είπα "γιατί;" μου είπε "γιατί έτσι είναι το σωστό". Και όταν ξαναρώτησα "γιατί αυτό είναι σωστό και το άλλο λάθος;" το μόνο που κατάφερα είναι να ακούσω νευριασμένες ατάκες που άρχιζαν από το "αυτά είναι επίσημα έγγραφα και έτσι γίνονται" και κατέληξαν στο "μη με νευριάζεις άλλο και κάνε ότι θες". Έχω άπειρα άλλα παραδείγματα και δεν έχει νόημα να σας κουράσω άλλο με αυτά. Απλά είμαι σίγουρος ότι πολύ δύσκολα θα ξεφύγουμε από αυτή τη κατάντια, γιατί κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι που είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στον ψυχισμό λειτουργίας όλων αυτών των οργανισμών. Κανείς δεν ρωτά, για παράδειγμα, τους υπαλλήλους κάθε οργανισμού "πως η δουλειά που κάνετε θα μπορούσε να γίνει πιο εύκολα και με λιγότερη γραφειοκρατία;". Αλλά και να το ρωτούσαν σίγουρα κάποιοι δεν θα απαντούσαν είτε γιατί είναι τόσο κολλημένοι που δεν ξέρουν, είτε γιατί ξέρουν ότι αν μαθευτεί ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν απλούστερα και ευκολότερα θα αποκαλυφθεί ότι θα μπορούσε να γίνει όλη αυτή η δουλειά από πολύ λιγότερα άτομα. Μέχρι τότε, σε κάθε δημόσια υπηρεσία θα βλέπετε αρκετούς υπαλλήλους απλά να ξύνονται γιατί ξέρουν ότι κανείς δεν θα τους πειράξει ότι και να κάνουν, και μερικούς φιλότιμους μαλάκες να τρέχουν πανικόβλητοι για να κάνουν την παράλογη δουλειά και των άλλων. Σήμερα στο σχολείο όταν άνοιξα αυτή την κουβέντα, μεταξύ σοβαρού και αστείου κάποιος είπε "μα αν δεν κάναμε όλα αυτά πως θα γέμιζε η μέρα μας;". Διαβάζοντας; Κάνοντας περισσότερες ώρες μάθημα; Προετοιμάζοντας τα μελλοντικά μαθήματα ώστε να γίνουν πιο ενδιαφέροντα; Κρίνοντας το τι πήγε καλά και το τι άσχημα στην εκπαιδευτική διαδικασία; Παίζοντας με τα παιδιά; Καθαρίζοντας τα θρανία; Βάφοντας τους τοίχους; Κωλοβαρώντας; Ότι και να κάναμε, σίγουρα θα ήταν πιο χρήσιμο από το να κάνουμε όλες αυτές τις μαλακίες.

Καλό βράδυ, και καλό κουράγιο με τη ζέστη.

Υ.Γ. Η φωτογραφία που βλέπετε πάνω, είναι (προφανώς) από την σειρά House M.D. που ο ήρωας της είναι εθισμένος στα παυσίπονα και έχει χιλιάδες (τουλάχιστο) εθισμένους θεατές. Κρίμα που τελείωσε...

Σκόρπιες σκέψεις (υπό μορφή διαγωνίσματος)

ΘΕΜΑ 1ο "ποδόσφαιρο"

Λίγες ώρες πριν έβλεπα τον αγώνα της Δανίας με την Πορτογαλία για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου (δεν το αποκαλώ "γιούρο" γιατί ένα ήταν το "Γιούρο" και έγινε το 2004). Προσπαθώ να είμαι αντικειμενικός και απλά να χαίρομαι το θέαμα που βλέπω, αλλά όταν βλέπω το παλουκάρι της φωτογραφίας να παίρνει το κλασικό ύφος της κλαψομουνίασης που παίρνει τουλάχιστο 27 φορές σε κάθε αγώνα μου γυρνάνε τ' άντερα. Είτε επειδή έκανε μια "μαγική" πάσα που ο συμπαίχτης του δεν την κατάλαβε, είτε επειδή οι αντίπαλοι αμυντικοί είναι τόσο ασεβείς που όλο του κάνουν φάουλ αντί απλά να στήνονται στα τέσσερα ώστε αυτός να τους πηδήξει με το ανυπέρβλητο ταλέντο του (που κανείς δεν αμφισβητεί πως έχει), είτε επειδή η πόρνη η μπάλα δεν του έκανε το χατήρι και δεν καρφώθηκε στα δίχτυα του αντίπαλου τερματοφύλακα. Πριν το παραπάνω ύφος, συνήθως πριν από στημένες φάσεις παίρνει το "μα καλά πόσο γαμώ και δέρνω είμαι και τι μαγικό θα κάνω πάλι με τα πόδια μου και πάρτε πετσέτες να σκουπιστείτε γιατί θα σας προκαλέσω μαζικούς οργασμούς με το πως θα δώσω νέο νόημα στο τι σημαίνει κλωτσάω μια μπάλα". Πραγματικά ο τύπος είναι από τους πιο αντιπαθέστατους αθλητές που υπάρχουν στο παγκόσμιο στερέωμα. Απορώ με τους αντίπαλους αμυντικούς το πως αντέχουν και δεν χαλαλίζουν μια κίτρινη ή μια κόκκινη κάρτα για να του ρίξουν ένα αναζωογονητικό κλωτσομπουνίδι (η παρούσα πρόταση είναι ηθελημένη καφρίλα για να γίνει ομαλή μετάβαση στο 2ο θέμα του διαγωνίσματος).

Για την εθνική Ελλάδος δεν έχω να πω πολλά. Βλέποντας το τελευταίο ματς, με την Τσεχία, θυμήθηκα τα χρόνια που παραμονές εορταστικών τριημέρων βοηθούσα τον πατέρα μου στο βενζινάδικο του. Γέμισμα, γέμισμα, γέμισμα, γέμισμα και αντίο...

ΘΕΜΑ 2ο "βία, καφρίλα, ληστεία και σαπίλα"

Λίγες ώρες πριν το χιλιοσυζητημένο επεισόδιο μεταξύ Κασιδιάρη και Κανέλλη είχα ακούσει για το ξύλο που έφαγε Πακιστανός σε παραλία στην περιοχή εργασίας μου και το πως σε αυτό εικάζεται πως συμμετείχε και μαθητής μου. Λίγες ώρες μετά μάθαινα από συναδέλφους που επικοινωνούν με τους μαθητές μέσω φατσοβιβλίου (πράγμα που προσωπικά αποφεύγω έντονα) πως αναρτήθηκαν από κοπέλες του σχολείου ατάκες που εκθείαζαν τον αντρισμό του Κασιδιάρη του στυλ "αυτός είναι ο μόνος άντρας που κατάφερε με μια κίνηση να υγράνει μία γυναίκα και να φουντώσει μία άλλη". Λίγες μέρες πριν περνάγαμε άλλη μια πολύωρη ταλαιπωρία στο τρένο επειδή κάποιοι έκλεψαν τα καλώδια της ηλεκτροκίνησης από τις γραμμές, σήμερα διαβάζω ότι στις Σέρρες ξήλωσαν ολόκληρο φωτοβολταϊκό πάρκο. Οι ειδήσεις για ξυλοδαρμούς, ληστείες, φόνους παρουσιάζονται στην οθόνη μου κατά ριπάς. Οι πολιτικοί αρχηγοί που υποτίθεται πως θέλουν να σώσουν τη χώρα αναλώνονται από ξεκατίνιασμα σε ξεκατίνιασμα και δεν μπορούν ούτε καν να συνεννοηθούν στο να οργανώσουν μια γαμημένη "τηλεμαχία" ώστε ζωντανά ο ένας να θέσει τις ερωτήσεις του στον άλλο και όλοι να απαντήσουν στις ερωτήσεις του κόσμου. Αλλά τι λέω, ο κόσμος δεν θέλει να ρωτήσει κάτι. Θέλει να βλέπει μπουνίδια και γιαουρτώματα, να στήνει κρεμάλες για τους προδότες και να ελπίζει στο πως θα διατηρήσει ο καθένας τα προνόμια του εις βάρος του άλλου, ο ιδιωτικός ενάντια  στον δημόσιου, ο παλιός ενάντια στον νέο, ο άνεργος ενάντια στον εργαζόμενο, ο Έλληνας ενάντια στον ξένου, ο λευκός μετανάστης ενάντια  στον σκουρόχρωμο μετανάστη, ο βάζελος εναντία στον γαύρο, ο κιθαρίστας ενάντια στον ντράμερ, όλοι εναντίων όλων. Το πως θα αντιμετωπίσουμε όλοι μαζί ανεξαρτήτως των διαφορών μας την πολύ άσχημη κατάσταση που βρισκόμαστε είναι όχι απλά ουτοπικό, αλλά "εκτός πεδίου ορισμού" που λένε και οι μαθηματικοί. Αλήθεια, πόσο μεγάλο ανέκδοτο είναι η φράση "εθνική συνεννόηση" όταν συντάσσεται στα Ελληνικά;

ΘΕΜΑ 3ο "εξετάσεις"

Μέσα στις επόμενες μέρες θα τελειώσουν και οι εξετάσεις στα γυμνάσια και τα λύκεια της χώρας και όλοι, μαθητές, γονείς και καθηγητές, θα βγάλουν από το κεφάλι τους για λίγο αυτό το πράγμα που λέγεται εκπαίδευση. Κάθε χρόνο τέτοιο καιρό, ασχέτως το πόσο έχω προσπαθήσει, βλέπω τα αποτελέσματα των μαθητών μου και με πιάνει τουλάχιστο απογοήτευση. Κάθε χρόνο αυξάνεται δραματικά η ψαλίδα μεταξύ του γνωστικού επιπέδου των μαθητών. Δεν υπάρχουν πλέον μέτριοι μαθητές. Είναι οι λίγοι που κάτι ξέρουν (από λίγο ως πολύ) και οι πολλοί που δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν τίποτα. Και όλοι αυτοί βρίσκονται στην ίδια τάξη. Και σκέφτεσαι το πως αν πας με το επίπεδο των πολλών δεν βοηθάς τους λίγους στέλνοντας τους στα φροντιστήρια, σκέφτεσαι πως αν πας με το επίπεδο των καλών (μαθητών όχι παιδιών) θα απομονώσεις τους κακούς (μαθητές όχι παιδιά) και θα τους αναγκάσεις να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Σκέφτεσαι πως αν ψάξεις να βρεις μαι μέση λύση θα τους αφήσεις όλους ανικανοποίητους. Σκέφτεσαι ότι ακόμα και αν σκιστείς και γίνεις δύο σε ένα προσπαθώντας να βοηθήσεις τους πάντες στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Οι "καλοί" θα πάνε "καλά" και οι "κακοί" θα πάνε "άσχημα". Και μπορεί να νιώθω καλά όταν βλέπω την αποδοχή των παιδιών προς το πρόσωπο μου, αλλά δεν μου φτάνει όταν το 67% των μαθητών μου στην Α λυκείου, δεν μπορεί ή δεν θέλει να γράψει ούτε τη βάση (σε "παιδικά" θέματα), και πάνω από τους μισούς μαθητές μου στην Γ λυκείου δεν ξέρουν να κάνουν διαίρεση. Ευτυχώς έρχεται το καλοκαίρι, θα ξελαμπικάρω θα πάρω δυνάμεις και στην αρχή της επόμενης σχολικής χρονιάς θα αρχίσω πάλι αισιόδοξα, μέχρι να φάω τα μούτρα μου πάλι και να σας λέω τα ίδια του χρόνου τέτοιο καιρό.

ΘΕΜΑ 4ο "ελεύθερο θέμα"

Ας κλείσω λίγο αισιόδοξα. Ότι και να γίνει στις επόμενες μέρες, ότι και να βγάλει η κάλπη, επειδή ξέρω ότι το ποιο πιθανό είναι τα πράγματα να γίνουν χειρότερα απ΄ ότι καλύτερα θα μπω σε καλοκαιρινή διάθεση, θα λοβοτομηθώ όσο μπορώ και θα ασχοληθώ με τα πράγματα που είναι πραγματικά σημαντικά για όσο μπορώ ακόμα, γιατί δεν ξέρω πραγματικά για πόσο θα γίνεται αυτό. Και πράγματι είμαι τυχερός και μπορώ να το κάνω γιατί και άδεια θα πάρω από τη δουλειά μου, και δεν έχω παιδιά-σκυλιά-δάνεια και άλλα τέτοια να με δυσκολεύουν, αλλά και οι υπόλοιποι μη το βάζετε κάτω. Για κάποιους η στιγμή δεν είναι κατάλληλη, για κάποιους δεν υπάρχει χρόνος, για κάποιους δεν υπάρχει χρήμα. Όλοι (πιστοί και μη) προσευχόμαστε να μην αρρωστήσουμε για να μη χρειαστεί να βιώσουμε την κατάντια των δημόσιων νοσοκομείων και να μη ξεπαραδιαστούμε στα ιδιωτικά. Αλλά δεν μπορούμε να μπούμε σε γυάλα. Όσα σκατά και αν υπάρχουν γύρω μας, όσο και αν η χώρα πάει κατά διαόλου και οι συνάνθρωποι μας γίνονται καφρότεροι, μπορούμε να κάνουμε κάτι για να ζήσουμε κάπως καλύτερα. Ας χαρούμε το καλοκαιράκι, και τις ομορφιές της χώρας, μέχρι να τις καταστρέψουμε τελείως και αυτές. Βουτιές στη θάλασσα, μπάρμπεκιου με παρέα, μικρά οικονομικά ταξιδάκια σε φίλους που μένουν μακρυά και έχουμε καιρό να δούμε, κρύες μπύρες και χάζεμα των άστρων, θερινά σινέμα, περπάτημα, διάβασμα κτλ. δεν κοστίζουν, αξίζουν. Ας ασχοληθούμε λίγο με αυτά, μπας και χαλαρώσουμε, ερωτευτούμε και μειώσουμε λιγάκι την βία που παντού υπάρχει γύρω μας.

Καληνύχτα σας.

Χωρίς πολλά λόγια

Είναι φορές που θες να πεις πολλά, αλλά προτιμάς να μην το κάνεις γιατί αφενός θα ξαναθυμηθείς αυτά που σε εξόργισαν, αφετέρου θα δώσεις αξία σε ανθρώπους τιποτένιους, ανθρώπους που θεωρούν τα προνόμια τους δικαιώματα και τις απαιτήσεις τους υποχρεώσεις των άλλων. Θα βρεθείς να σκέφτεσαι  γιατί κάποιοι σε έβριζαν πίσω από την πλάτη σου γιατί αρνήθηκες (αρχικά) να κάνεις τη δουλειά τους, και τελικά δεν μπορείς να αποφασίσεις αν τελικά είσαι ελάχιστα αξιοπρεπής ή απλά μαλάκας που τελικά την έκανες γιατί δεν θα άντεχες να δεις την απουσία αποτελέσματος σε κάτι τόσο απλό. Αλλά δεν χρειάζονται περισσότερες λεπτομέρειες. Ας αλλάξω θέμα. Ας πάω στην χθεσινοβραδυνή συναυλία.

Πολύ καλή εμφάνιση των afghan whigs, καμία σχέση με τις αρπαχτές που κάνουν μπάντες που επανασυνδέονται μετά από χρόνια. Μια χαρά πέρασα (και αν ο ήχος δεν ήταν κακός θα περνούσα πολύ καλύτερα), αν και ακόμα δεν έχει επανέλθει πλήρως η ακοή μου... (αυτά συμβαίνουν όταν κάθεσαι μπροστά μπροστά σε ροκ συναυλία...). Πάρτε μια γεύση από το τι ακούσαμε.

Αλλαγή θέματος πάλι. Για την ταινία μικρού μήκους "casus belli" και για την γνωριμία μου με το δημιουργό της σε ένα μπαρ της Νισύρου 2 χρόνια πριν, σας έχω μιλήσει παλιότερα. Πλέον το εξαιρετικό ταινιάκι κυκλοφορεί στο γιουτιούμπι και για να μη σας κουράζω σας το μεταφέρω και εδώ. Πραγματικά περιμένω να δω τι θα κάνει ο συμπαθέστατος Γιώργος Ζώης με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους που έχει αρχίσει να ετοιμάζει.

Ώρα για μουσική πάλι. Πάρα πολύς κόσμος παρακολούθησε το φεστιβάλ τζαζ που έγινε στο Γκάζι τις προηγούμενες μέρες. Αρκετοί φαν του είδους, πολλοί περαστικοί και φυσικά οι κλασικοί κάφροι που απλά ήθελαν να κοροϊδέψουν τα μουσικά γούστα των άλλων σχολιάζοντας άσχημα τους καλλιτέχνες. Δεν θα κάνω αναλυτικό ρεπορτάζ, απλά σας βάζω ένα βιντεάκι από την κυπριακή συμμετοχή, που ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες όλου του φεστιβάλ.

Λίγες ώρες πριν, διορθώνοντας γραπτά, δεν άντεξα και άρχισα να σχολιάζω τα μαργαριτάρια που διάβαζα με ένα-δυο καλούς φίλους. Δεν θα το παίξω κακός για να σας τα γράψω και εδώ, απλά δεν θα αντέξω και θα σας μεταφέρω έναν διάλογο που είχα με μια μαθήτρια (λυκείου) στην αρχή της φετινής σχολικής χρονιάς.

"... και σε ποιο μέρος δουλεύατε πέρσι κύριε;"

"Στη Νίσυρο"

"Πού είναι αυτό;"

"Στα Δωδεκάνησα. Είναι αρκετά μακρυά από εδώ. Το καράβι από Πειραιά κάνει 15 ώρες για να φτάσει εκεί."

"Και κάνατε τόσο ταξίδι καθημερινά για να πάτε στη δουλειά;"

Καληνύχτα σας...

Υ.Γ. Τον ΟΣΕ τον θαυμάζω πλέον... Ο σουρεαλισμός της καθημερινής ενασχόλησης μαζί του, είναι μαγευτικά κωμικός. Από χτες μέχρι σήμερα έπρεπε να πάω σε 5 (πέντε) εκδοτήρια για να καταφέρω να ανανεώσω την μηνιαία κάρτα μου. Ένα ήταν κλειστό, σε ένα είχε τελειώσει το μπλοκ, σε 2 είχαν αποφασίσει ότι πλέον δεν βγάζουν κάρτες του προαστιακού, αλλά μόνο εισιτήρια των άλλων γραμμών  (του βαθύ ΟΣΕ, όπως τις αποκαλώ) και τελικά βρέθηκα να γελάω με έναν υπάλληλο στο 5ο εκδοτήριο με τα ορθογραφικά λάθη της προηγούμενης κάρτας μου...

Κυριακή Βράδυ

"Δεν θέλω να πικραίνεσαι τις Κυριακές τα βράδια" λέει στο πασίγνωστο τραγούδι του ο Μάλαμας, και ασχέτως με το τι λένε οι στίχοι του, σίγουρα θα είχε στο μυαλό του και το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας όταν θα το έγραφε. Ένα από τα πράγματα που δεν θα αλλάξουν ποτέ, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, εθνικού νομίσματος, καιρού, εποχής, μόδας, χρόνου ή τόπου είναι το πόσο θα τομπαίρνει το πρωινό ξύπνημα της Δευτέρας. Δεν το λέω για να γκρινιάξω για αύριο το πρωί, απλά κάνω μια παρατήρηση που ισχύει παγκόσμια. Βέβαια αν ήθελα θα μπορούσα να γκρινιάξω για το ότι αύριο το πρωί στις 7:15 θα πρέπει να βρίσκομαι 83 χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι μου (ενώ θα μπορούσα όχι να κάθομαι, αλλά να κάνω αυτή τη δουλειά κάπου κοντύτερα) απλά για να κάνω τον επιτηρητή στις πανελλήνιες εξετάσεις ενώ αυτοί που απλά μένουν δίπλα στο εξεταστικό κέντρο θα έχουν πληρωμένη άδεια, αλλά δεν θα το κάνω... Γιατί θα αρχίσω να μιλάω για το ελληνικό δημόσιο, για το πως λειτουργεί, για το πως ένα τηλεφώνημα μπορεί να αλλάξει σε ελάχιστες ώρες "επίσημα" έγγραφα, για το πως η "παλαιότητα" είναι μεγαλύτερο προσόν από οποιαδήποτε κοινωνικά κριτήρια, για το πως η τυπικότητα είναι απλά ένας τρόπος είτε για να χάσεις τον χρόνο σου, είτε για συγκρουστείς με τους άλλους και όχι (προς θεού...) απλά να κάνεις τη δουλειά σου. Και όπως έλεγα σε ένα συνάδελφο λίγες μέρες πριν στο τρένο "κάθε χρόνος που περνάει δουλεύοντας στο δημόσιο, με κάνει λιγότερο αριστερό..."

Τρώγομαι να μιλήσω λιγάκι πολιτικά, αλλά θα συνεχίσω να μη το κάνω. Συνεχίζω να βλέπω τις σουρεαλιστικές δηλώσεις πολλών εκ των σωτήρων μας, συνεχίζω να ψάχνω σαν βελόνα στα άχυρα τις ψύχραιμες, λογικές και εμπεριστατωμένες θέσεις και απόψεις (ασχέτως με το αν συμφωνώ ή διαφωνώ μαζί τους) και συνεχίζω να είμαι απαισιόδοξος για το αύριο. Ξέρω τι θα ψηφίσω στις 17 Ιουνίου. Θα είναι το ίδιο που ψήφισα και λίγες εβδομάδες πριν, και θα το κάνω με μεγαλύτερη σιγουριά και όχι με βαριά καρδιά, όπως έγραφα στην προηγούμενη μου ανάρτηση, αλλά θα συνεχίσω να νιώθω μειοψηφία, όχι πολιτικά, αλλά κοινωνικά ότι και να γίνει.

Την ημέρα των προηγούμενων εκλογών, έπρεπε να μεταφέρω την αδερφή μου στο τοπικό εφημερεύον νοσοκομείο, λόγω ενός μικρού ατυχήματος που είχε. Ήμουν σίγουρος ότι θα περίμενα με τις ώρες για να εξυπηρετηθούμε (διότι πλέον έχουμε ως δεδομένο την ταλαιπωρία σε αυτά που άλλου θεωρούνται αυτονόητα), αλλά επειδή ήταν μέρα εκλογών με έπιασε ένα σφίξιμο στην καρδιά παραπάνω, βλέποντας τους κλασικούς ελληνάρες να σπρώχνονται, να τσακώνονται, να φωνάζουν, να γκρινιάζουν, να απειλούν απλά γιατί δεν μπορούν, πραγματικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ, να κάνουν κάτι τόσο απλό όσο το να κάτσουν σε μια ουρά και να περιμένουν τη σειρά τους σεβόμενοι αυτόν που είναι μπροστά τους. Δεν θα συνεχίσω άλλο γιατί θα ξεφύγω πάλι...

Αλλάζω θέμα στα γρήγορα και επανέρχομαι στην αγαπημένη μου μουσική. Στα αριστερά του κειμένου, μπορείτε πατώντας το εικονίδιο να ακούσετε τη νέα μου λίστα που έχει σαν θέμα τις μουσικές συνεργασίες. Μια και συζητήθηκαν τόσο πολύ οι συνεργασίες μετεκλογικά και είδαμε το πόσο δύσκολες είναι, είπα να μαζέψω μερικά τραγουδάκια που για να γίνουν απλά συνεργάστηκαν δύο ή περισσότερες φωνές.

Συνεχίζω "μουσικά" και σας υπενθυμίζω ότι από τις 23 ως τις 27 του μήνα, γίνεται στη Τεχνόπολη στο Γκάζι το καθιερωμένο "ευρωπαϊκό φεστιβάλ τζαζ" και είμαι πολύ χαρούμενος που θα το παρακολουθήσω πάλι μετά από δυο χρόνια. Για περισσότερες πληροφορίες, κάντε κλικ ΕΔΩ. Θυμίζω πως θα παρακολουθήσουμε 3 μπάντες την ημέρα ΔΩΡΕΑΝ. Για να μη ξεχνάμε, ότι δεν χρειάζονται λεφτά για να περάσεις καλά. Ακόμα και μέσα στην πόλη.

Τώρα που περνάει η ώρα, και έχω και αυτή τη γλυκιά ζαλούρα που προκαλεί αφενός η νύστα αφετέρου το δροσερό ποτάκι που ήπια βλέποντας την ταινιούλα μου λίγο πριν, μου βγαίνει να αρχίσω να μιλάω για διάφορα. Πολύ διάφορα. Από τις καλοκαιρινές βραδιές ως την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, και από τις εξωφρενικές ατάκες που μπορεί να πει μια γυναίκα ως τις δύο σερί νίκες της ομάδας μου, αλλά δεν θα το κάνω. Εξάλλου αυτά έχουν μεγαλύτερο γούστο όταν λέγονται κατ΄ ιδίαν και όχι σε ένα πληκτρολόγιο.

Καλό σας βράδυ, να προσέχετε, να είστε ψύχραιμοι και προσπαθήστε να ξεφύγετε λιγάκι από τη μιζέρια που επικρατεί. Ακούστε τα προβλήματα των φίλων σας και βοηθήστε τους. Χαρείτε το καλοκαιράκι που έρχεται. Και ας κάνουμε κάτι όλοι, απλά για να μειώσουμε την καφρίλα γύρω μας, για να ζήσουμε λιγάκι πιο πολιτισμένα. Δεν είναι τόσο δύσκολο...

Καλό τέτοιο σε όλους.

Σκόρπιες Προεκλογικές Σκέψεις

Ελάχιστες μέρες έμειναν μέχρι τις εκλογές και ομολογώ πως πρώτη φορά έχω καταναλώσει τόσες ώρες σκέψης στο τι θα ψηφίσω, και αν και κάπως έχω καταλήξει, ακόμα έχω τις αμφιβολίες μου και δεν αποκλείεται να αλλάξω γνώμη. Πολλοί τον τελευταίο καιρό μου έχουν απευθύνει την ερώτηση "τι λες να ψηφίσουμε;" και καταλήγουμε να μοιραζόμαστε τους προβληματισμούς μας και να βάζουμε κάτω τα θετικά και τα αρνητικά κάποιων εκ των υποψηφίων κομμάτων τελικά καταλήγοντας πως ό,τι και να επιλέξουμε θα είναι πρακτικά με βαριά καρδιά, γιατί όλων μας οι επιλογές παρά έχουν κάποια αρνητικά στοιχεία που μας απογοητεύουν. 

Φεύγοντας από την ασφάλεια του μικρόκοσμου μου, ακούω τις απόλυτες, οργισμένες, αγανακτισμένες, ανεδαφικές απόψεις μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου γύρω μου και αν έχω νεύρα σκέφτομαι το πως κάποιες φορές η δημοκρατία καταντά δικτατορία της ηλιθιότητας, ενώ όταν είμαι στις καλές μου απλά γελάω ή μιμούμαι τους τύπους στην παρακάτω φωτογραφία.

Εννοείται πως δεν μπαίνω στον κόπο να συζητήσω μαζί τους. Το θεωρώ χάσιμο χρόνου είτε το να προσπαθήσω να τους πείσω είτε το να τους ακούω όταν προσπαθούν αυτοί να με πείσουν. Κάποιος όμως θα πει: "Εσύ που θεωρείς τον εαυτό σου έξυπνο και λογικό θα έπρεπε να χρησιμοποιήσεις τα επιχειρήματα σου για να τους δείξεις ότι κάνουν λάθος. Επαναλαμβάνοντας κάποιες φορές αυτά που λένε αυτοί και συνδυάζοντας τα με αντίστοιχα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο χώρος τον οποίο υποστηρίζουν (αλλά δεν έχουν μπει στον κόπο να μάθουν όλες τις θέσεις του...), ίσως να μπορούσες να τους αποκαλύψεις τον παραλογισμό τους". Δυστυχώς δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Οι αντοχές μου για ανάπτυξη και αλλαγή του τρόπου σκέψεις των γύρω μου εξαντλούνται κατά τη διάρκεια της δουλειάς μου στο σχολείο. Ίσως γι' αυτό δεν θα μπορούσα ποτέ να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Δεν έχω την υπομονή (και δεν θέλω να την έχω), να διαφωνώ συνεχώς με ενήλικες για τις θέσεις μου και τις θέσεις τους. Ο καθένας έχει την προσωπική ευθύνη των πράξεων του. Πάλι τώρα θα πει κάποιος: "Ναι αλλά έτσι βρίσκεσαι εσύ και διάφοροι άλλοι να δέχεστε πολλές φορές τις συνέπειες από τις λανθασμένες πρακτικές των άλλων και αυτό δεν είναι ούτε δίκαιο, ούτε σωστό. Δεν θα έπρεπε να κάνεις κάτι παραπάνω;". Ίσως κάποτε. Μέχρι τότε θέλω απλά θα συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω μέχρι τώρα. Θα είμαι αξιοπρεπώς καλός στη δουλειά μου (και όχι όσο καλός θα μπορούσα να είμαι), θα φέρομαι καλά στους γύρω μου, θα προσπαθώ να περνώ χρόνο με αυτούς που με ενδιαφέρουν, θα ψάχνω καινούργιες μουσικές (που ευτυχώς δεν τελειώνουν να δημιουργούνται ποτέ) και θα τις μοιράζομαι μαζί τους, και θα λέω και κάνα αστειάκι που και που για να ξεχνάμε, έστω και παροδικά, την απογοήτευση και τη μαυρίλα που μας κατακλύζει. Κάποιοι κακεντρεχείς θα πουν πως αντί για τα παραπάνω απλά πίνω, σκοντάφτω, σαπίζω στον υπολογιστή, και γίνομαι γραφικός με τις πίπες που λέω στα παιδιά, αλλά αυτοί δεν μπορούν απλά να με κατανοήσουν...

Και μια και είπα για μουσικούλες, για ακούστε την παρακάτω λίστα που έφτιαξα.

Women I like to listen to by George L. Sfiltros on Mixcloud

Την ιδέα για τη δημιουργία αυτής της λίστας μου την έδωσε η τηλεόραση. Αν και το αποφεύγω, την άνοιξα τις προάλλες και προσπάθησα να δω ειδήσεις. Εκεί είδα στα κλασικά παράθυρα, τους εκπροσώπους των διαφόρων κομμάτων, είτε να τσακώνονται, είτε να μιλάν με τον γνωστό, βαρετό ξύλινο λόγο τους. Σκέφτηκα τότε "Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Είναι άντρες που δεν θέλω να ακούω", έτσι άνοιξα τον υπολογιστή και διάλεξα, χωρίς πολύ σκέψη, 20 τραγούδια που τα λένε "γυναίκες που θέλω να ακούω".

Αυτά για σήμερα. Καλό προεκλογικό και μετεκλογικό τέτοιο σε όλους μας...

Υ.Γ.1 Έχουν περάσει 10 μέρες και ακόμα σκέφτομαι τη συναυλία των shearwater στο Αν. Είναι πραγματικά κρίμα που τους απολαύσαμε μόνο τόσοι λίγοι.

Υ.Γ.2 Η ομάδα μου έχει να κερδίσει αγώνα από τις 8 Γενάρη. Ξεφτίλα...  

Ευτυχισμένος ο καινούργιος Πάσχας (version 2012)

Δεν θα πω κάτι, θα αφήσω την εικόνα να μιλήσει από μόνη της.

Καλό Τέτοιο σε όλους!
Και προσοχή στις δυσπεψίες...

Σκορποχώρι σκέψεων

• Το ξέρετε ότι μου αρέσει να ανακαλύπτω καινούργιες μουσικές και χαίρομαι όταν σας βοηθάω να τις μάθετε και εσείς με τη σειρά σας. Όπως με τους gravitysays_i, που τους άκουσα τυχαία πριν λίγο καιρό κάπου, βρήκα ένα δυο κομμάτια τους στο γιουτούμπι , και από τη στιγμή που τους άκουσα ζωντανά στο gagarin τις προάλλες και αγόρασα και το σιντάκι τους (το εξώφυλλο του φαίνεται στη φωτογραφία πάνω), έχω φάει το κολληματάκι μου με τη πάρτη τους. Η μπάντα αυτή υπάρχει από το 2003, κυκλοφόρησε τον πρώτο της δίσκο το 2007 με τίτλο "the roughest sea", ενώ πέρσι κυκλοφόρησε ο δεύτερος τους δίσκος "the figures of enormous grey and the patterns of fraud " (ο οποίος είναι εξαιρετικός και μπορείτε είτε να τον ακούσετε στο γιουτούμπι πατώντας εδώ και εδώ, να τον κατεβάσετε ή να τον αγοράσετε από την ιστοσελίδα της εταιρείας που τον κυκλοφόρησε πατώντας εδώ, ή να τον κατεβάσετε από κάπου τσαμπέ, όπου δεν θα σας βοηθήσω στο πως να το κάνετε. Όσο και αν σας αρέσει ο δίσκος πάντως φανταστείτε ότι χάνει σε σχέση με το πως αποδίδεται ζωντανά από την μπάντα. Δυστυχώς όμως είπαν πως με το συγκεκριμένο σχήμα δεν θα κάνουν άλλη εμφάνιση, ελπίζουμε όμως να αλλάξουν γνώμη, όπως και το να συνεχίσουν να γράφουν καλή μουσική και να τη μοιράζονται μαζί μας. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στους παρακάτω συνδέσμους:
  http://www.myspace.com/gravitysaysi
  http://www.facebook.com/pages/Gravitysays_i/184810734891402?sk=wall
  Πριν περάσω σε άλλο θέμα σας βάζω ένα βιντεάκι με ένα δείγμα από παλιότερη τους δουλειά (με αρκετά διαφορετικό ήχο, αλλά πολύ ενδιαφέροντα επίσης), καθώς και ένα δεύτερο με το κλασικό κομμάτι "ο καϊξής" που το ρεφραίν του ακούγεται χορωδιακά στο "part two" του "the figures of enormous gray and the patterns of fraud"
    

• Χτες τελείωσα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα και σας προτείνω να το αναζητήσετε. Λέγεται "το όνειρο του Οδυσσέα" και το έχει γράψει ο Μάκης Καραγιάννης (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Αν θέλετε περισσότερες πληροφορίες γι' αυτό μπορείτε να τις βρείτε πατώντας εδώ. Αν το είχα τελειώσει νωρίτερα θα μπορούσα να σας πω ότι πριν λίγες ώρες έγινε η επίσημη παρουσίαση του στον πολυχώρο Μεταίχμιο.

• Ρίχνοντας λίγο το επίπεδο θέλω να μνημονεύσω το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας που αναδεικνύεται από την δημιουργικότητα του ανώνυμου Έλληνα φιλάθλου. Κάποια στιγμή πρέπει να δημιουργηθεί και ένα μνημείο για τον ανώνυμο φίλαθλο (το φαντάζομαι να δείχνει έναν τύπο με τσιγάρο στο στόμα, σακούλα με σποράκια στο ένα χέρι, δελτίο στοιχήματος στο άλλο και ραδιάκι στο αφτί. Παράλληλα θα πρέπει να ακούγονται τυχαίες ηχογραφημένες φράσεις όπως "μπένταλντυ ρεεεεεε, σφύρα τόοοοο, πουλημένεεεεε, φάουλ ρε μαλάκαααααα, κτλ.". Αυτές όμως οι κλισέ εκφράσεις δεν μετράνε μία μπροστά την ατάκα "βάλε και λίγο τεμπεσίρι στην καράφλα ρε χαλιαμπάλιαααααα" που φώναξε ένας κύριος  που καθόταν κοντά μου, στον επιθετικό της ομάδας που υποστηρίζω (που όπως καταλαβαίνετε, έχει εμφανές πρόβλημα αλωπεκίασης), κατά τη διάρκεια του τελευταίου αγώνα που παρακολούθησα δυο βδομάδες πριν περίπου.
  Μένοντας στο ίδιο θέμα (την ελληνική γλώσσα δηλαδή), θέλω να ανοίξω ένα θέμα που πρέπει να προβληματίσει κάθε έναν που ασχολείται με την ερμηνεία των λέξεων ειδικότερα και την γλώσσα γενικότερα. Από που προήλθε η λέξη "σορολόπ"; Ξέρουμε όλοι ότι σημαίνει "τεμπελιά" και έχει τούρκικη προέλευση, αλλά δεν είναι δυνατό, ειδικά τώρα που η χώρα μας δέχεται επίθεση από παντού να δεχόμαστε να έχουν λέξεις ξενική προέλευση. ΌΛΕΣ οι λέξεις όλου του κόσμου προέρχονται από την ελληνική γλώσσα (αποδείξεις γι' αυτό έχουν δώσει μέχρι και οι ανθέλληνες οι Αμερικάνοι με τις ταινίες τους, όπως βλέπουμε εδώ). Εγώ σκέφτομαι ότι η έκφραση "το έριξα στο σορολόπ" έχει βγει λόγω μιας κίνησης που είχε κάνει ένας αρχιτεμπέλαρος δημόσιος υπάλληλος (γιατί αυτοί φταίνε για όλα) χρόνια πριν. Μια κίνηση που οδήγησε στην γιγάντωση της διαφθοράς και της ανομίας που χαρακτηρίζει το ελληνικό δημόσιο. Που λέτε ο συγκεκριμένος υπάλληλος ήταν υπεύθυνος να παραδώσει στους ανωτέρους του μια λίστα με όλους τους ψεύτες, κλέφτες, λωποδύτες που λυμαίνονταν τα ταμεία του κράτους. Αυτή η λίστα αποτελούταν από χιλιάδες κόλλες χαρτί και κάποιοι υπεύθυνοι Ράμπο (εκπαιδευμένοι από τον ίδιο τον Τσακ Νόρις) την είχαν συντάξει με πολύ κόπο. Αυτή η λίστα είχε την κωδική ονομασία ΛΟΠ (Λωποδύτες Ολοι Προσευχηθείτε) γιατί μόνο ο ύψιστος θα τους έσωζε από την μανία με την οποία θα τους τιμωρούσε η ελληνική κοινωνία παραδειγματίζοντας όλους τους πολίτες στης στο να μη κάνουν ποτέ κάτι ώστε να αξίζουν να βρεθούν στη θέση τους. Την λίστα αυτή που λέτε την είχε βάλει στο γραφείο του αυτός ο υπάλληλος που βαριόταν να την μεταφέρει στους ανωτέρους του γιατί ήταν βαριά. Σκέφτηκε να κάνει ένα τσιγαράκι για να πάρει δυνάμεις. Κάνοντας το τσιγάρο όμως, και βλέποντας το μέγεθος του πάκου που είχε μπροστά του, κουράστηκε. Η φωτιά από το τσιγάρο έκαιγε πλησίαζε απειλητικά τα χείλια του (ήταν και άφιλτρο γιατί ήταν θεριακλής), αλλά αυτός δεν είχε κουράγιο ούτε καν να σηκώσει το χέρι του για να το σβήσει. Τότε μαζεύοντας τις τελευταίες δυνάμεις του, πήρε βαθιά εισπνοή και έριξε με μια φτυσιά την γόπα στον σορό της λίστας ΛΟΠ, πριν του κάψει το στόμα. Φυσικά η λίστα έγινε μπουρλότο, οι λωποδύτες δεν τιμωρήθηκαν ποτέ και φυσικά δεν έγινε καμία κίνηση να την ξαναφτιάξουν γιατί το κάψιμο της θεωρήθηκε σημάδι από τον θεό. Από τότε η έκφραση "το έριξα στο σορολόπ" σημαίνει ότι κάποιος τεμπελιάζει ασύστολα.
• Όσοι αντέξατε να διαβάσετε όλο το παραπάνω και να φτάσετε μέχρι εδώ, θα ανταμειφθείτε γι' αυτό με την παρακάτω είδηση που αν το καλοσκεφτείτε θα αλλάξει το πολιτικό σκηνικό όχι μόνο της χώρας, όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και όλης της οικουμένης! Μετά από 36 χρόνια ενώθηκαν πάλι το ΚΚΕ (μ-λ) και το Μ-Λ ΚΚΕ. Άρχισε η αντεπίθεση! Τρέμε καπιταλισμέ. Δεν θα πω τίποτα άλλο απλά θα σας βάλω ένα βιντεάκι των Monty Pythons, από μια από τις καλύτερες κωμωδίες που έχουν γυριστεί ποτέ, το "the life of brian" που περιγράφει την αδιόρθωτη τάση των αριστερών να τρώγονται μεταξύ τους, όσο καλύτερα γίνεται.

• Όσοι αγαπάτε το καλό ελληνικό κρασί, και θέλετε να δείτε το πόσο έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια, κάντε μια βόλτα από την έκθεση Οινόραμα, που γίνεται από 16 μέχρι και 19 Μαρτίου στη Μεταμόρφωση, για να γνωρίσετε πολλούς Έλληνες παραγωγούς καθώς και τα όλο και καλύτερα προϊόντα τους. Το έχω ξαναπεί, αλλά το Ελληνικό κρασί χρειάζεται στήριξη, όχι μόνο επειδή είναι καλής ποιότητας, αλλά και επειδή μπορεί να δημιουργήσει έναν πόλο ανάπτυξης της εγχώριας παραγωγής, των εξαγωγών, της οικονομίας και να δημιουργήσει πολλές νέες θέσεις εργασίας. Περισσότερες πληροφορίες εδώ. 
• Καλό βράδυ σε όλους και να προσέχετε...
  
  

614 ευρώ

Όσο και να θέλει κάποιος να βλέπει αισιόδοξα τα πράγματα, όσο και να θέλει να βλέπει την θετική τους πλευρά και να προσπαθεί να διατηρεί την ελπίδα του για το αύριο, και την ικανότητα του να παίρνει ότι καλύτερο από κάθε στιγμή, έρχεται αυτή η γαμημένη η πραγματικότητα και σου ρίχνει τη μία φάπα μετά την άλλη. Και βρίσκεσαι μονίμως να λες τα ίδια και τα ίδια, να μιζεριάζεις, να γκρινιάζεις και να δίνεις έναυσμα και στους άλλους να κάνουν το ίδιο. Όπως έγινε λίγες μέρες πριν, όταν μαζευτήκαμε κάποιοι παλιοί φίλοι να αποχαιρετίσουμε κάποια που θα αναζητήσει την τύχη της σε άλλες πολιτείες πολύ μακρινές και αντί να γελάμε και να θυμόμασταν καλές στιγμές από το παρελθόν μας, βρεθήκαμε να λέμε για μισθούς, κρατήσεις, νόμους, φόρους και την κατάντια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος. Και φυσικά βρέθηκα και εγώ να λέω τα παράπονα μου για τον μισθό μου, για τα "καμάρια" μου στο σχολείο που όσο περνά ο καιρός θυμόνται την φύση τους του άγριου θηρίου και ψάχνουν να βρουν κάθε αδυναμία μου (ένα σαρδάμ, ένα λάθος, ένα κοκκίνισμα, ένα ξέσπασμα) για να μου τσακίσουν την ψυχολογία και να ξεχάσουν κάπως το κενό που νιώθουν μέσα τους, για τους γονείς κάποιων από αυτά (που βρέθηκαν να αποκαλούν κάποιους συναδέλφους μου "λαμόγια των 800 ευρώ" γιατί έβαλαν στο παιδί τους 19 και όχι 20) και φυσικά για τον αγαπητό μου ΟΣΕ που τόσο καλές υπηρεσίες μου προσφέρει καθημερινά. 

Αλλά κάθε πρωί (ειδικά αυτά της Δευτέρας), όλοι βρίσκουμε κάποιο λόγο για να σηκωθούμε από το κρεβάτι και να ξαναρχίσουμε μια εβδομάδα. Προσπαθούμε να σκεφτούμε κάποιο λόγο για τον οποίο αξίζει να αντιμετωπίσουμε τα θηρία της μιζέριας μας, γιατί όταν το κάνουμε θα μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά, όπως το να κάνουμε έναν φίλο μας να νιώσει καλύτερα, το να αναμένουμε από στιγμή σε στιγμή κάποιοι πολλοί κοντινοί μας άνθρωποι να φέρουν μια νέα ζωή στον κόσμο, το να γελάσουμε, να ακούσουμε καλή μουσική, να φάμε και να πιούμε, να κάνουμε ότι γουστάρουμε στην τελική.
Έτσι και εγώ, άρχισα την ημέρα μου σχετικά καλά, έκανα τις 2 πρώτες ώρες μάθημα πρακτικά αναίμακτα, μέχρι που επιστρέφοντας στο γραφείο, το σκοτεινιασμένο πρόσωπο μιας συναδέλφου μου λέει ότι κάτι άσχημο έχει συμβεί. "Ήρθε η κατάσταση μισθοδοσίας του Απριλίου" είπε. Βλέπω δίπλα από το όνομα μου, το νούμερο 614. Το μήνα. Διότι κάποιοι αποφάσισαν ότι τα αναδρομικά που "χρωστάμε" επειδή η μείωση του μισθού μας έγινε αργότερα από τότε που ψηφίστηκε ο νόμος, τα θέλουν πιο σύντομα και όχι σε 8 δόσεις που μας είχαν πει. Και τότε, όπως μου έλεγε λίγες μέρες πριν ένας φίλος για μια τελείως διαφορετική κατάσταση, "ένιωσα τα πάντα να αδειάζουν από μέσα μου". Πέρασαν από το μυαλό μου, οι σπουδές, τα μεταπτυχιακά, τα φροντιστήρια, η ζωή μου στη Νίσυρο για 2 χρόνια, οι φίλοι μου που ζουν στο εξωτερικό, αυτοί που ήταν εκεί και γύρισαν, αυτή που ήταν εδώ και θα φύγουν, εγώ που δεν ήθελα ποτέ να φύγω, οι επιλογές που έκανα στο παρελθόν, αυτές που έκαναν άλλοι για μένα στο παρόν και για το μέλλον μου...
Θα μου πεις τώρα, αν δεν σου αρέσει παραιτήσου και πήγαινε στον ιδιωτικό τομέα να δεις τη γλύκα. Μα δεν είναι θέμα ιδιωτικού και δημόσιου τομέα. Εξάλλου και στον ιδιωτικό τομέα έχω δουλέψει για χρόνια και ποτέ δεν πλούτισα. Και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, υπάρχουν αυτοί που έχουν φάει το μεγάλο το καυλί, και αυτοί που συνεχίζουν να επιβιώνουν και να κερδίζουν. Είναι οι insiders και οι outsiders που έχει αναφέρει πολλές φορές και ο Leo στη "μαργαρίτα". 

Και όσο περνά ο καιρός, βλέπουμε απλά να καταβαραθρώνονται μισθοί και συντάξεις, να μην γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια μεταρρύθμισης που θα αλλάξει το κράτος που μας έφερε σε αυτή την κρίση, τον κόσμο απλά να μουτζώνει και να  γιαουρτώνει και να ξεχνά το πως ψήφιζε και το πως φερόταν τόσο καιρό και κάποιους απλά να ονειρεύονται το πως στις επόμενες εκλογές θα διατηρήσουν τη θέση τους στη βουλή με τα προνόμια της.

Θα μου πει κάποιος άλλος "μιλάς ρε φίλε που έχεις δουλειά ενώ εγώ είμαι άνεργος;". Και μιλάν και κάποιοι για την ευθύνη των εργαζομένων έναντι των ανέργων. Συγνώμη ρε παιδιά, φταίω εγώ που έφαγα τη ζωή μου στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, που έδωσα εξετάσεις για να πιάσω δουλειά και πέρασα από τους πρώτους, που έκανα τυπικά το "αγροτικό" μου (σε αντίθεση με πολλούς άλλους) και βρέθηκα πλέον να κάνω 2 δίωρα ταξίδια την ημέρα για να πάρω 614 ευρώ; Φταίει ο κάθε "εγώ" που έχει απλά μια κακοπληρωμένη δουλειά επειδή κάποιοι άλλοι δεν έχουν καθόλου;
Και νομίζετε πως για τον κάθε ένα σαν και μένα, θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο ότι και να γίνει στις επόμενες επερχόμενες εκλογές; Αν αλλάξει κάτι θα είναι προς το χειρότερο, γιατί κανείς δεν θέλει να αλλάξει κάτι. Όλοι θέλουν να έχουμε προνόμια χωρίς υποχρεώσεις. Όλοι βρίζουν τους άλλους χωρίς να κοιτάζουν τον εαυτό τους. Και η μόνη ελπίδα είναι η ανιδιοτελής προσφορά κάποιων, ώστε εθελοντικά να κάνουν το κάτι παραπάνω ώστε να δώσουν μια στιγμή ομορφιάς σε κάποιον γύρω τους. Αλλά η ομορφιά είναι σαν μια πεταλούδα, όσο εύκολα θαυμάζεται, τόσο εύκολα συνθλίβεται. Στην τελική ίσως απλά η λύση είναι να γυρίσουμε σε αυτόν που θα μας αγκαλιάσει και θα μας πει "όλα θα πάνε καλά", ξέροντας και οι δύο πως κοροϊδευόμαστε.
Λυπάμαι για την απαισιόδοξη και καταθλιπτική ανάρτηση, αλλά δεν γινόταν αλλιώς σήμερα. Θα επανέλθω συντόμως με χαρούμενα πράγματα όπως μουσικές κτλ. Γιατί όπως το μυθικό πουλί, ο φοίνικας πρέπει να αναγεννηθούμε από τη στάχτη μας (και μη ξανακούσω ότι ο φοίνικας είναι σύμβολο της χούντας γιατί θα πω κάνα αντιπαιδαγωγικό μπινελίκι, γιατί δεν φταίει το μυθικό πουλί επειδή κάποιοι το καπηλεύτηκαν).

Υ.Γ. 1 Μετά από 2 χρόνια περίπου, οι night on earth, θα ξαναδώσουν συναυλία, την 25η Μαρτίου στην Αθήνα. Μη τους χάσετε.